Hvernig í ósköpunum

hugsa Íslendingar sér að byggja upp framsækið þjóðfélag með vexti og viðgangi í ferðaþjónustu sem byggist á samgöngum eða hverri grein sem er með það fyrirkomulag í stéttarfélögum og vinnudeilum sem hér viðgengst? Hvernig í ósköpunum geta svona margir haldið því fram í alvöru að Íslendingar geti búið við "stöðugan" gjaldmiðil og meina þá til dæmis Evru í stað óstöðugrar krónu eins og þeir kalla það með þetta fyrirkomulag óbreytt? Hvernig geta "kjaraleiðréttingar" valinna forgangshópa  upp á tugi prósenta gengið upp án verðbólgu? Hvað þýðir verðbólga í Evruríki?

Mér er þetta hulið. En ég get ekki annað en rifjað það upp, að Bretland var í svipaðri stöðu og við Íslendingar núna fyrir tíma Margrétar Thatcher. Ég veit ekki lengur hvernig hún fór að því að breyta Bretlandi frá því að vera land stöðugra verkfalla sem lömuðu allt efnahagslíf Breta og voru búin að stöðva lífskjarabata í landinu til þess sem nú er, þegar Bretland skarar fram úr á svo mörgum sviðum?

Getur einhver útskýrt það fyrir mér hvernig Íslendingar geta samræmt þjóðhagsleg markmið sín við það að búa við marga tugi stéttarfélaga sem hvert um sig getur stöðvað eða lamað efnahagslíf þjóðarinnar langt út fyrir starfsumhverfi viðkomandi félags?  Er það ekki orðið aðkallandi verkefni að reyna að koma böndum á fyrirkomulag vinnudeilna og verkfalla? Eða finnst öllum þetta bara vera í lagi?

Hvernig í ósköpunum komumst við hjá því að taka á þessu?