Hitler og Mússólíni

Er ekki fullmikil einföldun hjá mörgum spekingum okkar að tala alltaf svo að bæði Hitler og Mussolini hafi verið einhverjir fábjánar. Það megi ekki einu sinni minnast á þá öðruvísi en til að formæla þeim. Og vissulega unnu þeir til hatursins og Adolf þó sýnu meira. Enþað voru milljónir manna sem trúðu á þá sem unga og ferska stjórnmálamenn, rétt eins eins og til dæmis núna Jón Gnarr og Vilmundur Gylfason þá sem birtust á sviðinu sem boðberar nýrra tíma. Aflið sem myndi ryðja því gamla og spillta burt. Bæði Adolf og Benító voru ungir menn og glæsilegir í blóma sínum. 

Eins og segir í Horst Wessel söngnum.

" Es schau´n auf Hakenkreuz mit Hoffnung schon Millionen, die Zeit für Arbeit und Brot bricht schon an."

Í eymdi og upplausn eftirstríðsáranna, þegar allt rambaði á barmi borgarastyrjaldar, þá  var það hinn hrausti hermaður Hitler og Hakakrossinn, sem hann teiknaði sjálfur,  sem varð von atvinnuleysingjanna og lítilmagnanna.  Þetta  myndi rétta hlut þeirra og færa þeim vinnu og brauð sem þá var heitast þráð í kreppunni miklu þegar hörmungar ríktu víða.

 Efnahagsráðstafanir Hitlers voru þó allt aðrar en Steingríms. Hann trúði ekki á hækkun skatta heldur á aukningu ríkisútgjalda til að berjast gegn atvinnuleysinu. Hjalmar Schacht fann upp Rentenmarkið til að bjarga efnahagslífinu. Það var þó aldrei prentað sem seðill en fúnkéraði samt.

Margt var alveg eins og Roosewelt gerði í New Deal. Báðir réðust í hraðbrautabyggingu til þess að örva efnahagslífið, Þeir skildu báðir að bíllinn var undirstaða og drifkraftur atvinnulífsins, sem varð að vera almannaeign en  ekki meginskattstofn eins og íslenskir stjórnmálamenn og reiðhjólakommarnir hafa haldið. Kúga þannig einstæðar mæður og leikskólabörn sem þeir segjast svo elska.  

Mussolíni var upphaflega einskonar ungmennafélagsleiðtogi. Lét taka myndir af sér í heyskap með hrífu,  eins og hér hefur líka verið notað,  talaði eins og Guðbrandur í Áfenginu af innblásnum tilfinningahita. Þessir kallar meintu það sem þeir voru að segja og trúðu því sjálfir að þeir væru frelsarar fólksins.  Og  fólkið fylgdi þeim of lengi  og nógu lengi til þess að þeir næðu alræðisvöldum. Þá var of seint að snúa við því það var búið að skrúfa fyrir stjórnarandstöðuna.

Margt sem Hitler segir í Mein Kampf um áróðurstækni og hvernig stjórnmálamaður getur náð árangri er klassík og sýnir að þessi maður hafði fleiri hliðar en þá sem dimmust er. Margt er líka svo herfileg vitlleysa að nútíma mann verkjar í hausinn. Og sú heimska tortímdi honum sjálfum á endanum.  En hann segir hinsvegar berum orðum þarna 1923 hvert hann ætlar og hvað hann ætlar að gera.

Hitler skýrir í bók sinni eðli áróðurs og hvernig menn eigi að berjast í pólitík. Hann hafði miklu meiri trú á því að þruma úr ræðustól yfir fólkinu heldur en að vera að skrifa greinar í einhver kratablöð. Það var áheyrendafjöldinn sem skipti máli. Og dugnaðurinn og vinnuþrekið var svo líka óstjórnlegt þarna á baráttuárunum. Það var farið borg úr borg með fundum og uppákomum.  Þegar milljón manns æptu í  hrifningu í Nürnberg þá heyrðist það til Stuttgart.  Hann kunni líka að flytja hið talaða orð, æfði handahreyfingar og öskur fyrir framan spegil, notaði ljósasjó og effekta eins og rokkhljómsveitir í dag.. Hann kunni að einfalda boðskapinn eftir gáfnafari áheyrendanna, sem hann hafði mjög lítið álit á. Hann segir beint út í bókinni að kjósendafjöldinn sé heimskur og það verði  því að tala við hann á einföldu máli sem hann skilur. Og hann náði líka miklum árangri fyrir flokk sinn þó ekki næði hann nokkru sinni meirihluta.

 Steingrímur J. Sigfússon er sá stjórnmálamaður íslenskur sem virðist eitthvað hafa af því sem til þarf að ná til áheyrenda sinna.  Hinir eru flestir fremur bragðdaufir í ræðumennsku og leikrænni tjáningu. En hann nær ekki til áheyrendanna af því að hann er alltaf að tala um það sem hann skilur ekki sjálfur.Efnahagsmál og hagfræði eru hvoru tveggja  lokuð bók fyrir kommúnista.

Ef hann Steingrímur hefði átt  rangindi að verja fyrir  þjóð sína eins og Hitler hafði Versalasamningana, þá hefði kannski orðið eitthvað úr stjórnmálamanninum Steingrími J. því talað getur hann betur en flestir aðrir. En hann verður aldrei vinsæll við það að vilja leggja rangindi á þjóð sína, sem hann þó segist elska að einhverju leyti.

Menn verða að eiga það sem þeir eiga. Bæði Hitler, Mússólíni og Steingrímur J.

 

Athugasemdir

[Björn Birgisson, 14.9.2010 kl. 23:12]

Lokasetningin hefði átt að vera svona:

Menn verða að eiga það sem þeir eiga. Bæði Hitler,Davíð, Mússólíni og Steingrímur J.

Annars umhugsunarverður pistill. Takk.

[Júlíus Björnsson, 15.9.2010 kl. 00:21]

Hitler ólst ekki upp í evrópsku yfirstéttar fjölskyldu þar sem af því sem hann sagði er sömu fjölskyldum ekkert leyndmál, en þær að sjálfsögðu ekki að opinbera þessar staðreyndir. Hitler mun hafa skynjað þetta í sínu umhverfi og komið því á prent. 10 % vinna ekki lýðræslegar kosningar.  80% fjöldands gleypir við öllu í fjölmiðlum ef hamrað er nóu oft á því. 10% hafa lífreynslu og trúa þessa vegna ekki öllu, 10 % eru það greind að þau skoða allt frá frá grunni eða taka öllu með fyrirvara sem er ekki sannað.

[Halldór Jónsson, 15.9.2010 kl. 08:05]

Takk fyrir þetta báðir. Þið eruð hoknir af lífsreynslu þó niðurstaðan sem stjórnar ályktunum sé sjálfsagt misjöfn eins og hjá öllum mönnum. Ég hefði líka Björn geta sagt Hitler,Davíð,Mússólíni, Steingrímur J. og Björn Birgisson. Af hverju gerði ég það ekki?