Tímamót

eru nokkur að verða í stjórnmálum.

Vilhjálmur Bjarnason og Brynjar Níelsson blanda sér í slaginn um toppsætin hjá Sjálfstæðisflokknum, án ættartengsla eða vinabanda við elítuna, sem gárungar nefna flokkseigendafélagið. Fara inn á allt öðrum forsendum en flokksstreðararnir hafa farið til þessa. Á sjálfum sér bara. Töffarar sem fólk trúir að láti ekki mokka sig þegar sannleikurinn er í borði.

Hanna Birna skýst upp á stjörnuhiminn Sjálfstæðisflokksins sem kona sem ætlar ekki að biðjast afsökunar á nærveru sinni í karlaklúbbnum. Hún varpar löngum skugga til landsfundar eins og Clint Eastwood í Dollaramynd sem ríður einn inn í bæinn og menn fá strax á tilfinninguna að tíðinda sé að vænta. Prófkjörin hjá Sjálfstæðisflokknum kunna að vera upphaf meiri tíðinda eins og var venjan var í Dollaramyndunum. Þeir sem á þorpskránni sitja fyrir verða að horfast í augu við nýja tíma. Misfúlir að sjálfsögðu. Vandamálin blasa við og eru þekkt. En í þessari væntanlegu mynd er enginn leikstjóri né handrit. Í henni verður hver að fljúga sem en fjaðraður til Landsfundarins í febrúar.

Það er að vonum að Egill Helgason smali saman sérfræðingum sínum í málefnum Sjálfstæðisflokksins til að ræða framtíð Hönnu Birnu og Bjarna Benediktssonar. Ég eiginlega vorkenndi Stefaníu Óskarsdóttur að sitja svona dannaða og vel til hafða að þurfa að sitja innan um þessa slifsislausu spekinga og mannvini með eða án hatta. Hún hefði sómt sér betur í drottningarviðtali eins og Birgitta fékk (sem er víst núna orðinn alvöru sjóræningi í úníformi) en að leggja á hana þessar truflanir af hálfu hinna frómu spekinga.

Stefanía hélt samt málunum nokkuð í fókus og missti ekki þráðinn meðan hinir óðu reyk og myrkur í örvæntingarfullri leit að réttlætingu fyrir því að allt væri í voða hjá Sjálfstæðisflokknum en eiginlega hefðu hvorki Samfylkingin né VG beðið nokkurn hnekki í leiksýningum sínum til vals á framboðslistum.

Mikið er annars þessi Silfurþáttur Egils að verða fyrirsjáanlegur frá sunnudegi til sunnudags vegna einhæfs vals hans á viðmælendum. Menn hafa helst sætaskipti í þáttunum en annars er sama hringekjan frá mánuði til mánaðar með sömu tugguna um vandamál Sjálfstæðisflokksins eða jafnvel einhvers fjórflokks sem enginn skilur nema Pétur á Sögu. Hugsanlega er líka orðin lítil eftirspurn eftir að taka þátt í þessum samkundum.

Talsmenn VG viðurkenndu þó að þeir ættu í einhverjum tilvistarvanda þar sem að aðsókn að forvali flokksins er fallin niður í örfá hundruð. En svo fámenn félög er varla hægt að kalla lengur stjórnmálaflokk fremur en einhverskonar átthagafélög eða fuglaskoðunarfélag.

En eitt á þetta fólk sameiginlegt er það, að það hefur áhyggjur af því hvernig þeir geti gert sig til í augum Sjálfstæðisflokksins eftir kosningar? Hvað þeir geti borið til bússins af góðmeti úr fyrri stjórn? Það er skiljanlegt að vinstrimenn á Íslandi séu í tilvistarvanda. Þeim er ljóst að eftirspurn eftir þeirra leiðsögn fer hraðminnkandi.

Sjálfstæðisflokkurinn sjálfur stendur svo greinilega líka á einhverjum tímamótum með val á fulltrúum. Það eru allnokkrar breytingar og tímamót í aðsígi í innan hans. En stjórnmálabreytingar í næstu framtíð verða hinsvegar engar án aðkomu Sjálfstæðisflokkins. Það gera jafnvel áköfustu vinstri menn og sérfræðingar Egils Helgasonar sér ljóst.

Það nálgast óðum þau tímamót að gamli tíminn er liðinn.

Athugasemdir

[Júlíus Björnsson, 26.11.2012 kl. 03:16]

RUV í dag á ekki að vera nefskatts bundið, ég vil bjóða þjónustuna út til lægst bjóðenda.  Öfugt við Íslendinga er mér mikið indi að hlýða á flest allar aðrar vestrænar fréttastofur.   Tass var fyndin, hinsvegar er sami húmor hjá Ruv sorglegur.  

[Helga Kristjánsdóttir, 26.11.2012 kl. 04:29]

Hraðfréttirnar eru að verða fyndnastar,fréttaþulurinn hreint ágætur og karlakórinn í seinasta þætti hlægilegur.