Framtíð ríkisstjórnarinnar

er nokkuð óráðin ef marka má tóninn í ýmsum máttarstólpum V.G.

Ég skal alveg viðurkenna að mig skortir allt innsæi í þá hugarheima sem drífa það fólk áfram sem fyllir þann flokk.

Ég horfði á sínum tíma forviða upp á þá heift og það hatur sem virtist drífa Steingrím J. Sigfússon áfram þegar hann var ráðherra í Jóhönnustjórninni. Hvernig hann beitti miskunnarlausum fantabrögðum gegn Lífeyrissjóði Starfsmanna Kópavogsbæjar sem kostaði Gunnar I. Birgisson bæjarstjóra pólitískt lífið og framkvæmdastjórann atvinnuleysi fyrir engar aðrar sakir en þær að reyna að bjarga verðmætum eigenda sjóðsins. Að þessi maður skuli sitja nú á friðstóli með hjálp Sjálfstæðisflokksins með þetta á bakinu er langt frá mínu skaplyndi að skilja.

Mér fannst það bera vott um kjark hjá Katrínu Jakobsdóttur að stíga það skref að fara með þennan einkennilega flokk í ríkisstjórn með erkióvini Steingríms Jóhanns  Sjálfstæðisflokknum í ríkisstjórn. Ekki frý ég honum vits en meira gruna ég hann um græsku svo sem sagt var um annan mann með hugsanlega svipuðu skapferli.

Ekki er nein leið fyrir mig að lesa hugsanir Steingríms og innstu búrkoppa VG  eða hvaða launráð hann er mögulega að brugga núna gegn Katrínu í skugga komandi kjarasamninga. Ég á eftir að sjá það að hann tolli í forsetstóli Alþingis ef harðnar á dalnum í vetur en hækkandi aldur hans kann að draga úr ævintýraþránni.  Og hvort sprenging yrði til að að treysta stöðu hinna ríkisstjórnarflokkanna meira en V.G. veit ég ekki?

Ég hef samt meiri trú á staðfestu Katrínar en Steingríms Jóhanns sem mér hefur ávallt fundist vera heiftúðugur maður að allri gerð mótsett við Katrínu. Það skaplyndismat ef rétt er kann að ráða meiru um framhaldið en margt annað.

Pólitískar vetrahorfur eru því fyrir mér nokkuð veðurbólgnar. Mikið lýðskrum meðal forystumanna verkalýðshreyfingar er uppi án þess að maður heyri neitt um hvað hinir pólitísku forystumenn ríkisstjórnarinnar eru að hugsa. Enda ekki líklegt að þeir færu að sýna á spilin fyrr en síðar.

Hvert almenn stemning er meðal fólks fyrir verkföllum og kollsteypum á ég alveg eftir að skynja. En það er orðið svo langt um liðið frá slíkum viðburðum að nýjungagirnin kann að ráða úrslitum. Fámennir minnihlutahópar kunna líka að geta ráðið úrslitum í atkvæðagreiðslum í félögum ef ekkert verður að gert til mótvægis slíks fyrirkomulags og sett á kosningaskylda.

Framtíð ríkisstjórnarinnar er í besta falli óráðin í mínum heimska huga.

Athugasemdir

[Jón Þórhallsson, 10.8.2018 kl. 11:13]

Allir prestar biðja GUÐ að blessa ríkisstórnina

og forsetann í öllum messum alla sunnudaga.

Hvers vegna ætti GUÐ að hlusta á þá

sem að vilja ekki hlusta á hann.

Samkynhneigð er synd en ríksisstjórnin virðist ætla að hundsa þau fyrirmæli og halda áfram að blessa gaypride-hjónabönd.

=Að vera öfugu megin á skákborði lífsins.

[Helga Kristjánsdóttir, 11.8.2018 kl. 07:15]

Manngangurinn hefur tekið miklum stakkaskiptum. Trúmennska og hegðun para/hjóna er löngu hætt að lúta fyrirmælum guðs,syndin  virðist vera afstæð þyngd. 

[Hrólfur Þ Hraundal, 11.8.2018 kl. 13:00]

Já Halldór, nú höfum við búið við hallærisstjórnir í allnokkurn tíma, og það sannar mér að ekki sé til á alþingi lengur, flokkur sem veit hvert hann er að fara.

Bjarni Ben, ber fötin vel og talar á stundum ágætlega, en en hann er vingull og illa búin til forystu.

Það er skömm öllum sæmilega siðuðum á íslandi og ber vott um úrkynjun að þessi froðusnakkur og hælbítur Steingrímur J. Sigfússon skuli vera forset alþingis

[Eðvarð L. Árnason (IP-tala skráð) 11.8.2018 kl. 13:11]

"Hvert almenn stemning er meðal fólks fyrir verkföllum og kollsteypum á ég alveg eftir að skynja. En það er orðið svo langt um liðið frá slíkum viðburðum að nýjungagirnin kann að ráða úrslitum".

Hér að ofan setur vinur minn fram hugleiðingar sínar varðandi komandi næstu framtíð.  Ég og vinur minn munum tímana tvenna  t.d kring um árin 1965 til ársins 1975. þá var að vísu verðbólga en almennt leið hinum almenna íslendingi betur þá en nú. Hinn almenni meðaljón gat byggt hús fyrir sig og sína. Hann gat þetta á tímum kollsteypu og verðbólgu, en þjóðin kom ávallt standi niður.  Á þessum tíma höfðu hálaunaðir kannski tvöföld laun verkamanns.  Þessir tímar voru fyrir tíma gróðapungana og spillingaraflana, sem  Styrmir Gunnarsson segir frá og bendir á að hafi byrjað fyrir alvöru þegar framsal fárra var heimilað til að fara í brask með þjóðarauðlindina, fiskinn í sjónum.  Fiskinum sem var aðal undirstöðustólpi alls þess sem þjóðin gerði um 1965-75, og skapaði ágæta líðan þjóðfélagsins. Á þessu tilnefndu árum voru ekki þau flón til  á alþingi sem gátu látið sér  í hug koma að, búa til kollsteypu  með því að hækka sín eigin  laun um 45% afturvirkt.  Flest þessara flóna voru ekki einu sinni voru  komin með bleiju, þessi tilvitnuðu ár, en þeirra sælutími kom, og þjóðarbáknið bólgnaði eins og laun þeirra, kannski um svipaða tölu og sjálftökulaunin.

Í kjarabaráttunni sem er framundan væri eðlilegt að fólkið sem hefur í dag 280-300 þús. fái sömu krónutöluhækkun og sjálftökufólkið tók sér að krónutölu eða 315 þúsund ofan á lægstu launin.