Þörf skrif um Íslandspóst

eftir formann Póstmannafélagsins Jón Inga Cæsarson og veitir ekki af þegar falsfréttir um fyrirtækið birtast ítrekað á fjölmiðlum  og valda trúnaðarbreti við almenning og Alþingi :

"Póstmannafélag Íslands, verður 100 ára á næsta ári. Í enn lengri tíma hafa póstmenn þjónað landsmönnum af einurð og fórnfýsi. Í dag eru póstmenn staddir á sérkennilegum stað.

Margir ráðamenn landsins leggja sig fram um að tala niður póstinn og samkeppnisaðilar Íslandspósts leggja sig fram um að tala niður þjónustuna og matreiða samsæriskenningar. Auðvitað hefur þessi umræða áhrif á póstmenn og það er ekki uppörvandi þegar ráðamenn tala með þeim hætti sem sést hefur að undanförnu.

Oftar en ekki virðist sú umræða mótast af lítilli þekkingu á póstþjónustu heimsins og skuldbindingum sem þjóðríkið hefur undirgengist. Póstmenn eru láglaunastétt, helmingur þeirra er með laun um 350-380 þúsund. Stéttin hefur gengið í gegnum sáraukafulla hagræðingu undanfarin misseri og starfsöryggið er lítið. Það er slæmt og ekki bætir úr það niðurrifstal sem dynur á póstmönnum frá ráða- og hagsmunagæslumönnum.

Póstþjónusta heimsins er bundin í lög og reglur, líka á Íslandi þó stundum sé umræðan með þeim hætti að svo sé ekki.

Fyrirtækið Íslandspóstur, áður helmingur af Póst- og símamálastofnun varð OHF 1997. Síðan þá hefur fyrirtækinu ætlað að vera sjálfbjarga. Það er erfitt þegar greiða þarf með pakkasendingum og bréfamagn hefur hrunið um helming. Þrátt fyrir að næstum öll lönd Evrópu leggi póstfyrirtækjum til fjármagn fyrir dreifingu á óarðbærum svæðum hefur Ísland ekki stigið það skref. T.d. greiðir Noregur póstinum þar í landi milljarða fyrir veitta þjónustu í dreifbýli.

En enn og aftur þarf þá að minna ráðamenn þessa lands á hverjar skuldbindingar þjóðríkisins eru samkvæmt alþjóðasamningum. Alþjóða póstsambandið og ESB – EES setja reglur sem ber að fara eftir. Samkvæmt þeim reglum ber ríkið ábyrgð á grunnpóstþjónustu á Íslandi. Íslandspóstur og félagsmenn Póstmannafélags Íslands eru í reynd verktakar hjá ríkinu. Fyrir þá verktöku hefur ríkið ekkert greitt og Íslandpósti gert að greiða alþjónustuna með sjálfsaflafé.

Flest ríki Evrópu hafa löngu snúið af þeirri braut og þar greiða sjóðir þjóðríkjanna fyrir alþjónustuna samkvæmt reglum sem settar eru. Fréttir í fjölmiðlum hafa dregið fram þá staðreynd að alþjóðasamningar gera það að verkum að innibyggt tap Íslandspósts á ári er um hálfur milljarður vegna Kínapakka. Verktakinn Íslandspóstur ohf. að fullu í eigu ríkisins á að fá greitt fyrir veitta þjónustu við þjóðríkið þrátt fyrir að svo sé. Þaðan hefur ekki komið króna.

En alþingismenn sem talað hafa niður fyrirtækið hafa því miður lítið haft fyrir að kynna sér málin. Það er hreinlega óþægilegt að lesa skilningsleysi á eðli póstþjónustunnar og hvernig hún þjónar. Hremmingar Íslandspóst bitna síðan á félagsmönnum Póstmannafélags Íslands, það er erfitt að sækja kjarabætur til fyrirtækis sem berst í bökkum, sérstaklega þegar það fær ekki greitt fyrir lögbundna þjónustu.

Burðargjöld standa ekki undir alþjónustunni og munu ekki gera það í framtíðinni. Þessum málum verður að koma í lag, það er lögbundið hlutverk Alþingis að tryggja póstþjónustu á landsvísu á sambærilegum kjörum. Endurtek, Íslandspóstur er verktaki og á að fá greitt fyrir þjónustuna á eðlilega hátt.

Það væri lítill snjómokstur ef verktakar þyrftu sjálfir að greiða fyrir verkið. Það er góðlátleg ábending formanns Póstmannafélags Íslands til alþingismanna, að þeir kynni sér lög og reglur um póstþjónustu samkvæmt alþjóða skuldbindingum. Þá kannski kemst umræðan á rétt ról og gripið verður til úrræða sem virka, það er tímasóun að tala vitleysu út í loftið í stað þess að koma að málum með festu og einurð. Íslendingar þurfa faglega og góða póstþjónustu og því er kominn tími athafna og lausna og sleppa niðurrifstali og sleggjudómum. "

 

Stefán E. Stefánsson  á Morgunblaðinu skrifar:

[e-mail]

Hart er nú deilt um bágan fjárhag Íslandspósts og því miður virðist þar birtast hversu eitrað ástand getur myndast þegar ríkisfyrirtæki blanda sér í samkeppnisrekstur. Úr þeirri stöðu þarf að greiða og heppilegast væri ef eðlileg skref yrðu stigin í þá átt að afnema að fullu þann einkarétt sem fyrirtækið hefur á sínum herðum í tengslum við bréfsendingar. Eitt af því sem fram hefur komið í umræðu um stöðu Póstsins er það gríðarmikla magn bögglasendinga sem nú berast til landsins að utan. Það á ekki síst við um sendingar frá Kína.

Forsvarsmenn Póstsins segja þessa holskeflu valda stórum hluta þess taps sem fyrirtækið burðast nú með. Það kemur til af þeirri staðreynd að samkvæmt samningum Alþjóðapóstsambandsins ber samningsríkjum að greiða niður sendingar sem berast frá þróunarríkjum. Kína fellur í þann flokk þótt um annað mesta efnahagsveldi jarðarkringlunnar sé að ræða. Nýlega hótaði Donald Trump því að segja upp þessum ólánssamningi og vísaði til þess að það væri andstætt bandarískum hagsmunum að viðhalda niðurgreiðslukerfi á sendingum frá Kína.

Enn hefur ekkert orðið af því hjá Trump en eftir hverju er að bíða hjá ráðamönnum hér á landi? Þeir ættu að taka á sig rögg og segja upp þessum samningi. Liggur það ekki í augum uppi? "

Þarna snýr Stefán staðreyndum á haus :

 

"...þegar ríkisfyrirtæki blanda sér í samkeppnisrekstur."

Þessu var bara öfugt farið. Allskyns fyrirtæki hafa blandað sér í ríkisreksturinn.

Afleiðingin hefur orðið afturför á mörgum  sviðum póstþjónustu og áróðurslega hefur Íslandspóstur átt formælendur fáa.

Pósturinn á að vera einn armur ríkisins eins og Löggæslan og Heilbrigðiskerfið.

Einkafyrirtæki eiga að geta fengið að starfa við hlið Íslandspósts samkvæmt útboðum til sparnaðar fyrir skattgreiðendur.

En það er óþarfi að birta falsfréttir um Íslandspóst til að gera fyrirtækinu erfiðara fyrir.