Kjaraviðræðurnar

er greinilega óleysanlegar.

Þessi leiksýning sem nú fer fram á Íslandi gæti ekki farið fram hér í Ameríku þar sem félagafrelsi ríkir.

Einokun svonefndra verkalýðsfélaga á starfsgreinum og landssvæðum væri ekki möguleg í því þjóðfélagi frelsins sem Bandaríkin eru.

Samningsslit starfsgreinasambandsins sem eru tilkynnt á Íslandi í þessu eru tilkynnt sem undirbúningur einskonar Ragnaraka fyrir fórnardýrin sem eru aðrir borgar landsins.

Er þetta allt saman ekki endileysa?

Af hverju mega þessi félög eins og Efling eða Samiðn ekki  fá sjálfdæmi um það að auglýsa þá taxta sína sem þeirra félagar muni vinna eftir.

Taxtar okkar félagsmanna eru svohljóðandi: Enginn félagsmaður má vinna undir þeim.

SA segi sig á móti frá öllum samningum um forgangsrétt einhverra félaga um vinnu og ráði það fólk sem þeir kæra sig um á þeim töxtum sem viðkomandi vill vinna eftir? Til hvers að vera að þessari leiksýningu í húsi fáránleikans?

Þá eru eftir samningar ríkisins við opinbera starfsmenn þar sem menntun verður metin til launa að því að þeir segja.

Má ekki hafa sama hátt á? Störf séu auglýst og hvaða laun séu í boði? Enginn forgangur einhverra félaga verði við hafður? Ráðuneytisstjóri óskast. Launin eru þessi:

Kennarar óskast:  Launin eru þessi:

Eins og nú stefnir er þjóðfélagið á hraðri leið til andskotans eftir einhverjum leikreglum sem voru samdar löngu fyrir seinna  stríð.Með tilheyrandi sviptingum á gengi krónunnar.Samt hafa hér orðið fordæmalausar framfarir í lífskjörum almennings. Hugsanlega má rekja það til þess að forystumenn launþegafélaganna á fyrri tíð hafi verið skynsamari en þeir sem nú hafa risið til valda.Núna eru bara stálin stinn í boði og stefnt að því fyrirfram að vopnin tali.

Hvernig á að semja þegar opinberir starfsmenn ætla greinilega að koma á eftir og hirða það sem hinir fá og svo gott betur vegna menntunar og sérstöðu?

Það er líka algerlega fáránlegt að ríkisvaldið eigi að koma að kjarasamningum. Það á auðvitað að hafa allan rétt til að gera þær skattalagabreytingar sem þarf til að stjórna efnahagsmálum þjóðarannar.

Ríkisvaldið átti að sjá það af sjálfu sér að byggingakostnaður er svo löngu farinn úr böndunum að það átti að hafa gripið til ráðstafana og skyldað um leið  sveitarfélögin til að gera slíkt hið sama.

Hvernig í veröldinni á þetta að leysast nema eftir allsherjarverkfall og verksviptingu þar sem öllu  verður lokað og byltingarástand hefur ríkt nægilega lengi.

Hugsanlega verður að flytja inn pakistanskar bardagasveitir til að halda uppi aga og til að forða frekari manndrápum þegar lögleysið hefur tekið yfir.

En hvaða stjórnmálamenn okkar munu ráða við þær ákvarðanir sem þarf að taka í óreiðunni  nema að Sólveig Anna og Fjögurrablaða Smári hafi þá náð nægilega traustu taki á stjórn landsins að til þessa þurfi ekki að koma. Þau geta náð í liðssveitir frá Maduro til þess að taka íhaldið þeim steinbítstökum sem þau stefna leynt og ljóst að.

Kjaraviðræðuvitleysan er hvort eð er aðeins tæki sem kommúnistar ætla að nota til að taka þjóðfélagið yfir og stofna hér hinn fullkomna jöfnuð og félagslegt réttlæti undir sinni stjórn. 

Athugasemdir

[Kristinn Bjarnason (IP-tala skráð) 18.3.2019 kl. 19:16]

Það þarf að fara fram á að  sveitarfélögin úthluti lóðum fyrir alla sem vilja (eins og þegar DO var við völd) á sanngjörnu verði.  Breyta lífeyrissjóðum í skyldusparnað sem má nota til íbúðarkaupa og húsnæðisvandinn leystur án þess að hafa áhrif á verðlag. Það er mjög skrítið að verkalýðsforingjar geri ekki kröfur um þetta. Eina skýringin er að menn vilja stríð.

[Halldór Jónsson, 18.3.2019 kl. 22:30]

Já rétt, fjögurrablaðasmári og Sólveig Anna vilja bara stríð og byltingu