Margsköttun

er viðurkennd aðferð stjórnmálamanna á Íslandi. Þeir hafa komist upp með það lengi að tví- ef ekki þrískkatta sömu eignir manna.Leggja skatt ofan á skatt.

Vilhjálmur Bjarnason fer ofan í þetta í niðurlagi ágætrar greinar í Morgunblaðinu í dag. Greinin er hér í heild sinni:

Fjárhagslegt frelsi og frelsi þjóðar

"Á þeim dögum sem þjóðin er að undirbúa gögn til að gera keisaranum skil á fjárhagslegum gögnum er vert að íhuga fjárhagslegt frelsi og gildi frjáls sparnaðar og setja það í samhengi við frelsi þjóðar.

Egill og hodd

Egill, afi minn í tuttugasta og áttunda lið, Skallagrímsson vissi sem var að þingheimur gengi af göflum ef þingmenn kæmust í annarra manna fjármuni. Því vildi hann sjá þegar þingmenn hlypu til þegar hann dreifði silfri sínu af bökkum Almannagjár. Hluti þingmanna nútímans er svipaður að eðli og því, sem Egill taldi samtímamenn sína. Reyndar var Egill lítið betri sjálfur, því hann vildi helst vera í samskiptum við hoddfjendur, en hodd merkir silfur og hoddfjendur því þeir er ekki vildu eiga silfur. Það silfur gat Egill eignast.

Árni byskup

Önnur lýsing er til um deilur í þingheimi um skattlagningu. Frá því segir í Arna byskups sögu að Loðinn Leppur sendimaður Noregskonungs fann að tíundargerð Árna byskups í heimsókn sinni. Þar segir: „Þið byskuparnir heimtið tíund af sylgjum og silfurbeltum, koppum og keröldum og öðru dauðu fé, og undra ég mjög hví landsbúar þoli yður slíkar óhæfur og gerið eigi norræna tíund að eins og þá sem gengur allan heiminn, og einsaman er rétt og lögtekin“ Byskup svarar fullum hálsi aðfinnslunum; „Af orðum Innocenti páfa vitum vér að sú tíundargerð er eigi okur og vinnur engum manni sálutjón.“ Þarna bjargaði Evrópusamvinna! Það hafa fleiri gengið af göflunum en þingheimur í hug Egils. Ekki fyrir svo löngu gengu íslenskir hæstaréttardómarar af göflunum þegar þeir dæmdu í máli er varðaði lögmæti auðlegðarskatts, sem lagður var á „auðlegð“ árið 2009. Þar var forsenda lögmætis auðlegðarskatts gagnvart stjórnarskrá sú að skatturinn væri tímabundinn. Annaðhvort eru skattar almennt lögmætir eða ólögmætir. Hið tímabundna lögmæti er vandfundið í lögskýringargögnum.

Annar byskup, og háyfirdómari

Lengi var að svo að fjármálastarfsemi hér á landi var aðeins í milliskrift hjá kaupmanni og sparnaður var í vaðmáli og sméri. Þó voru til auðmenn. Á nítjándu öld voru það bræður tveir frá Víðivöllum. Háyfirdómari og byskup. Þeir stunduðu lánastarfsemi á sinni tíð, fyrir daga Landsbankans. Þegar byskupinn var búinn að lána þjóðsagnasafnaranum fyrir húsi, þá voru lánamálin leyst með því að byskupsdóttirin giftist fóstursyni þjóðsagnasafnarans. Byskupinn gaf svo dóttur sinni hús þjóðsagnasafnarans í brúðargjöf.

Seðlabanki

Fyrstu hugmyndir um banka á hinu endurreista Alþingi voru árið 1847 þegar rætt var um seðlabanka. það var banki til að gefa út seðla til að greiða fyrir viðskiptum. Þarna virðist sú hugmynd komin fram að peningar, seðlar og mynt, séu almennt samþykkt til lúkningar skulda. Í umræðinni 1847 er aðalatriðið ekki um fjármálastofnun til að stuðla að peningalegum sparnaði og lánaviðskiptum. Umræða um fjármálastarfsemi á Íslandi hefur aldrei komist á það stig að það sé samhengi milli innlána og útlána, miðlun fjármagns. Umræðan er aðeins sú að sparendur eigi að styrkja bónbjargarfólk með lánveitingum. Bónbjargarfólkið er að uppistöðu atvinnulíf. Mestur hluti lánsfjármagns er til atvinnulífis en vissulega þurfa einstaklingar á lánum að halda til að koma sér upp þaki yfir höfuðið. Þá skiptir lánstíminn máli.

Siðaðar þjóðir

Á meðal siðaðra þjóða, sem vilja styðja við frelsi einstaklinga og þjóðfrelsi, þá er talið eðlilegt að einstaklingar eigi sem næst þriðjung eigna sinna í fasteignum, annan þriðjung í auðseljanlegum verðbréfum og það sem eftir er í lausu fé, en það eru peningar og peningaígildi, sem eru almennt samþykkt til lúkningar skulda. Það er tómt mál að tala um hlutabréfaeign almennings eftir þá meðferð, sem almenningur hlaut á árunum 2003 til 2008. Eftirlitsmenn eigenda hlutafélaga, endurskoðendur, voru staðnir að beinum lygum. Hlutabréfaeigendur hafa engar bætur fengið frá endurskoðendum, en það hafa kröfuhafar fengið. Það ríkir en vantraust á hlutabréfamarkaði. Hér á landi er leitast við að einstaklingar eigi ekki peningalegar eignir, eignir sem gefa af sér fjáreignatekjur. Því er á mörkum að þjóðin teljist til siðaðra þjóða. Stjórnmálamenn, hvar í flokki sem þeir standa, ganga hart fram í skattlagningu fjáreignatekna.

Skilningur á skattandlagi

Fæstir stjórnmálamenn skilja hvað er skattaandlag. Almennt er skattandlag verðmætaaukning, en ekki verðmælisbreyting. Þannig er arður ekki skattandlag. Arður er ráðstöfun á hagnaði, og hagnaður er skattlagður í tveimur þrepum, hjá félaginu sem hagnast og hjá móttakanda arðs. Þannig er hagnaður skattlagður um 37,6% en ekki 20% eins og er skattlagningarhlutfall félaga því arður er skattlagður sérstaklega við útborgun. Fæstir skilja eðli verðbóta. Ef til vill, þegar verðbætur eru kynntar á ensku, en það er „inflation adjustment“. Verðbætur geta ekki verið skattandlag. En skattlagt hér um 22%. Gengismunur, sem verður til vegna gengisfalls gjaldmiðils gagnvart öðrum gjaldmiðli, er ekki skattandlag. Þá er erlendi gjaldmiðillinn jafn mikill í þeim gjaldmiðli, hvernig sem gengis þess gjaldmiðils þróast gagnvart öðrum gjaldmiðli. Gengismunur er skattlagður um 22%, vegna skorts á skilningi á skattandlagi. Sumarbústaður er sumarbústaður og stækkar ekki um 25% þó að verðlag breytist um 25%. Þar sem enginn veit hvert er stofnverð sumarbúastaðar, þá er helmingur andvirðis sumarbústaðar við sölu talinn til tekna og skattlagður um 22%. Því til viðbótar geta þessar verðmælingar komið til skerðingar á bótum almannatrygginga hjá skattþegni, ef við á.

Dreifing á annarra manna eignum

Skattlagning af því tagi, sem hér er lýst, er eignaupptaka vegna verðbólgu. Það er verðbólga sem hefur skapað þessar verðmælisbreytingar. Eignaupptaka gerist fyrst og fremst hjá siðlausum þjóðum, og þá fyrst og fremst hjá þeim, sem telja sig hafa vitsmuni til að dreifa annarra manna eignum að geðþótta. Og refsa ráðdeild og sparsemi. Ef til vill finnst þeim þetta einfaldur hór, sem þeir eiga við samvisku sína.

Frjáls þjóð í frjálsu landi

Þjóð getur aðeins verið frjáls ef hún á frjálsan sparnað. Þvingaður sparnaður í formi lífeyriseignar er góður til síns brúks. Ef ekki eru hvatar til frjáls sparnaðar veit enginn eyðsluna fyrr en öll er. Þá er frelsið farið og komið helsi í stað frelsis. "

Vel þekkt er að gamlingjar geta ekki selt gamla sumarbústaði eða gamlar eignir eða jafnvel erfðagóss vegna þess að þá eru teknar af þeim ellibæturnar. Mörkuðum skattstofnum er varið í óskyld mál án þess að teljandi athugasemdir séu við það gerðar.

Spurning er hversvegna stjórnmálamönnum er liðin sú frjálslega umgengni um almannafé sem hér hefur lengi tíðkast.

Er það frelsi þjóðar?