QUO VADIS ?

Viðar Guðjohnsen, sjálfstæðismaður m.m. skrifar athyglisverða grein í Morgunblaðið.

Hann segir í grein sem hann nefnir

VEIKLEIKAR KUNNGERAST:

"Eitt verð ég að segja þér áður en ég dey,

enda skalt þú börnum þínum kenna fræði mín,

sögðu mér það álfarnir í Suðurey,

sögðu mér það dvergarnir í Norðurey,

sögðu mér það gullinmura og gleymmérei og gleymdu því ei:

að hefnist þeim er svíkur sína huldumey,

honum verður erfiður dauðinn.

(Guðmundur Böðvarsson)

Á erfiðum tímum kunngerast veikleikarnir og það er mikilvægt að læra af þeim enda er enginn sterkari en veikasti hlekkurinn. Nýkórónuveiran frá kínversku borginni Wuhan hefur svo sannarlega opinberað alvarlega veikleika í alþjóðahagkerfinu og mikilvægasta spurningin um þessar mundir er spurning sem fáir þora að spyrja en þarf samt að spyrja.

Og hvað svo?

Áætlað er að fjárhagslegur kostnaður vegna aðgerða stjórnvalda í tengslum við veiruna sé gífurlega mikill. Hversu mikill er ómögulegt að segja því hið opinbera, með sína digru sjóði, þarf alltaf að treysta á framleiðslu annarra til að fjármagna sig og sína gjafmildi. Talað er um fleiri hundruð milljarða. Þetta verða hinir ungu stjórnmálamenn, sem komnir eru í mikla ábyrgðarstöðu, að skilja.

Nú er framleiðsla að dragast hratt saman og vel getur gerst að þessir sömu stjórnmálamenn þurfi að svara þeirri spurningu í næstu kosningum hver áætlunin sé þegar aðgangur þeirra að annarra manna fé verður mjög takmarkaður og hver króna farin að skipta máli.

Það hefur nefnilega tíðkast upp á síðkastið að stjórnmálamenn stígi fram, uppmálaðir af góðmennsku, bjargvættir heimsins og geri sig að hetju með annarra manna fé. Þetta hugarfar þarf að víkja.

Kaldur raunveruleikinn er nefnilega sá að vonir manna um einhverslags „hjarðónæmi hinna sterku“ virðast með öllu brostnar. Áhættuhópar (aldraðir, feitir, sykursjúkir, rafrettusugur eða reykingarmenn, hjartasjúklingar, lungnasjúkir, o.fl.) þrengja mengið niður fyrir það sem hjarðónæmi þarf. Svo er þetta bara of skæður sjúkdómur með of mörgum innlögnum til að það sé hægt.

Þetta er ekki kvef og þetta er ekki flensa. Um er að ræða mjög alvarlega og smitandi lungnabólgu með óþægilega langan meðgöngutíma, allt frá smiti þar til veikindi verða ljós og enn lengri tími líður þar til og ef innlagnar er þörf. Þetta má sjá á þeim tíma sem líður í samfélögum frá því að smit fara að greinast og þar til að mikill þungi skellur á heilbrigðiskerfið með flóðbylgju sjúklinga. Ástandið er farið að minna á hryllingsmynd á þeim svæðum þar sem gripið var til aðgerða of seint.

Með framangreint í huga þarf að stöðva hin landlægu smit sem fyrst, en hvað svo?

Jafnvel þótt við náum tökum á veirunni í apríl, maí eða júní er ekkert sem bendir til að önnur ríki nái slíkum árangri og hvað þá? Ætlum við að opna fyrir túrisma frá sýktum löndum, fá smit og lenda aftur í sömu erfiðu hringiðunni þar sem hagkerfið er skorið á háls og blæðir hratt út?

Búa aftur við ófrjálst samfélag þar sem ömmur og afar fá ekki að hitta barnabörnin, hjúkrunarheimili eru lokuð, samkomubönn og stofufangelsi í einhverja mánuði?

Veruleikinn er nefnilega sá að það er engin skyndilausn á þessum vanda og sú sviðsmynd um opin landamæri og hömlulausan ferðamannaiðnað í þessu árferði gengur auðvitað ekki upp nema að eitthvað kraftaverk gerist. Áherslan verður því að halda þéttingsfast í þá framleiðslu sem eftir stendur og gefa einkaframtakinu möguleika á að hefja nýja framleiðslu á tímum þar sem ferðafrelsi er takmarkað.

Landbúnaðarmál og orkumál hafa verið vanrækt síðastliðin ár en mikilvægi málaflokkanna er nú öllum ljós þegar heimurinn er að lokast og enginn getur spáð fyrir um hvenær eða hvernig þetta „tímabundna“ ástand endar. Innlend matvælaframleiðsla er líklega orðin okkar mikilvægasta auðlind og ber stjórnmálamönnum að verja hana og styrkja með öllum tiltækum ráðum.

Ekki má láta þá kaupahéðna sem haga sér illa stýra för. Þeirra ráð byggjast öll á að þeir sjálfir fái einokunarvald yfir sem flestum vöruflokkum. Okkar mannúðlegi og hreini landbúnaður er varnarmál og skal það ítrekað að nú þarf að hætta við að heimila innflutning á hráu kjöti, eggjum og mjólk.

Orkustefnan verður einnig að vera á okkar forsendum. Hún var það eitt sinn og það reyndist þjóðinni vel. Þar þarf að vinda ofan af hinu evrópska flækjustigi sem hefur breytt orkustefnunni okkar til hins verra og hækkað orkuverð til fyrirtækja og almennings.

Til umhugsunar

Forefni lyfja og mikilvæg lækningatæki eru að miklu ef ekki mestu framleidd í Asíu. Þriggja vikna útgöngubann í Indlandi mun óhjákvæmilega valda afleiðingum m.t.t. aðfanga og við sem hluti af hinum frjálsa heimi þurfum að spyrja okkur hvort eðlilegt sé að ófrjáls ríki mundi slíku valdi.

Nágrannar þeirra í norðri eru að átta sig á því að þeir eru með alla ása á hendi.

Finnst engum það orka tvímælis að ekki mátti setja ferðamenn í sóttkví frá því landi sem nú setur alla í sóttkví? Viðskiptaforskot þeirra eykst með degi hverjum en fríverslun ætti aldrei ganga út á að annar aðilinn geti hunsað umhverfismál, mannréttindi eða eðlilega viðskiptahætti og fengið óeðlilegt forskot.

Undir slíkum formerkjum er augljóst að valdajafnvægi mun raskast og því miður á kostnað hins frjálsa heims. Veikleikar kunngerast Eftir Viðar Guðjohnsen » Viðar Guðjohnsen Höfundur er lyfjafræðingur og sjálfstæðismaður."

Einmitt þessi punktur Viðars:

OG HVAÐ SVO?

Við erum ekki allur heimurinn. Við þurfum hinsvegar að lifa í honum.

Ef ekki finnst lækning við veirunni sem allra fyrst þá sé ég ekki mikið til lofts því miður. Ef mannkynið á að bíða eftir hjarðónæmi þá er ekki bjart framundan. Mér finnst að það verði að taka áhættur með prófanir á nýjum lyfjum. Þetta ástand og það sem framundan er er svo svakalegt að það hálfa væri nóg. Sá sem finnur lykilinn að eyðileggingu veirunnar verður sannkallaður mannkynsfrelsari að mínu viti.  

QUO VADIS?