Afl vort og æra

sem þjóðar hefur beðið hnekki við fall Landsbankans og Icesave.

Þetta sagði góð og grandvör kona við mig í Laugunum í morgun. Hún sagðist ætla að greiða atkvæði með JÁ í þeim tilgangi að reyna að endurheimta þessa æru og sýna umheiminum að á Íslandi væri til heiðarlegt fólk sem  greiddi skuldir sínar.

Þetta er auðvitað mjög virðingarverð afstaða. Sé það heiður þjóðarinnar sem er í veði ef við  borgum  ekki skuldir samlanda okkar sem þeir sviku út í öðrum löndum,  verðum við þá ekki mjög að gæta oklkar hverjir fá að fara til útlanda?  Nýlega var íslensk kona dæmd fyrir mikil fjársvik í Bandaríkjunum ásamt manni sínum. Eigum við sem þjóð þá að greiða milljónamæringnum sem hún sveik, bætur? Berum við sem þjóð ábyrgð á hegðun allra Íslendinga á erlendri grund? Hvar eigum við að draga mörkin. Afli voru og æru getur orðið svo ofboðið að það dugi ekki til eins og við Icesave.

Ég vildi leiða þessari góðu konu fyrir sjónir, að við myndum væntanlega greiða innistæðutryggingar eftir sem áður þó við segðum NEI við frumvarpinu um að heimila Steingrími J. að skrifa undir fyrirliggjandi samningsdrög, sem er aðeins það sem þjóðaratkvæðið snýst um á laugardaginn.

 Frumvarpið væri um ríkisábyrgð á að greiða innistæðutrygginguna, játa breskri lögsögu við öll deilumál, og greiða ennfremur 500 milljarða sem breskir greiddu sínu fólki þannig að það er skaðlaust af Icesave. Ennfremur bindingu allra fjárhæða við sterlingspund og greiða svo vexti eins og af innistæðum væri.

Ég vildi segja að okkur bæri ekki að greiða nema innistæðutryggingar í ítrustu tilvikum og myndum væntanlega gera það úr þrotabúi Landsbankans með hárri greiðslu frá okkur sjálfum í formi skuldabréfs vegna kaupa NBI á innistæðum þess gamla.  Til viðbótar munu Bretar væntanlega geta náð til sín erlendum eignum sem nema yfir 90 % allra krafna þótt við segjum NEI við samningnum.

 Það sem breyttist við NEI væri að fjárhæðin yrði eftir það ávallt í íslenskum krónum og lögsagan yrði íslensk. Við veittum heldur enga ríkisábyrgð sem gæti orðið okkur örlagarík við verstu aðstæður, ef neyðarlögin stæðust ekki.

Elkki vildi konan hlusta á þetta og strunsaði burt og var all-reið við mig.

Er það er svo að við kaupum æru okkar til baka og virðingu allara þjóða með því að borga möglunarlaust? Reynum ekki að ná hagstæðústu niðurstöðu eða lina sviðann? Hugsum ekki um hagsmuni ókominna kynslóða sem þessi góða kona ber ábyrgð á?

 Er það ekki full langt gengið að reyna ekki að lágmarka tjónið án þess að æran bíði þann hnekki sem konunni finnst vera óbærileg ?