Minkur í hæsnahúsi

er umhverfisráðeherra kommanna, Guðmundur Ingi Guðbrandsson, efsti maður á lista þeirra í Kraganum sem fáir fagna.

Af bloggi Bjarna Jónssonar kemur þessi greining:

"

Þann 27. apríl 2021 reit téður Guðmundur Ingi grein í Morgunblaðið undir fyrirsögninni:

"Kyrrstaðan hefur verið rofin á kjörtímabilinu".

 Af fyrirsögninni mætti ætla, að maðurinn væri framfarasinni, en framfarir í hans huga eru varla það, sem flestir kjósendur í Kraganum mundu kalla framfaramál.  Hann átti við minnkun losunar gróðurhúsagasa, sem hann telur hafa markað tímamót árið 2019:

"Í gær greindi Umhverfisstofnun frá nýjum losunartölum, sem sýna, að á milli áranna 2018 og 2019 dró úr losun gróðurhúsalofttegunda á beinni ábyrgð Íslands um 2 %.  Þetta eru frábærar fréttir.  Samdráttur frá árinu 2005 er 8 %."

Litlu verður vöggur feginn.  Vaxandi fjöldi rafmagnsbíla fer að vigta inn til minni benzín/dísilolíunotkunar, en mest munar hér um færri ferðamenn í kjölfar falls WOW-air, og þar af leiðandi minni akstur á vegum úti. Það er varla tilefni til fagnaðarláta, þegar minni losun stafar af minni efnahagsumsvifum, minni atvinnu og minni hagvexti, en þar sannast enn andstaða vinstri grænna við hagvöxt.  Ef um það er val, er of langt gengið í loftslagstrúboðinu að fórna hagvexti fyrir minnkun losunar gróðurhúsalofttegunda, sem hvort eð er hefur engin áhrif á hlýnun andrúmslofts. 

"Aðgerðir í loftslagsmálum eru stærsta velferðar- og efnahagsmálið á þessari öld.  Þær eru grundvöllur fyrir því að geta rétt af misskiptingu og félagslegt óréttlæti í heiminum og stöðvað ósjálfbæra nýtingu auðlinda okkar." 

Í íslenzku umhverfi virkar þessi texti mjög framandi og ankannalegur, og í alþjóðlegu samhengi orkar hann tvímælis.  Ráðherrann er þess vegna hér að fiska í gruggugu vatni. Þetta er tilraun hans til að skapa VG tilverugrundvöll, eftir að stéttabaráttan varð sjálfdauð með yfirtöku heimspekinga, félagsfræðinga og þvílíkra á vinstri hreyfingunni. Losun Íslands hefur engin mælanleg áhrif á hlýnun jarðar, og megnið af iðnaðarlosuninni á Íslandi veldur beinlínis minni losun á heimsvísu.

Losun landsins tengist hagkerfinu beint, svo að valdbeiting ríkisins í anda ráðherrans til að minnka hér iðnaðarlosun mundi koma Íslendingum á vonarvöl og auka heimslosunina. 

Fyrir landsmenn er þess vegna engin vitglóra í þessum boðskapi ráðherrans. Þarna er um að ræða nýju fötin keisarans.

Asíulönd hafa mörg hver rifið sig upp úr sárri fátækt og til bjargálna með erlendum (mest vestrænum) fjárfestingum, sem leitt hafa til rafvæðingar fjölmennra landa og þar af leiðandi mikillar raforkunotkunar, og þetta viðbótar rafmagn kemur að mestu frá kolaverum og jarðgaskyntum orkuverum, en einnig frá stórum vatnsorkuverum og kjarnorkuverum. 

Ætlast Guðmundur Ingi til þess, að þessar þjóðir gefi lifibrauð sitt upp á bátinn ? 

Kínverjar, svo að dæmi sé tekið, glíma við hroðalega loft- og jarðvegsmengun af völdum stefnu sinnar, og þess vegna leita þeir ráða til að snúa á braut orkuskiptanna.  Þeir hafa nú bæði fjárhagslegt og tæknilegt bolmagn til þess, sem þeir höfðu ekki fyrir 30-40 árum. 

Líklega eru þeir að þróa kjarnorkuver til að leysa kolaverin af hólmi.  Það verður ekki séð, að nokkra skynsemi sé að finna í tilvitnuðum orðum íslenzka umhverfisráðherrans. Þau eru falsboðskapur. Þetta er marklaust pólitískt kvak loftslagstrúboða með engar haldgóðar lausnir fyrir hagsmuni alþýðu manna. 

"Markmið Íslands um samdrátt í losun gróðurhúsalofttegunda voru um áramót uppfærð úr 40 % samdrátt til ársins 2030  í 55 % samdrátt. En við þurfum að stefna enn hærra. 

Við þurfum að beita skattkerfinu í þágu loftslagsins og hringrásarhagkerfisins og sjá til þess, að það verði auðveldara og ódýrara að gera við og nýta það, sem til er, heldur en að kaupa nýtt.  

Við þurfum sérstaka áætlun um vernd víðerna, sem óvíða eru meiri en einmitt hér á Íslandi.  Við eigum að vera fremst í því að vernda náttúruna - verða þjóðgarðalandið Ísland.  Og, við þurfum stefnu um verndarsvæði í hafi. 

Í rauninni mætti draga þetta saman í þessa setningu: Við þurfum að setja náttúruna og loftslagið í fyrsta sæti.  Á því byggist velferð samfélags okkar til framtíðar.  Svo einfalt er það." 

Hér kennir ýmissa grasa og ekki allra kræsilegra. 

Ráðherrann sýnir þarna, að VG-ráðherrarnir, hann og forsætis, hafa algerlega tapað áttum, þegar þau bleyttu á sér þumal, stungu honum upp í loftið og fundu þannig, að Íslendingar gætu dregið úr losun CO2 um 55 % frá losuninni 2005 fyrir árslok 2030.  Það blasir við, að þetta verður þolraun fyrir fjölskyldur og hagkerfið í heild og næst ekki án þungbærra þvingunarráðstafana ríkisins. 

Ávinningurinn verður enginn fyrir hitastig andrúmsloftsins.  Samt ógnar ráðherrann með enn meiri samdrætti.  Er ráðherrum vinstri hreyfingarinnar græns framboðs skítsama um lífskjörin í landinu og skeyta ekki um annað en að baða sig í sviðsljósinu með ráðherrum annarra landa ?

Ráðherrann kemur þarna út úr skápnum með það hugarfóstur sitt og VG "að beita skattkerfinu í þágu loftslagsins og hringrásarhagkerfisins".  Þetta þýðir m.a. enn meiri hækkanir opinberra gjalda á benzín og dísilolíu og einhvers konar vörugjald á heimilistæki og aðrar fjárfestingarvörur heimilanna, til að heimilin eigi enn erfiðara með að endurnýja tækjabúnað sinn.  Stækkandi heimili þurfa að stækka þvottavélar, ísskápa o.s.frv.  Hvaða heilvita maður er tilbúinn að taka þátt í þessari gandreið ráðherrans fyrir hégómleika vinstri hreyfingarinnar græns framboðs og ekkert annað.  

Umhverfisráðherrann vill "Þjóðgarðalandið Ísland".  Hvers vegna í ósköpunum ? Hugdetta ráðherrans um miðhálendisþjóðgarð er allt of stórkarlaleg til að vera fýsileg.  Fyrir hvern er ávinningurinn ?  Náttúruna ?  Búrókratana ? 

Hér er um að ræða útþenslu ríkisbáknsins undir umsjón umhverfis- og auðlindaráðherra til að takmarka mjög arðsama nýtingu þessa landsvæðis. Það er engin boðleg stefna um miðhálendið önnur en sú, sem tryggir áframhaldandi stjórnsýslu aðliggjandi sveitarfélaga og hófsama og sjálfbæra nýtingu allra náttúruauðlinda þjóðlendnanna í þágu þjóðarinnar allrar. 

Ráðherrann opinberar mannfjandsamleg viðhorf sín með því að skrifa, að "við þurfum að setja náttúruna og loftslagið í fyrsta sæti".  Andstæð stefna við þetta er að setja fólkið í fyrsta sæti. Stefna ráðherrans er að hindra alla nýja nýtingu náttúruauðæfa, sem þó er þjóðinni til hagsbóta, og skattleggja almenning í drep í nafni loftslagsguðsins, sem hann tilbiður.  Ráðherrann boðar helsi og afturhald.  Valkosturinn við stefnu þessa ráðherra er frelsi og framfarir.  "Svo einfalt er það."  

Umhverfisfasismi þessa ráðherra er með endemum.Vonandi verður bundinn endir á áhrif hans í næstu kosningum. Allt sem hann boðar er aukin skattfrekja sem hann ætlar að nota í hernaði sínum gegn fólki og lífskjörum í landinu.

Efnahagslífið gengur á jarðefnaeldsneyti hvort sem okkur líkar betur eða verr. Án þess sveltur mannkynið.

Allt CO2 kjaftæðið er byggt á sandi og hefur engin áhrif á heimsvísu. Enda er hamfarhlýunin ósannað kjaftæði fjörtíuþúsund fíflanna í París með Grétu Thunberg og skálkinn Al Gore í hásæti. Þessi Guðmundur Ingi Guðbrandsson er óvinur almennra Íslendinga og sannur minkur í hænsnahúsi lífskjara þeirra.

Borgarlínubullið

enn á ferðinni.

Ekkert virðist geta komið vitinu fyrir Borgarstjórnarameirihlutann í Reykjavík varðandi þráhyggjuna um dýrustu gerð miðlægs lestakerfis á þröngum götum höfuðborgarsvæðisins. Og meirihlutar í sveitarstjórnum nágrannabyggða virðast hafa verið heilaþvegnar þar sem ekki heyrist hósti né stuna í aðrar áttir en hallelúja.

ÁS hefur reynt að benda á ódýrari leiðir sem eru léttvagnakerfi sem aka með annarri umferð. Sömuleiðis hefur líklega enginn séð fyrir þá sprengingu sem orðin er í rafskútuumferðinni. En hún er algerlega ótrúleg og hefur bersýnilega gjörbylt samgöngum á svæðinu. 

Maður horfir á stórkostlega strætisvagna aka tóma um göturnar meðan fólk brunar ferða sinn á rafskútunum sem er hægt að leigja á hverri götu og skilja eftir þar sem manni hentar. Af hverju á fólk ekki að fá að taka þær með sér í strætó?

Jónas Elíasson prófessor hefur látið þessi mál sig varða:

"Faghópur Áhugafólks um samgöngur fyrir alla, ÁS, hefur skilað inn athugasemdum við frumdragaskýrslu 1. áfanga borgarlínu, sjá samgongurfyriralla.com. Að sú „þunga“ útgáfa af borgarlínu sem þar er útfærð skuli fá falleinkunn kemur sjálfsagt engum á óvart. Þar með er ÁS þó ekki að leggja dóm á það samgöngukerfi sem skýrslan boðar. Tillaga ÁS um létta borgarlínu gengur vel að merkja út á sama samgöngukerfi og þunga borgarlínan, bara í annarri og mun hagkvæmari útfærslu. Kostnaðarsamanburður er því auðveldur.

Þunga línan og hin létta, samgöngukerfið

Hagkvæmast væri að byrja innleiðingu á þungu línunni á nýjum umhverfisvænum vögnum og upphituðum biðskýlum, en svo er ekki. Stefnt er að því að byrja á framkvæmdum við miðjusettar sérakreinar fyrir strætó. Því næst eiga að koma heilar raðir af blómakerum, göngustígum og hjólastígum og síðan akbrautir fyrir bíla í það rými sem þá er eftir. Skýringarmynd af þessu í frumdragaskýrslunni er tekin úr gamalli skýrslu frá borgaryfirvöldum í Þrándheimi, en þar var þessu fyrirkomulagi hafnað fyrir um áratug. Í staðinn var byggt kerfi af þremur línum sem teknar voru í notkun árið 2019, svipaðar léttu borgarlínunni sem ÁS hefur lagt til, með biðstöðvum og sérakreinum á hægri kanti akbrauta.

Hliðstæð framkvæmd hér heima væri að endurnýja vagnakost og biðskýli línu 1 (Hafnarfjörður). Í stað þess er þunga línan lota 1 látin fara eftir nýrri einkabrú strætós yfir Fossvog. Við það sparast einhverjar mínútur í ferðatíma þar sem hin nýja lota 1 þarf jú ekki að krækja fyrir Öskjuhlíðina eins og gamla lína 1 þarf að gera. Þetta telja menn síðan sérstaka sönnun fyrir gæðum borgarlínunnar í hraða og tímasparnaði. Hið rétta er að hún fer á nákvæmlega sama hraða og gamli góði strætó.

Þunga línan og hin létta, kostnaðurinn

Þessar sérstöku akreinar fyrir strætó eiga að vera úr rauðu asfalti, eins konar rauður dregill úr 300.000 fermetrum af lituðu asfalti. Talið er að sú framkvæmd kosti um 1,2 ma.kr. á km, sem gerir alls 40- 80 ma.kr., allt eftir því hve langur rauði dregillinn verður, en það hefur ekki komið fram enn. Erlendis er talið betra fyrir strætó að sérrými hans sé í miðjunni að öðru óbreyttu.

Í Reykjavík eru aðstæður með því móti að það verður bókstaflega að troða þessum rauða dregli í gegnum hið tiltöluleg þrönga gatnakerfi. Þetta verður því til þess eins að gera vonda umferðarhnúta enn verri. Að gera léttu línuna og spara 40-80 ma.kr. er því hreinn hagnaður, sem annars færi í það að gera almennt umferðarástand lakara en nú er. Ef stjórnmálamenn geta lokað umræðunni um borgarlínuna (t.d. fjárlagaumræðunni í haust) án þess að minnast á þetta, þá er það ekkert minna en kraftaverk. Skorað er á stjórnmálamenn að hlýða nú rödd skynseminnar í þessu máli, en ekki gefast upp og láta þegar gerðar skyssur hafa sinn gang.

Hér er 100 sinnum meira í húfi en bragginn í Nauthólsvíkinni.

Framhald eftir 1. lotu

Skemmst er frá því að segja að allt er á huldu um framhaldið. Fjármögnun virðist ekki ná nema til þeirra 25,9 ma.kr. sem 1. lota á að kosta. Ljóst er að rauði dregillinn verður erfið vegagerð, svona alveg í miðri götu, og hætt er við að ríkisframlagið verði fljótlega uppurið. Miðað við forsendur er erfitt að sjá að hann verði lengri en 30 km og nánast engar líkur eru á að eitthvert fjármagn verði eftir fyrir marktækar endurbætur á samgöngukerfinu sjálfu (nýir vagnar, biðskýli eða hraðlínur).

Þessi staða mun skapa gríðarlegan þrýsting á ríkissjóð um að leggja fram nýtt fé í milljarðatugum svo að haldið verði áfram. Reykjavíkurborg situr föst í skuldasúpu eilífðarinnar og getur ekkert fé lagt fram, bara hjalað. Fjármálaráðherra hefur lýst því yfir að meira fé komi ekki úr ríkissjóði í borgarlínu. Verða beinin nógu sterk í ríkisstjórninni til að standa við þá yfirlýsingu, með samgöngukerfi höfuðborgarsvæðisins hálflamað út af vanfjármögnuðum vegaframkvæmdum við rauða dregilinn?

Viðbrögð við tillögum ÁS og eftirfylgni

ÁS hefur fengið jávæð viðbrögð, mikil og sterk, við tillögum sínum meðal fólks. Morgunblaðið hefur sinnt málinu af mikill fagmennsku og þar af leiðandi verið aðalvettvangur skrifa meðlima ÁS til að útskýra sínar tillögur. Mælirinn á viðbrögð stjórnmálamanna stendur hins vegar á núlli, með einstaka jákvæðum undantekningum þó.

En nú þarf að hrökkva eða stökkva. Í tillögum ÁS felst 40 ma.kr. sparnaður frá núverandi áætlunum. Fyrir það fjármagn má í staðinn ráðast í aðrar framkvæmdir sem raunverulega greiða fyrir allri umferð. Í þeirri stöðu er rauði dregillinn óþarfur. Þegar umferð hefur aukist getur þörf fyrir hann skapast, svo að taka hann út úr framkvæmdaáætlun núna má líta á sem frestun. Þetta ætti Reykjavíkurborg að geta sætt sig við átakalaust og ríki og sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu að geta sameinast um."

Hver meðalsnotur maður sem kæmi frá tunglinu myndi getað skilið röksemdir ÁS fyrir ódýrari útfærslu borgarlínukerfis sem er í rauninni orðið úrelt áður en það er byggt. 85 % Borgarbúa hefur þegar valið einkabílinn, Dagur B. Eggertsson meðtalinn, sem sinn samgöngumáta.

Unglingarnir eru komnir á rafskúturnar sem fara þangað beint sem þeir ætla að fara, ekki milli  óhentugra stoppistöðva almenningssamgangna og bíllauss lífstíls.  

Borgarlínubullið brunar hinsvegar áfram óstöðvandi.

Vilhjálmur Bjarnason enn á ferð

með grein um alþjóðasamstarf Íslendinga. Sem er þörf upprifjun frá fyrstu dögum sjálfstæðis þjóðarinnar þegar okkur er boðið sæti sem þjóð meðal þjóða.Er ekki að efa að þar hafa Bandríkjamenn leikið stórt hlutverk og samskipti Thors Ó Thors við stjórnvöld vestan hafs hafa verið áhrifamikil svipað og samskiptum Mörtu og Roosewelts var lýst í þáttaröðinni sem við sáum í sjónvarpinu.

En þessi grein Vilhjálms getur boðað nokkur pólitísk tíðindi þar sem nokkrir afgerandi vindar blása þar.

Vilhjálmur segir:

" Það er fróðlegt að fylgjast með vefsíðum fróðleiksmanna í flugmálum. Vissulega er efnið á vefsíðum um fróðleiksmola lítt skipulegt. Ef fróðleiksmolar um flugmál væru flugvélar, þá hefði örugglega oft orðið árekstur í lofti. Það segir alls ekki að fróðleiksmolarnir séu leiðinlegir, síður en svo.

Fróðleiksmolar eru skemmtileg upprifjun um atburði sem margir hafa upplifað. Eins og hjá ForrestGump; „ég var þar“.

Flug á Íslandi

Fyrst var flogið á Íslandi árið 1919. Sennilega eru um 25 Íslendingar enn á lífi frá því fyrst var flogið hinn 3. september 1919. Þau muna ekkert eftir fyrsta fluginu. Tengdamóðir mín er tveimur dögum yngri en fyrsta flug á Íslandi!

Fyrsta Flugfélag Íslands var stofnað í mars 1919.

Fyrst var flogið til Íslands 2. ágúst 1924. Fyrsti „alþjóðaflugvöllurinn“ var á Hornafirði. Ekki er víst að nokkurn mann á Hornafirði hafi grunað að flogið yrði 100 sinnum á dag til og frá landinu 100 árum síðar.

15 árum eftir fyrsta flug til Íslands segir í dagblaðinu Vísi: „Menn gerðu sér þá vonir um að þess mundi skamt (sic) að bíða að reglubundnar flugferðir myndu komast, milli Ameríku og Evrópu, um Ísland, en þær vonir hafa ekki ræst.“

Þetta reglubundna flug um Ísland hófst árið 1953 með flugi um Ísland frá Lúxemborg til New York, en óreglubundið flug hófst fljótlega eftir stríð. Það er eftirtektarvert að lesa Vísi frá 1939 um væntingar í samgöngum. Vissulega rættust væntingar, þótt bið yrði. Þess er getið í þessari grein í Vísi, að reglubundið póstflug yfir Atlantshaf hafi verið stundað á árinu 1939.

Alþjóðleg regluvæðing við lok síðari heimsstyrjaldarinnar

Það er fróðlegt að horfa til þátttöku Bandaríkjanna í síðari heimsstyrjöldinni. Með herverndarsamningi við Ísland og með árás Japana á Perluhöfn á Havaí var Bandaríkjunum ekki lengur til setunnar boðið með „hlutleysi“. Bandaríkin tóku fullan þátt í styrjöldinni á tvennum vígstöðvum; í Evrópu og á Kyrrahafssvæðinu.

En þátttakan til að láta kné fylgja varð ekki niðurstaðan. Stjórnvöld í Bandaríkjunum voru tilbúin með margháttaða samninga og alþjóðastofnanir til samvinnu milli þjóða til að tryggja frið.

Aðild að sáttmálum og stofnunum var frjáls fyrir allar þjóðir. Þó var það skilyrði sett til þátttöku í stofnun Sameinuðu þjóðanna, að stofnþjóðir lýstu yfir stríði á hendur öxulveldunum, Þýskalandi, Ítalíu og Japan.

Skilyrðum sem Ísland setti fyrir þátttöku sinni, sem vopnlaus þjóð, var synjað að sinni. Ísland gerðist þó aðili að Sameinuðu þjóðunum árið 1946, enda aðstæður aðrar.

Alþjóðaflugmálastofnunin

Þegar Bandaríkin létu af einangrunarstefnu sinni hófu stjórnvöld þar í landi að regluvæða heimsbyggðina. Þannig urðu til Matvæla- og landbúnaðarstofnunin (FAO), Alþjóðavinnumálastofnunin (ILO), Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn (IMF) og Alþjóðabankinn til endurreisnar og uppbyggingar meðal þeirra stofnana sem fylgdu stofnun Sameinuðu þjóðanna, auk Alþjóðaflugmálastofnunarinnar.

Þátttaka Íslands á alþjóðaflugmálaráðstefnunni í Chicago í nóvember og desember 1944 er um margt merkileg. Ekki síst fyrir þær sakir að flugmál skiptu litlu máli á Íslandi, en væntingar voru miklar. Nægir þar að nefna skrif í Vísi mánuði fyrir upphaf síðari heimsstyrjaldarinnar.

Það sem er merkilegt við þátttökuna á ráðstefnunni er meðal annars það að flug á Íslandi skipti ekki máli. Í gildi voru um 25 flugskírteini. Tvö flugfélög voru starfandi og áttu þau í miklu basli. Frumkvöðlarnir í íslenskum flugmálum voru allt frá því að vera baldnir strákar yfir í að vera málfræðiprófessorar.

Tilgáta mín um þátttökuna er ekki sú að draumarugl og framsýni, eða mikilvægi flugs, í íslensku samfélagi hafi ráðið.

Tilgáta mín er sú að Íslandi bauðst að sitja til borðs með stórþjóðum að ræða alvarlegt málefni. Vissulega höfðu lög um loftferðir verið samþykkt á Alþingi 1929. Það að vera þjóð meðal þjóða var viðurkenning annarra þjóða á lýðveldisstofnun fyrr á þessu sama ári, 1944.

Nýsköpun og stílbrot

Hafi þátttakan á ráðstefnunni verið framsýni, þá var það stílbrot á þeirri nýsköpun sem þáverandi ríkisstjórn var kennd við, en nýsköpun hennar var að endurtaka fortíðina. Sú nýsköpun varð engin endurlausn sálarinnar.

Réttarheimildir flugréttarins eru einkum sóttar í fjölþjóðlega sáttmála; tvíhliða samninga; landsrétt; samninga milli ríkja og flugfélaga; samninga milli flugfélaga og grundvallarreglur í alþjóðarétti. Frumheimild flugréttarins er að finna í „Samþykkt um alþjóðaflugmál frá 1944“ (ICAO Convention), en hún var undirrituð af Íslands hálfu 7. desember 1944. Samþykktin var fullgilt af Íslandi á Alþingi 21. mars 1947 og gekk í gildi hvað Ísland varðaði 20. apríl 1947.

Reglur, öryggiskröfur og staðlar í flugmálum

Ýmsir halda því fram að þátttaka þjóða í alþjóðasamstarfi sé afsal á fullveldisrétti. Það er ekki afsal í þeim skilningi að þátttakan er frjáls og valkvæð.

Alþjóðaflugmálastofnunin hefur samþykkt og gefið út 18 viðauka, sem margir hafa verið þýddir á íslensku, og innihald þeirra hefur lagagildi hér á landi annaðhvort með orðréttri þýðingu eða efni þeirra er fólgið í lögum eða reglum um flugmál, enda er það skylda aðildarríkja ICAO að gera staðla að lögum í sínu heimalandi eða láta ella skrá sérstöðu í bókum ICAO.

Ekki hefur náðst að þýða og lögtaka allar breytingar á viðaukum, en alþjóðaflug kann að verða erfitt ef ekki er fylgt alþjóðlegum flugreglum.

Eins og fyrr segir eru fjölþjóðlegir samningar meginréttarheimildir flugréttarins. Þeir munu nú vera um 50 talsins og er Ísland aðili að um 15 fjölþjóðlegum samningum er varða flugmál.

Þá er rétt að geta GATS (General Agreement on Trade in Services) er undirritaður var í Marrakesh 15. apríl 1994 en í honum er fjallað um viðskiptafrelsi m.a. í alþjóðaflugi. Að auki hefur Ísland gert mjög marga tvíhliða samninga um loftferðir við aðrar þjóðir, þar sem fjallað er um lendingarétt og yfirflug.

Án fullveldis og atkvæðisréttar

Ísland er með aðild, án atkvæðisréttar, að Evrópsku flugöryggisstofnuninni (European Union Aviation Safety Agency, EASA). Atkvæðisréttur skiptir litlu máli þar sem atkvæðagreiðslur eru fátíðar.

Þessi þátttaka hefur skipt höfuðmáli varðandi tegundaviðurkenningar í alvarlegu borgaralegu flugi. Þannig er það EASA sem heimilar flug Boeing 737 MAX og AIRBUS 321XLR í aðildarlöndum.

Á sama hátt má segja að fullveldisafsal felist í þátttöku Íslands í Evrópsku lyfjastofnuninni, sem gefur út markaðsleyfi fyrir lyf og bóluefni í Evrópu.

Mikilvægi flugs

Flug og flugþjónusta skiptir verulegu máli í íslensku efnahagslífi. Sennilega er flug og flugþjónusta um 4-5% af landsframleiðslu. Hlutur Icelandair eins er um 3,5% af landsframleiðslu í góðu ári.

Stoltið að vera þjóð meðal þjóða árið 1944 varð að framsýni í samfélagi nútímans."

Mér finnst málflutningurinn hjá Vilhjálmi Bjarnasyni vera farinn að nálgast hættulega mikið tugguna hjá Þorgerði Katrínu um að vera við borðið án atkvæðisréttar.Það yfirfærir hún á ESB. 

Ég ætla að segja það hreint út að ég get ekki séð samfellu í alþjóðlegu samstarfi innan þeirra stofnana sem Vilhjálmur telur upp og Evrópusambandsaðild sem Þorgerður stefnir að.

Aðild að 27 tollabandalagi og ríkjasambandi ESB er allt önnur heldur en samstarf innan nauðsynlegra alþjóðastofnanna þar sem Bandaríkjamenn eru yfirleitt fremstir meðal jafningja eins og í NATO en ekki Ursula von der Layen með Evrópuherinn í Brussel.

Þar er aðeins um aðlögun að öðrum að ræða en ekki samstarf.

Atkvæðisrétturinn er svo lítill í innri málum ESB að hann telur varla. Mörg hagfræðileg rök hníga að því að við eigum ekkert erindi í efnahagssamstarf innan Evrusvæðisins fremur en á dollarasvæðinu. Að okkar efnahagur sveiflast ekki í takt við Evrópu er margþekkt mál.

Vilhjálmur er hugsanlega að stefna að þingmennsku fyrir Viðreisn en ekki Sjálfstæðisflokkinn enda líklega litlir kærleikar milli hans og formannsins eftir það sem á undan er gengið.

En ég ætla ekki að styðja Vilhjálm Bjarnason í slíkri baráttu. Svo sannfærður er ég um að innganga Íslands í skipulagsvanskapað tollabandalag landluktra Evrópuþjóða sé fullveldisframsal og samsæri gegn restinni af veröldinni með Bandaríkjunum  að þangað fer ég aldrei með Vilhjálmi né öðrum.

Vilhjálmur verðu að gera upp við sig hvert hann stefnir ekki seinna en strax. 

Litlu ljótu flokkarnir

ætla sér að fela valdaklíkunum sínum í bakherbergjunum að raða upp framboðslistum sínum fyrir sauðina að kjósa.

Vonandi dettur Sjálfstæðisflokknum ekki í hug annað en að fela kjósendunum að velja á framboðslistana og forystunni að stilla sig um að fitla við listana eftir á.

Látum litlu ljótu flokkana eina um að túlka sínar ógæfulegu hugmyndir um lýðræði. 

Lygalaupur

er Þórdís Lóa formaður Borgarráðs.

Hún birtir lygar sínar í Fréttablaðinu  í dag.

"Ársreikningur Reykjavíkurborgar liggur nú fyrir. Síðasta ár fór ekki, hjá neinu okkar, eins og við höfðum ætlað í upphafi árs. Faraldurinn sá til þess. Það átti við áætlanir Reykjavíkurborgar eins og annarra.

Greitt útsvar var 2,6 ma. kr. minni en reiknað hafði verið með, vegna þess að því miður jókst atvinnuleysi verulega í Reykjavík.

Aðrar tekjur voru 4 ma. kr. undir áætlun.

Útgjöldin jukust hins vegar því það þurfti að bregðast hratt við til að tryggja nauðsynlega þjónustu, þrátt fyrir sóttvarnatakmarkanir. Víða þurfti líka að auka við þjónustu, eins og við barnavernd. Fjárheimildir sviða borgarinnar jukust um 2,3 ma. kr. á árinu, bara til að bregðast við COVID og því ástandi sem það skapaði.

Fyrir ári síðan stóð borgarráð allt, þvert á flokka, saman að því að vilja aðstoða heimilin og fyrirtækin í Reykjavík á erfiðum tímum. Við í meirihlutanum settum okkur þá stefnu við fjárhagsáætlun þessa árs að gefa í við nauðsynlegar framkvæmdir og taka stór græn skref til framtíðar.

Meðvituð ákvörðun að verja störf

Við tókum meðvitaða ákvörðun um að standa vörð um störfin. Það var ekki valkostur í okkar huga að auka við atvinnuleysi í borginni með því að segja upp fjölda starfsmann

 

Á síðasta ári var launakostnaður 60% rekstrartekna borgarinnar. Niðurskurður til að mæta minni tekjum hefði því alltaf þýtt uppsagnir. Í upphaf i ársins 2020 voru 3.500 einstaklingar atvinnulausir í Reykjavík. Í lok ársins hafði sá fjöldi rúmlega tvöfaldast og var 8.600. Reykvíkingum sem þiggja fjárhagsaðstoð hefur fjölgað um 200 frá því á sama tíma á síðasta ári. Við þennan vanda vildi meirihlutinn í Reykjavík ekki bæta, enda væri það þvert á allar efnahagslegar ráðleggingar.

Starfsmönnum Reykjavíkurborgar fjölgaði um 5%, alls um 348.

Við bættum við 190 starfsmönnum á velferðarsviði, við þjónustu við borgarbúa. Þá fjölgaði starfsmönnum í skólum, leikskólum og í frístund um 134, við þjónustu við börnin.

Við höfum burði til að örva atvinnulífið

Við fórum líka í átak til að fjölga tímabundnum störfum hjá borginni. Sumarstörfum var fjölgað um 600 til að koma til móts við erfiðleika stúdenta við að fá sumarstörf. Við höfum sett á fót vinnutorg til að aðstoða Reykvíkinga sem eru án atvinnu. Við höfum sett kraft í að fjölga verkefnum hjá borginni sem krefjast þjónustu sem borgin kaupir af fyrirtækjum og einkaaðilum. Reykjavíkurborg er öflugt sveitarfélag sem hefur góða burði til að auka við fjárfestingar og örva atvinnulífið. Ef litið er til grunnreksturs sveitarfélagsins og fyrirtæki undanskilin, hefur Reykjavíkurborg lægsta skuldahlutfall sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu. Því getum við staðið hér keik með fólki og fyrirtækjum í borginni. Veitt stuðning þegar á þarf að halda og staðið við áætlanir um hvernig við ætlum að vaxa út úr kófinu."

Hér er logið á ósvífinn hátt um það að tekjur Reykjavíkurborgar hafi dregist saman. Útgjöldin hafa þanist út sem veldur skuldasöfnun Borgarinnar.

Það þarf að fara aftur til velmektardaga Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur til að finna jafningja Þórdísar Lóu í ósífnum lygum sem sagði hiklaust svart hvítt ef henni bauð svo við að horfa.

Eyþór Arnalds birtir sannleikann í grein í sama blaði:

"Borgarstjórinn heldur því fram að hröð kólnun í hagkerfinu á fyrri hluta ársins hafi leitt til lækkunar tekna.

Staðreyndin er sú að tekjur Reykjavíkurborgar hækkuðu um 6 milljarða á síðasta ári, þrátt fyrir allt. Reykjavíkurborg er með skatta í botni og glímir ekki við tekjuvanda. Vandi borgarinnar er útgjaldavandi sem ekki sér fyrir endann á.

Af fjórum stærstu sveitarfélögunum á höfuðborgarsvæðinu er aðeins eitt þeirra rekið með tapi; Reykjavíkurborg.

Töldu ferðamenn til útgjalda

Í upphafi síðasta árs lét borgarstjórnarmeirihlutinn reikna fyrir sig kostnað vegna komu erlendra ferðamanna. Eins og almenn skynsemi segir okkur, var mikill ábati af ferðaþjónustunni fyrir landsmenn alla. Ekki síst Reykjavíkurborg. En stundum er almenn skynsemi ekki almenn.

Samkvæmt minnisblaði taldist borgin tapa átta milljörðum á ári af komu ferðamanna. Miðað við þetta ætti að vera verulegur hagnaður af því að ferðamenn væru ekki lengur að koma til okkar. Lísa í Undralandi hvað?

112 milljónir á dag

Heildarskuldir Reykjavíkurborgar eru nú 386 milljarðar og hafa aldrei verið hærri. Skuldir borgarinnar jukust um 41 milljarð króna á síðasta ári, eða sem nemur 3.400 milljónum í hverjum mánuði. Þetta samsvarar 112 milljónum á degi hverjum. Alla daga ársins.

Í upphafi kjörtímabilsins var uppgreiðslutími skulda 6 ár og hefur hann nú tvöfaldast á tveimur árum þrátt fyrir stórauknar tekjur. Þetta dæmi sýnir glöggt að núverandi meirihlutasamstarf fjögurra flokka kostar sitt. Reikningurinn er kominn og hann er hár. Hlutverk borgarinnar er aðeins eitt. Það er að þjóna íbúunum. Eyða ekki um efni fram og forgangsraða fjármunum.

Það er líkt og meirihlutinn hafi misst verðskynið. Nú á að fjárfesta í malbikunarstöð. Og setja 4.500 milljónir í að gera breytingar á Grófarhúsinu við Tryggvagötu. Væri ekki nær að létta byrðar fólksins í borginni og þrengja ekki að rekstri fyrirtækja og ferðum fólks?"

Það verður með ólíkindum ef reykvískir kjósendur láta svona ómerkilegan lygara eins og þessa Þórdísi Lóu Þórhallsdóttur villa sér sýn.

 

Mesti valdamaður allra tíma

Er líklega þessi maður. Xi Jingping.

Hann hefur algert vald yfir stærstu þjóð veraldar og virðist vera óskoraður alvaldur hennar.

Öll Vesturlönd skjálfa fyrir þessum manni og yfirburðuma hans sem leiðtoga og hugsjónabrands.

Hugmyndir hans um forystuhlutverk Kína í heimsmálum eru vel þekktar þó að við gerum lítið með að taka þær alvarlega.

 

Xi stefnir ótrauður að því að Kína verði sem allra máttugast á heimsvísu. Til þess stjórnar hann öllu afli þessa mikla veldis sem hefur lengri reynslu í stjórnun og stjórnmálaheimspeki en nokkur önnur þjóð í heiminum.Það er aðeins einn galli á uppsetningunni að þjóðin er svo fjölmenn og þéttbýl að það er auðvelt að drepa hana með einu kjarnorkuhöggi.

En svo verður ólíklega. Á meðan teflir þessi snillingur á móti öllum sterkustu valdaskákmönnum  heimsins og virðist hafa betur víðast hvar. En Kínverjar eru þolinmóðir og lát sig aldrei muna um að bíða færis. Gangi kapallinn ekki upp í dag þá reyna þeir aftur á morgun því þeir vita að dropinn holar steininn og kunna að bíða.

Að ná þessum völdum til sín og halda þeim er aðeins á færi mesta manns allra tíma.

 

Háskalegar hugmyndir

eru uppi fyrir skattgreiðendur um Kolefnisniðurdælingu í Straumsvík.Allt til að lækka CO2 í andrúmsloftinu úr 0.03!

Allir vita að mannkynið myndi svelta í hel ef ekki væri fyrir brennslu jarðefnaeldsneytis. Baráttan gegn þí er í besta falli algerlega óraunhæf nema að samrunaferlið náist beislað. Mannkynið getur ekki setið uppi orkulaust án olíu og gass.Allt annað er ábyrgðarlaus áróður hvað sem hin fjörtíuþúsund fífl sögðu í París. 

Þar á að skapa 600 ríksstörf með tugmilljarða kostnaði við að dæla niður kolefni uppleystu í vatni í mörgum Gullfossamælikvörðum til aað þjóna Grétu Thunberg og sértrúarhópum.

Skúli Jóhannsson  verkfræðingur tekur þetta til athugunar í Morgunblaðinu í dag:

 

 

"Árið 2021 er útblástur kolefnis í orkutengdri starfsemi á heimsvísu talinn verða 35 gígatonn/ári, aðallega vegna raforkuframleiðslu.

Í Morgunblaðsgreininni „Coda Terminal – Ísland frumkvöðull í kolefnisförgun á stórum skala“ eftir Bjarna Bjarnason og Eddu Sif Pind Aradóttur 26.4. 2021 fjalla þau um einn þátt í lausn þessa vandamáls, sem felst í að flytja affallskolefni til Íslands frá iðnaðarkjörnum Vesturlanda og farga með því að dæla því niður í berggrunn við Straumsvík og láta steingerast þar í holrými í íslensku gosbasalti.

Í þeim tilgangi hefur fyrirtækjasamstæðan Orkuveita Reykjavíkur / ON Orka náttúrunnar / Carbfix stofnað hið nýja fyrirtæki Coda Terminal.

Loftslagsmarkmið

 

Bjarni og Edda Sif segja:„Loftslagsmarkmið munu ekki nást nema með kolefnisföngun og -förgun á gríðarstórum skala. Áætlanir gera ráð fyrir að farga þurfi um 120 milljörðum tonna af koldíoxíði (CO2) á heimsvísu til ársins 2060 með niðurdælingu í berglög.“ Þetta gerir að meðaltali á næstu 40 árum um 3 gígatonn/ári eða 3.000 megatonn/ári, sem er aðeins 0,086% af heimslosun CO2 í orkutengdum iðnaði. Ekki kemur fram í greininni hvaðan upplýsingar um þetta hlutfall kemur eða hvort þetta er prívatskoðun Bjarna og Eddu Sifjar.

Carbfix

Fyrirtækið Carbfix áformar að farga við Straumsvík 3 megatonnum/ ári af CO2. Mér er ekki ljóst hverjir eru eigendur Carbfix í dag, en af því sem maður heyrir þá streyma viljugir fjárfestar inn. Ekki er heldur vitað hvort þeir hér á landi, sem eru yfirleitt á móti afskiptum erlendra fjárfesta af íslenskum orkumálum, muni láta til sín taka á næstunni til að stöðva „þennan ósóma“. Vonandi ekki. Einhvers staðar í gögnum Carbfix sá ég að það þyrfti 25 rúmmeta af vatni á móti hverju tonni af CO2 til að mixa „sodastream“-blöndunina fyrir niðurdælingu. Þetta gæti þá þýtt að niðurdælingin þyrfti að vera 2,4 m3/sek. sem væri þá í gangi allt árið. Ég veit ekki hvað hver niðurdælingarhola afkastar en segjum sem svo að afköstin séu 20 lítrar/sek., þá þyrfti 119 borholur og hver borhola að vera 500 metra djúp að sögn, sem eru skaplegar og viðráðanlegar aðstæður. Vafalaust væri hægt að auka niðurdælinguna með dælum og þá mundi nauðsynlegum borholum fækka. Samkvæmt hugmyndum Bjarna og Eddu Sifjar er niðurdælingarþörfin á heimsskala 3.000 megatonn CO2/ári eða 1.000 sinnum meiri en áform Coda Terminal. Þetta þýðir niðurdælingu upp á 2.400 m3/sek. sem er 24 sinnum meðalrennsli Gullfoss (100 m3/sek.) eða 42 sinnum meira en áformuð niðurdæling við Straumsvík. Ég nefni þetta hér því rætt er um rennsli Gullfoss í títtnefndri grein.

Kostnaðaráætlun

Kostnaðaráætlun Carbfix hefur bara verið birt sem ein tala, 35 milljarðar íslenskra króna eða 270 milljónir bandaríkjadollara (MUSD), og er það, að því er mér skilst, einungis fyrir aðstöðu á landi við Straumsvík. Fróðlegt væri að fá að sjá nákvæmari sundurliðun, t.d. hvort borkostnaður er þar inni í myndinni og hvað gert er ráð fyrir mörgum niðurdælingarholum. Með 6% reiknivöxtum og með kostnaði fyrir rekstur og viðhald sem nemur 5% af stofnkostnaði á ári má áætla að kostnaður verði 35 MUSD/ ári. Með förgun upp á 3 CO2- megatonn/ári mundi það þýða 12 USD/CO2-tonn. Þetta er þó of þröngt sjónarhorn og er nauðsynlegt að taka einnig flutning erlendis frá inn í myndina. Ég hef skoðað þetta aðeins og borið saman við skip sem flytja vökvagert náttúrulegt gas, en ekki eitt einasta skip til reglulegra flutninga á CO2 hefur enn verið smíðað í heiminum. Nokkrar forsendur um skip sem gætu komið til greina og hafa verið hönnuð:

- Flutningsgeta hvers skips 30.000 CO2-tonn.

- Fjöldi skipa 3.

- Siglingaleið 3.000 km (önnur leiðin) dæmi Rvk

– Rotterdam 2.700 km.

- Hvert skip siglir fullhlaðið til Straumsvíkur, en með tóma CO2- geyma til baka.

- CO2 kemur frá verksmiðju erlendis t.d. á flutningabíl, afhent í vökvagerðarstöð í grennd við skipshlið í gasástandi á þrýstingi = 100 bar og hitastigi = útihiti.

- CO2-farmur í skipi verði í vökvaástandi á þrýstingi = 7 bar og hitastigi = –50°C. Miðað við þessar forsendur hefur flutningskostnaður verið áætlaður 18 USD/CO2-tonn. Samtals má því áætla flutnings- og vinnslukostnað í Straumsvík 12+18= 30 USD/CO2-tonn.

Kolefnisverð

Verð á ETS-kolefnismarkaði í Evrópu er sýnt á meðfylgjandi mynd í USD. Verðið hefur verið breytilegt gegnum tíðina en hagstætt upp á síðkastið og farið stöðugt hækkandi á undanförnum mánuðum. Þegar verð á markaði er hærra en lárétta línan, hvor sem á við í hverju tilviki, þá er hagnaður af starfseminni, annars tap.

Niðurstaða

Í ljósi þess að grunnrannsóknir eru komnar vel á veg og lofa góðu ætti ekki að vera fyrirstaða fyrir því að halda áfram fullnaðarhönnun og jafnvel hefja framkvæmdir sem fyrst vegna innanlandsmarkaðar fyrir kolefnisföngun og -förgun."

Þarna ætla tveir embættismenn að skuldbinda þjóðina í sína prívat  grilluföngun fyrir hundruð milljarða kostnað. Án nokkurs vísindalegs grunns nema blindrar trúar á nauðsyn kolefniseyðingar sem mannkynið blæs út í sífellu og verður að gera ef það ætlar að lifa af.

Það eru háskalegar hugmyndir á ferð ef skriffinar kerfisins eru látnir ganga sjálfala á skattökrum framtíðarinnar.

 

 

Hversvegna Viðreisn

frekar en Samfylkingu?

Í leiðara Morgunblaðsins stendur þetta:

"Þingmenn Viðreisnar stóðu fyrir umræðu um efnahagsmál á Alþingi í gær.

Það hefði út af fyrir sig getað verið vel til fundið ef útgangspunktur þingmanna Viðreisnar hefði ekki verið hinn sami og ávallt; evran og Evrópusambandið.

Þessi þráhyggja er orðin mjög sérkennileg þegar horft er til þess hve vel hefur gengið í efnahagsmálum hér á landi miðað við ríki evrusvæðisins.

Fjármálaráðherra var til svara og benti á að Íslendingum hefði gengið vel með sinn „eigin gjaldmiðil og í krafti fullveldis, með góða skarpa sýn til framtíðar, að lækka skuldir ríkissjóðs meira á árunum 2011– 2019 en nokkurri annarri þjóð í heiminum — með okkar eigin gjaldmiðli“.

Honum þótti umræðan einkennileg og skyldi engan undra. En umræðan var gagnleg að einu leyti. Hún minnti á að Viðreisn snýst bara um eitt mál, aðild að Evrópusambandinu. Miklu skiptir að Viðreisn haldi áfram að minna kjósendur á þá staðreynd."

Það er ekki finnanlegur munur á rökum í málflutningi Viðreisnar og Samfylkingar.

Fyrir karlkynið er hinsvegar Þorgerður Katrín stórum meira sjarmerandi en Logi Már. Hugsanlega snýst þetta við með kynjavendingu.En fátt annað virðist vera á boðstólum.

Það er furðulegt ef þetta eiga að vera stóru pólarnir í kosningunum í haust.Litlu ljóstu flokkarnir eru svo til afnota fyrir sérvitringa sem vita lítt frekar en flokkarnir sjálfir hvert þessir flokkar raunverulega stefna.

Það var landhreinsun að því þegar Viðreisn klauf sig frá Sjálfstæðisflokknum með þau Þorgerði Katrínu og Þorstein Pálsson innanborðs. Vonandi er þetta Evrópusambandsmál afgreitt innan móðurflokksins sem þarf ekki að eyða tíma sínum meira í þá ruglandi.

En hversvegna skyldi eiga að kjósa Viðreisn frekar en Samfylkingu er vandséð að sé annað en smekksatriði.

PR mál Sjálfstæðisflokksins

eru lítið fagnaðarefni hins almenna flokksmanns að því að mér heyrist. Flokksmenn viðurkenna fúslega að formaðurinn beri höfuð og herðar yfir samþingmenn sína.En þar lýkur sögunni.Þeir tala um forystuleysi og skort á eldmóði. Eldmóði er yfirleitt ekki fyrir að fara hjá kontóristum. Til þess þarf aðra hæfileika og einbeitingu.

Það er eiginlega fagnaðarviðburður að formaðurinn drepur niður penna til þess að fara yfir hvað áunnist hefur í stjórnartíð flokksins á þeim erfiðu tímum sem við á lifum.

Bjarni Benediktsson skrifar í Fréttablaðið í dag:

"Sólskin síðustu daga er táknrænt fyrir tímana sem nú fara í hönd. Það birtir til og hlýnar og við lesum góðar fréttir dag eftir dag. Vel yfir 100 þúsund Íslendingar hafa fengið allavega fyrri skammt bóluefnis. Bjartsýni eykst hjá íslenskum fyrirtækjum og fleiri sjá fram á fjölgun starfsfólks en fækkun. Þotur hefja sig til flugs og það styttist í að heimurinn opnist á ný, hægt og rólega.

Undanfarið höfum við sett fram skýrar áætlanir um framvinduna. Gangi allt að óskum vonumst við til að draga úr sóttvarnaaðgerðum innanlands næstu vikur og afnema þær loks í lok júní, þegar meirihluti fullorðinna hefur fengið minnst eina sprautu. Við endurheimtum brátt eðlilegt líf.

Fyrir helgi kynntum við auk þess framlengingu og smíði nýrra úrræða til að styðja áfram við fólk á lokametrunum. Nefna má framlengda úttekt séreignar og framlengda og útvíkkaða viðspyrnustyrki, þar sem lágmark tekjufalls lækkar niður í 40%, afturvirkt.

Við greiðum út sérstakan barnabótaauka, framlengjum og útvíkkum lokunarstyrki, heimilum hliðrun stuðningslána og framlengjum frestun skattgreiðslna.

Við innleiðum styrki til endurráðninga, kynnum græna fjárfestingarhvata og nýja ferðagjöf. Áfram mætti lengi telja. Alls eru úrræðin á annan tug og var lögð sérstök áhersla á að hlusta á ábendingar úti í samfélaginu um hvað mætti gera enn betur.

Þrátt fyrir allt hefur gengið vel síðustu mánuði. Kaupmáttur jókst í fyrra þrátt fyrir heimsfaraldurinn og innlend eftirspurn dróst lítið saman.

Að mati Alþjóðagjaldeyrissjóðsins stuðluðu viðbrögð stjórnvalda að betri þróun en flestir gerðu ráð fyrir, en við byggðum á traustum grunni hagstjórnar síðustu ára. Aðgerðirnar veittu ekki bara skjól, heldur einnig nauðsynlegt súrefni til fyrirtækja til að halda sjó og ná vopnum sínum á ný þegar birtir til.

Við þetta bætist fjárfesting í nýsköpun, rannsóknum og þróun – sem saman munu stuðla að fjölda nýrra starfa og draga hratt úr atvinnuleysi á komandi misserum.

Veturinn einkenndist af óvissu og vörn, en nú horfum við til framtíðar. Sumarið verður tími endurreisnar og sóknar."

Þetta er vel orðuð lýsing á því sem ríkisstjórnin hefur aðhafst í vandanum sem við er að etja. En ef þetta er ekki þulið upp fyrir kjósendum líta þeir á þetta sem náttúrulögmál sem sé engum sérstökum að þakka. Bara sjálfsagðir hlutir sem hafi dottið af himnum ofan.

 

Við flokksmenn ætlumst til þess að forystuliðið hafi forystu um að forframa flokkinn nú í aðdraganda kosninga. Þð væri skelfilegt fyrir þjóðina ef litlu ljótu flokkarnir eiga að hagnast á því að betur hafi gengið en til stóð á tímabili og kjósendur átti sig ekki á því að þeir litlu ljótu áttu þar engan hlut að máli í hlálega lélegri stjórnarandstöðu sinni.

Sjálfstæðisflokkurinn verður að fara að verða sýnilegri sem flokkur og halda betur fram hugsjónum sínum.Hann á að hafa aflið til þess.

Hann verður að taka af skarið með að Viðreisn hafi klofið sig frá til þess eins að ganga í ESB. Það fullveldisframsal styðji Sjálfstæðisflokkurinn aldrei heldur vilji frjálst og óháð Ísland eins og verið hefur frá lýðveldisstofnun 1944.

PR mál Sjálfstæðisflokksins eru ekki í því lagi sem flokksmenn vilja. Þeim finnst að tali flokkurinn ekki fyrir sjálfum sér þá geri það enginn fyrir hann.

Allir verða að leggjast á eitt og síst má formaðurinn spara sig í þeirri PR baráttu.

Innblásið þjóðfélagshatur

og vel stílað er grein Sólveigar Önnu á Kjarnanum.

Það er ekki hægt að efast um einlægni höfundar. Hún er greinilega sannfærð  um rangindi heimsins og misrétti. Það er því miður svo að okkur samfélagið skortir margt sem við vildum óska að fólk gæti notið. Því miður getum við ekki uppfyllt allar óskir okkar. En viðleitnin hlýtur að byggjast á því að reyna að þoka málum í áttina.

Sólveig Anna, sem hefur búið í Bandaríkjunum og alið þar börn. skrifar sem lífsreynd kona:

" No more the drudge and idler, ten that toil where one reposes,

But a sharing of life's glories, bread and roses, bread and roses.“

James Oppenheim, innblásinn af orðum baráttukonunnar Helen Todd.

 

Í nýjasta tölublaði Stundarinnar er fjallað um þá staðreynd að íslensku forsetahjónin eru þátttakendur á reykvískum leigumarkaði en þau leigja út nýkeypta íbúð sína í Vesturbæ borgarinnar á 265.000 krónur á mánuði, auk húsgjalda sem eru 24.000 krónur til viðbótar. Í umfjöllun blaðsins kemur fram að þau sjálf hafa enga skoðun á upphæð leigunnar aðra en að vilja fá „markaðsverð“.

Meðalleiguverð sambærilegra íbúða er 217.000 krónur. Í umfjöllun Stundarinnar kemur einnig fram að laun forseta eru 3.173.055 krónur á mánuð sem jafngildir níföldum lágmarkslaunum þeim sem greidd eru á Íslandi. Forsetinn gefur svo 300.000 krónur á mánuði af launum sínum í ölmusu.

Í nýju yfirliti sviðs stefnumótunar og greiningar hjá Alþýðusambandi Íslands, sem birtist sama dag og umfjöllun Stundarinnar um forsetahjónin sem leigusala, er fjallað um þróun húsnæðismarkaðar á Íslandi. Þar kemur fram að ekkert dregur úr hækkun íbúðaverðs á höfuðborgarsvæðinu. Nú er svo komið að 85 fermetra íbúð kostar 12-föld árslaun þeirra sem strita fyrir lægstu launin í lýðveldinu (til dæmis fólkið sem starfar við umönnun barna og aldraðra, að langstærstum meirihluta konur).

Einnig kemur fram að íslenskur húsnæðismarkaður tók miklum breytingum í kjölfar þess atburðar sem kallaður hefur verið Hrunið; verulega hefur fjölgað í hópi leigjenda, sérstaklega af fólki með lág laun en nú er tæpur helmingur heimila í neðsta tekjufimmtungi í leiguhúsnæði. Það hlutfall hefur nær tvöfaldast á einum áratug.

Á árunum 2013 til 2019 hækkaði leiguverð um 57% sem er með því mesta sem orðið hefur innan ríkja sem tilheyra OECD, og fyrst OECD er hér nefnt má geta þess að stofnunin hefur áhyggjur af þróun húsnæðismála, til að mynda því að sífellt fleiri búa við svokallað þröngbýli. Í reykvískum samtíma er það svo að mest aukning hefur orðið í þröngbýli hjá þeim heimilum sem tilheyra neðsta tekjufimmtungi. Þetta kemur fram í lífskjararannsókn Hagstofunnar sem vitnað er til í yfirlitinu frá ASÍ.

Í yfirliti ASÍ segir jafnframt frá því að hópur fólks búi við íþyngjandi húsnæðiskostnað, þ.e. þegar meira en 40% af ráðstöfunartekjum fara í að tryggja þak yfir höfuðið.

Ljóst er að félagsfólk Eflingar á lægstu launum sem leigir er að borga miklu meira en 40% af ráðstöfunartekjum í leigu. Það veit ég bæði vegna þess að ég get dregið þá ályktun með því að skoða þau gögn sem liggja fyrir um laun annarsvegar og leiguverð hinsvegar, og einnig vegna þess að ég hef talað við fjölda fólks sem hefur sagt mér hvernig það er að hafa tæplega 300.000 krónur í ráðstöfunartekjur og þurfa að greiða ríflega 200.000 krónur á mánuði í leigu.

 

Samdráttur er í byggingu íbúðarhúsnæðis; samkvæmt talningu Samtaka iðnaðarins er hann 20% á síðustu 12 mánuðum. Hagstofan spáir því að enn dragi saman á árinu (á síðustu 12 mánuðum hefur líka dregið mjög úr framboði á eignum til sölu á höfuðborgarsvæðinu, eða um 58,4%). Þetta eru slæmar fréttir (fyrir þau sem selja aðgang að vinnuaflinu sínu til að komast af, ekki fyrir fjárfesta, spákaupmenn og eignafólk); þegar búa 5000 – 7000 manneskjur, m.a. hátt í 1000 börn í svokölluðum óleyfisíbúðum, húsnæði sem ekki er ætlað sem heimili en er skipulagt fyrir atvinnustarfsemi, vegna þess skorts á húsnæði sem til staðar er á höfuðborgarsvæðinu.

Svo býr hópur fólks í húsnæði sem er löngu ónýtt og ætti að vera ólöglegt að leigja, líkt og húsinu á Bræðraborgarstíg þar sem 3 ungar manneskjur, aðflutt verkafólk, missti líf sitt í eldsvoðanum síðasta sumar og annað fólk slasaðist hræðilega og/eða missti aleiguna.

Hér er kannski tímabært að segja frá því að einungis 50,6% félagsfólks Eflingar býr í eigin húsnæði.

Fyrir ekki svo löngu síðan var í samfélagi okkar einhverskonar samþykki um að bjóða skyldi vinnuaflinu upp á möguleika á húsnæði sem um giltu félagsleg lögmál, en ekki grimmileg lögmál markaðarins.

Fyrstu lögin um Verkamannabústaði voru samþykkt árið 1929, 15 árum áður en lýðveldið Ísland varð til. Uppbygging félagslegs húsnæðis var séð sem hvorutveggja mikilvæg aðgerð til að koma fjölskyldum í öruggt, mannsæmandi húsnæði og sem atvinnuskapandi aðgerð fyrir verkamenn.

Á tuttugustu öldinni var félagslegt húsnæði hluti af innviðum í þeim löndum sem kenndu sig við velferð (ég er alin í upp í verkamannabústöðum ásamt fjölda annars fólk sem löngu er komið til vits og ára í þessu frjálsa og fullvalda ríki).

Árið 1998 rústuðu Framsóknar og Sjálfstæðisflokkur verkamannabústaðakerfinu og fyrir þau okkar sem eru áhugafólk um íslenska samtímasögu er merkilegt að lesa lokaorð Jóhönnu Sigurðardóttur þegar frumvarp Páls Péturssonar félagsmálaráðherra Framsóknar var samþykkt á Alþingi. Hún sagði m.a. þetta: „Orrustan er töpuð en stríðið ekki. Þó flagg félagslegrar aðstoðar í húsnæðismálum láglaunafólks verði nú fellt í þessari atkvæðagreiðslu mun það rísa á nýjan leik þegar jafnaðarmenn komast til valda. Ég lýsi fullri ábyrgð á hendur ríkisstjórn Davíðs Oddssonar sem með svo ómannúðlegum, grimmum og miskunnarlausum hætti ræðst á húsnæðisöryggi þeirra sem höllustum fæti standa í þjóðfélaginu. Ég segi nei.“

En þeir sem réðu hlustuðu ekki á Jóhönnu sem sannarlega vissi sínu viti í þessu máli, og sögðu já. Möguleikinn á því að komast í mannsæmandi húsnæði á viðráðanlegu verði hafði verið fjarlægður frá stórum hópi fólks og markaðsöflin tóku við að vöru og gróðavæða allt húsnæði, algjörlega óhindrað.

Hin einbeitta gróðavæðing hefur auðvitað haft miklar afleiðingar og ein af þeim er sú að frá upphafi fyrsta áratugar þessarar aldar hefur húsnæðiskaupmáttur fólks á þrítugsaldri lækkað um 46%.

Síðan að Jóhanna fordæmdi aðgerð útsendara alræðis auðstéttanna á þingi hafa liðið mörg ár. Íslenskt samfélag hefur breyst ótrúlega mikið. Nú er svo komið að sú skoðun að fráleitt sé að allt húsnæði verði undirselt markaðslögmálunum vegna þess að þak yfir höfuðið sé grunnþörf mannfólks virðist jaðarskoðun; sópur nýfrjálshyggjunnar feykti sannleikanum um að verka og láglaunafólk ætti sama rétt á því að upplifa öryggi þegar kemur að þaki yfir höfuðið og þau sem ofarlega dvelja í stigveldi stéttskiptingarinnar á öskuhauga sögunnar.

Með sigurför lögmála nýfrjálshyggjunnar yfir tilveru okkar hefur pólitísk valdastétt fyrir löngu gefið upp á bátinn þá hugmynd að þau sem strita fyrir launum eigi mannréttinda-legt tilkall til húsnæðis. Og fjármagnseigendur nota vöruvæddan húsnæðismarkaðinn sem eina af sínum mikilvægustu spákaupmennsku gróðauppsprettum. (Hér hef ég ekki rekið siðferðilega og pólitísk óverjandi aðkomu kapítalískra félaga eins og GAMMA að húsnæðismarkaði, en þeir sem þeim stýrðu höfðu það beinlínis sem markmið sitt að sjá hversu langt þeir gætu komist með að hækka leigu).

Á íslenska COVID-árinu hefur eitt komið í ljós með skýrum hætti og hægt er að hugsa sér: Stéttskiptingin sem fengið hefur að vaxa og dafna óáreitt á Íslandi á síðustu árum og áratugum hefur náð að festa svo djúpar rætur að þau sem komið hafa sér fyrir efst í stigveldinu þurfa ekki einu sinni lengur að láta eins og hún sé eitthvað til að ræða. Hvað þá að berjast gegn.

Stéttskiptingin er orðin svo sjálfsögð og eðlileg að hún er einfaldlega viðurkenndur hluti af íslensku samfélagi. Á höfuðborgarsvæðinu vita öll sem eitthvað vita að ekkert lýsir stéttastöðu fólks betur en húsnæðiskostur. Og þegar slæm staða stórs hóps félagsfólks Eflingarfólks er skoðuð leikur enginn vafi á því að reykvískur húsnæðismarkaður er það risavaxinn orsakavaldur. 41,4% Eflingarkvenna meta andlega heilsu sína slæma; ég er tilbúin til að fullyrða að það skelfilega álag sem fylgir því að þurfa að sjá á eftir nær öllum sínum ráðstöfunartekjum í það verkefni að njóta þaks yfir höfuðið gerir þessir konur veikar á sálinni af áhyggjum.

Þær eru fastar, fangar daganna sem líða í endalausri sölu á vinnuaflinu þeirra fyrir laun sem þær og fjölskyldur þeirra fá samt ekki að njóta.

Þau sem óumdeilanlega skapa verðmæti þjóðfélagsins með vinnu sinni og þau sem sinna grundvallarhlutverki í samfélagi okkar sem ómissandi starfsfólk í umönnunarstörfum hafa verið gerð að töpurum reykvísks húsnæðismarkaðar.

Þau hafa verið sett í þessa stöðu af fólki sem sjálft skapar engin raunveruleg verðmæti, en telur sig þó þess umkomið að ráða öllu, eiga allt, njóta alls. Þetta fólk lætur eins og þeim komi aðstæður verka og láglaunafólks einfaldlega ekki við. Þetta fólk lætur eins og tryggð þeirra við lögmál markaðarins sé ekkert annað en eðlileg viðurkenning á tilvist náttúrulögmála.

En fyrir okkur sem búum utan við speglasalinn er augljóst að trú þeirra á „náttúrulögmál“ arðránskerfisins er einfaldlega tilkomin vegna þess að þau eru sigurvegarar kerfisins; líkt og franskir kóngar ráfa þau um hallargarðinn; það er náttúrulögmál ef það lætur mér líða vel.

Ég veit að þegar kemur að forsetanum í hlutverki leigusala á ég að vera „skynsöm“ og halda kjafti. En í mínum huga er ekkert óskynsamlegra en að viðurkenna kröfuna um meðvirkni með ruglinu sem viðgengst í íslensku þjóðfélagi sem réttmæta og hlýða henni.

Í mínum huga er ekkert óskynsamlegra en að viðurkenna ekki hið augljósa: Vinnuaflið sem heldur uppi samfélaginu með vinnu sinni hefur verið dæmt til að tapa í leik svindlara sem samið hafa leikreglurnar með þeim hætti að fyrirfram er ákveðið hverjir tapa og hverjir vinna. Fórnarkostnaðurinn sem fólki er gert að greiða eftir að hafa tapað er raunverulegur og hefur grafalvarlegar afleiðingar. Og það er viðurkenna ekki sjúkleika kerfisins, og benda ekki á þá við öll tækifæri er krafa um hugleysi. Og ég ætla ekki verða við henni.

Í síðasta áramótaávarpi sagði forsetinn þetta: „Senn fær þjóðarskútan vind í seglin, um það er ég handviss.“

Eflaust er þetta rétt hjá honum. Um leið og landamæri opnast og ferðamenn byrja að streyma hingað á ný verður byrjað að kynda ofnana og leggjast á árarnar um borð í þjóðarskútunni. Og þau sem það munu gera er sama fólkið og dvelur á þriðja farrými skútunnar, á meðan þau sem njóta afraksturs áraslaganna dvelja á fyrsta farrými, með bókstaflega allt til alls og engar peningaáhyggjur, ekkert þröngbýli, enga nagandi vissu um að svona sé lífið einfaldlega; „æviárin hverfa út á tímans gráa rökkurveg“ við strit og erfiðleika, og algjört og ískalt vanþakklæti þeirra sem allt eiga og öllu ráða.

Þetta er mín skoðun: Mér finnst það fyrir neðan allar hellur að forseti lýðveldisins sé jafnframt leigusali í Reykjavík, á þeim gróðavædda og grimmilega húsnæðismarkaði sem hér ræður ríkjum. Mér finnst það til marks um mikla stéttablindu.

Ástæður mínar fyrir þeirri skoðun eru málefnalegar og byggja á staðreyndum úr reykvískum samtíma. Þær byggja á staðreyndum úr lífi félagsfólks Eflingar. Ekkert fær mig til að breyta þessari skoðun. En ég ætla að gera allt sem í mínu valdi stendur til að breyta þessu samfélagi, svo að ræðarar þjóðarskútunnar, hér fædd og hingað flutt, fái loksins það sem þau eiga inni, meðal annars og ekki síst mannsæmandi húsnæði á sanngjörnum kjörum.

Höfundur er formaður Eflingar."

Það er ekki hægt annað en að dást að þeim hugsjóneldi sem býr að baki höfundar þessa pistils. Hún meinar það af öllu hjarta sem hún segir, svo mikið er víst.Eldur óréttlætis brennur á henni og hún finnur til.

En hvað er til ráða? Ég minnist ekki annars en að húsnæðisöflun ungs fólks, sem ég eitt sinn tilheyrði, hafi ávallt verið yfirþyrmandi vandamál. Barátta frá morgni til kvölds að reyna að láta endana mætast.

Eitt sinn var samið um Framkvæmdanefnd Byggingaráætlunar og ráðist í mikið átak bygginga íbúða með opinberri aðstoð í Breiðholtinu. Þetta var á dögum Guðmundar J Guðmundssonar og Eðvarðs Sigurðssonar.  Það var margföld eftirspurn eftir þeirri úrlausn sem ekki hefur verið endurtekin.

En af hverju kemur ekki Sólveig Anna nú að upprifjun á slíkri byggingu félagslegs húsnæðis? Er það alveg fráleitt að rifja upp þær hugsjónir sem þá voru að dregnar?

Við erum ekki að draga í efa lýsingar Sigríðar Önnu á vandamálum lágleunafólksins.

Er þá ekki tíminn kominn til þess að rifja upp þær forsendur sem voru uppi á tímum Framkvæmdanefndar Byggingaráætlunar?

Gífuryrtur málflutningur Sósíalistaflokks í stíl hentistefnumanns eins og Gunnars Smára Egilssonar er ekki heppilegur jarðvegur til að hrinda slíku úr vör.

En með hæfilegri hófstillingu og mætti hugsanlega koma einhverju til leiðar með samvinnu og skilningi án þess að málflutningurinn snúist um beint stéttahatur. 

 

Orkunotkun Íslendinga

er aðeins að litlu leyti úr jarðefnaeldsneyti.Þveröfugt við heimsbúskapinn sem notar jarðefnaeldsneyti að yfirgnæfandi leyti.Enda myndi mannkynið svelta án þess að brenna jarðefnaeldsneyti við fæðuframleiðsluna hvað sem er prédikað um annað í hinum upphöfnu hringjum.

 

Bjarni Jónsson rafmagnsverkfræðingur  skrifar eftirfarandi staðreyndir:

 

"Aðeins 16,7 % frumorkunotkunar Íslendinga komu úr jarðefnaeldsneyti árið 2018.  Megnið af því voru olíuvörur eða 1,028 Mt.  5 stærstu notendaflokkarnir voru eftirfarandi:

1. Flugsamgöngur innanlands og utan: 40,6 %.  Þessi notkun minnkaði gríðarlega árið 2020, en mun sennilega vaxa aftur í ár og á næstu árum, þangað til innanlandsflugið verður rafvætt seint á þessum áratugi, og á næsta áratugi mun endurnýjun millilandaflugflotans hefjast með hreyflum án koltvíildislosunar, e.t.v. vetnisknúnum.  Þangað til munu flugfélögin þurfa að kaupa losunarheimildir af ESB, sem farþegarnir borga í hærra miðaverði. Flugfélög, sem fjárfesta í sparneytnum vélum þangað til, munu standa sterkari að vígi í samkeppninni.
2. Bifreiðar hvers konar og vinnuvélar: 29,8 %.  Þessi notkun mun nú fara minnkandi ár frá ári, af því að endurnýjun fólksbíla og jeppa er nú að u.þ.b. helmingshluta með rafbílum, alrafvæddum eða hlutarafvæddum.  Lengst munu vinnuvélarnar þurfa jarðefnaeldsneyti, en notkun þess má minnka með repjuolíu og öðru lífeldsneyti.
3. Fiskiskip, stór og smá: 16,7 %.  Þessi notendahópur hefur staðið sig bezt í að minnka olíunotkun, og stefnir hún hraðbyri að því að verða innan markanna 2030. Þegar þannig er í pottinn búið, má heita ósanngjarnt, að útgerðirnar skuli þurfa að greiða olíuskatt, sem lagður var á til að draga úr notkun. Það er eðlilegt að umbuna þeim, sem leggja sig fram og ná árangri. Meginskýringin á þessum góða árangri er fækkun togara og endurnýjun með mjög skilvirkum vélbúnaði. Segja má, að fiskveiðistjórnunarkerfið hafi ekki einvörðungu lagst á sveif með hagkerfinu, heldur einnig með loftslagsstefnunni.
4. Sjósamgöngur: 8,7 %. Mikil þróunarvinna fer nú fram fyrir orkuskipti í skipum.  Sem millileik má vel nota repjuolíu til íblöndunar.
5. Byggingariðnaður er skráður með ársnotkun 31,4 kt/ár af jarðefnaeldsneyti eða 3,1 %.  Væntanlega er auðveldara að losna við koltvíildislosun hans en t.d. sementsframleiðslunnar, sem er gríðarleg á heimsvísu.  "

Afgangurinn af orkunotkun landsmanna kemur frá endurnýtanlegum orkugjöfum. Íslendingar losa aðeins 0.03 % af heimslosuninni af gróðurhúsalofttegundum.Það er því gersamlega fáránlegt að við séum að senda peninga úr landi til þess að aðrar bruðlaraþjóðir getir ráðstafað því fé án minnsta gagns eða áhrifa fyrir land og þjóð. 

Talið um heimshlýnunina, hvaðp þá hamfarahlýnun Grétu Thunberg,  er byggð á sandi.Hlýnunin á Íslandi hefur aðeins verið einhverjar 0.6-0.7  gráða á hverjum hundrað árum síðustu tvær aldirnar samkvæmt þeim upplýsingum Trausta Jónssonar veðurfræðings sem mig minnir að hafa lesið. 

Það er alveg horft fram hjá því að hitabreytingar verða sífellt á jörðinni fyrir tilstuðlan sólarinnar.Jarðsagan geymir þær upplýsingar sem allir læsir geta lesið.

 

Íslendingar eru þvert á hegðun heimsins til fyrirmyndar um notkun sjálfbærrar orku. Engin þróuð þjóð í veröldinni kemst þar að í samkeppni um orkunotkun.

 

 

 

Reiðin og hatrið

er það sem Sólveigu Önnu er efst í huga á 1.maí.

Af henni segir svo:

"Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, segir stöðu félagsmanna til háborinnar skammar. Hún saknar þess að stjórnvöld fari í raunverulega atvinnusköpun. Húsnæðismarkaðurinn á höfuðborgarsvæðinu sé leikfang eignafólks á sama tíma og nær allar ráðstöfunartekjur mjög margra renni í húsnæðiskostnað.

Það er ótrúlega margt sem mæðir á félagsfólki Eflingar og flest af því er til háborinnar skammar fyrir þetta auðuga samfélag sem vill kenna sig við velferð,“ segir Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, sem eins og aðrir fagnar degi verkalýðsins í dag.

Spurð hvaða málefni sé henni efst í huga á 1. maí nefnir Sólveig Anna að ómissandi starfsfólk í umönnunarstörfum, félagsfólk Eflingar, mest láglaunakonur, sem hafi unnið við ótrúlega erfiðar álagsaðstæður mjög lengi hafi ekki fengið neinar álagsgreiðslur. „Það virðist ekki vera einn einasti áhugi á því í þessu kerfi sem sannarlega er til í að sólunda peningum í hitt og þetta, að sýna þeim vináttu og virðingu og borga þeim álagsgreiðslur fyrir þeirra ómissandi vinnuafl,“ segir hún.

Slá mætti tvær flugur í einu höggi

 

Þá segir Sólveig Anna Eflingarfólk undrast að ekki sé vilji til þess hjá stjórnvöldum að fara í raunverulega atvinnuuppbyggingu, raunverulega starfasköpun til þess að koma til móts við þá sem hafi verið án atvinnu mjög lengi.

„Þarna væri til dæmis hægt að sjá fyrir sér, ef vilji hefði verið til þess hjá stjórnvöldum, að fara í uppbyggingu á félagslegu húsnæði. Með því slá tvær flugur í einu höggi, bæði búa til vinnu fyrir atvinnulaust fólk og taka á þeim fáránlega raunveruleika sem blasir við félagsfólki Eflingar,“ segir formaðurinn.

Sólveig Anna segir að þegar horft sé á húsnæðismarkaðinn á höfuðborgarsvæðinu blasi við að búið sé að algróðavæða hann og búa til úr honum skrímsli og leikfang eignafólks. „Það er ekki nema helmingur félagsfólks Eflingar sem er í eigin húsnæði. Það þýðir að fyrir þennan risastóra hóp af fólki fara því sem næst allar ráðstöfunartekjur í að tryggja þau mannréttindi sem öruggt húsnæði ætti auðvitað að vera,“ ítrekar hún.

Einnig segir Sólveig Anna að þegar hún horfi á heilsufar félagsfólks Eflingar sé það enn ein sönnunin á því hvaða status verka- og láglaunafólk hafi í okkar samfélagi þrátt fyrir það að vera ómissandi og hafa knúið hér áfram hagvöxt síðustu ára.

Það er ekki nema helmingur félagsfólks Eflingar sem er í eigin húsnæði.

 

„Andleg og líkamleg heilsa félagsfólks er ekki góð og risastór hópur félagsfólks Eflingar hefur þurft að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Það er ótrúlegt að horfa á það að 57 prósent kvenna í Eflingu hafa þurft að neita sér um heilbrigðisþjónustu. Er þetta staðreynd sem segir okkur það að hér ríki einhver almenn velsæld eða að hér sé almennt svo vel komið fyrir vinnandi fólki að það sé best fyrir það að halda kjafti og halda sig til hlés? Ég held ekki,“ segir Sólveig Anna.

Skemmtidagskrá í sjónvarpi í stað stórra samkoma

 

Ekki er efnt til stórra samkoma í dag en skemmtidagskrá á vegum ASÍ og fleiri verður á RÚV í kvöld. Sjálf segist Sólveig Anna ætla að nota daginn til að hugleiða stöðu vinnandi fólks á Íslandi, líkt og á hverjum degi.

„Ég ætla að leyfa mér að upplifa þá reiði sem býr í brjósti mér þegar ég skoða þær staðreyndir sem ég hef aðgang að er varða líf, heilsu og tilveru Eflingarfélagsfólks og fjölskyldna þess,“ heldur Sólveig Anna áfram.

„Og ég ætla að blása sjálfri mér baráttuanda í brjóst og lofa sjálfri mér því, enn eina ferðina, að ég ætla að gera allt sem í mínu valdi stendur til þess að breyta þessu ástandi og til þess að berjast af öllum kröftum fyrir því að loksins renni upp sú stund að verka- og láglaunafólk á Íslandi fái það sem það á sannarlega inni hjá þessu samfélagi,“ segir formaður Eflingar."

Hvað finnst Sólveigu Önnu um það að byggð séu einbýlishús fyrir fíkniefnaneytendur sem kosta mera en milljón á fermetra og þeim séu afhent án skilyrða til umráða? Er þetta bygging félagshúsnæðis sem henni líkar?

Umönnunarstéttir vinna göfug störf og allir hafa samúð með því fólki sem þau vinnur og vildu óska að þeim mætti líða ögn betur

Af hverju er eign og afborgunarklafi á húsnæði nauðsynlegri en trygg leiga á félagslegu húsnæði eins og tíðkast víst í Danmörku. Sagt er samt að fólk fari betur með eigi það húsið sjálft. En væri Eflingu ekki kleyft með sínum digru sjóðum að hafa forgöngu um slíkar byggingar til að lina þrautirnar?

Slá á reiðina og stéttahatrið?