Framtíðarsýn

er það sem mörgum finnst mest hrjá suma íslenska stjórnmálamenn um þessar mundir. Til þess að breiða yfir það að þeir skilji hvorki upp né niður í vandamálum dagsins þá grípa þeir oftar en ekki til þess að bulla um framtíðina sem þeir vita áreiðanlega jafnlítið um og næsti maður.

Davíð Oddsson skilgreinir þetta svo í Reykjavíkurbréfi þegar hann veltir fyrir sér formannsmálum í Samfylkingunni:

"Árni (Páll) hafði varla lokið við að orða sína stórsnjöllu og frumlegu hugmynd er Sigríður Ingibjörg Ingadóttir bauð sig fram til formans. Sigríður mun vera einn af þingmönnum Samfylkingar og tók fram að hún hefði »framtíðarsýn,« sem er sjálfsagt að óska henni til hamingju með. Það hafði hvergi vottað fyrir því áður.

Framtíðarsýn« er nýyrði stjórnmálamanna um það sem áður var kallað stefna, en er samt um leið einhvers konar óbein afsökun þess að hafa enga stefnu sem hægt sé að festa hönd á. Um áttatíu prósent af ræðum þess háttar stjórnmálamanna hljóða þannig

"að nauðsynlegt sé að hafa skýrt markaða framtíðarsýn um þá vegferð sem eigi að vera uppi á því borði, sem allir eigi að koma að, þar sem hægt sé að marka framsæknar framtíðarlausnir, en þó eingöngu eftir skýrum faglegum leikreglum, sem sérfræðingar komi að, en ekki spilltir stjórnmálamenn og kallist á við þær nýju siðareglur um upplýsta umræðu og gagnsæja ákvarðanatöku sem séu í andstöðu við það foringjaræði og kúgun framkvæmdavaldsins á lýðræðislegri þátttöku, sem allir flokkar eigi að koma að, án ágreinings en fylgja markaðri vegferð að því borði sem hin skýra framtíðarsýn faglegrar umræðu hljóti að leiða menn til, með hliðsjón af hagsmunamálum heimilanna."" Þetta síðasta vísar til heimila frambjóðendanna, en annað þarfnast ekki skýringa."

Þegar haft er í huga að þessi frambjóðandi varð til þess að Geir Haarde var dreginn fyrir Landsdóm þá er þessi kaldhæðni beitt sem besta rakblað getur orðið. Mér finnst þetta vera lifandi lýsing á málflutningi margra þeirra sem vilja vera þingmenn en hafa ekki getuna eins og Jósef orðaði það við Söru, sem hafa prýtt sali hins háa Alþingis síðan í búsáhaldabyltingunni. Ræðumenn fullir af "sound and fury" í anda Shakespeare, sem fara mikinn en hafa í rauninni ekkert að segja.

Kannski var þjóðinni mátulegt að fá þetta Alþingi og ríkisstjórn yfir sig og dregur einhvern lærdóm af. En mín framtíðarsýn er sú að það verði kosið nýtt Alþingi sem fyrst. Getur það nokkuð versnað?

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 5.8.2012 kl. 15:17]

Íslenskir frambjóðendur nýta móðurmálið kjarnyrta,til meiningarlaus,s skrauts,sem rýmar kannski best við formans´ framapotara.

[Elle_, 5.8.2012 kl. 17:19]

Góður pistill og frábært RVK-bréf eins og vanalega.  Nei, ekkert getur versnað með þessa Brussel-stjórn, Halldór, ekki neitt.  Minni líka á að hin ´framsækna´ Sigríður eða hvað hún nú heitir, Jóhönnubergmál, var einna hörðust með hinni ólýðræðislegu umsókn og ICESAVE.

[Hrólfur Þ Hraundal, 5.8.2012 kl. 18:57]

Nei, versnað getur það ekki Halldór og ótrúlegt að það skáni með þessum manskap.  Auðvita væri betra að hafa eitthvað skárra en það versta, en hvar er þetta skárra? 

Ég er búin að leita og leita og rekur alltaf að sömu strönd, og þar er Sjálfstæðisflokkurinn í  fjörunni, sá sami og sveik mig í Icesave málum og hefur enn ekki beðist afsökunar á þeim fíflaskap.  Hvað skyldu þeir heita sem grundvölluðu það axarskaft? 

Því miður þá höfðum við ekki Davíð Oddson, eina manninn sem hefði getað stýrt okkur rétta leið eftir hrunið.  En þökk sé kommúnistum að við fengum siðblindingjann Steingrím til að styðja öll mál hinnar geðveiku Jóhönnu.