111. gr.

frumvarpsins um stjórnarskrármálið er ótvíræð:

"Heimilt er að gera þjóðréttarsamninga sem fela í sér framsal ríkisvalds til alþjóðlegra stofnana sem Ísland á aðild að í þágu friðar og efnahagssamvinnu. Framsal ríkisvalds skal ávallt vera afturkræft.

Með lögum skal afmarka nánar í hverju framsal ríkisvalds samkvæmt þjóðréttarsamningi felst.

Samþykki Alþingi fullgildingu samnings sem felur í sér framsal ríkisvalds skal ákvörðunin borin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar. Niðurstaða slíkrar þjóðaratkvæðagreiðslu er bindandi."

Ekkert er sagt um hvenær þjóðin eigi að greiða atkvæði um fullveldissamninginn. Innan kjörtímabilsins? Innan tíu ára?

110. gr. hljóðar:

"Ráðherra gerir þjóðréttarsamninga fyrir hönd Íslands. Þó getur hann enga slíka samninga gert, ef þeir hafa í sér fólgið afsal eða kvaðir á landi, innsævi, landhelgi, efnahagslögsögu eða landgrunni, eða kalla á breytingar á landslögum, eða eru mikilvægir af öðrum ástæðum, nema samþykki Alþingis komi til."

Engar tímasetningar, allt opið til að keyra í gegn með svo litlum meirihluta sem verkast vill. Það að leggja fjárlög fram fyrst í Brüssel og svo á Alþingi samrýmist þessari grein fyllilega. Aðrir geta farið með allt vald yfir okkar málum.

Ef þú svara fyrstu spurningunni í skoðanakönnuninni með já eða nei þá þýðir það já ef þú dirfist að svara næstu spurningum því þá ertu farinn að greiða atkvæði um tillögur stjórnlagaráðs. Annað hvort verðurðu að sitja heima eða passa á þér puttana ef þú ekki segir já við fyrstu spurningunni. Annars hefurðu samþykkt tillögurnar sem grunna að nýrri stjórnarskrá.

Fyrir mína parta vildi ég helst hvergi koma nálægt þessu brölti. Margt í tillögum ráðsins eru mér ógeðfelldar eins og til dæmis að almenningur fari að smíða lagafrumvörp. Ég trúi á fulltrúalýðræði en ekki skrílræði.

Eftir lesturinn á nýja bæklingnum er ég ánægðari með núverandi stjórnarskrá sen nokkru sinni fyrr. 111. greinin er það sem máli skiptir til að koma okkur í ESB. Það vantar ekki mörg orð í núverandi stjórnarskrá til að ég yrði enn ánægðari.

Hinsvegar vantar í báðar skrárnar að mínu viti að engum Íslendingi eigi að vera heimilt að selja erlendum kóngi Grímsey eða aðra staði.

Skoðanakönnunin 20 október er svo til viðbótar rökvilla. Hún með innbyggða þversögn.

Viltu gosdrykk? Já eða nei?.

Viltu frekar pepsi en kók?
Viltu frekar malt en appelsín?
Viltu vallash eða sinalco?
Viltu pilsner eða dr.Pepper?

Ef þú segir nei við fyrstu spurningu en svarar hinum þá hefur þú valið gosdrykk og þar með sagt já þó þú hafir ætlað að segja nei því þig langi ekki í gosdrykk alveg þessa stundina.

Þetta er dæmigerð pólitísk arfleifð Jóhönnu Sigurðardóttur. Þetta er það sem henni finnst brýnast fyrir íslenska þjóð. Að opna leiðir til að ganga í ESB. Í þetta eru nógir peningar þó þeir séu ófáanlegir til kaupa á lækningatækjum.

Mun ég sakna hennar Jóhönnu úr íslenskri pólitík?