Margt er spaklegt í Mogga

dagsins.

Þar ber fyrst að telja það sem segir í leiðara um stjórnlagaráðskosninguna og hversu fáránlega allt það mál ber að. Sigurður Líndal er kallaður til vitnis um það mikla "merkingarleysi og mótsagnir" sem allt of víða er að finna í textanum sem Þorvaldur Gylfason heldur að okkur að sé jafnvirði heilags grals.

Það sem uppúr stendur að þriðjungur kjósenda samþykkti textann sem grundvöll í skoðanakönnuninni en tveir þriðju lýstu frati á þetta brölt allt. Og aumingjans forsætisráðherrunni okkar finnst þetta jafngilda því að mál málanna sé fundið fyrir Alþingi að rísla sér með það sem eftir lifir meðan Róm brennur.

Svo kemur hann Óli Björn sem margt spaklegt hefur skrifað um þjóðmál þannig að fáir láta fram hjá sér fara. Nú fannst mér nokkra prófkjörspest leggja af skrifunum þegar hann vekur athygli á slæmum vaxtakjörum ríkisins sem virðast nema yfir 20% á skuldina sem er 774 milljarðar. Óli Björn vill selja ríkiseignir eins og Landbankann en nota andvirðið til að lækka skatta á almenningi. Auðvitað eru þeir háir en almenningur er samt skuldarinn.

En ég er fyrir mitt leyti búinn að fá upp í kok af þessu tali um sölu ríkiseigna. Ég minni á hvílík vitleysa var gerð þegar Síminn var seldur og lenti mest í höndum ótíndra gæðamanna. Vonandi hirðir ríkið hann til baka við þetta tækifæri en afhendir hann ekki fyrri "eigendum".

Þjóð á ekki að selja undan sér grunnforsendur eins og Alþingi, vegakerfi, skólakerfi, fjarskipti,sjúkrahús, lögreglu,famgelsi, hafnir, flugvelli. Braskarar mega annast alla aðra þætti. Óli Björn þarf ekki að útiloka að ríkið geti ekki rekið neitt og vil ég benda á að til dæmis Landspítalinn virðist ná árangri í rekstri sínum með réttu fólki. Mætti til dæmis ekki árangurstengja laun í ríkisrekstri eins og í einkabankageiranum? Eða verða allir að fá jafnt, Humpfrey eða séra Humpfrey?

Svo skrifar vinur minn Ragnar Önundarsson grein sem sama fnyk leggur af. Ragnar hefur farið hart fram gegn sitjandi formanni Sjálfstæðisflokksins og telur hann eiga óuppgerð mál við hrunið í augum almennings. Má vera að andlegur skyldleiki dragi menn að hvorum öðrum til bardaga eins og Cecil Lewis lýsir í bók sinni Sagittarius Rísandi sem er holl lesning hverjum sem er.(Er fáanleg hjá pistlaskrifara fyrir lítið). En víst er að Ragnar sér ýmsa hluti í fjármálum betur en aðrir menn og ekki verður ónýtt fyrir þessa þjóð að eiga þá Óla Björn báða í liði flokksins í fjörunni á næsta kjörtímabili og treysti ég þá auðvitað á flokkshollustu þeirra til að berjast hart með liðinu hvaða sæti svo sem kjósendur úthluta þeim í prófkjörinu.

Pólitík á nefnilega að vera samstarf liðsheildar en ekki einleikur fyrirliðans eins og allir þekkja úr boltanum. Megi Mogginn minna okkur stöðugt á það.

Margt er læsilegt í Mogga að vanda og væri erfitt fyrir okkur gamlingjanna og íhaldspúkana að hugsa sér morguninn án þess "að fá línuna" eins og Benni heitinn Davíðs vinur minn kallaði blaðið þegar við hittumst í Sundlaugunum í áratugi. Þá sjaldan sem ég fletti öðrum blöðum því meira sannfærður er ég um nauðsyn Morgunblaðsins enda var ég ólatur við að halda því að vini okkar allra pottverja, ljúfmenninu honum "Benna komma" í þann tíma.