Aukinn afli óæskilegur?

dettur manni í hug þegar maður les eftirfarandi í Mogga:

" Á næsta ári verður því heimilt að veiða 250 þúsund tonnum meira af þorski í Barentshafi heldur en í ár. Nemur þessi aukning meira en öllum þorskafla á Íslandsmiðum á yfirstandandi fiskveiðiári, en aflamark í þorski er 195.400 tonn.

Undanfarið hafa komið fram áhyggjur hérlendis af þessum mikla þorskafla úr Barentshafi og í einhverjum tilvikum hefur aukinn þorskafli þegar valdið lækkun á fiskafurðum frá Íslandi. Fleira spilar þó inn í eins og slæmt efnahagsástand við Miðjarðarhafið og víðar í Evrópu.

Fram kom í fréttaskýringu í blaðinu fyrir rúmum mánuði að ýmis teikn eru um að þrýstingur til lækkunar á heimsmarkaðsverði á þorski muni aukast á næstu misserum, að mati greiningardeildar ráðgjafarfyrirtækisins Markó Partners. Þar kom fram að um fjórðungslækkun varð á mörkuðum með þurrkaðan saltfisk á Spáni og Portúgal á fyrstu sex mánuðum ársins miðað við sama tíma í fyrra."

Ég hef lengi velt því fyrir mér hvort að hagsmunir kvótaeigenda, bankanna og Hafró fari saman við það að halda þorskafla við Ísland í lágmarki? Þetta sé nauðsynlegt frá sjónarhóli hinna tveggja fyrrnefndu. Síðast taldi aðilinn Hafró lendir þá ekki í að að verða kennt um að hafa rústað stofninum með því að ráðleggja meiri veiði eins og sumir töldu nauðsynlegt eftir hrunið.

Þorskafli af Íslandsmiðum sé því til framtíðar í jafnstöðu um 200 þúsund tonn eftir aldarfjórðungs geymslu á fiskinum í sjónum? Ekki vegna þess hvort mikið eða lítið er af þorski á miðunum við landið? Kvótinn sé ekki ákveðinn af fiskifræðilegum ástæðum heldur fjármálalegum?

Fátt vitum við landkrabbar skemmtilegra en að ræða um kvótann. Eftir því sem umræðan er háværari þeim mun minna breytist í kerfinu. Það er nefnilega svo auðvelt að henda grjóti úr glerhúsum því þá eru menn svo auðveldlega stimplaðir vitleysingar áður en kemur að málinu sjálfu.

Ég hef komist að þeirri niðurstöðu fyrir sjálfan mig, að til sé aðeins ein leið til að sætta þjóðina við kvótann. Sú er fólgin í því að afnema kerfið fyrirvaralaust einn góðan veðurdag. Allir þeir sem þá eru á veiðum megi veiða eins og þá lystir. Engin aukning í skipum verði leyfð fyrst um sinn. Hafró muni beita svæðalokunum eftir því sem þurfa þykir.

Öll vandamál kvótakerfisins eru þá horfin yfir nótt. Þjóðin á fiskinn í sjónum án þess að þurfa nýja stjórnarskrá þess vegna. Hún sér til þess að aflanum sé landað og gjaldeyri skilað. Auðlindagjald, jákvætt eða neikvætt hjálpar til við gengisjöfnun krónunnar eins og áður var notað í aðra áttina einungis.

Allar beinar kvótaskuldir útgerðarmanna leysir ríkið til sín sem ábyrgðaraðili gamla kerfisins. Þannig fá lánveitendur sitt eftir dúk og disk. Menn fara á sjó til þess að afla. Engir greifar verða á Kanarí út á kvótaleigu. Þeir sem eru útsjónarsamastir í útgerð leysa hina af hólmi. Eins og var áður fyrr í útgerð sem öðrum rekstri.

Auðvitað skrækja einhverjir hástöfum ef einhverju á að breyta sem skerðir forréttindi. En hugsanlega verður þá aftur æskilegt að veiða við Ísland á meðan það borgar sig eins og var hér í grásleppunni.

Aukinn afli verður þá aftur æskilegur.

Athugasemdir

[Sigurður Þórðarson, 1.11.2012 kl. 11:59]

Rosalega flottur pistill!!!

[Hrólfur Þ Hraundal, 1.11.2012 kl. 15:27]

Sammála er ég þér Halldór um að einfalt er best, en því trúi ég líka að við séum orðnir of gamlir í þetta mál, langi okkur að tóra lengur, en það er svosem ekkert heilagt.

Ekki veit ég hvort það var lyga saga eða raunveru saga að þegar það vantaði kjöt í verslanir í Moskvu á þeim tíma þegar forseti Bandaríkjanna var að koma í heimsókn, að þá var landbúnaðarráðherranum fyrirskipaði að slátra fleiri nautum og fylla verslanir í Moskvu.   Svo leið fimmára áætlunin og þá varð aftur nautakjötsskortur í Moskvu og landbúnaðarráðherrann var sendur til Síberíju því hann hafði gleymt að forseti Bandaríkjanna var farin og búið að slátra öllum nautunnum.   

Ég á ekki von á að hér á Íslandi lærist nokkuð af þessari kjánalegu sögu, enda erum við með öðruvísi ráðherra með sögu.  

En ef það væri mögulegt að einn og einn í samfélaginu tæki sig til og hugsaði sjálfstætt eins og hann Halldór okkar og þyrði segja það þá væri von.