Illfygli

er orð sem ég heyrði stundum notað í gamla daga um þá sem illir voru viðskiptis og gátu illa á sárshöfði setið.

Ég heyrði þingfrúna fríðu Sigríði Ingibjörgu Ingadóttur skattyrðast við biskupina. En biskupan sem vildi safna fé meðal almennings til að styrkja Landspítalann. Vandséð að sjá í því verri tilgang en almenna vorkunnsemi. Þá stofnun þessi sama Sigríður hefur gengið hart fram með samherja sínum Steingrími J. að veikja þannig að til auðnar horfir vegna tækjaleysis. Á sama tíma sem hún styður hugmyndir um stórkostleg steypukaup til handa sömu stofnun á flugvvellinum sem hún afleggja.

Minna má á refsigleði hennar gegn Geir H. Haarde í landsdómsmálinu. Hún má þó eiga það að vilja ákæra fleiri ráðherra enda hugsanlega meira í samræmi við hennar skaplyndi sem nú birtist.

Sigríður orðar skoðun sína svo:

"Og þá veltir maður fyrir sér, er það eðlilegt að opinber stofnun eins og þjóðkirkjan sem telur sig vera í svo miklum fjárskorti að hún þurfi viðbótarfjárveitingu milli umræðna í fjárlögum, fari í slíka söfnun þegar hún er að þiggja fé frá ríkinu sem hefði annars getað farið í tækjakaup eða niðurgreiðslu skulda.”

Ég hef heyrt fólk segja að það fari ekki að styrkja verkefni sem ríkið eigi að greiða. Það er sjónarmið útaf fyrir sig. En hvað má kirkjan og hvað má hún ekki vegna eigin fátæktar? Hefur nokkurn tímann verið gert upp við kirkjuna eftir 1550 þegar allar eigur hennar svo sem mörgu jarðirnar voru hirtar af henni? Menn geta auðvitað deilt um það hvernig hún fór að því að eignast þær frá dögum Staða-Árna. En var ekki spurt hvað er sannleikur ?

En er það ekki hálfgerður illfyglisháttur að amast við fjársöfnun á frjálsum grunni til góðgerðamála hvort sem það er til blámanna í Afríku eða vegna Íslendinga?