Halldór Jónsson

3.3.2013 | 14:06

Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins

er allrar athygli vert sem oft áður.

Þar er á yfirvegaðan hátt farið yifr feril ríkisstjórnarinnar og reynt að gera sér grein fyrir því hversvegna henni er svo margt mótdrægt og mislagðar hendur hennar verið.

Ég hef lengi hallast að því að persónueigindir fólks ráði oft miklu um pólitíska afstöðu þess. Kvartsárt fólk finnst mér oft vinstrisinnað. Einnig þrætugjarnt fólk sem lemur sínar skoðanir fram og vill engar tilslakanir gera. Neitar að leiða hugann að því sem mögulegu að nokkur fótur geti verið fyrir öðrum skoðunum hvað þá að um eitt eða neitt geti verið að semja.

Skortur á sjálfsgagnrýni finnst mér stundum vera er oft líka einkenni á fólki sem er í senn steigurlátt, drembið og óeirið við náungann. Dramb og sjálfshól finnst mér sömuleiðis algengara hjá vinstrisinnuðu fólki. Heimtufrekja eins og ríkið eigi , bærinn eigi osfrv. að gera... er líka algengari þeim megin. Allskyns kvartanir yfir ástandi í stað þess að reyna að laga það til eða gera eitthvað.

Þetta rann í gegnum hugann við lestur bréfsins. Ef til vill aðeins sönnun á minni eigin heimsku og fordómum munu vinstrimenn segja. En mér er þá slétt sama. Það er enginn annar sem er heimskur fyrir mig.

Ég dundaði mér við að taka einstakar setningar úr Reykjavíkurbréfinu og velta þeim fyrir mér. Þá geta læðst að mannii hugsanir í þessa sömu veru og maður fer að velta karakterunum fyrir sér. Ég tek fram að ég þekki flest þetta ráðafóllk á vinstra vængnum ekki hætishót og byggi því ekki á neinu nema minni eign heimsku.

Tökum dæmi:

"......Þau Jóhanna og Steingrímur geta ekki neitað því, en flýja jafnan í sömu skýringuna á því hvernig komið sé. Þau hafi þurft að fást við yfirþyrmandi verkefni og fái litlar þakkir fyrir frá kjósendum.....

.......... En vonbrigðin beinast að vinnubrögðum, framgöngu, forgangsröðun og sviksemi valdhafanna. Taumlaust sjálfshól í bland við kvartanir um yfirgengilegt álag og óvenjulega óeigingjarna fórnfýsi fyrirmennanna er einnig ógeðfellt. Og það er ekki einu sinni fótur fyrir þeim þættinum. Það er að renna upp fyrir sífellt fleirum að verkstjórn landsins, sem sjaldan hafði verið mikilvægari, hefur verið í molum allt kjörtímabilið. Og sjálfshólið er einnig haldlaust. Ákallið um vorkunnsemi eða auðmjúka þakkargjörð fyrir þrotlausa vinnu »umfram aðra menn«, eins og Steingrímur orðaði það í viðtali, er óviðeigandi og innistæðulaust..........

........Fyrst er til að taka að viðbrögðum við bankahruninu hafði þegar verið stýrt í tiltekinn farveg í öllum meginatriðum þegar þau tvö hlutu sín miklu völd í kjölfar óeirðanna vorið 2009. Þær ákvarðanir höfðu verið teknar næstum hálfu ári áður. Jóhanna lagði ekkert til þeirra mála á seinustu dögum ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar og Steingrímur lagðist gegn flestu því sem best gagnaðist.

Jóhanna hafði verið þversum í stjórninni sem mynduð var 2007, eins og hún hefur gjarnan verið í þeim ríkisstjórnum sem hún hefur átt sæti í, jafnvel einnig þeirri sem hún sjálf stýrði, a.m.k. að forminu til. Þegar bankakerfið þandist upp úr öllu hófi, samhliða húsnæðiskerfinu, var lögð áhersla á að ríkisvaldið legðist ekki á sömu sveif.

Ríkisstjórnin frá 2007 náði ekki árangri í slíkum efnum, m.a. vegna andspyrnu Jóhönnu Sigurðardóttur og tillitssemi (ótta) samfylkingarráðherra og þingflokks við hana. Þetta er ekki aðeins þekkt vegna upplýsinga innanbúðarmanna heldur skýrt og greinilega skjalfest, m.a. í Rannsóknarskýrslunni.

En þessi fortíð þeirra Jóhönnu og Steingríms var þó ekki meginástæða þess að pólitískur stuðningur þeirra þvarr svo ört á starfstíma ríkisstjórnarinnar og breyttist í tortryggni, svo í trúnaðarbrest og loks almenna fyrirlitningu. ......

..........Hvað eftir annað voru haldnir fjölmennir fundir þar sem alþýðuhetjur skjaldborgarinnar, norrænu velferðarforingjarnir, böðuðu sig í kastljósum fjölmiðlanna og boðuðu aðgerðir eftir fáeinar vikur eða í mesta lagi mánuði. ..........

.........Ríkisfréttastofan spurði ekki gagnrýnna spurninga í fjögur ár. Hver man ekki eftir sýningunum frá stjórnarráðinu, ráðherrabústaðnum og ekki síst þjóðmenningarhúsinu? Og það vantaði ekki að allir sem vettlingi gátu valdið væru kallaðir til skrafs. Eða var það bara til skrauts? Hagsmunasamtök af alls konar tagi, bankastjórar, aðilar vinnumarkaðar og forsprakkar lífeyrissjóðanna, svo fáeinir fastagestir séu nefndir. Það var varfærnislaust kynt undir væntingum og vonum fólks um að raunverulegar áþreifanlegar lausnir væru í farvatninu. Lausnirnar koma í ljós »á næstu vikum«, var hin hefðbundna tilkynning forsætisráðherrans. Kannski héldu einhverjir að sér höndum vegna þessa sjónarspils. Og kannski sukku margir þeirra enn dýpra ofan í fenið af þeim ástæðum og enn örðugra varð um nokkurt bjargræði. En minna en ekkert gerðist................

Það eina sem hafði raunverulega þýðingu fyrir marga voru dómar Hæstaréttar um gengisbundnar kröfur......

............. Hvernig gat ein ríkisstjórn haldið svo á málum að fyrirheit eins og »norræn velferð« og að »slá skjaldborg um heimilin« urðu að skammaryrðum og enduðu með því að höfundar þeirra þorðu ekki lengur að taka þau sér í munn?

Og hvernig stóð á því að hverri »sátt« af annarri var sópað út af borðinu. Hver man ekki eftir að ríkisstjórnin þóttist mánuðum saman vera að vinna af heilindum að því að »ná sátt um sjávarútveginn«. Mörgum þótti það fagnaðaefni þegar tilkynnt var að sáttin hefði náðst. Sú gleði stóð í dagpart eða svo, en þá hljóp sjálfur formaður sáttanefndarinnar, Guðbjartur Hannesson, frá sáttinni vegna þess að sjálf stjórnarforystan lagðist gegn henni!

................ Ríkisstjórnin gerði hvern sáttmálann af öðrum við »aðila vinnumarkaðarins«. Þeir voru hlaðnir loforðum. Þau áttu að tryggja stöðugleika. En svo var upplýst að varla nokkurt einasta loforð hefði verið efnt. Slík staða er óþekkt í áratugasamskiptum þessara aðila við ríkisvaldið. Hefur einhver gleymt hrópunum, stóryrðunum og svívirðingunum úr munni Steingríms J. Sigfússonar þegar talsmenn »aðilanna« upplýstu um svikin? Þau voru slík að Björn Valur Gíslason hefði verið fullsæmdur af þeim..............

..................Stjórnarforystan lætur gjarnan eins og enginn íslenskur stjórnmálamaður hafi sinnt sínu starfi jafnötullega og hún hafi gert. Sífellt er verið að barma sér yfir því að ráðamenn séu að sligast af þreytu. Við hvað var verið að hamast? Skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis var ekki fylgt eftir í samræmi við samhljóða samþykkt þingsins. Atli Gíslason, sem stýrði viðbragðavinnu Alþingis, hefur staðfest að ríkisstjórnin hafi gjörsamlega brugðist í þeim efnum. Alls konar rannsóknarnefndir aðrar hafa hins vegar verið skipaðar. Hvað hefur komið út úr þeim?

..... Landsdómsaðförin steytti á grjóti og sá kostnaður nam einnig hundruðum milljóna króna. Önnur aðför, í þetta sinn að sjálfri stjórnarskrá landsins, er vonandi einnig að renna út í sandinn. Kostnaðurinn við það fáránlega brölt er að verða um 1.500 milljónir króna.

Án boðlegra heimilda voru vogunarsjóðum og hrægömmum afhentir tveir stærstu bankar þjóðarinnar. Þjóðin er byrjuð að súpa seyðið af því, en hefur þó aðeins rétt dreypt á, enn sem komið er. Sparisjóðaklúðrið, sjóvárdæmið og allt hitt er ónefnt. En það sérkennilegasta og skaðlegasta af öllu var að láta undan sérvitringsafstöðu eins flokks og hefja í óðagoti og heimildarleysi aðlögunarferil stjórnskipunarinnar að ESB og efna þar með til sundurþykkju með þjóðinni þegar hún þurfti mest á samstöðu að halda. Og ekki þarf að nefna delludansinn í kringum »icesave«, með hundraða milljóna króna kostnaði, sem þó var aðeins brotabrot af þeim útgjöldum sem tókst að afstýra........"

Þegar maður horfir á þetta svona samandregið í Reykjavíkurbréfinu , þá meira en hvarflar að manni að skapgerð fólksins sé að einhverju leyti að birtast í árangrinum.

Þetta varð svona af því að þau eru bara svona innréttuð?

Fyrir utan þessar spekúleringar mínar fannst mér þetta Reykjavíkurbréf athyglivert svona sem yfirlit kjörtímabilsins. Það eru jú að koma kosningar.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Breytt s.d. kl. 14:14 | Facebook

Athugasemdir

Já gott bréf svo sem oftast. Auðvita eru þau mismunandi skemmtileg og mismunandi áhugaverð, en það fer náttúrulega eftir efninu og sér á huga lesandans. En ég gæti ekki lifað við það lengi að fá ekki Reykjavíkurbréf.

Hrólfur Þ Hraundal, 3.3.2013 kl. 16:05