Bankatilfinningar

mínar sem hluthafa í gömlu bönkunum eru þess eðlis að ég lít þá ekki réttu auga og forðast þá.

Manni var bara sagt einn góðan veðurdag, þú ert búinn að tapa öllu sem áður var þitt stolt. Landsbankinn, Íslandsbanki, Kaupþing, Straumur, allt farið á hausinn. Hluthafi :Farðu til fjandans. Nýju bankarnir munu innheimta hlutafjárskuldir þínar ef einhverjar eru. Það sem þú hefðir hugsanlega viljað draga til skuldajöfnunar frá fyrri viðskiptum, það geturðu reynt að sækja í þrotabúin og slitastjórnina. En þetta borgar þú í topp!

Maður keypti hlutafé á sínum tíma í Iðnaðarbankanum til að styðja við litla einkabankann á móti ríkisbönkunum. Svo varð  Iðnaðarbankinn allt í einu orðinn að Íslandsbanka og svo kominn undir stjórn Bjarna Ármannssonar sem hafði dottið inn í það í krafti þess að Iðnlánasjóði og Fiskveiðasjóði var stolið frá þeim  sem höfðu byggt þessa sjóði upp og voru allt í einu orðnir að stofnfé  í Framkvæmdabanka Atvinnulífsins. Sem varð eftir innlögn í Íslandsbanka þar með orðinn fjárfestingabanki undir forsæti bankastráks. Hver svo fór að græða rosalega fyrir sjálfan sig meðal annars um leið og hann fór að moka peningum í Bónusfeðgana og Hagkaupastrákana og boltinn fór að rúlla.

Við þessir gömlu  litlu hluthafar urðum fljótt undir blökkunum sem þessir paurar mynduðu í kring um sig. Allt í einu réðu bara stórar blakkir öllu í bönkunum. Stjórnmálamennirnir kölluðu þetta kjölfestufjárfesta og þóti það fínt. Forsetinn Ólafur Ragnar hafði aldrei séð dýrðlegri menn og þeir tóku hann með í þotunum sínum svo hann gæti hyllt þá sem útrásarvíkinga Íslands. Þeir gerðu svo grín að Seðlabankanum sem hækkaði stöðugt stýrivexti sem leiddu af sér meira innflæði krónubréfa sem þeir lánuðu út á lágum gengistryggðum vöxtum. Ég get enn hlegið þegar ég hugsa til baka.

Þetta var sem sagt orðið úr gömlu bönkunum mínum.  Sama góða fólkið í afgreiðslunum brosti til manns, það vantaði ekki og maður hugsaði ekki dýpra en keypti bara meira hlutafé. En það sem við ekki sáum var að undir yfirborðinu var þetta orðið að peningavél vefara  keisarans sem fóru eins og eldur í sinu um þjóðfélagið og lögðu allt undir sig og sína vini  sem hönd á festi. Keyptar voru skrautfjaðrir til að nota í þessa vefjarhetti keisarans í öllum bönkunum. Þessir fósar lögðu undir sig öll helstu fyrirtæki landsmanna og virtust leggja þau jafnharðan í rúst, hreinsa þau út af öllu fémætu og renna þeim svo út og suður svo venjulegt fólk hafði enga  yfirsýn. Örfáir tugir manna réðu orðið öllu í fjármálakerfi landsins.

En nettóið var svo bara stórtap þegar upp var staðið 2008. Því þessi nýju séní virtust hafa flest annað til brunns að bera en viðskiptavit og helst enginn rekstur gekk sem þeir komu nálægt og fjárfestingar þeirra í útlöndum mest froða og leiksýningar.

Svo kom mestur sannleikurinn í ljós í hruninu.  Allt var ein blekking og búið var að stela öllu steini léttara. Skeinisbréf útgefin af þjófunum sjálfum voru komin í stað tryggðra viðskiptaskjala í fjárfestingasjóðum bankanna. Allar tryggingar voru hjóm og Pótemkíntjöld. Skattfrjálsum Bótasjóðum tryggingafélaga var stolið átölulaust.  Allt reyndist þá vera ein lygi og blekking frá upphafi til enda. Jafnvel Forsetinn þagnaði um stund. Bankinn Glitnir fór fyrstur á hausinn og við hluthafarnir fengum að vita að við ættum ekki sent í nýja bankanum sem nú skyldi endurreistur og heita  Íslandsbanki á ný.  Sem var allt í einu eigandi að öllu því sem við skulduðum  en  var allt annað óviðkomandi. Nýjar skrautfjaðrir voru leigðar og enginn spurði hvert gömlu hugsjónir þeirra hefðu farið.

Nú eru allir gömlu bankarnir  nýjir bankar sem  eru útlend skrímsli eftir gjafagerninga Homo Thistilfirðensis sem enginn veit hver á þó sama góða starfsfólkið brosi þar enn til manns.  O tempora ,o mores.

Íslandsbanki, Landsbanki og Arion auglýsa mikið um alla þjónustulund sína. En ég sem gamall hluthafi get ekki litið þá réttu auga sem skiptir svo sem engu máli. En ég er eiginlega hissa á því að þessum bönkum detti ekki í hug hvaða áhrif það hefur á tilfinningar gamlalla hluthafa að sparka svona í sína gömlu vini, hluthafa  og bakbein,  sem við litlu kallarnir vorum einu sinni. En sem nú hafa tapað öllu sínu og erum forsmáðir og fyrirlitnir.

Í þeirra sporum hefði mér dottið í hug að reyna  að bæta þeim gömlu tjónið að einhverju leyti með nýju hlutafé á vægu verði í nýju bönkunum.  Ná bankatilfinningum fólksins til baka. En líklega finnst  nýjum herrum ekki taka því að vera að spá í þetta gamla lið sem er bráðum dautt hvort sem er.

Nýju bankarnir eru sagðir í eigu Vogunarsjóða, Hrægammasjóða, íslenskra skattsvikara eða hverskyns glæpamanna og reyna að sjúga hvern eyri út úr öllum sem voru í viðskiptum við gömlu bankana fyrir hrunið . Þeir skulu borga til síðasta blóðdropa þó heimilin eigi að fá New Deal í anda Roosewelts. Þó áttu gömlu hluthafarnir líka heimili sem fengu þjáningarnar einar  í sinn hlut.

Ég vil að lokum benda fólki á MP-banka sem er allavega ekki mikið tengdur gömlum myrkraöflunum. Þetta er lítill en þjónustulundaður banki sem ætti að hafa alla burði til að verða banki fólksins ef hann forðast slysin. Ég vona að hann muni ná til almennings með tíð og tíma og að meindýrunum sem eyðilögðu þjóðfélagið 2008 verði haldið þar utandyra. Megi viðskiptavinir MP-banka hafa góðar bankatilfiningar um alla framtíð og megi stjórnendur hans þróa þá bankahefð sem hér hefur aldrei þrifist í friði fyrir barnungum sjálfskipuðum séníum á sérgróða sjömílnaskóm sem hafa traðkað yfir allt og alla allt of lengi.  

Rétt bankatilfinning næst ekki nema með ræktun hugfars og hefða og helst bankamanni fram af bankamanni eins og gerist víða um hinn siðmenntaða heim.