Haltu mér slepptu mér

aðgerðir Evrópusambandsins taka á sig hinar kynlegustu myndir.

Hinn ástsæli og virti fræðajöfur, Baldur Þórhallsson, úr Háskóla Íslands, fær stórar upphæðir frá ESB til að stofna öndvegissetur fyrir sambandið og gefa  út gyllibók handa tregum Íslendingum sem vilja ekki ganga inn.

Svo kemur gríska járnfrúin Damanaki, og boðar tyftunaraðgerðir gegn Íslendingum fyrir að veiða makríl í sinni lögsögu, þar sem hann er orðinn svo ósvífinn að hrygna án pappíra frá Brüssel. Sigmundur Davíð er farinn í ofboði til fundar við frúna til að reyna að sefa bræði hennar. Það fylgdi ekki sögunni hvar Össur er niðurkominn, en að óbreyttu hefði það hugsanlega sefað reiði frúarinnar að fá að hýða hann eins og Sturlu Sighvatsson fyrir höfuðkirkjum og láta hann síðan kyssa undirdánugast á vöndinn af sinni sannfæringu.  Það er ekki víst hversu leiðitamur eða samningalipur Sigmundur Davíð verður þannig að það má óttast mjög um rygti mörlandans fái þeir Baldur og Össur ekki tækifæri á að sefa reiði frúarinnar.

Fjandi kemst hann Kain langt,/kirkjulaus hann messar./Með sömu fingrum sver hann rangt/og söfnuðinn blessar. orti einn frændi minn á sinni tíð við annað tækifæri. 

Hvort finnst manni þjóðhagslega mikilsverðara að prófessorinn fái styrki, Össur klapp eða Sigmundur straff?

Evrópusamtökin geta án efa svarað því hvort haltu mér slepptu mér stefnan verði ekki til að þjappa þjóðinni enn frekar saman í afstöðu sinni til ESB?