Sjálfdæmi

í kjaramálum virðist mér eina leiðin út úr vitleysunni sem framundan er. Starfsmannafélag Kópavogs á til dæmis að afhenda bæjarstjórn skrá yfir félagsmenn sína með verðskrá yfir það hvað þeir kosti. Eftir flokkum eða sem persónur. Kópavogskaupstaður ákveður hvort hann gengur að tilboðinu og hvaða starfsmenn hann kaupir. Þeir sem ekki eru keyptir eru hættir. Hinir eru ráðnir til einhvers takmarkaðs tíma. Burt með allt sem kallast atvinnuöryggi af hálfu vinnuveitenda. Enda ber launþegi á almennum markaði ávallt áhættu af gjaldþroti vinnuveitendans. Auðvitað skrækir afturhaldið hástöfum yfir svona tillögum. En það er mikið til sama liðið og talar um að taka upp Evru í stað íslensku krónunnar sem er auðvitaðútilokað vegna eigin hegðunar. 

Sama fyrirkomulag má viðhafa um lækna á Landspítalanum, flugumferðarstjóra, verkfræðinga hjá opinberum stofnunum. Segðu verðið og þú færð svar hvort tilboði þínu verður tekið. Engin æviráðning eða neitt slíkt. Enginn verður undirborgaður í vinnu. Alli hamingjusamir nema þeir sem ætla að fljóta inn sem óhæfir starfsmenn á baki annarra.

Þetta fyrirkomulag verða verktakar og þáttakendur í útbooðum að búa við. Af hverju ekki almennir seljendur vinnu?

Er ekki sanngjarnt að þú hafir sjálfdæmi um það hvað þú ert reiðubúinn að selja vinnuna þína á?