Harkan SEX!

er hlaupin í Fréttablaðið á þessum mánudagsmorgni.

Þar fara þeir um völl frændi minn Guðmundur Andri Thorsson rithöfundur og Þröstur Ólafsson hagfræðingur.

Guðmundur er þar að skrifa varnargrein fyrir RÚV sem honum finnst að vera sótt. Þó ég geti tekið undir það að margt finnst mér ofsagt um RÚV af þeim sem að þvi sækja finnst mér nú Guðmundur reiða svo hátt til höggs að úr verði hálfgert Selsvararvíg. Guðmundur skrifar m.a. svo:

"Ríkisútvarpið býr við linnulausar og samfelldar árásir frá óbilgjörnum öfgasinnum sem keppast við að verða sundrungartákn íslensku þjóðarinnar; ala sífellt á úlfúð og hatri. Þetta eru menn sem eru á launum við að ganga erinda tiltekinna hagsmunaafla í samfélaginu, ýmist á þingi eða á tilteknum fjölmiðlum. Fremstur þar í flokki er Davíð Oddsson sem nú er orðinn hjú hjá LÍÚ.

Engu er líkara en að hann telji sig orðinn sérstakan saksóknara í ímynduðu sakamáli gegn þessari stofnun. Það er honum og áhangendum hans kappsmál að grafa undan því mikla trausti sem Ríkisútvarpið nýtur meðal landsmanna eins og skoðanakannanir hafa þráfaldlega leitt í ljós. Þrátt fyrir átta hundruð Reykjavíkurbréf í Morgunblaðinu, sem verða æ frekjulegri - og skringilegri - þá hafa þau skrif greinilega ekki orðið til annars en að auka traust og tiltrú almennings á Ríkisútvarpinu....

Flestir Sjálfstæðismenn átta sig á því að þjóðin vill hafa þessa stofnun, hvort sem við erum vinstri sinnuð eða hægri sinnuð. Hvar sem við stöndum. Því að þetta er okkar stofnun, sem þjónar almenningi en ekki sérhagsmunum, sinnir þjóðmenningu í víðasta skilningi en ekki stundarmarkaðsvörum, leitar sannleikans en gengur ekki erinda. Ríkisútvarpið er mikilsverður hluti af þeim innviðum íslensks samfélags sem viss öfl vilja veikja. Það ræktar samkennd okkar. Þar kliða raddir sem við myndum jafnvel ekkiheyra í annars. Þar heyrum við músík sem enginn sérstakur er að reyna að selja okkur en ástæða er til að halda á lofti. Þar býr þjóðarminnið og bætist við jafnt og þétt; það sem framleitt er núna í Ríkisútvarpinu verður einn góðan veðurdag að ómetanlegum menningarverðmætum.

Í útvarpinu kliða raddir tímans. Verðmæti stofnunarinnar er ekki bara í ómetanlegu segulbanda og myndasafni stofnunarinnar; það er líka í því óáþreifanlega, sögunni, hefðinni, þekkingunni - samfellunni. Ríkisútvarpið er sameign íslensku þjóðarinnar sem vill hafa öflugt almannaútvarp hér á landi þar sem fólk fær að starfa af fagmennsku og heilindum en þarf ekki að búa við stöðugar árásir frá frekjuhundum.

Árásirnar á Ríkisútvarpið jafngilda árásum á Árnastofnun eða Veðurstofuna. Þetta er eins og að vera andvígur Þjóðminjasafninu. Þetta er eins og að berjast fyrir því að Esjan verði lögð niður."

Þarna er hraustelga tekið til orða. Einkanlega í ljósi þess að Davíð Oddsson hefur nýlega rifjað upp störf sín við Ríkisútvarpið með ljúflegum og skemmtilegum hætti og kynni sín af þeim miklu útvarpsmönnum sem hann þar kynntist. 

Ég held að ástæða óánægju margra hægri manna með fréttaflutning RÚV sé einmitt vinstri slagsíðan sem vinstri menn eins og Guðmundur Andri finnst vera rétt en þeir sem finni að því séu bara frekjuhundar. Af hverju eru þær deilur svona algengar? Skyldi frændi minn ekki hafa gott af örlítilli innri íhugun ásamt dálitlum Morgunblaðslestri áður en hann fellir slíka sleggjudóma yfir ritstjóranum sem hann gerir, og sem varla er nú búinn að ná áttahundruð Reykjavíkurbréfum á starfstímanum. En góð þykja mér þau langflest og holl fyrir Guðmund væru þau oftlega til aflesturs. 

Það er RÚV ekki til framdráttar að ráðast á frjálsa fjölmiðla með þvílíku offorsi sem frændi gerir. Málefnalega hefur mörgum þótt fréttaval RÚV verið mun pólitískara en var á dögum Stefáns Jónssonar og Jóns Múla þó hvorugur þeirra hafi verið i Sjálfstæðisflokknum. Þá var Ríkisútvarpið mun nær þeirri stöðu sem Guðmundur Andri lýsir sem ekki er eining um að náðst hafi á síðari tíð.

En Guðmundur Andri hefur gott vald á íslensku máli og missir kannski þess vegna stjórn á pennanum eins og fleiri skyldmenni hans hefur hent í gegn um tíðina. 

Svo kemur sá gamli komminn og nýkratinn væntanlega Þröstur Ólafsson og reiðir hátt til höggs gegn öllum íslenskum þjóðernissinnum. Hann segir m.a.:

 "Ein meginkveikjan að þessum stríðum var sú sama, þótt blæbrigðin væru ólík. Öll áttu þau það sameiginlegt að kvikna og nærast af þjóðernishyggju, en hún byggir á þeirri tilfinningu að einhver ákveðinn hópur fólks sé útvalinn, sérstakur og æðri öðrum. Það er því örstutt skref á milli þess að ofmeta eigin þjóð og málstað hennar og að fyrirlíta aðrar þjóðir. Blindur þjóðrembingur og ranghugmyndir um völd, stöðu og getu, leiddu og leiða enn heilar þjóðir á villigötur, jafnvel í glötun. Engar samfélagskenningar eða "ismar" eru eins varasamar til pólitísks brúks, því þjóðernishyggjan grundvallast á tilfinningu, ekki rökhyggju. Auðvelt er að vinna henni fylgi. Einstaklingum, hópum eða þjóðum finnst þau vera sterkari og öruggari, ef þeim er sagt að þau skari fram úr öðrum. Erfitt getur því reynst að halda þjóðhyggjunni í skefjum, því auðvelt er að spila á þessar tilfinningar. Á tímum umróts, breytinga á lífskjörum og óvissu er skírskotun til þjóðlegs ágætis og yfirburða vel þegin. Þess vegna komust og komast þjóðrembumenn svo auðveldlega til valda. Því betur voru og eru líka til í öllum löndum stjórnmálamenn sem ekki leika á pólitískt tilfinningalíf fólks með þessum hætti. Aðdráttarafl þjóðernishyggjunnar og kjörþokki hennar er enn mikill. Einbeiting að eigin verðleikum gerir þjóðir þröngsýnar, sem einangrar og er ávísun á áhrifaleysi. Hugarheimur tilbúinna yfirburða verkar illa á aðrar þjóðir.

Allt frá dögum sjálfstæðisbaráttunnar hefur þjóðernishyggja verið sterk hérlendis. Framan af var hún aflvaki þjóðvakningar og orkugjafi. Á síðustu tímum hefur hún hins vegar þróast yfir í ágenga þjóðrembu sem byrgt hefur sýn. Í stað hófsemi kom oflæti. Úr hógværð varð hroki. Við lentum í gjörningaveðri þjóðernisskrumsins. Hér voru kveiktir eldar þjóðlegra afburða og arfborins ágætis. Því miður lifir enn í þeim glæðum. Íslenskir stjórnmálamenn ólu og ala enn á sérstæði og yfirburðum þjóðarinnar, þótt minnimáttarkenndin blasi við í áráttu okkar við að þykjast alls staðar vera "á heimsvísu". Oflæti, hroki og ofmetnaður urðu þjóðarlestir sem alræmdir voru í útlöndum. Við urðum, eins og Danir 1864, blindir á getu okkar, veikleika og vanmátt. Enn þykjumst við fullfærir einir, enda er pólitískur einstæðingsskapur okkar áberandi. Í þessu andrúmslofti oflætis og ruglaðrar dómgreindar gerðu íslenskir útrásarvíkingar strandhögg, rændu fjárhirslur evrópskra banka, stofnana og sparnaði einstaklinga. Árásir á fjármálakerfi eru nútíma stríð. Hér fór þetta svipað og hjá Dönum 1864. Sjálfsmörkin urðu dýrkeyptust. Litlar þjóðir geta vissulega valdið miklum usla ef brotaviljinn er einbeittur eða sem síst er betra, ef hyggjuleysið er algjört."

Það er eitt að vera hallur undir alþjóðahyggju kratismans, vilja afnám landaæra og óheftan innflytjendastraum. Það er annað að fordæma alla sem vilja fara með gát og varðveita þjóðlegan arf og gildi.Fara sér hægt og yfirvegað. Þröstur flýgur heldur hátt í alhæfingum sínum með því að líkja okkar útrásarvíkingum við evrópska aðalsstétt sem hélt að stríð væru eins og þau hefðu alltaf verið, byggð á einstökum orrustum eins og um íþróttakeppnir væri að ræða.Víkingar gerðu strandhögg en voru lítt í landvinningum.Nú þykjast þeir hvergi hafa nálægt komið.

Við Íslendingar höfum hreina viðskiptahagsmuni af því að vera þjóðernissinnar.Íslensk vegabréf eru mjög dýrmætur þjóðararfur og ber að fara með af ítrustu gát. Þessvegna er nauðsynlegt að ganga úr Schengen hið allra fyrsta og hættta að gleypa allt hrátt sem frá gömlu Evrópu kemur. Evrópusambandið er nefnilega beinn arftaki gamla kóngaveldisins og valdakerfi þess minnir meira á valdakerfi keisarahirðanna en nútímann. 

En harkan SEX er greinilega farin að færast í pólitík Fréttablaðsins.