"Eru vinstri menn þjóðin?"

 

spyr Jón Hjaltason athafnamaður í Morgunblaðinu í dag.

Ég er þá ekki einn um það að hafa fengið illilega upp í kok af yfirlýsingum, frekju, hræsni og strigakjafti vinstraliðsins á öllum rásum.

Jón segir:(Bloggari feitletrar að vild)

""Þjóðin“ krefst þingrofs! „Fólkið í landinu“ hefir lýst frati á ríkisstjórnina! Þolinmæði Íslendinga gagnvart stjórninni er þrotin og kosninga krafist þegar í stað.

Ég taldi mig Íslending. Nú lítur út fyrir að svo sé ekki. Ég hefi engan áhuga á kosningum, ég hefi trú á ríkisstjórninni og hvað varðar þolinmæði þá hefi ég einungis áhyggjur af því að stjórnin hyggist ekki starfa út kjörtímabilið.

Hver gefur þessu orðljóta frekjugengi rétt til að helga sér þjóðina? Að mínu mati hefir ríkisstjórnin verið álíka farsæl og sú síðasta var ólánsöm. Það er skelfilegt að hlusta á fólk sem varð undir í tveim þjóðaratkvæðagreiðslum, braut lög og fékk á sig dóma í hæstarétti. Aldrei hvarflaði að hinni „heilögu“ vinstristjórn sem nú bylur hæst, að horfast í augu við gjörðir sínar. Mér þætti, af framangreindum ástæðum, vert að vita hvort ég sé eini Íslendingurinn er upplifir sig utangarðs í sínu föðurlandi.

Útlönd

„Ísland hefir orðið sér til skammar.“ „Þjóðin orðin að athlægi um heim allan.“ „Stórkostlegir viðskiptahagsmunir í húfi vegna skrípaleiks íslenskra stjórnvalda.“ „Ömurlegur pólitískur farsi veldur ómældum skaða erlendis.“

Berlusconi varði álíka tíma í þingsölum og réttarsölum, Bill nokkur Clinton var ærlega tottaður af lærlingi, Cameron er með brennda fingur, danskur ráð- herra var hankaður fyrir að skrifa „eina með öllu“ á ráðuneytið og Hollande nappaður grí- mubúinn á skellinöðru á leið til ástarfundar, með konu að talið er. Ég hefi aldrei orðið þess var að t.d. ofangreind framganga þessara þekktu manna hafi klekkt á orðstír þjóða þeirra, né nokkru í þá veru. Hvaðan berst misvitrum þingmönnum hér þvílík yfirgengileg minnimáttarkennd og spéhræðsla?

Frekja og formælingar

„Skítlegt eðli“ Ólafs Ragnars, „druslur, gungur og kinnhestar“ Steingríms J. hljóma í dag líkt og einlæg fermingarheit, borið saman við orðsóða og forarkjaft allnokkurra þingmanna. Hinir sömu botna ekkert í hvað varð um virðingu Alþingis.

Einungis þrjú ár eru liðin frá því þetta sama fólk réði hér öllu en sveik, laug og prettaði samfélagið. Allt undir borðum og aukinheldur þaulhugsuð pólitísk stjaksetning! Jóhanna kveinaði yfir villiköttum í VG. En henni hentaði ekki að hemja sína stríðöldu húsketti þegar mest lá við að koma óþverrabragði á góðan dreng. Falsið, yfirlætið og gífuryrðin eru öll söm við sig.

Ruðningur í Melabúðinni

Dag nokkurn var undirritaður staddur í Melabúðinni. Þar var að venju þröng á þingi, ekki röð, heldur siluðust kúnnarnir áfram líkt og verið væri að reka fé í þrönga rétt. Allt í einu heyrðist hvell kvenrödd fyrir aftan mig kalla „Álfheiður!“ „Álfheiður!“

Þá vindur sér við Álfheiður Ingadóttir, nokkru framar í stöppunni. Hóf hún óðara að ryðja sér leið til baka, gegn straumnum. Þar kom að hún ýtti mér nokkuð harkalega upp að hillurekka. Ég var lítt hrifinn af háttalaginu og greip í faldinn á brúnni síðkápu með þessum orðum: „Afsakið frú, en þér eruð breiðari en þér haldið.“ Viðbrögð júffertunnar voru höfuðrykkur og ygglibrún. Er ekki þetta fólk sem eignar sér þjóðina orðið helst til fyrirferðarmikið í samfélagi okkar?

Beina lýðræðið

Nú heyrist úr ýmsum áttum að beint lýðræði verði hin fullkomna siðvæðing stjórnmálanna. Um þetta hefi ég verulegar efasemdir. Nægir að fara yfir sögu fjölmiðlafrumvarpsins. Eftir að forsetinn hafnaði lögunum skyldi frumvarpið fara til þjóðaratkvæðagreiðslu. Vegna yfirgengilegs neikvæðs áróðurs flestra miðla var ljóst að frumvarpið átti enga möguleika. Það kom þó síðar í ljós að lögin voru knýjandi nauðsyn.

Beint lýðræði er glámsýn. Það mun enda fljótlega fá heitið RÚVræði, fjölmiðlaræði eða eitthvað viðlíka. Sú óskhyggja að tilgangur og efni laga verði ávallt á hlutlægan hátt matreitt ofan í landslýð er tabú. Brúnpennarnir sex munu skrifa „réttan texta“ í uppmælingu í þágu þeirra sem best borga. Hroðinn mun ríða húsum á netinu og sómakærir kjósendur verða sem silungar í netum áróðursmanna. Að landsmenn fái heiðarlega framsetningu á kostum og göllum nýrra laga er barnaleg óskhyggja."

Lýsingin á aurahroka nýríku kommakellingarinnar er dæmigerður. Þessi manneskja hvatti áfram grjótkastið í Alþingishúsið úr farsíma sínum innan úr þinghúsinu. Það er von að hún telji sig ofar venjulegu fólki.

En Jón Hjaltason kemur orðum að því sem mér hefur lengi fundist, að vinstra liðið hafi allt of mikinn forgang til að taka sér í munn hugtök eins og "Þjóðin vill", "Fólkið krefst". Þetta lið er um margt lengst frá því að vera "Alþýða manna" eins og það telur sig vera.

Það er ekki þjóðin.