Stjórnmálin ríkisvædd

síðan sú var tíðin að stuðningsmenn flokka urðu að afla þeim fjár. 

Svo ritar Hannes Hólmsteinn í Mbl. í dag:

 

" Hér hef ég rifjað upp, að fyrir þingkosningarnar í apríl 2009 var laumað frétt um það í Stöð tvö, að Sjálfstæðisflokkurinn hefði tekið við 30 milljón króna styrk frá FLGroup árið 2006. (Hvaðan skyldi fréttin hafa komið?) Olli þetta uppnámi, og missti flokkurinn eflaust verulegt fylgi fyrir vikið.

Af þessu tilefni upplýsti Samfylkingin, að hún hefði árið 2006 alls tekið við 36 milljónum frá fyrirtækjum. Í rannsókn Ríkisendurskoðunar eftir kosningar kom í ljós, að Samfylkingin hafði ekki tekið við 36 milljónum frá fyrirtækjum þetta ár, heldur 102 milljónum.... 

Af þessum 102 milljónum króna telst mér til, að 26,5 milljónir hafi komið frá fyrirtækjum Baugsveldisins (8 milljónir frá FL-Group, 5,5 frá Íslandsbanka, 5 frá Baugi, 5 frá Dagsbrún, 1,5 frá Teymi, 0,5 frá Vífilfelli, 0,5 frá Stoðum, 0,3 frá Húsasmiðjunni, 0,2 frá ISP).

Fyrirtæki tengd Ólafi Ólafssyni og viðskiptafélögum hans veittu Samfylkingunni að minnsta kosti 20 milljónir í styrki (Kaupþing 11,5 milljónir, Exista 3,5, Ker 3, Samskip 1, Samvinnutryggingar 1).

Frá fyrirtækjum tengdum Björgólfsfeðgum virðist Samfylkingin hafa fengið 15,5 milljónir (8,5 milljónir frá Landsbankanum, 5,5 frá Actavis, 1,5 frá StraumiBurðarási)."

Menn veltu því fyrir sér á sinni tíð hvert Bjarni Benediktsson myndi skila þessum peningum þegar styrktaraðilarnir voru komnir í gjaldþrot. Enn aðrir af hverju ætti að skila aftur löglega fengnu styrktarfé. Sjálfstæðisflokkurinn er illa staddur fjárhagslega eftir endurgreiðslurnar. Og líklega ekki mikils metinn heldur fyrir þær ef marka má skoðanakannanir. Samfylkingin skilaði öngu af styrkjafé. Ekki get ég dæmt um það hvort henni hefur verið refsað fyrir það sérstaklega.

Þeir sem hneykslast mest eru auðvitað litlu ljótu klíkuflokkarnir sem enginn vildi styrkja. Þeir eru búnir að koma á víðtæku banni á að stjórnmálaflokkar megi þiggja styrki. Í stað þess eru komnir ríkisstyrkir og fá þeir þá hlutfallslega mest sem léttvægastir eru. Fara svo leiðtogarnir gjarnan í hár saman hver hafi mátt hirða hvað fyrir sig.

En hvort er betra? Eiga frjáls félagasamtök almennings eins og kvenfélög, saumaklúbbar, björgunarsveitir eða stjórnmálaflokkar að vera á framfæri almennings eða stuðningsmanna sinna eingöngu? Af hverju á ég að borga til flokka sem ég vil ekki sjá né heyra?

Litlu ljótu klíkurnar eru auðvitað á einu máli um það að ég eigi að borga tilneyddur, því ekki nokkur maður vill borga til þeirra af fúsum vilja.

Svo mér finnst við sitja uppi með andhverfu þess sem við lögðum upp með. Að fjöldahreyfingar og félög verði til að því að það sé þörf fyrir þau og því komi fólkið til fylgis. Ekki að ríkið eigi að borga fyrir hvern sérvitring sem býr til flokk utan um sjálfan sig og sína vitleysu, ekki að það sé orðinn bísness að búa til flokk, hvernig sem honum af reiðir.

Við erum búin að ríkisvæða stjórnmálin og ég held að það hafi verið spor aftur á bak.