Hverjum má treysta?

er fyrirsögn á leiðara Morgunblaðsins í dag. Höfundur veltir fyrir sér hver sé raunveruleg stefna VG í dag og hver sé forystumaður þess flokks.

Katrín Jakobsdóttir heillar kjósendur með fríðleika sínum og fallegum brosum sem skella á þeim eins og ljósmerki tifstjörnu. En er hún sú sem stjórnar?

Leiðarinn segir svo:

"Það er ósanngjarnt að kvarta yfir því að kjósendur eigi ekki kosti í kosningunum í lok mánaðarins. Framboð hafa sjaldan verið fleiri en nú er, fjölbreytni er nokkur og sumt jafnvel skondið, sem er gott í skammdeginu.

Nú síðast eru Vinstri græn tekin að auglýsa myndarlega hér og hvar og snýst temað um það hverjum megi helst treysta. Nú getur enginn með fulla rænu talið að spurning um hverjum megi helst treysta kalli nánast sjálfkrafa á svarið: Vinstri grænum!

Núverandi formaður nýtur þeirrar náðar að hafa þykkari stjórnmálalega teflonhúð en flestir aðrir. Með því að blása upp mynd af formanninum á auglýsingaborðum þá er því treyst að fortíð VG, undir forystu Steingríms J. Sigfússonar, gleymist nægjanlega lengi. En það eru margar hindranir á þeirri vegferð.

Það er ekki bara það að Steingrímur er enn á staðnum. Og það er ekki aðeins það að hann sé enn talinn af þeim sem fylgjast með ráða ekki bara því sem hann vill í VG heldur almennt ráða þar öllu. Því það er ekki nóg.

Því að jafnvel í því algleymi, sem íslensk stjórnmál hafa smám saman verið að turnast í, muna enn nægjanlega margir að Katrín Jakobsdóttir var eins og hinn síamstvíburinn í öllu svikaferli Steingríms Sigfússonar. Þótt af miklu væri að taka heyrðist aldrei múkk frá Katrínu á meðan hver þingbróðir hennar og systir af öðrum hrökkluðust úr þingflokknum og voru fyrir vikið hrakyrt sem villikettir. En eftir sat Katrín Jakobsdóttir malandi í kjöltu valdsins.

Þegar þau Steingrímur J. tóku heljarstökk afturábak í stærsta og helgasta máli VG, andstöðunni við aðild að ESB, var samhæfingin slík að engin slík hefur enn sést á ólympíuleikum í fimleikum.

Þegar næst kom að dýrkeyptasta svikabrallinu, tilraun til að þvinga þjóðina til að kyngja Icesave-samningunum, sungu þau tvíraddað þannig að enginn vissi hvor söng hvaða rödd.

Um sukkið um Sjóvá og sparisjóð suður með sjó var samstaða samlyndra stjórnmálamanna í VG þéttara en sést hefur.

Þegar ríkisstjórnin þeirra ákvað, eftir samhljóða dóm 6 hæstaréttadómara, að gera ekkert með niðurstöðu réttarins, þá hefði ekki glufa í meiningarmun á milli þeirra sést í rafeindasmásjá.

Og svo telja þau sér trú um það, að það muni leggjast vel í íslenska kjósendur að minna á þetta óskammfeilna brall með því að nota orðið traust sem stikkorðið fyrir innihald í kosningaherferðinni.

Það segir vissulega sína sögu en sú saga er ekki traustvekjandi.

Öðru nær"

Mér hafa flogið í hug gamlar minningar um Baldur og Konna. Konni sá um að segja brandarana þó hendi Baldurs væri inni í bakinu á honum. Konni var stjarnan þó hann sæti á hnjám Baldurs. Hvað er á bak við skyndilegu brosleiftrin frá yndisfríðu andliti Katrínar Jakobs? Er hún sá reynslubolti í stjórnmálum sem allir mega treysta?

Glyttir kannski einhversstaðar í rauðu úlfshárin sem færri treysta í ljósi reynslunnar?

Athugasemdir

[Halldór (IP-tala skráð) 13.10.2016 kl. 13:02]

Vert er að muna helstu ástæðuna fyrir því að ekki er hægt að treysta VG, þegar verið var að kjósa um ESB þá mættu þau hvert á fætur öðru og sögðust vera á móti því að Ísland gerðist aðili að esb en kusu öll já (Þrátt fyrir kosningaloforðið að þau væru á móti ESB).

[Halldór Jónsson, 13.10.2016 kl. 19:34]

Nákvæmlega þessvegna er ekkert að treysta Steingrími J. eða strengjabrúðinni