Á maður að trúa því?

að Frakkar láti Macron blekkja sig til fylgis?

Eftir að lesa greiningu Reykjavíkurbréfsins á Macron, þá líst manni ekki par vel á þann mann. Og þó að maður hafi ekki hugmynd um hver skrifar þetta bréf, eða þannig, þá er þetta svo vel skrifað að ástæða er til að endurtaka hluta af skrifunum til áréttingar á greiningunni:

"Það dynja á mönnum kosningarnar.

Síðari umferð frönsku kosninganna lýkur um þessa helgi. Spár reyndust vel í fyrri umferðinni og virðing þeirra vex. Þær segja nú síðast að Emmanuel Macron, formaður nýs „miðjuflokks“, muni fá um eða yfir 60% atkvæðanna en keppinauturinn Marine Le Pen fái fast að 40% þeirra. En hver er hvað og hvað er hver?

Hinn ungi frambjóðandi, fínlegur, glaseygður og flinkur, getur mjög vel unað við slík úrslit. Hann hefur þegar sýnt kunnáttu og lagni í leikjafræðinni, hvað sem stjórnmálalegri staðfestu líður. Forysturáðherra í flokki forseta, sem er svo rúinn trausti að slær allt annað út, nær að smokra sér framhjá öllum óvinsældunum, stofna flokk án innihalds, skjóta öðrum keppinautum aftur fyrir sig og gulltryggja sér embætti forseta Frakklands.

Það eru ekki síst hin efnahagslegu tök ríkisstjórnar hans, sem hafa reynst Hollande forseta fjötur um fót. Tengsl Macrons við forsetann og ríkisstjórnina snú- ast einmitt um þau. Hann var náinn Hollande forseta sem efnahagsráðunautur hans og var hafinn upp í ráðherradóm þeirra mála, þótt hann væri án alls lýðræðislegs umboðs.

Þegar óvinsældir forsetans og félaga voru orðnar óbærilegar laumaðist Macron í skjóli myrkurs bakdyramegin út úr Elysée-höllinni fögru við Faubourg Saint-Honoré-stræti og dúkkaði upp morguninn eftir sem nýr maður og óspilltur af öllu því sem hafði bíað út persónu leiðtogans.

Aðeins ári síðar bendir allt til þess að Macron mæti aftur í höllina aðaldyramegin með fullt umboð frá þjóðinni. Hollande, gamli flokksbróðirinn, tekur honum fagnandi og gætir þess að tauta ekki að týndi sonurinn sé að koma heim eftir skamma útivist. Færa mætti fullboðleg rök fyrir því, að þetta sé leikrit sem hafi lukkast.

Nýr flokkur er kominn til sögunnar. Um hann er ekkert vitað annað en það, að „Mozart fjármálavafstursins“ hafi búið hann til úr afgöngum komnum frá klæðskerum sem saumuðu ósýnilegu klæðin á keisarann forðum.

Að öðru leyti er Macron flokksmerkið, stefnuskráin og lunginn af flokksfélögunum, enn sem komið er. Að öðru leyti er þetta flokkur umbúða sem fylltar verða með tímanum. Fordæmin gætu verið Björt framtíð, Besti flokkur, Þjóðvaki, Viðreisn með lítilli reisn, Nýr vettvangur, Borgarahreyfing og Hreyfing án borgara eða Píratar sem enginn veit fyrir hvað standa eftir að niðurhalið gufaði upp en ekki niður. Og loks splunkunýr flokkur þeirra Marx, Engels, Lenins og Smára um galdrabrögð sem heimurinn afskrifaði fyrir löngu.

Það er engu líkara en að upp sé sprottinn nútímalegur Machiavelli, sem fyrir einum 600 árum var útsjónarsamastur allra um stjórnmál á hástigi þeirra.

Kannski mætti horfa til orða þess snillings þegar reynt er að botna í hver hún er, þessi stjarna sem hefur skotist með ógnarhraða upp á himininn. Machiavelli gaf þetta ráð við slíka athugun: „Þegar kannað er hvað sé spunnið í valdsmann er fyrsta kennileitið það, hverja hann hefur hið næsta sér.“

Það var þannig eftir því tekið að þegar Macron fagnaði sigri sínum í fyrri umferð kosninganna með veglegri kvöldmáltíð á veitingastað, var þar á meðal annarra slíkra Daniel Cohn-Bendit, sem seint verður kallaður miðjan holdi klædd.

Það er inngróin þörf í þessu landi, sem er gjöfulla fyrir guðs náð en flest lönd önnur, að leiðtogi landsins endurspegli í senn byltingaranda og konungsdýrð.

Þótt umbúnaður um forsetaembættið í Frakklandi sé verulegur þá hafa forsetarnir sem komu í kjölfar De Gaulle ekki risið undir þessum tveimur höfuð- kröfum.

De Gaulle einn var Frakkland. Sagt var, að lög landsins hefðu auðvitað gilt um hann, en þó fyrst og fremst að nafninu til. Seinustu árin hefur forsetaembættið verið veikt enn frekar með því að stytta kjörtímabil forsetans úr 7 árum í 5. Það er ekki hægt að útiloka að Hollande forseti hefði síður lyppast jafn langt niður og hann gerði, hefði hann haft lengri tíma fyrir sér.

Hollande uppfyllti hins vegar ýmsar hliðarskyldur sem eingöngu hjálpa frönskum stjórnmálamönnum. Hollande hafði ekki einungis hjákonu, sem telst til lágmarkskrafna. Hann var með „gömlu“ eiginkonuna og móður barnanna sem ráðherra hjá sér í ríkisstjórninni. Það þótti svo einkar gott skref þegar hann flutti hjákonuna inn í höllina og vitjaði strax á eftir nýrrar hjákonu, lögulegrar leikkonu. Silaðist Hollande til ástarfunda á bögglabera vespu sem leynilögga keyrði.

Þegar náðust myndir af þessum kvöldakstri töldu margir Frakkar að Hollande væri loksins að gera sig. Öfugt við allar aðrar þjóðir, þá töldu franskir andstæðingar forsetans að spunameistarar hans hefðu tekið þessar myndir og lekið þeim til að hressa upp á fylgi hans. Og það gerði það vissulega í fyrstu. En þegar myndirnar voru stækkaðar þá kom í ljós að vespan sem flutti forsetann á bögglaberanum var ítölsk.

Þá ærðist þjóðin. Flott að skilja við eiginkonuna og hafa hana svo í ríkisstjórninni hjá sér. Flott skref að flytja hjákonuna inn í höllina og stórgott að halda framhjá henni strax á eftir með leikkonu og læðast til hennar aftan á vespu. En að halda fram hjá franskri eðalframleiðslu og asnast aftan á ítalska vespu sýndi alvarlegt dómgreindarleysi hjá Hollande að mati fólks úr öllum flokkum.

Frá og með þessum punkti lak ferillinn lengra niður og varð ekki bjargað. Gamall franskur forseti sagðist á sínum tíma ráð- leggja vinum sínum að hafa tvær hjákonur. Þegar hann var spurður af hverju tvær, þá svaraði hann því til, að það væri sitt kalda mat að menn kæmust ekki með góðu móti yfir mikið meira.

En það er annar vandi franska forsetaembættisins að vald forsetans byggist að verulegu leyti á því að hann hafi meirihluta á þingi og ráði sjálfur sínum forsætisráðherra og þar með allri ríkisstjórninni. Það hefur stundum gerst að andstæðingar forsetans fara með embætti forsætisráðherrans. Þá mæta þeir báðir, forsetinn og forsætisráðherrann, á leiðtogafundi þar sem Frakkland á sæti, svo sem hjá Nató og ESB.

Þegar allir aðrir flytja eina ræðu er það þolað við þær aðstæður að tvær ræður séu fluttar af hálfu Frakklands. Og þótt forsætisráðherrann, sem talar á eftir forsetanum, ítreki í annarri hverri setningu að „hann sé að öllu leyti sammála forseta lýðveldisins“ þá segja næstu setningar þar á eftir allt aðra sögu.

Þrátt fyrir þetta er almenni skilningurinn sá að forsetinn eigi lokaorðið í utanríkismálum, en forsætisráðherrann og ríkisstjórn hans ráði mestu um þróun innanlandsmála. Verði Macron kjörinn forseti á sunnudag, sem er talið öruggt, þá standa líkur til þess

Búrókratar í Brussel og bandamenn þeirra í sumum höfuðborganna hafa vara á sér gagnvart lýðræð- inu. Elítan mun því í árslok hafa gildar ástæður til að opna dýrustu kampavínsflöskur, sem hún gerir raunar iðulega án tilefnis  að hinn nýfæddi flokkur hans muni ekki fá meirihluta á þingi.

Stjórn forsetans muni því standa völtum fótum. Macron sem forseti með forsætisráðherra úr flokki Fillons gæti leitt til afdrifaríkra breytinga eftir 5 ár.

Og þar kynni Marine Le Pen að spila stóra rullu. Fari það svo að Marine verði með á milli 35 og 40% fylgi, verða það stórtíðindi í frönskum og evrópskum stjórnmálum.

Faðir hennar fékk aðeins 18% atkvæða þegar hann komst óvænt í síðari umferð. Hann mátti því áfram stimpla sem öfgamann í smáflokki og var það ótæpilega gert. Það eru veikar forsendur fyrir því að stimpla Marine Le Pen öfgahægrimann.

Eins og sýndi sig í sjónvarpskappræðunni í vikunni þá sótti hún í flestum málum að Macron frá vinstri, að svo miklu leyti sem gagnlegt er að nota slíka kvarða. Macron varðist fimlega og stóðst atlöguna. En spyrji menn sig með sanngirni hvor frambjóðandinn hefði virst meiri lýðskrumari hafði Macron vafalaust vinninginn.

Macron, sem á rót sína hjá sósíalistum lét eins og sá kafli lífsins hefði verið strokaður út af skaparanum sjálfum. Macron hefur safnað að sér ótrúlegum auðæfum á aðeins örfáum árum í bankabraski. Þar liggur hans tengslanet að frátöldum tengingum inn í gamla sósíalistaflokkinn, sem hann þykist varla þekkja lengur í sjón.

Hann hefur verið óforbetranlegur jámaður Evrópusambandsins. En sagði svo í kappræðunum að myndi hann ekki knýja fram gjörbreytingu á ESB mætti með réttu kalla hann svikara við þá sem kysu hann. Macron hefur aldrei talað fyrir breytingum um að styrkja fullveldi ríkja gagnvart veldi skrifræðisins.

Og þótt hann segðist ætla að gera kröfur um breytingar var óljóst hverjar þær áttu að vera. Stefnumál Marine Le Pen hafa verið kunn lengi og hún hefur verið sjálfri sér samkvæm að mestu leyti og alveg sérstaklega á mælikvarða stjórnmálanna. Svo sannarlega má hafa gildar ástæður til að fella sig ekki við ýmsar skoðanir hennar.

En enginn kjósenda hennar kaupir köttinn í sekknum í hennar tilviki. Sömu sögu er ekki að segja um Emmanuel Macron. Kjósendur vita það eitt um hann, að þar fer köttur, liðugur mjög eins og flestir í þeirri ætt. Macron gæti búið yfir 9 lífum kattarins og kemur oft niður á lappirnar.

En þótt þetta sé að sönnu vitað um Macron, þá er sekkurinn um köttinn þann svo þykkur að enginn veit hvort hann er svartur eða hvítur.

Deng Xiaoping, hinn mikli leiðtogi Kína, sem bjargaði risaveldinu undan afleiðingum helstefnu Maos, sagði raunar, svo frægt varð, að það skipti litlu hvort kötturinn væri svartur eða hvítur. Aðeins hvort hann veiddi mýs. Eftir veru Macrons á stóli efnahagsráðherra í ræfilslegri stjórn Hollande má hafa efasemdir um að sá köttur veiði mýs."

Það væri synd að segja að þessar hugleiðingar geti ekki leitt hugann að íslenskum stjórnmálum og sexflokknum til vinstri sem tröllríður íslensku þjóðinni. Menn rísa upp hvítþvegnir og lausir frá fortíðinni og fólk telur að þeir séu þess  albúnir að bjarga þjóðinni.

Hvað sem þessu líður þá hefur sá sem hér skrifar ekki gefið upp vonina um að Frakkar láti ekki gamla pólitíkusa skipa sér fyrir verkum og kjósi eins og skynsemin býður þeim.

Ég hef enn þá skoðun að Marine Le Pen geti sigrað þennan pópúlista keisara á nýju fötunum í seinni umferð kosninganna. En ég þori ekki að veðja miklu á það samt þar sem Frakkar eru yfirleitt lítt útreiknanlegir.

Á maður samt ekki að trúa því?

Athugasemdir

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 6.5.2017 kl. 19:17]

Spiegel on Line.

"Frankreich darf nicht von einer Gaunerin regiert werden."

http://www.spiegel.de/politik/ausland/wahl-in-frankreich-reaktionen-auf-ersten-wahlgang-a-1144480.html

[Halldór Jónsson, 6.5.2017 kl. 21:15]

 Gamla Augstein-Vinstrið eer samt við sig í róginum sem hefur einkennt Spiegel alla tíð.

Lifi Le Pen, megi hún sigra glæsilega!

[Halldór Egill Guðnason, 7.5.2017 kl. 04:50]

Nafni kominn í gírinn!

 Góðr stundir, með kveðju að sunnan 

[Halldór Egill Guðnason, 7.5.2017 kl. 05:04]

Frakkar eru bleyður upp til hópa. Gátu ekki einusinni sameinast um eina andspyrnuhreyfingu í annari heimsstyrjöldinni. Frakkar elska verkföll, frakkar elska alls kyns mótmæli, svo lengi sem þau bitna ekki á þeim sjálfum. Frakkar eru kjánar, sem glutrað hafa niður forystu sinni, sökum eigin aumingjaskapar. Þá er gott að hörfa í sameiginlegt skjól, sem aðrir borga fyrir. Aular, hvernig svo sem horft er á hlutina. Bretar hafa undanfarna áratugi haldið uppi Frakklandi, ásamt Þýsklandi. Núna er Þýskaland að drukkna í peningum, sem hvergi fást geymdir. Hvað gerir Þýskaland þá, með frú Merkel? Jú, ælir peningum, sem eins og frú Merkel veit, fást aldrei endurgreiddir. Endurgreiðslan fæst með landvinningum. Alveg eins og Adolf sagði. "The third Reich" failed, but Angela is securing the fourth! This time it will need no consertracing camps. It will only require money!

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

[Halldór Egill Guðnason, 7.5.2017 kl. 05:08]

Mistök í athugasemd og þú bendir á engan "link" til betrumbóta?

 Kommon!

[Halldór Jónsson, 7.5.2017 kl. 12:23]

Allt í góðu nafni þetta skilst alveg. Frakkar eru miklir vinstri sinnar alla tíð sbr. byltinguna. En þeir eru samt oft á undan öðrum í alskyns framúrstefnu. Hvaða áhrif sem það hefur núna.

[Halldór Jónsson, 8.5.2017 kl. 03:53]

sem kom á daginn