Stanslaus vöxtur ríkisútgjalda

er til umfjöllunar í ágætri samantekt Óla Björns Kárasonar alþingismanns í Morgunblaðinu í gær.

Þar fjallar hann um afrakstur Alþingis við að halda ríkisútgjöldum í skefjum eða auka of lítið eftir því hvort menn eru til vinstri eða hægri í pólitík.

Að lokum segir segir Óli Björn:


 " ....En þrátt fyrir gríðarlega aukningu útgjalda til flestra málaflokka er opinber umræða mörkuð af tali um niðurskurð og það jafnvel blóðugan. Þótt staðreyndir sýni annað er tilfinning margra að enn sé verið að herða »sultarólina

Af hverju? Ég kann ekki svarið. Kannski er það vegna þess að einhverjir hafa hagsmuni af því að draga upp ranga mynd af stöðunni. Ef til vill hafa talsmenn ríkisstjórna frá 2013 ekki staðið sig vel við að koma réttum upplýsingum á framfæri.

Svo kann að vera að aukning útgjalda sé ekki ávísun á bætta þjónustu - að vandi verði ekki alltaf leystur með því að setja meiri fjármuni í verkefni."

Það er áberandi að leiðrétting á lífeyrisskuldbindingum ríkissjóðs gagnvart opinberum starfsmönnum vex um 150 milljarða milli áranna 2012 0g 2016.Innágreiðsla á uppsafnaðan vanda sem allar ríkisstjórnir í langan tíma bera ábyrgð á, nemur 17 % af öllum ríkisútgjöldum.

Og er vandinn þá leystur með þessu? Án þess að ég viti hverjar eftirstöðvarnar eru þá kann þetta að vera aðeins toppurinn á ísjakanum? Mikið rædd vaxtagjaldalækkun ríkissjóðs um 10 milljarða er sem dropi í þetta haf.og skiptir lítlu

 Þessi lífeyrisgreiðala er næstum sama upphæð og nemur öllum útgjöldum okkar til heilbrigðismála sem aukast um 30% og þykir sumum myndarlegt en öðrum allsendis ófullnægjandi og benda á biðlistana. Af hverju skyldu þá  vinstri menn hatast svona við einkarekstur á heilbrigðissviði eins og deilurnar um Klínikina sýna, ef þeir hafa raunverulega samúð með þjáningum fólks? 

Niðurstaðan er sú að útgjaldakerfið okkar Íslendinga er líklega sjálfbært. Það nærist á sjálfu sér eins og til dæmis og embættismönnum sínum. Persónuvernd er gott dæmi hér um. Það er sífellt aukið í,  ráðið fleira starfsfólk, byggt eða fengið meira húsnæði, keyptir fleiri jeppar. Það er aldrei neitt lagt niður né spáð í hvort þörfin sé enn til staðar?

Og svo skilar kerfið okkar auk þess sífellt lélegri framleiðslu eins og Grunnskólinn sem skilar ólæsu og óreiknandi fólki af sér,  Útlendingastofnun sem ekki getur afgreitt mál sem hún á að leysa samkvæmt boði fleiri ráðherra því persónulegar skoðanir og túlkanir forstjórans eru bara aðrar.

Það er vel að Óli Björn telji þetta upp. En er einhver von til þess að Alþingismaðurinn Óli Björn muni einhver áhrif geta haft á þessa þróun? Það hlýtur maður að telja harla ólíklegt eftir lestur greinarinnar.Eða yfirleitt nokkuð jarðneskt vald.

Og er þá einhver munur á stjórnmálaflokkum eða hverjir kosnir eru? Er hraðinn í vexti ríkisútgjalda eða í besta falli frestun útgjalda það eina sem kjörnir fulltrúar geta haft stjórn á?

Verður vöxtur ríkisútgjalda ekki stanslaus úr þessu?