Til hvers ?

erum við Íslendingar að taka þátt í þessu EES samstarfi? Kostirnir blasa ekki við en ókostirnir eru augljósir.

Af hverju segjum við okkur ekki frá þessu EES sem ekkert gerir nema að skapa okkur útgjöld og amstur? Krefjumst að öðrum kosti endurskoðunar á mörgum þáttum sem eiga ekkert við hérlendis vegna smæðar landsins.

Ég heyrði að Íslendingar muni þurfa að óbreyttu að kaupa losunarheimildir fyrir hundruð milljarða á komandi árum. Við fórnum sannleikanum um endurnýjanlega orkuframleiðslu hins hreina Íslands á brasktorgi kaupahéðna í ESB án þess að fá almenning upplýstan um  hvað það er sem við fáum fyrir þessa lygaframleiðslu.

Enginn endir er á tjóni okkar í sjávarafurðasölu vegna viðskiptaþvingan ESB á hendur Rússum meðan Þýskarar selja Mercedes þangað í skiptum fyrir gas sem aldrei fyrr.  

Skipting íslenska orkugeirans í framleiðendur og seljendur er okkur aðeins til útgjaldaauka fleiri forstjóra en ekki hagnaðar.

Við étum upp hráar tilskipanir EES að kröfu nafnlausra embættismannanna sem við gætum sem best hunsað eins og stóru þjóðirnar gera að vild og hentisemi.

Ekkert pólitískt afl á Íslandi virðist hafa hugmyndaflug til þess að neta kosti og galla EES útfrá hagsmunum Íslendinga fyrst og fremst heldur lepur þar hver upp kratabullið frá Brussel gagnrýnislaust eftir öðrum. 

Enginn þorir að ráðast til atlögu við Schengen og hælisleitendavesenið. Ríkisstjórnin boðar bara aukinn innflutning óþjóða og sódómískra múslímskra svertingja til landsins, sem fá bæði Bónuskort og fría bústaði meðan Íslendingar búa í tjöldum og aldraðir emja sáran.

Hvað er eiginlega að í stjórnmálalífi þjóðarinnar ?  Af hverju berst enginn fyrir neinu sem fjárhagslegu máli skiptir heldur er  bara bullað um einhvern skylduboðskap frá Brussel sem Alþingismenn hafa oft ekki lesið þegar þeir samþykkja? 

Athugasemdir

[Halldór Jónsson, 1.9.2017 kl. 16:05]

Svona til áréttingar eru reglurnar um losunarheimildirnar svona:

"Ísland ásamt hinum EES/EFTA-ríkjunum gerðist aðili að viðskiptakerfi ESB með losunarheimildir þegar tilskipun þar um var tekin upp í EES-samninginn árið 2008. Ísland hefur þó einungis verið virkur þátttakandi í kerfinu frá 2012, en þá var flugstarfsemi felld undir viðskiptakerfið. Fram að þeim tíma fólst þátttaka Íslands fyrst og fremst í vöktun og skýrslugjöf til Eftirlitsstofnunar EFTA (ESA). Íslenskur iðnaður féll undir viðskiptakerfið frá og með 1. janúar 2013 þegar núverandi viðskiptatímabil þess hófst. Losunarheimildum er úthlutað beint til þeirra fyrirtækja sem undir kerfið falla samkvæmt reglum þar um. Úthlutað er endurgjaldslaust samkvæmt svokölluðu árangursviðmiði sem skilgreint hefur verið fyrir hvern geira iðnaðar sem tiltekin losun koldíoxíðsígilda á framleiðslueiningu. Við skilgreiningu árangursviðmiða var litið til sögulegrar losunar í hverjum geira fyrir sig. Fyrirtæki verða svo að kaupa sér á markaði þær losunarheimildir sem upp á vantar til að þau geti staðið skil á sinni losun árlega. Almennt er gert ráð fyrir að endurgjaldslaus úthlutun nemi um 80% heildarfjölda losunarheimilda í pottinum árið 2013 og fari niður í um 30% árið 2020. Á því tímabili er bæði gert ráð fyrir að heildarlosun á EES-svæðinu dragist saman en einnig að stærri hluti losunarheimilda fari á uppboð og að fyrirtæki þurfi þar með að greiða fyrir stærra hlutfall sinnar losunar. Undantekning frá þessu eru sérreglur um endurgjaldslausa úthlutun til þeirra geira starfsemi sem þykja sérstaklega viðkvæmir fyrir samkeppni utan Evrópu. Þessir geirar sem ákvarðaðir eru á svokölluðum kolefnislekalista fá úthlutað mun fleiri endurgjaldslausum heimildum en aðrir geirar eða 100% miðað við árangursviðmið. Rétt er að taka fram að 100% úthlutun miðað við árangursviðmið jafngildir ekki 100% úthlutun miðað við losun. Fyrirtæki þurfa alltaf að kaupa sér losunarheimildir til viðbótar því sem úthlutað er eða að draga úr losun. Aftur á móti fá þau fyrirtæki sem hafa tekið upp loftslagsvæna tækni hlutfallslega meira af sinni losun bætt með endurgjaldslausum losunarheimildum enda er miðað við losun á framleiðslueiningu en ekki heildarlosun óháð framleiðslu. Það fyrirkomulag sem var í gildi fyrir gildistöku laga nr. 70/2012, um loftslagsmál, varðaði losunarheimildir samkvæmt lögum nr. 65/2007, um losun gróðurhúsalofttegunda. Þau lög voru sett til að tryggja að Ísland stæði við skuldbindingar sínar samkvæmt Kyoto-bókuninni. Lögin skylduðu atvinnurekstur sem losaði mikið magn koldíoxíðs til þess að afla sér losunarheimilda sem nægðu fyrir losuninni. Ekki var um að ræða sams konar losunarheimildir og í viðskiptakerfi ESB, enda hvorki hægt að selja þær eða framselja á annan hátt. Ef atvinnurekstur nýtti ekki til fulls þær losunarheimildir sem honum var úthlutað fyrir árin 2008–2012 þá bar samkvæmt lögum nr. 65/2007 að skila þeim aftur inn til ríkisins. "

Hver getur bent á langtímahagnaðinn sem Ísland  muni hafa af þáttöku í þessu bulli?

[Halldór Jónsson, 1.9.2017 kl. 16:07]

Og svo er allt bixið á kviksyndi einhverra ósannaðra loftslagsvísinda sem alveg ósannað mál að eigi ´ser stoð í raunveruleikanum.

[Faðir (IP-tala skráð) 1.9.2017 kl. 20:56]

Enginn heimtar að sömu kröfur séu gerðar til hælisleitenda og nú eru háværar um lögmenn þ.e.a.s. að þeir geti framvísað vottorði um hreina samvisku varðandi kynkvöt

[Valdimar Samúelsson, 2.9.2017 kl. 08:59]

Halldór þetta er málið og engin vill hreyfa við EES málinu hvað þá flóttamanna vitleysu okkar. Kannski skeður einhvað á þessu þingi.