Að hverju leitar fólk?

þegar það hugsar um framtíð sína?

Þessi spurning kemur í hugann þegar maður veltir fyrir sér stjórnmálum samtímans.

Það hefur fylgt mannkyni lengi að leita að einhverju öðru en veruleikanum  til að trúa á. Ef ekki annars heims þá þessa, þar sem nýr leiðtogi leiðir fólkið til betra lífs.

Davíð Oddsson veltir þessu fyrir sér í Reykjavíkurbréfi sínu í Morgunblaðinu um helgina.

Þar segir hann m.a.:

"Bratt baráttufólk er hverjum málstað mikilvægt. En það breytist í andhverfu sína þegar tekið er að ganga freklega yfir réttindi annarra, hleypa upp fundum þar sem önnur sjónarmið en mótmælenda koma fram. Næsta stig ER svo sívaxandi ofbeldi með alvarlegri afleiðingum.

Skipuleggjendur óeirða af þessu tagi koma flestir úr vinstra litrófinu, bæði í Bandaríkjunum og Evrópu og ekki síst úr háskólasamfélaginu. Því spyrja margir sig hvers vegna óþol fyrir skoðunum annarra hefur vaxið svo hratt þar á síðustu árum og hart og opið gengið fram í að kæfa þær raddir sem falla ekki að „viðurkenndum“ rétttrúnaði. Þá undrast margir að stjórnmálalegir leiðtogar réttlæta hvað eftir annað framgöngu af þessu tagi eða í það minnsta afsaka hana beint eða óbeint.

Þá var mikið í húfi

Forðum tíð sneri úlfúð og mótmæli að öðru en því sem nú er efst á blaði. Misskiptingu gæða. Fáum atvinnutækifærum og þrengri kostum stórra hópa en líðandi væri. Með öðrum orðum sjálfri lífsbaráttunni. Lífskjörum hefur fleygt fram á Vesturlöndum síðustu öld og rúmlega það. En baráttan um þessi efni átti rétt á sér og kallaði iðulega á öflugar hreyfingar, ekki síst á vinstri kanti stjórnmálanna. Á þessum árum lágu burðarflokkar vinstra megin nær róttækninni en síðar varð. Málefnalegri barátta skilaði þeim árangri að forystumenn af þessum væng fengu oftar en áður og lengur aðgang að lýðræðislegu valdi fyrir atbeina kjósenda.

Á Íslandi leituðust forystumenn á vinstri hlið stjórnmála að draga úr og síðar skera á bein tengsl við fyrirmyndarríkið í austri. Markandi atburðir voru Ungverjaland 1956 og Tékkóslóvakía 1968 og sífellt réttari mynd af „sælunni“ ýtti undir þessa þróun. Róttækir vinstrimenn yfirgáfu þó fæstir sjálfan grundvöll hugmyndafræði sinnar. Það var of stór biti að kyngja.

Ekki fullreynt

Eftir því sem sovétið fjarlægðist og ryk þess varð eftir á hillum sögunnar heyrist það sjónarmið að kommúnisminn lægi enn óbættur hjá. Afbrigðið sem brúkað var eystra segði enga sögu eða brenglaða um inntak hans og eðli. Hrun Sovétríkjanna varpi aðeins skugga á þá ófullkomnu tilraunastarfsemi, sem þar var gerð, en ekki á kommúnisma sem slíkan. Hvað sem öllum áróðri leið hafi hann aldrei verið raunverulegt leiðarstef Sovétríkjanna. Ekki er mikið hald í þessari huggun.

Ekkert bendir til þess að önnur útfærsla hugsjóna kommúnisma í verki hefði farið betur en þarna fór. Einkaeignarrétturinn hvarf, kjör voru jöfnuð niður á við eins og komist varð. (Engu breytir þótt fámennur aðall „flokksins“ byggi í felum við önnur kjör). Hitt, sem aldrei var hluti af boðun „hugsjónamanna“ var þó óhjákvæmilegur fylgifiskur. Mölbrotið málfrelsi, allsráðandi ríkisvald, gúlag og geðveikrahæli til að halda utan um bannfærðar skoðanir. Svona „útópía“ lifir ekki daginn án ótal öndunarvéla af þessu tagi. Það segir sig sjálft. Engin tilraun bendir á aðra útkomu. Zimbabve, Angóla, Kúba, Venesúela, Norður-Kórea eða annað slíkt afbrigði sýna að lokum sömu niðurstöðu.

Vinstrið, sem nú leitar að og finnur kannski frelsara í Corbyn, Chavez, Maduro eða Sanders er svo sannarlega ekki að boða alla þessa ömurlegu kúgun sem Sovétinu fylgdi. En óskir þeirra um stjórnarfar og endapunkt sýndarveruleikans sem það telur „fólkið eiga rétt á“ endar því miður eins, ef þær rætast. Annars konar leikarar, flottari gervi Vestur í Bandaríkjunum er það helst vel stætt ungt fólk úr efrihluta miðstéttar sem mannar mótmæli, uppþot og óeirðir. Verkamenn, iðnaðarmenn og verksmiðjufólk, sem áður voru, með sínar lúnu hendur og bogna bak, helgar táknmyndir andófsins, láta ekki sjá sig. Sá hluti þeirra sem fer þó á kjörstað er líklegastur til að kjósa Donald Trump.

Fróðlegt væri að fá skoðað hvar bandarískir vinstrimenn fóru út af í upphafningu sinni á handhöfum rétttrúnaðarins standandi með sinn hreina gljáfægða skjöld andspænis fyrirlitlega undirmálsliðinu (the deplorables) ..."

Frelsarar

Þess eldri sem maður verður þeim mun meir andvara hefur maður á sér varðandi upptendrað hugsjónafólk sem segist geta frelsað heiminn.  Í okkar samfélagi er fjöldi fólks á ferð sem boðar nýjar lausnir í leiðréttingu ranglætisins. Aldraðir hafa verið hlunnfarnir og látir sitja eftir í úthlutun úr sameiginlegum sjóðum. Æskan er vanrækt og henni er haldið í vaxtafangelsi. Ráðandi illmenni taka fjármunina til sín og sinna áhugamála, sem eru allt önnur. Það er vöntun hér og skortur þar. Allt verður leiðrétt ef við fáu tækifæri til.

Svo fær þetta fólk tækifæri og þá kemst það að því að það eru bara gömul íhaldsúrræði  til. veruleikinn er allt annar en menn héldu. Það er yfirleitt úr vöndu að ráða og krónan vill ekki nýtast oftar en einu sinni. Þá er bara að semja um krónur sem eru ekki til og því fer sem fer. Slíkur snúningur er núna framundan þegar verður að  leiðrétta ljósmæður og aðra opinbera starfsmenn áður en kemur að því að útdeila almennum kjarabótum. Og framhaldið þekkjum við flest.

Nú er nokkuð fyrirséð að byltingarkenndar breytingar hafa ekki fylgt þingsetu Pírata, Viðreisnar eða Bjartrar Framtíðar. Því verður að öðlast nýjar vonir, nýja leiðtoga. Inga Sæland býðst til að frelsa heiminn með flokki fólksins og minni spámenn boða nýja flokka sem fari fram gegn ófrelsi og kúgun fjórflokksins gamla sem ber ábyrgðina á óförunum. Fjórflokkurinn sjálfur er ekki nema svipur hjá sjón og hugsanlega varla eftir nema þríflokkur eða þar um bil.

Stjórnmálamenn gærdagsins renna nú unnvörpum frá borði sökkvandi skipa eins og sagt var að völskurnar geri í síðustu höfn. Mun þetta einhverju breyta frekar en þær voldugu hreyfingar áorkuðu til lengri tíma sem segir frá í tilvitnuðum orðum Davíðs Oddssonar?

Það eru gömul sannindi að góðir hlutir gerast hægt. Byltingarkenndar aðgerðir eins og tíðkast í íslenskum kjaraviðræðum leiða sjaldnast til langtíma farsældar. Sem núverandi hagvaxtarskeið er þó að færa flestum.  Besta kjarabót sem hægt væri að færa íslenskri alþýðu væri auðvitað núll prósent kauphækkun og reyna að ná meiri jöfnuði með öðrum hætti.En slíkt verður ekki í boði. Engin stjórnvöld eru líkleg til að beita skattkerfinu til að að slá á óraunhæfa "kjarasamninga" heldur trúum við á kraftaverkin þangað til bara gömlu íhaldsúrræðin eru ein eftir.

Fjarlægðin gerir fjöllin blá og mennina mikla. Þó er yfirleitt bara gráleit urð og grjót þegar nær er komið og mennirnir heldur kurfslegir.

En bíðum við, leiðtoginn bendir okkur á að í fjarska sjáum við annað fjall og það er blátt. Er það ekki það sem við eru einmitt að leita að? 

 

Athugasemdir

[Jón Þórhallsson, 4.9.2017 kl. 09:30]

Fólk leitar að manni eins og Jóni Baldvini Hannibalssyni:

1.Yfirvegaður reynslubolti í stjórnmálum sem að áttar sig strax á heildarmyndum.

2.Horfir raunsætt á ESB og er ófeiminn við að stöðva för Íslenska ríkisins þangað.

3.Jafnaðarmaður.

4.Vel giftur og ætti því ekki að vera þrammandi um í gaypride-göngum eða að halda slikum sjónarmiðum á lofti.

[Jón Þórhallsson, 4.9.2017 kl. 09:53]

Hann gæti verið þessi drauma-uppskrift að hinum fyrsta PÓLITÍSKA FORSETA á Bessastöðum sem að yrði kosinn samkvæmt franska KOSNINGAKERFINU og myndi axla raunverulega ábyrgð á sinni þjóð.

[Ómar Ragnarsson, 4.9.2017 kl. 14:01]

Það gleymist alveg, að fundur nýnasistanna og þeirra sálufélaga var mótmælafundur. Það rímar ekki við margtuggða fullyrðingu um að vinstri menn eigi ævinlega upptökin af mótmælafundum. 

[Kolbrún Hilmars, 4.9.2017 kl. 14:42]

Er ekki öllum heimilt að halda mótmælafundi um hvaðeina?  Eru það svo ekki yfirleitt þeir andstæðrar skoðunar sem hleypa slíkum fundum upp með ofbeldi?  Það virðist sama svosem hvar í skoðanalitrófinu eru.