Kjartan Örn Kjartansson

skrifar glögga greiningu á öfgatali vinstri manna og hvernig þeir smyrja gægri menn með ónefnum og upphrópunum.

Kjartan skrifar:

"Það er orðið erfitt að tjá sig eða að skilja sum orðin því endalaus vinstri áróðurinn hefur hertekið svo margt. Nýfrjálshyggja. Úr munni sósíalista er helst að skilja orðið sem lýsingu á einhvers konar ímynduðum óheftum kapítalisma, sem er auðvitað eitthvað sem er hvergi iðkað eða til en er samt notað óspart sem hnjóðsyrði einkum yfir þau sem virða sjálfstæði og frelsi einstaklingsins í réttarríkinu og hugnast síður „collectiveismi“ eða ofræði ríkisvaldsins og kommissara þess og við skulum muna að kommúnismi og einræði eru jú sitt hvor hliðin á sama peningi.

Félagshyggja/nýfélagshyggja.

Sósíalistar bjuggu til það orð til þess að reyna að gefa sem jákvæðasta mynd af stefnu þeirra og er tilraun til þess að milda atgeirsoddinn og á væntanlega að merkja eitthvert millistig valdboðsstefnunnar. Það breytir þó ekki eðli þeirra sem þannig hugsa því að þau eiga það sameiginlegt að vilja sem mest beygja fólk undir vilja sinn í gegnum ríkisvaldið sem þau vilja ein ráða yfir.Í vinstri stíl vil ég nota orðið nýfélagshyggja yfir það sem ég einnig kalla gjarnan í gamni og alvöru sósíalistískan demónkratisma.

Öfgahægrimenn/flokkar.

Áróð- ursvélar vinstrisins gnæfa yfir og sumir sjá eða lesa ekki annað og halda í grandvaraleysi að það sem þaðan kemur sé allt gott og gilt þótt dæmin sýni gjarnan allt annað og að fleiri en ein hlið sé á málunum þegar grannt er skoðað svo ekki sé talað um þegar staðreynir eru afbakaðar í pólitískum tilgangi. Samkvæmt þessum áróðri eru vinstri öfgamenn ekki til en öfgahægri er víst frjálsar skoðanir sem liðið fellir sig ekki við og eru öndverðar við rétthugsunina.

Þjóðernishyggja

er það kallað t.d. þegar um sjálfstæðisbaráttu undan ESB er að ræða. Ekki er gerður greinarmunur á þjóðernishyggju þ.e. nationalisma og þjóðhollustu þ.e. patriotisma þótt ólíkt sé. Svo ótrúlegt sem það er þá hefur vinstrið smekk til þess að líkja fólki við hrylling Adolfs sáluga þótt slíkir ásaki ekki á móti daður sumra við minningu og hugarfar Jósefs stálkarls hins grimma.

Popúlistar.

Það fólk sem vill öryggi einkaréttarins og koma böndum á útþenslu ríkisrekstrarins er einatt og furðulega uppnefnt popúlistar. Vinstrið, nýfélagshyggjufólkið, er í raun hinir einu sönnu popúlistar sem keppast um að yfirbjóða hver annan til þess að kaupa sér vinsældir og atkvæði og það er miður hversu margir kjósendur huga ekki að því hve ómerkilegt það er oft á tíðum því öll eru fyrirheitin auðvitað á kostnað annarra, einkum með ofursköttum á allt og alla, sem dregur auðvitað allan þrótt úr fólki og fyrirtækjum og er þó nóg af slíku fyrir. Lýðskrumið er t.d. krafan um allsherjar opna hátíðarmóttöku fyrir hvern þann sem óbeðinn kemur hingað og útnefnir sig hælisleitanda, ekki vegna áhuga á landi og þjóð og menningu hennar, heldur til þess eins að hafa það gott sjálfur. Er þá ýmsu borið við um brýna nauðsyn þess en minna talað um hugsanlegar óafturkræfar afleiðingar þessa sem aðrir eiga svo að bera. Líklega hugsar vinstrið sér gott til glóðarinnar að fá þetta gólk sem framtíðarkjósendur sína.

Frjálslyndi.

Einu sinni var orðið frjálslyndi jákvætt og m.a notað yfir víðsýni og umburðarlyndi. Nú er svo komið að liberalistar nútímans hafa eyðilagt orðið og hugtökin því tengd því að með öfgum þeirra eru orðin til eins konar ný trúarbrögð ofstopahyggjunnar og er orðið því næsta ónothæft í sinni upprunalegu mynd. Þannig má sem dæmi nefna að allt „religion“ er orðið slæmt nema þeirra eigin trúleysistrú og svo helst íslam sem er aldrei gagnrýnt þrátt fyrir allan sinn ofstopa og óhugnað. Í hinu kristna Íslandi má sem dæmi ekki lengur tala um frelsarann og gefa biblíur í skólum eða þá að borða svínakjöt því að vera kann að einhver múhammeðstrúar sé þar í bekk. Ekki hefur heyrst af því að fólk af gyðingaættum hafi nokkurn tímann haft uppi viðlíka kröfur þótt Gyðingum þyki svínakjöt varhugavert að eldgömlum sið og sjálfsagt smyrja þeir skynsamlega með sér nesti af virðingu við aðra. Hin nýja frjálslyndisstefna liberalistanna krefst þess að Íslendingar eigi nú að beygja sig undir útlenda plagsiði en ekki að innfluttir aðlagi sig að háttum okkar heimamanna. Slíkt er einnig stundum kennt við sjálfsögð mannréttindi og jafnrétti af hálfu þessa liðs sem slær sig þannig til riddara.

Rasismi

var hér áður fyrr notað um kynþáttahatur en er nú í áróðri vinstrisins óspart haft um þau sem vilja fara með gát í málefnum farandfólks og hælisleitenda. Sú skoð- un hefur auðvitað ekkert með kynætti manna að gera, heldur með gildum rökum að Ísland hafi eigin varkára skynsemisstjórn á þeim málum og taki m.a. mið af reynslu annarra þjóða. Eina opinbera málið sem ég man eftir þar sem kynþáttafordómar komu við sögu er þegar vinstri stjórn Reykjavíkurborgar vildi banna öll sam- og viðskipti við lýðræðisríkið Ísrael, en gyðingahatur og undirlægjuhátturinn við íslam hefðu einhvern tíma áður fyrr verið kennd við kynþáttahyggju. En það var ekki nefnt vegna þess hverjir áttu í hlut.

Hatur.

Þeir sem aðhyllast aðra stefnu en liberalistar og annað vinstra fólk verða óspart fyrir ljótum uppnefningum þótt slíkt lýsi að- eins hugarfari gerandanna sjálfra og að hatursorðræðan sé í einkanotkun hjá þeim sem ásaka aðra um eigin bresti. Ásakanir um einhvern meintan undirróður annarra lýsir undirróðurshugarfari þeirra sjálfra og leyndarhyggja þeirra lýsti sér vel í því þegar vinstri velferðarstjórnin setti lög um að skjöl er varða stjórnsýslu hennar skyldu geymd í yfir 100 ár svo seint kæmist upp um launráðin við landið. Þótt margur sé gleyminn þá þurfa þau sem misstu heimili sín og aleiguna í höndum VG og Samfylkingarinnar ekki frekari vitnanna við um lyndiseinkunnina.

Öfugmælin og óheilindin eru allsráðandi og einkenna málflutning vinstrisins. Allt er þeim pólitík og tilgangurinn helgar meðalið. Kjósendum tókst að hrinda af sér Icesave-okinu sem einmitt ýmsir þeir sem nú eru í forsvari nýfélagshyggjunnar stóðu að og sem vildu jafnframt afsala okkur sjálfræðisréttinum meira en þegar er orðið með EES.

Það er ennþá hægt að kjósa ekki fólk og flokka sem nota vald sitt með því í gerræðislegri hentistefnu að taka fram fyrir hendurnar á réttu stjórnvaldi og setja sérlög þegar þeim passar, s.s. um útsölu á íslenskum ríkisborgararétti til handa sérvöldum og beita börnum fyrir sig í óábyrgu lýðskrumi sínu. "

Kjartan á þakkir skildar fyrir að greina svo glögglega hvernig vinstrið stráir um sig skilgreiningum um illt eðli hægri manna sem þeir einir akilji. En þeir skilja bara ekki neitt í upphafinni sjálfsánægju sinni.

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 12.10.2017 kl. 15:10]

Felagshyggja er reyndar bein þýðing á orðinu socialism. Það er sætara undir tungu hugsa ég. Fölki er betur trúandi til að bejast undir merkjum félagshyggju en sósíalisma.

Annað dæmi um stórfenglega tvöfeldnina er að skandalavefsíðan Kjarninn er ároðurs og árásarvetvangur Samfylkingarinnar, en aðaleigandi þess er Vilhjálmur Þorsteinsson, sem þurfti að segja af sér sem gjaldkeri samfylkingarinnar og úr stjórn Kjarnans (er líklega þar inni nú) vegna reikninga á Tortólu og víðar og sannanlega í skattaskjólum. 

Þetta er vefritið sem brígslar Sigmundi og Bjarna um brask og svindl að ósekju á meðan eigandinn er á kafi í því sem hann sakar aðra um. Býst við að sókn sé besta vörnin í aflandshneykslum.

Hér er ágætt yfirlit um málið:

http://www.ruv.is/frett/vilhjalmur-thorsteinsson-atti-tortolafelag