Leiðari Morgunblaðsins

er tímabær viðvörun fyrir skipulagða aðför kommúnista að efnahag almennings og þjóðfélagsfriðinum. 

"Styrmir Gunnarsson skrifar: „Innan einstakra stjórnarflokka verður vart þeirrar skoðunar að ástæðulaust sé að hafa miklar áhyggjur af stöðunni á vinnumarkaðnum þrátt fyrir herskáar yfirlýsingar einstakra verkalýðsforingja og fyrir því eru færð tvenns konar rök. Önnur eru þau að fólk vilji ekki fara í verkföll og hin að bakland VR sé allt annað en annarra verkalýðsfélaga og muni rísa upp gegn forystunni gangi hún of langt. Þeir, sem þannig tala, eru í raun að segja að verkalýðshreyfingin sé eins konar pappírstígrisdýr.“

Sumt er rétt í þessum orðum en annað síður. Í ritstjórnarefni hér hefur verið bent á að tal um að verkalýðshreyfingin sé máttlaus standist ekki. Í því felst einnig að hreyfing hafi ekki haft atbeina að lífskjarabyltingu síðustu áratuga. Eiga þá stjórnmálamenn og forkólfar atvinnulífs allan heiðurinn? Ísland er bundið fastar á klafa verkalýðsfélaga en flest ríki og eru þá kommúnistaríki undanskilin. Þetta hefur gerst í „samsæri“ SA og verkalýðsfélaganna sem tryggja í bróðerni að nánast hver maður skuli bundinn slíkum félögum og greiða gjöld til þeirra.

Dómstólar láta þetta sjónarspil yfir sig og landsmenn ganga og þá um leið að félagafrelsi á Íslandi sé takmarkað, og tárvot stjórnarskráin verði að kyngja því. En þessu fylgir ofurvald stéttarfélaga sem geta knúið í gegn þær launahækkanir sem þau vilja. Eftir örfárra daga verkfallsofbeldi hljóta vinnuveitendur að skrifa undir hvað sem er enda fyrirtækin þá komin á ystu brún svo þrot blasir við.

Áratugum saman var gengið mjög langt í þessum efnum, þó sjaldan farið alla leið, því að einhverjir með glóru fengu loks einhverju ráðið. Þá var hætt og skrifað upp á kjarasamninga sem öllum viðstöddum var ljóst að voru illa samin revía sem gekk ekki upp. Þá var haldið á vit ríkisins og (með þegjandi samkomulagi við verkalýðsforingja, sem þó mótmæltu hressilega) var gengið fellt og ýmsar aðrar tilfærslur gerðar. Það var hrossalækning enda engin önnur til sem þýddi um áratugaskeið óþarfa verðbólgu sem skók þjóðfélagið og fór ójöfnum höndum um fólk. Viðsemjendur fordæmdu hana báðir en áttu þó höfundarréttinn.

Íslensk verkalýðshreyfing hefur talið sér rétt að ganga úr vinnu til að fylgja eftir kjarakröfum. Það er þungt högg. Hún telur sig iðulega jafnframt geta bannað þeim fáu sem eftir eru á vinnustaðnum að reyna að bjarga því sem bjarga má. Oftar en ekki er þetta ólögmætt framferði. Stundum voru lögbannsaðgerðir reyndar gegn ofbeldinu. En handhafar fógetaréttar hættu að taka slík mál fyrir því að lögreglan neitaði að fylgja ákvörðunum þeirra eftir, þar sem hún vildi ekki „blanda sér í vinnudeilur“.

Verkalýðshreyfingin er ekki „pappírstígrisdýr“. Hún er langstærsta dýrið í skóginum. Beiti það sínu ógnarafli þar sem varnarleysi einkennir umhverfið nær hún sér ekki aðeins í þá steik sem hún vill. Hún getur klára allt hænsnabúið á dagparti og kálfahjörðina í framhaldinu.

Bent hefur verið á að nýir talsmenn stéttarfélaga segi að kominn sé tími til að beita afli þeirra til fulls. Undir það ýta kjaftaskar sem eiga þann einstæða feril að hafa eyðilagt allt sem þeir komu nálægt.

Umræðan fer fram á grundvelli stjórnlausrar andúðar á staðreyndum. Mjög er hatast út í þá staðreynd að lægstu laun hafi hækkað meir hér en annars staðar.

Enn meiri heift beinist að þeirri staðreynd að launamunur sé minni hér á landi en í öðrum löndum og eru þá þau undanskilin þar sem allir lepja dauðann úr skel í alsælu jöfnuðar og eymdar. Atvinnuleysi er minna hér en annars staðar þar sem staðan þykir best og er sú staðreynd fyrirlitin.

Hér eru fleiri fermetrar á mann í íbúðarhúsnæði en víðast, og húsin betur byggð, öruggari og kostar mun minna að kynda þau, þótt rekstur Orkuveitu og stefna Landsvirkjunar haldi verði of háu og þessi fyrirtæki selji vottorð til útlanda um að Íslendingar noti kjarnorku til rafmagnsframleiðslu! Heilbrigðisþjónusta er með því besta sem þekkist þótt öðru sé haldið að almenningi.

Almenningur greiðir minna fyrir öfluga heilbrigðisþjónustu en krafist er í flestum ríkjum. Þetta má þó ekki nefna upphátt svo „RÚV“ heyri sem er sérlega uppsigað við staðreyndir. Flestir hafa óbeit á einelti og því er sérkennilegt hversu lengi þetta samfellda einelti við aðgengilegar staðreyndir heldur áfram. Nú styttist í raunheima kjarasamninga og það styttist mjög í 1. des. Vonandi mun vísan góða þó ekki eiga við að breyttu breytanda:

Situr einn með súldarfés

Seðlabanka Jóhannes,

Fellir gengið 1. des.

Fer þá allt til helvítes."

Að hugsa sér að til valda í öflugasta verkalýðsfélagi landsins Eflingu með ráðgjafa með annan eins feril að baki eins og fjögralaufa Smárann, sé kominn sanntrúaður kommúnisti að virðist,  Sólveig Anna Jónsdóttir sem vill bara verkföll og sem mestan ófrið, rústa almannafriðnum helst með skæruverkföllum fyrst og svo allsherjarverkfalli til að kollvarpa stjórn landsins.

Og svo úlfurinn í sauðargærunni Ragnar Þór Íngólfsson, sem tekur undir þetta allt. Og þau draga eldriborgarann Vilhjálm Birgisson með sér sem var þó stundum farinn að sýna einhver þroskamerki.

Allt þetta byltingarfólk er komið til valda með miklum minnihluta félagsmanna sem hafa ekki gert sér ljóst frekar en almenningur í Tékkóslóvakíu 1947-1949, hvað þetta gæti haft í för með sér að leiða svona öfgafólk til áhrifa. 

Samtök atvinnurekenda þurfa að fara hugleiða til hvaða ráða þau geta gripið gegn ófriðaráætlunum kommúnistanna áður en til óefnis kemur.

Alþingi þarf að gera sér ljósa ábyrgð sína ef það blasir við að litlir minnihlutahópar með öfgaskoðanir geta náð þeim völdum í þjoðfélaginu í gegn um svokallaða verkalýðshreyfingu á grundvelli gallaðra leikreglna, að ríkið sjálft og almannafriður sé í hættu.

Leiðari Mogga í dag á erindi við alla.

Athugasemdir

[Tómas Ibsen Halldórsson, 29.11.2018 kl. 12:18]

Þegar spilltir stjórnmálamenn skammta sér mánaðarlega launahækkun sem samsvarar þeirri upphæð sem öryrkja og ellilífeyrisþegum er skammtað mánaðarlega og skorið er við nögl þegar kemur að þessum hópum, er ekki nema von að hópur öfgafólks velst til forystu verkalýðsfélaganna og meira að segja til þingsetu. Stjórnmálaelítan getur sjálfum sér umkennt.

Fólk sem velst til að stjórna landinu, metur mannslíf einskis og kemur fram við lítilmagnann af lítilsvirðingu kallar yfir sig dóm. Ekki verður það dómur kjósenda eingöngu heldur dómur Hans sem sér allt, heyrir allt og þekkir allt, ekkert er Honum hulið. Spillingin sem viðgengst á æðstu stöðum þjóðfélagsins er Honum ekki hulin. Hann er skapari okkar og Honum munum við öll þurfa að lúta dag einn og sumir verða dregnir til ábyrgðar fyrr.

Þegar líf ófæddra barna er fyrirlitið af stjórnvöldum og lítilmagninn litinn hornauga, kallar það á dóm og fyrirlitningu gagnvart þeim sem eiga að vera fyrirmynd og frumkvöðlar í því að bæta hag þeirra sem minna mega sín.

[Halldór Jónsson, 29.11.2018 kl. 13:08]

Ragnar Þór Ingólfsson Mynd: Dögun

Ragnar Þór Ingólfsson var kosinn formaður VR með tæpum 63% atkvæða. Ólafía B. Rafnsdóttir, fráfarandi formaður, hlaut 37% atkvæða. Á kjörskrá voru alls 33.383 og

 

5.706 greiddu atkvæði. Kosningaþátttaka var því 17,09%.

 

 

Á svona maður að hafa völd til að steypa öllu þjóðfélaginu?

[Halldór Jónsson, 29.11.2018 kl. 13:09]

Tibsen: Á allt stjórnmálastar að byggjast á öfund og fýlu út í horni eða á að berjast?

[Tómas Ibsen Halldórsson, 29.11.2018 kl. 16:20]

Stjórnmálastarf á að snúast um að byggja upp þjóðfélagið, hlúa að atvinnulífi þ.e. atvinnuvegum og vinnuafli, innviði þjóðfélagsins og hugsa um þá sem hafa af ýmsum ástæðum orðið undir. Það eru svo margar ástæður fyrir því að fólk lendi í hremmingum, stundum af sjálf síns völdum og stundum af öðrum orsökum óviðráðanlegum. Við megum ekki vera svo hrokafull að við lítum framhjá þeim sem þurfa á hjálp að halda, við eigum að hjálpa fólki að rísa upp til sjálfsbjargar, en kerfið eins og það er í dag gerir ekki ráð fyrir því. Stjórnmálaflokkarnir sem ættu að taka á þeim vanda hafa látið það lönd og leið, vilja ekkert um það hugsa.

[Halldór Jónsson, 30.11.2018 kl. 09:55]

Þeir komast upp með meira ef menn eins og þú Tibsen eru ekki til staðar til að rífa kjaft

[Tómas Ibsen Halldórsson, 30.11.2018 kl. 12:27]

Ég þakka hrósið Halldór.