Ahmed elskar Ísland

svo mikið að hann er með íslenskt flagg með sér i Grikklandi þangað sem við sendum hann af stakri fúlmennsku okkar. Og Grikkirnir eru þvílíkar skepnur að vera ekki góðir við Ahmed og láta hann hafa allt sem hann vill eins og hann fékk hjá okkur á Ásbrú.

Af hverju er hann ekki sendur aftur til síns heima? Hver bað hann um að gerast flóttamaður? Er hann örugglega ekki skálkur á flótta undan réttvísinni í heimalandi sínu? Veit það einhver?

Af hverju eigum við að trúa honum þegar hann rekur raunir sínar eftir flóttann? Var hann ekki bara betur kominn þar heima hjá sér heldur en í görðunum í Grikkklandi? Eða er hann bara eftirlýstur?

Auðvitað vill hann heldur vera á Ásbrú í fríu kost og lógi og vasapeningum að auki? Er ekki nóg framboð á svona Ahmedum sem við getum vorkennt þau ósköp að við sendum fréttaritara gagnrýnislaust  á eftir þeim til hins miskunnarlausa Grikklands.

Og Áslaug Arna gafst upp fyrir múgæsingunum í Vali Grettissyni og hans nóta  og frestaði endursendingu Múhameds sem er sonur einhvers ómálga og atvinnulauss fólks einhversstaðar frá sem er uppá kant við fjölskyldur sínar. Muhamed hefur þá sérstöðu að hann er búinn að læra íslensku sem foreldrarnir geta ekki eða vilja ekki. Hvað er svona sérstakt við það? Er ekki kostur að kunna tungumál? Skuldum við honum eitthvað vegna þess?

Af hverju eru örlög fólks sem hefur kosið að stinga af frá sínum ættlöndum undir ólíklegasta yfirskini, sönnum eða lognum, á okkar ábyrgð? Það á ekkert erindi til okkar samkvæmt Dyflinnarreglugerðinni hafandi fengið vernd í öðrum ríkjum fyrst. Hvaða óskapa mannúð er þetta góða fólk okkar andsetið af þegar það lætur sér í léttu rúmi liggja þau endalausu vandamál sem Íslendingar eru í, bágra kjara Eflingar og ellibelgja?  Það einblínir á einhver gæluverkefni eins og að halda í Múhamed af því hann á afmæli.

Hvað getum við náð okkur í marga flóttamenn til að taka að okkur að framfæra?