Hagfræði ESB-flokkanna

blasir við eftir lestur greinar Óla Björns Kárasonar í dag. Þar dregur hann fram efnahagsvanda Ítalíu sem nú eykst mjög vegna Kórónaveirunnar þó ærinn hafi verið fyrir.

Niðurlag greinarinnar er svohljóðandi

„Sum ríki standa veikar efnahagslega en önnur. Í Evrópu hafa flest smit verið á Ítalíu, enn sem komið er. Ítalía hefur í mörg ár barist við króníska stöðnun og má vart við áföllum vegna kórónuveirunnar.

 Á síðasta ári var framleiðsla ítalska hagkerfisins sú sama og fyrir 15 árum og 4% minni en 2007 í aðdraganda fjármálakreppunnar. Atvinnuleysi viðvarandi.

Atvinnuleysi meðal 25 ára og yngri er um 29% og er hvergi meira í Evrópusambandinu nema á Spáni og Grikklandi. Verg landsframleiðsla dróst saman á síðasta ársfjórðungi liðins árs.

Það eykur vanda Ítala að þeir geta ekki gripið til peningalegra aðgerða. Verkfærin eru öll í höndum Seðlabanka Evrópu og stýrivextir eru þegar mjög lágir (sumir neikvæðir).

Svigrúmið í ríkisfjármálum er ekkert. Skuldir ítalska ríkisins eru um 133% af vergri landsframleiðslu – langt yfir ofan 60% viðmið Evrópusambandsins.

Aðeins Grikkland er í verri stöðu.

Ólíkt Ítalíu er efnahagsleg staða Íslands sterk.

Þótt enn sé ekki að fullu hægt að átta sig á hvaða áhrif kórónuveiran hefur á efnahag okkar erum við í stakk búinn til að grípa til ráðstafana og getum beitt verkfærum sem standa Ítölum ekki til boða, jafnt í peningamálum og ríkisfjármálum

 Mestu áhyggjurnar eru af neikvæðum áhrifum veirunnar á ferðaþjónustuna. Samstillt átak einkafyrirtækja og ríkisins í markaðssetningu lands og þjóðar hefur áður skilað gríðarlegum árangri.

 Þann leik verður að endurtaka. En fleira þarf að koma til. Endurskoða þarf ýmis sérgjöld sem lögð eru á ferðaþjónustuna samhliða því að losa um lausafjárkröfur bankanna til að gera þeim mögulegt að auka útlán til fjárfestinga – ekki aðeins í ferðaþjónustu heldur á öllum sviðum atvinnulífsins.

 

 Við getum orðað þetta sem svo að verið sé að hleypa súrefni inn í efnahagslífið.

 Íslensk stjórnvöld geta auðveldlega skrúfað frá fleiri súrefniskrönum, líkt og ég hef margoft bent á í ræðu og riti. Til þess þarf vilja og stefnufestu.

Viðbrögð markaðsaðila um allan heim við útbreiðslu kórónuveirunnar sýna hve mikil áhrif sálarástand – væntingar um framtíðina – hefur á framvindu efnahagsmála. Bjartsýni ýtir undir efnahagslegar athafnir. Svartsýni og óvissa draga úr framkvæmdavilja sem að öðru óbreyttu leiðir til verri lífskjara almennings. Oftar en ekki er sálarástand í beinu samhengi við störf og stefnu stjórnvalda. „

 

Það þarf blinda menn og heyrnarlausa til að muna ekki hvernig Íslendingar komust út úr kreppunni 2009. Aðeins gjaldmiðillinn veitti það svigrúm sem þurfti til að koma útflutningsatvinnuvegunum af stað. Ef við hefðum verið með Evru eins og Ítalía og Grikkland værum við enn í djúpri kreppu eins og Ítalir og Grikkir.

Samt halda tveir íslenskir stjórnmálaflokkar fast við þá stefnu að ganga í Evrópusambandið og taka upp Evru.  Þriðji svonefndur stjórnmálaflokkurinn, Píratar, hefur enga skoðun á neinu sem tengist viðskiptum eða gjaldmiðlum eða raunar hverju sem er nema hentistefnu og orðagjálfri. Sama máli gegnir raunar um Flokk Fólksins sem engu kemur frá sér nema almennum frösum um skort á góðverkum.

Vinstri Græn hafa umsókn um aðild að ESB í sögu sinni svo menn verða að dæma um hversu langt þeir megi treysta þeim flokki og raunverulegum leiðtoga hans Steingrími Jóhanni Sigfússyni, í fullveldismálum þjóðarinnar.

Hagfræði ESB-flokkanna er skýr í hatri þeirra á íslensku krónunni og vantrú á getu Íslands til að vera fullvalda þjóð sem stendur á eigin fótum "með verslun eigin búða".