Sósíalisti

eins og Ágúst Ólafur fór mikinn í Silfrinu um nauðsyn þess að fjölga oppinberum starfsmönnum. Hér vantaði kennara, lögreglumenn og hjúkrunarfræðinga.

Ég er nú ekki vanur að velta því mikið fyrir mér sem þessi þingmaður yfirliett  segir. En þetta með hjúkrunarfræðingana sló mig dálítið.Kannski af því að ég hef kynnst þeim mörgum sérlega á síðasta ári.

Ég velti fyrir mér af hverju var skortur á hjúkrunarfræðingum fyrir öll þessi vandræði síðustu ára? Þjóðinn hefur fjölgað talsvert en hvernig fjölgun er þetta? Eru þetta aðfluttir í meira mæli en innfæddir afkomendur Skallegrimsen?

Til þess að verða hjúkrunarfræðingur held ég að fólk þurfi ákveðna innri innstillingu. Þetta fólk finnst mér að hafi hærra hlutfall af kærleika en við hinir sem erum frekar ruddar að upplagi og  óþolinmóðar frekjudósir. Mér finnst hjúkrunarfólk vera meira af einhverskonar englaættum en við hinir venjulegu.  Ég fór að velta fyrir mér hvort það fæddist bara ekki of lítið af svona fólki nuorðiðð sem vill fara í að hjúkra veikum samborgurumn? Það séu fleiri sem geta hugsað sér að verða kennarar og löggæslumenn en hjúkrunarfólk?

Verkalýðshetjurnar okkar sem ávallt allan sannleika vita  leysa þessa spurningu einfaldlega með kauptöxtum. Bara hækka kaupið og þá kemur nóg af fólki. En ég held að þetta risti dýpra en það. Inn í sálina.Það er erfiðara að hjúkra en kenna, erfiðara en að snúa niður fyllibyttur og skrifa sektarmiða.

Því hef ég ríkan skilning á að ríkisstjórnarflokkarnir séu ekki að eyða tíma í mikið samráð við stjórnarandstöðuna á Alþingi.Það opnast ekki þverrifan á neinum þeirra nema til að krefjast meiri útgjalda í þetta eða hitt. Fjármagn er endalaust til í þeirra huga.Bara skattleggja meira.

Allt sem ríkisstjórnin treystir sér til að gera er of lítið að þeirra mati. Þeir dæma sig því fyrir fram úr leik hvað varðar samráð um allt sem ekki neitt.

Annar fyrrum sósíalisti kom svo á skjáinn. Dr. Ólafur Ragnar Grímsson lýsti sýn sinni á heiminum og sinni nýjustu reynslu. Sjaldan hef ég farið almennt meiri snúning í áliti mínu  á stjórnmálamanni en á þessum Ólafi. Frá djúpri andúð í byrjun  yfir í eilífa fylgisspekt.

Ólafur fór yfir heimsmálin af skörpum skilningi sem skildi mann eftir djúpt hugsandi.Að vísu minntist hann á loftslagsmálin sem ég held samt að hann nái ekki til mín með sem væri þá eitt af fáum málum okkar aðskilnaðar.

En það sem hann sagði um heimsmálin, 270 smitaða alls í 100 milljóna samfélagi  Vietnam og bar saman við Bandaríkin með sína 1.1.milljón smitaðra sló mig.

Hann sagði að Bandaríkin væru nú að horfa á spegilmynd sína í ástandinu og taldi útilokað að þeim líkaði það sem þeir sæju. Þeir myndu verða að breyta sér sjálfum. 

Asíuþjóðir hafa eðlilega meira framboð af þeim vörum sem þeir hafa getað fengið að framleiða  ódýrara fyrir Vesturlönd eins og hlífðarbúnað, lyf, smávarning  og tölvukubba sem láglaunafjöldinn hefur fært þeim í hendur.Þar austurfrá  sem kauphækkun um dollar á dag hefur gert kraftaverk í fyrri fátæktinni.

Á öllu þessu verða breytingar en ekki endilega í einhverja lýðræðisátt í Asíu. Miklu fremur í sósíalíska átt á Vesturlömdum og ríkisrekstrar að skapi Ágústar Ólafs án þess að dr.Ólafur spæði því beint.

Enn þann dag í dag kem ég ekki auga á marga gleggri forystumenn en þennan gamla sósíalista Ólaf Ragnar og myndi enn standa við það gamla Icesaveheit mitt að greiða honum atkvæði svo lengi sem hann þyrfti þess með.