Snorri í Húsasmiðjunni

var stórmerkilegur maður.

Hann og nafni minn Halldórsson múrarameistari byggðu saman Háskólabíó. Ég og Biggi Braga unnum hjá nafna við að beygla járn og keyra steypuhjólbörur þegar ég var heima milli semestra í TH Stuttgart. Markús var flokkstjórinn okkar. Við vorum oft latir og stundum til skammar með kjaftæði og leti. Engan móral yfir því að við værum að selja vinnu okkar heldur kjöftuðum lengi um stelpur og brennivín. Tókum okkur svo á inn á milli og djöfluðumst.

Þetta var skemmrileg framkvæmd. Harmonikku-veggirnir voru steyptir með skriðmótum með þakvirkinu ofaná sem var úr stáli, svakalegt mannvirki,  og var það tjakkað upp með veggjunum þegar steypt var dag og nótt.

Nafni minn Halldórsson var það sem Árni Jóhannson kallaði höfuðsnillinga. Kom stundum með stóran vindil uppi í sér þegar hann var að borga okkur út á föstudagseftirmiðdögum og hélt hugsanlega að viskýlyktin finndist síður  þannig. En hann var yndilslegur maður ljúfur og hlýr. Mikill kommúnisti. Hjá honum hétu áttirnar norður, suður, austur og lýðræðisátt þegar hann var að vísa steypusílóunum til vegar þegar allt var á fullu.

Þarna voru í Háskólabíóinui margir stórskemmtilegir karaktérar. Bóbó úr kvikmyndinni Djöflaeyjunni kom til Hálfdánar frænda síns á svarta bílnum frá Ameríku.  Hálfdán hafði áhyggjur af þessum frænda sínum ,heyrði ég útundan mér og hans líferni. En Bóbó var einhver glæsilegasti maður sem sást á götunum í Reykjavík í þá daga og stelpurnar sveimuðu eins og flugur í kring um hann í Þórskaffi en litu minna á okkur Bigga sem vorum áberandi minna flottir þegar við vorum þarna reglulega að gleðja okkur.

Hjólbörugengin við steypuna í bíóinu komu steypunni frá yzta vegg í austri niður brekkuna að sviðinu og þannig var gólfið í salinn steypt, af síðar þjóðkunnugum gæjum sem þá mynduðu gengið með hjólbörurnar.

Þarna í Þórskaffi varð stundum slagur við borðin sem dyraverðirnir afgreiddu fljótt og vel og fleygðu dónunum á dyr og fjörið hélt áfram sitt strik. Þarna spilaði KK og Ellý og Raggi Bjarna sungu. Stundum urðu hljóðfæraleikaranir of fullir og þá rak KK þá umsvifalaust út. Þetta voru allt vínlausar samkundur og maður var bara með spíraflöskuna í beltinu og hellti út í kókið. Wá, mar, gaman gaman.     

Þá var alsiða að menn fengju sér flösku svona fyrir kvöldmatinn á föstudögum. Við Biggi fengum að súpa á hjá einhverjum , held ég bara Hálfdáni, meðan við biðum eftir að Snorri og nafni  kæmu með umslögin.  Hann Snorri kom og fann strax lykt af Bigga en ég forðaði mér út í horn.

"Ertu orðinn fullur helvítið þitt Biggi" sagði Snorri og dró mjög seiminn.  "Ég þekki ykkur djöfuls rónana, þið eruð allir eins. Þú verður fullur í mánuð helvítið þitt" ,kemur örugglega aldrei aftur að vinna hérna.

Þá höfðum við Biggi aldrei heyrt um alkóhólismann sem seinna komst í tísku. Snorri minntist ekkert á þetta þegar hann sá okkur næst eftir helgina en við misstum ekki af dagskaupi á þessum árum.

Þá var lífið nefnilega endalaust grín og spádómar um stelpur og stanzlausar hugrenningar. Við settumst fram á hábrúnina á bíóinu og dingluðum löppunum bara til að sanna fyrir okkur hvað við værum kaldir og að við skyldum ekkert í því að stelpurnar biðu ekki í röðum eftir svona gæjum í Þórskaffinu á laugardögum. Þær höfðu meiri áhuga á Bóbóum en okkur.

Grímur í Íspan sagði mér sögu af Snorra í Húsasmiðjunni i trúnaði. Hann Grímur var þá að stofna Íspan og var kominn í þrot peningalega. Sat á stól einn laugardagsmorgun gersamlega ráðþrota. Kemur maður gangandi.

Snorri segir: ´Ósköp ertu eitthvað dapur að sjá Gimmi minn: "Já Snorri minn ég er kominn á hausinn með þetta allt og þetta er búið hjá mér" segir Grímur.

"Hvað er að heyra þetta" segir Snorri, "þetta gler vantar okkur í iðnaðinn". Hérna er melljón handa þér og réttir mér ávísun. Kláraðu dæmið Gimmi minn.

Það leið langur tími þangað ég hætti að gráta eins og barn eftir að Snorri var farinn sagði Grímur mér í einlægni.Hann bjargaði mér og Íspan og beið ekki einu sinni eftir kvittun. 

Kjartan Blöndal vinur minn og kollegi í steypunni  sagði mér eina sögu. Hann var rosablankur með nýtt fyrirtæki sitt Verk hf. og átti ekki fyrir söluskattinum og sá fram á að loka fyrirtækinu.

Átti eitthvað smotterí inni hjá Snorra og bað hann að borga eitthvað ef hann gæti. Barmaði  þessi ósköp yfir vandræðum símum og allt væri hrunið hjá sér í þessum blánkheitum.

"Skelfing er að heyra þetta" sagði Snorri. "Þetta er ljótan". Kallaði svo fram í gjaldkerann: "Skrefaðu melljón handa manninum " svo að hann hætti að væla þetta.

Kjartan sagðist ekki muna hvenær hann hætti að orga þegar hann fór frá Snorra, svo miklu skipti þetta fyrir hann í þetta skipti að fá að skulda Snorra.

Snorri reisti íbúðir fyrir starfsmenn sína á Langholtsvegi minnir mig, sem félagslegt átak. Hann lagði grunninn að Húsasmiðjunni eins og við þekkjum hana í dag. Stórhuga og framsýnn maður hann Snorri. Ég held að dóttir hans sé búin að rækta upp stórskóg í Bláskógabyggð á Galtalæk og Borgarholti.Athafnasemin og framtakið er greinilega ættgengt. 

Hann var ótrúlegur maður hann Snorri Halldórsson í Húsasmiðjunni sem ég þekkti samt ekkert meira en þetta litla sem ég sá og heyrði.