Frábær grein

Vladimirs Putín forseta Rússlands í Morgunblaðinu:

"Eft­ir Vla­dimir Pútín:

„Jafn­vel djúp­stæður ágrein­ing­ur – geópóli­tísk­ur, hug­mynda­fræðileg­ur eða efna­hags­leg­ur – kem­ur ekki í veg fyr­ir að hægt sé að finna leiðir fyr­ir friðsam­lega sam­búð og sam­starf, óski menn þess.

Vla­dimír Pútín

 

75 ár eru liðin frá því að Föður­lands­stríðinu mikla lauk. Það er oft sagt að stríðið hafi markað djúp spor í sögu hverr­ar fjöl­skyldu. Í þess­um orðum fel­ast ör­lög millj­óna manna, þján­ing­ar þeirra og sárs­auka­full­ur miss­ir. Stolt, sann­leik­ur og minn­ing.

For­eldr­ar mín­ir upp­lifðu skelfi­leg­ar þrekraun­ir í umsátr­inu um Leníngrad. Vítja, bróðir minn, lést aðeins tveggja ára en mamma mín lifði af fyr­ir krafta­verk. Faðir minn hafði lausn frá her­skyldu en hann, líkt og millj­ón­ir sov­éskra borg­ara, bauð sig fram sem sjálf­boðaliða til að verja heima­borg sína og særðist illa í orr­ustu.

Ábyrgð okk­ar gagn­vart bæði fortíðinni og framtíðinni felst í því að gera allt sem í okk­ar valdi stend­ur til þess að ægi­leg­ar hörm­ung­ar af þessu tagi end­ur­taki sig ekki. Þess vegna taldi ég það vera skyldu mína að birta grein um heims­styrj­öld­ina síðari og Föður­lands­stríðið mikla.

Að van­rækja lær­dóm sög­unn­ar get­ur haft í för með sér þung­ar af­leiðing­ar. Við mun­um standa dyggi­lega vörð um sann­leik­ann sem kem­ur fram í skjalfest­um sögu­leg­um staðreynd­um og halda áfram að segja frá at­b­urðum heims­styrj­ald­ar­inn­ar síðari með heiðarleg­um og óhlut­dræg­um hætti.

Móðgun og háð við minn­ing­una er ekk­ert annað en níðings­verk. Slíkt níðings­verk get­ur verið framið af ásetn­ingi, í hræsni og meðvitað, þegar í yf­ir­lýs­ing­um í til­efni af 75 ára af­mæli stríðsloka er minnst á alla þátt­tak­end­ur í banda­lag­inu gegn Hitler nema Sov­ét­rík­in.

Fram­lag Sov­ét­ríkj­anna og Rauða hers­ins var gríðarlega mik­il­vægt og átti af­ger­andi þátt í sigr­in­um gagn­vart nas­ism­an­um þrátt fyr­ir að nú til dags sé verið að reyna að sýna fram á annað. Þann 28. apríl 1942 sagði Roosewelt í ávarpi sínu til banda­rísku þjóðar­inn­ar: „Rúss­neski her­inn hef­ur út­rýmt og eyðilagt og held­ur áfram að út­rýma og eyðileggja meira af mannafla, flug­vél­um, skriðdrek­um og fall­byss­um hins sam­eig­in­lega óvin­ar okk­ar en all­ar aðrar sam­einaðar þjóðir sam­an­lagt“. Churchill skrifaði í bréfi sínu til Stalín 27. sept­em­ber 1944 að það væri „ein­mitt rauði her­inn sem rifi inn­yfl­in úr þýsku hervél­inni...“

Næst­um því 27 millj­ón­ir sov­éskra borg­ara létu lífið á víg­stöðvun­um og í þýskri stríðsfanga­vist, dóu úr hung­urs­neyð og í loft­árás­um, í gettó­um og lík­brennslu­ofn­um í út­rým­ing­ar­búðum nas­ista. Sov­ét­rík­in misstu sjö­unda hvern rík­is­borg­ara sinn á meðan Bret­land missti einn af 127 og Banda­rík­in einn af 320. Því miður eru þess­ar tölu­legu upp­lýs­ing­ar um þung­an og óbæt­an­leg­an mannskaða Sov­ét­ríkj­anna ekki end­an­leg­ar. Fram und­an er ít­ar­leg vinna við að varpa ljósi á nöfn og ör­lög allra sem létu lífið: her­manna Rauða hers­ins, and­spyrnu­manna, meðlima huldu­hers­ins, stríðsfanga og vist­manna í fanga­búðum, óbreyttra borg­ara sem féllu fyr­ir hendi refsisveita. Það er skylda okk­ar.

Sig­ur­inn er afrakst­ur aðgerða allra landa og þjóða sem börðust gegn sam­eig­in­leg­um óvini. Breski her­inn varði föður­land sitt gegn inn­rás og barðist við nas­ista og lepp­ríki þeirra í Miðjarðar­hafi og Norður-Afr­íku. Her­sveit­ir Banda­ríkja­manna og Breta frelsuðu Ítal­íu og opnuðu aðra víg­línu úr vesturátt. Banda­rík­in unnu mik­inn og ban­væn­an skaða á árás­ar­her í Kyrra­hafi. Við mun­um eft­ir gríðarleg­um fórn­um kín­versku þjóðar­inn­ar og mik­il­vægu hlut­verki henn­ar í sigri á japönsk­um hernaðar­sinn­um. Við gleym­um held­ur ekki „stríðandi Frökk­um“ sem sættu sig ekki við skamm­ar­lega upp­gjöf og héldu áfram að berj­ast við nas­ista.

Við erum einnig í ævar­andi þakk­ar­skuld við Banda­menn sem veittu Rauða hern­um aðstoð með send­ing­um á skot­fær­um, hrá­efni, vist­um og búnaði. Sú aðstoð var áþreif­an­leg og nam hér um bil sjö pró­sent­um af allri hernaðarfram­leiðslu í Sov­ét­ríkj­un­um.

Banda­menn stofnuðu í sam­ein­ingu Alþjóðaher­dóm­stól­inn sem hafði það hlut­verk að rétta yfir stjórn­mála- og herg­læpa­mönn­um meðal nas­ista. Úrsk­urðir dóm­stóls­ins fela í sér skýrt laga­legt mat á glæp­um gegn mann­kyni á borð við þjóðarmorð, þjóðern­is- og trú­ar­hreins­an­ir, gyðinga­hat­ur og út­lend­inga­andúð. Dóm­stóll­inn í Nürn­berg hef­ur for­dæmt með skýr­um og ótví­ræðum hætti vitorðsmenn nas­ista og sam­verka­menn þeirra af ýms­um toga.

Afstaða okk­ar er enn óbreytt í dag. Glæp­sam­leg­ar gjörðir vitorðsmanna nas­ista eiga sér enga rétt­læt­ingu eða fyrn­ing­ar­frest. Þess vegna vek­ur það furðu þegar sum lönd upp­hefja þá sem hafa átt sam­starf við nas­ista og upp­gjaf­ar­her­menn í heims­styrj­öld­inni síðari. Ég tel það vera óá­sætt­an­legt að leggja að jöfnu frels­is­her­menn og her­námsliðið. Ég get ekki litið á veg­söm­un á sam­verka­mönn­um nas­ista öðru­vísi en svik við minn­ingu feðra og forfeðra okk­ar. Þetta eru svik við þær hug­sjón­ir sem sam­einaðar þjóðir áttu í bar­átt­unni gegn nas­isma.

Stór­veld­in, sig­ur­veg­ar­arn­ir í stríðinu, eft­ir­létu okk­ur kerfi sem varð hold­gerv­ing­ur þess sem mennta­menn og stjórn­mála­menn höfðu stefnt að um nokk­urra alda skeið. Ráðstefn­ur í Teher­an, Jalta, San Francisco og Pots­dam hafa skapað grund­völl að því að heim­ur­inn, þrátt fyr­ir skarp­an ágrein­ing, hef­ur verið laus við alls­herj­ar­stríð í 75 ár.

Hætt er við því að sú end­ur­skoðun sög­unn­ar sem farið er að verða vart á Vest­ur­lönd­um, fyrst og fremst í því sem snýr að heims­styrj­öld­inni síðari og af­leiðing­um henn­ar, geti orðið til þess að brengla gróf­lega skiln­ing fólks á þeim lög­mál­um friðsam­legr­ar þró­un­ar sem voru mótuð á ráðstefn­un­um í Jalta og Teher­an 1945. Sá þýðing­ar­mikli sögu­legi ávinn­ing­ur náðist með þeim ákvörðunum sem tekn­ar voru í Jalta og á þeim tíma að búa til kerfi sem gerði stór­veld­un­um kleift að halda áfram á braut viðræðna við lausn deilu­mála.

20. öld­in hafði í för með sér mik­il átök á heimsvísu en árið 1945 urðu þátta­skil þegar kjarn­orku­vopn komu til sög­unn­ar sem höfðu getu til að eyðileggja jörðina. Með öðrum orðum var það orðið alltof vara­samt að beita valdi við lausn deilna. Það skildu sig­ur­veg­ar­ar í heims­styrj­öld­inni síðari. Þeir skildu það mjög vel og gerðu sér grein fyr­ir ábyrgð sinni gagn­vart mann­kyn­inu.

Ný valda­bar­átta hófst á heimsvísu næst­um því um leið og heims­styrj­öld­inni síðari lauk og var hún býsna grimm á köfl­um. En sú staðreynd að kalda stríðið varð ekki að þriðju heims­styrj­öld­inni sýndi með sann­fær­andi hætti hversu skil­virk­ir samn­ing­arn­ir voru sem þríeykið mikla (leiðtog­ar banda­lagsþjóðanna) gerði sín á milli. Hegðun­ar­regl­ur sem samið var um við stofn­un Sam­einuðu þjóðanna gerðu í kjöl­farið mögu­legt að draga úr áhættu og hafa stjórn á deil­um.

Sú úr­vinnsla sem fór fram í kjöl­far heims­styrj­ald­ar­inn­ar síðari hef­ur haft af­ger­andi áhrif á þróun alþjóðasam­skipta. Jafn­vel djúp­stæður ágrein­ing­ur – geópóli­tísk­ur, hug­mynda­fræðileg­ur eða efna­hags­leg­ur – kem­ur ekki í veg fyr­ir að hægt sé að finna leiðir fyr­ir friðsam­lega sam­búð og sam­starf, óski menn þess.

Með sam­eig­in­legt sögu­legt minni að leiðarljósi get­um við og verðum að treysta hvert öðru. Þetta skap­ar traust­an grund­völl fyr­ir sam­eig­in­leg­ar aðgerðir í þágu auk­ins stöðug­leika og ör­ygg­is í heim­in­um, far­sæld­ar og velfarnaðar allra þjóða. Það er sam­eig­in­leg skylda okk­ar og ábyrgð gagn­vart heim­in­um, núlif­andi og kom­andi kyn­slóðum."

Ég er einn af fylgjendum Putíns á Vesturlöndum. Ég álít að hann hafi lagt mikið af mörkum til friðarstillingar í heiminum. Hvað sem annað er sagt um hann hefur mér fundist hann vera talsmaður hófstillingar í alþjóðamálum sem og Donald Trump hefur einnig verið. Ég hef bundið vonir við samstarf þessarra manna í friðarátt í heiminum.

Skrif Þorvaldar Gylfasonar um Trump og fáránlegt orðaval hans eru þvílík sönnun þess að þeim manni er ekki trúandi fyrir neinum ábyrgðarstöðum hér eftir sem hingað til á alþjóðavettvangi  sem Bjarni Benediktsson kvað lofsamlega upp úr með.

Ég fagna því að Pútín verði áfram leiðtogi Rússa og vona einnig að Trump vinni sigur í nóvember en stríðshaukarnir  í Demókrataflokknum  með Hillary Clinton innanborðs fari halloka..

Mér finnst að þessir menn, Putin og Trump, hafi  unnið fyrir því að njóta sannmælis.

Þetta er frábær grein hjá Vladimir Pútín, forseta vinaþjóðar Íslands Rússlands.

Athugasemdir

[Jónatan Karlsson, 5.7.2020 kl. 09:53]

Ég dáist að hugrekki þínu fyrir að birta þessa grípandi þjóðernislegu yfirlýsingu föðurlandsvinarins Vladimírs Pútín, sem eins og flestir vita að nýtur trausts og virðingar mikils meirihluta þjóðar sinnar til áframhaldandi handleiðslu og forystu.

Það er orðið svo vitfyrrt ástandið hér á Vesturlöndum, eins og blasir við í Bandaríkjunum, að meira að segja hér á Íslandi mótmælti hópur fólks í gær við Sendiráð Rússa sigri hins vinsæla leiðtoga í lýðræðislegum kosningum þeirra, sem er jú eitthvað annað en okkur kúguðum Íslendingum stendur til boða af þessari vinstri klíku sem hér ríður húsum og sem eru í raun og veru ekkert annað en vandalar og fasistar inni við beinið, sem hatast öllu öðru fremur við allt skoðana- og málfrelsi.

[Hörður Þormar (IP-tala skráð) 5.7.2020 kl. 10:39]

"Enginn frýr honum vits en meir er hann grunaður um græsku".

"Einu sinni KGB alltaf KGB".

[Bjarni Gunnlaugur (IP-tala skráð) 5.7.2020 kl. 10:47]

Því miður eru alvarlegir gallar á grein Pútíns.

Hann sleppir því að Sovétríkin voru annar upphafsaðili styrjaldarinnar og muldu undir sig Pólland og Finnland. 

Þar var alveg jafn skelfilegt alræðisríki á ferð og hjá Nasistunum. 

En rússneskur almenningur færði miklar fórnir sem vesturlandabúar nutu góðs af. 

En t.d. þetta:  Ég get ekki litið á veg­söm­un á sam­verka­mönn­um nas­ista öðru­vísi en svik við minn­ingu feðra og forfeðra okk­ar. Þetta eru svik við þær hug­sjón­ir sem sam­einaðar þjóðir áttu í bar­átt­unni gegn nas­isma."

Hlýtur að hljóma einkennilega í eyrum Finna sem urðu að taka það sem bauðst í vörninni gegn innrás Stalíns. 

Rétt eins og vesturlönd tóku það sem bauðst gegn árásum Hitlers. 

[Sigfús Ómar Höskuldsson, 5.7.2020 kl. 12:15]

Maður sem fer fyrir þjóð, hafnar eðlilegum mótmælum, hafnar samkynhneigð og hreinlega bannar er ekki leiðtogi. 

Svo var náttúrlega ekki von að það yrði góð þáttaka í kosningunum, þegar hverjum þeim sem kaus beið glaðningur í formi gjafa og happdrættismiða.

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 5.7.2020 kl. 16:25]

Sæll Halldór: sem og aðrir gestir, þínir !

Þakka þjer fyrir - ágæta endursögn þína, á grein Pútín´s.

Líkast til: eiga Rússar ekki / og hafa ekki lengi átt eins hæfileikaríkan leiðtoga, síðan Alexander Yaroslavich Nevský (1221 - 1263) Hersir og Prinz af Novgorod (Hólmgarði) var á dögum uppi.

Eftirminnilegur er - bardaginn á og við Peipusvatn (á mörkum Rússlands og Eistlands) þar eystra þann 5. Apríl 1242, þá Þjóðverjar með liðstyrk ýmissa Baltízku þjóðanna rjeðust á bak Alexander, þá hann háði varnarorrustur snarpar við Mongóla frændur mína, og Kazaka í austri, en náði fullnaðar sigri á þeim Vestrænu sem og Austanmönnum, sem sagan mun geyma, allt: til efstu daga.

Margt: má að tiltölulega frjálslyndri hugmyndafræði Pútín´s finna (sbr. samskiptin við Kína - Mið- Austurlönd - Bandaríkin og Evrópusambandið) en vandfundnir eru menn í röðum Rússa í dag, sem stýrt gætu þessu stærsta ríki Evrópu annarrs vegar / sem og Asíu hins vegar á þá vegu, sem hingað til hefur tekist þokkalega, þegar nánar er að gætt, í dag.

St.Alexander Nevsky Hersir og Prinz (1221 - 1263)

Með beztu kveðjum - sem oftar og áður, af Suðurlandi / 

[Hörður Þormar, 5.7.2020 kl. 17:07]

Í grein sinni er Pútín sennilega að vísa til Andrey Vlasov, sovésks herforingja, sem handtekinn var af Þjóðverjum. Hann gekk til liðs við þá og stjórnaði sveitum rússneskra liðhlaupa sem börðust gegn sovéthernum.

Eftir stríðið voru þeir allir framseldir til Sovétríkjanna.

[Hörður Þormar, 5.7.2020 kl. 17:37]

P.s.

Ekki er ólíklegt að stór hluti liðhlaupahers Vladovs hafi verið Úkraínumenn enda höfðu þeir orðið hart úti í ofsóknum Stalíns.

[Halldór Jónsson, 5.7.2020 kl. 20:03]

"Hann sleppir því að Sovétríkin voru annar upphafsaðili styrjaldarinnar og muldu undir sig Pólland og Finnland. 

Þar var alveg jafn skelfilegt alræðisríki á ferð og hjá Nasistunum. "

Jóhönnustjórnin með Steingrími J. var líka ríkisstjórn sem reyndi föðurlandssvik  en varð  að hörfa með það eins og Stalín frá Póllandi þó hann sé jafn rússneskur og Pútín. Þess vegna getur Pútín skrifað með þessum hætti.

Liðhlaupar hafa allstaðar verið til og íslenskir nasistar voru í þýska hernum eins og í her Vladovs.. Það var styrjöldin sjálf sem endaði með þekktum hætti og Pútín talar um.

[GÍSLI HOLGERSSON - ICELAND (IP-tala skráð) 5.7.2020 kl. 22:03]

Þú undirstrykar ÞJÓÐÞEKKTA leiðtoga á þessari síðu Halldór. VLADIMAR PÚTÍN, elskaður af Rússnesku þjóðinni. President D.J. TRUMP í AMERIKU, sem gustaði af við Mt.Rossmore og daginn eftir í HVÍTA HÚSINU 4. júlí. DAVÍÐ ODDSSON, þjóðernissinnaður ÍSLENDINGUR, sem fullorðnir og þroskaðir muna. RÁÐHÚSIÐ og PERLAN voru hans verk auk alls sem vitrænt var.

ÞJÓÐARLEIÐTOGARNIR eiga það sameiginlegt að vera Kristinnar trúar og láta VERKIN tala.