Þörf skilgreining

á kvótakerfinu fyrir þá sem tönnlast á að útgerðarmenn séu allir þjófar og séu með eign þjóðarinnar sem hún eigi að fá afhenta ekki seinna en í gær og útgerðarmenn borgi of lítið .

Brynjar Níelsson skrifar svona Gagn og Gaman fyrir einfeldninga um þetta mál og hvernig það varð til.

 

"Mér finnst stundum gott að fara í kirkju og hlusta á kærleiksboðskap Krists og fallega sálma. Prestum tekst misvel upp með predikanir, eins og gengur. Stundum fjalla þeir um pólitísk álitamál í samfélaginu, sem er alveg sársaukalaust af minni hálfu. Geri samt þá kröfu að þeir hafi kynnt sér málin sæmilega áður en þeir þruma yfir söfnuðinn.

Það gerist greinilega ekki alltaf ef marka má nýlegar fréttir af predikun séra Arnar Bárðar Jónssonar, sem ég tel að vísu hinn mætasta mann. Af fréttinni að dæma missir séra Örn Bárður kúlið, eins og unglingarnir segja, og vænir mann og annan um þjófnað á fiskveiðiauðlindinni af almenningi og til að bæta gráu ofan á svart fái makar og börn útgerðarmanna þýfið í arf. Látum nú vera að stjórnmálamenn tali svona í sinni eilífu sýndarmennsku en það er afleitt að góði hirðirinn tali með þessum hætti.

Mig grunar að séra Örn Bárður hafi mjög takmarkaða þekkingu á lögum og reglum um stjórn fiskveiða eða þróun þeirra og enn minni þekkingu á erfðarétti. Ég ætla því að leyfa mér, með hæfilegum hroka, að upplýsa hann um nokkur grunnatriði. Þær fær hann alveg ókeypis og má arfleiða þær hverjum sem hann vill.

 

En menn í þessari stöðu geta ekki leyft sér að kalla aðra þjófa.

Þegar aflamarkskerfinu var komið á 1983, sem í daglegu tali er kallað kvótakerfið, fengu útgerðir úthlutað kvóta á skip eftir veiðireynslu áranna á undan.

Þessi aðferð byggist auðvitað á málefnalegum sjónarmiðum auk þess var hún að ráði færustu stjórnlagafræðinga, sem vísuðu í stjórnarskrána máli sínu til stuðnings. Þegar heimild til framsals aflaheimilda kom á árinu 1991 byggðist hún á hagrænum sjónarmiðum.

Offjárfestingar og óhagkvæmni gerði greininni erfitt fyrir og hún var ekki samkeppnishæf, sem kallaði á endalausar gengisfellingar með tilheyrandi kjaraskerðingu fyrir almenning. Allar þessir aðgerðir stjórnmálamanna eða „þjófanna“ eins og séra Örn Bárður kallar þá gerðu það að verkum að í landinu er sjálfbær sjávarútvegur sem hefur verið undirstaðan að mestu velferð sem Íslendingar hafa nokkru sinni upplifað.

Þeir sem stunda útgerð í dag fengu því annað hvort úthlutað aflaheimildum á grundvelli veiðireynslu fyrir árið 1983 eða hafa keypt veiðiheimildir á grundvelli laga og reglna eftir 1991. Rekstur útgerða er alla jafna í hlutafélagsformi, þar sem hlutir ganga kaupum og sölum. Sum eru og hafa verið almenningshlutafélög og væru það sjálfsagt öll ef almenningur og fjárfestar væru tilbúnir að taka þá áhættu sem fylgir útgerð. Um hluti í félögum gilda sömu reglur og um aðrar eignir, þær ganga kaupum og sölum og erfast.

Út af fyrir sig er ekkert við það að athuga að séra Örn Bárður eða aðrir hafi þá skoðun að fiskveiðikerfið eigi að vera öðruvísi, hvort sem það eru frjálsar veiðar allra, bann við framsali, eða innköllun aflaheimilda og uppboðsleið, sem er að vísu ótæk. En menn í þessari stöðu geta ekki leyft sér að kalla aðra þjófa. Hugtakið þjófnaður hefur nefnilega merkingu og vísar til saknæmrar og refsiverðrar háttsemi.

Séra Örn Bárður er heppinn að ég er ekki Biskupinn yfir Íslandi."

Þetta með kvótakerfið er ekki allt svart og hvítt. Fiskurinn í sjónum er takmarkaður og það verður að stýra sókninni. Það má deila um hvenær er of mikið og hvenær er of lítið. Það kann að vera að það séu hagsmunir kvótahafa að halda uppi verði með minni sókn.

Hafró er ekki alvís og Jón Kristjánsson segir að of lítil veiði sé ekki síður hættuleg fyrir fiskistofnana en og mikil.

Fólk hefur gott af að lesa skilgreiningu Brynjars fyrir prestinn á kvótakerfinu og tilurð þess.

 

Athugasemdir

[Vagn (IP-tala skráð) 3.10.2020 kl. 23:13]

Ætli prestur, sem starfar sem slíkur hjá vel stæðu fyrirtæki sem greiðir enga skatta og þiggur greiðslur úr ríkissjóði á grundvelli afsals jarða sem það fékk með blekkingum og vélabrögðum af einfeldningum, viti nokkuð um það hverjir eru þjófar og hverjir ekki?

[Þorsteinn Siglaugsson, 4.10.2020 kl. 00:18]

Mér finnst það ágætt hjá þér Halldór að kópera grein eftir Brynjar, því hann skrifar fínan texta. En á endanum held ég nú samt að þetta sé svona:

Ástæða þess að kvóti er verðmætur er aðeins ein. Hún er sú að ríkið hefur takmarkað aðgang að auðlindinni. Spurningin er þá þessi: Hver á að njóta verðmæta sem eru búin til með slíkri ákvörðun? Er það allur almenningur, eða eru það þeir sem verðmætunum, sem búin eru til með pennastriki ríkisins, er úthlutað til? Í mínum huga er það algerlega augljóst að einvörðungu almenningur getur átt tilkall til slíkra verðmæta. Hvað finnst þér?

[Halldór Jónsson, 4.10.2020 kl. 04:06]

Það ætti sað vera hægt að innheimta afnotagjöld af þeim sem nota kvótann með afnotagjöldum. Þar endilega að úthluta hverjum Íslendingi tonni af þorski sem hann má veiða.

Er þetta fyrirkomulag ekki bara í sæmilegu lagi ef maður skoðar hvað fyrirtækin eru orðin glæsoileg. Samherji með 63 milljarða í eigið fé má kannski skattleggjast meira, þá má ræða. En á að eyðileggja fyrirtækið með því að fiskvinnsla hans fái ekki stöðurgt hráefni að vinna? 

[Jósef Smári Ásmundsson (IP-tala skráð) 4.10.2020 kl. 10:00]

Það virðist engum detta í hug að ef það yrði tekið upp annað kerfi en kvótakerfið myndi það engu breyta. Sömu útgerðarfyrirtækin fyndu halda áfram að veiða úr auðlindinni og sama fólkið myndi halda áfram að væla yfir þjófnaði þessara fyrirtækja. En sennilega myndu engin fyrirtæki hafa efni á að greiða veiðigjald rétt eins og áður en kvótakerfinu var komið á.

[Emil Emilsson (IP-tala skráð) 4.10.2020 kl. 10:49]

Ég man þegar það voru bæjarútgerðir og þær voru allar drabítur á bæjarfélögunum. Flest þessara fyrirtækja í dag hafa keypt kvóta og notað hann til að stækka og verða efnaðri. Hefði verið betra ef enginn hefði efnast af þessu? Þá hefði amk. ekki verið þessi öfund sem er í gangi.

[Þorsteinn Siglaugsson, 4.10.2020 kl. 11:26]

Mér finnst eðlilegast að kvótarnir séu leigðir til árs í senn og markaðsverð ráði. Álver kaupa súrál á markaði og framleiða úr því ál. Þau fá ekki súrálinu úthlutað til eilífðarnóns. Samt geta þau vel rekið starfsemi sína. Bakarí kaupa hveiti og egg og framleiða brauð. Ég hef engan heyrt halda því fram að þau verði að fá hveitinu og eggjunum úthlutað frá ríkinu til að geta starfað vegna þess að það sé svo mikið óöryggi í því falið að þurfa að kaupa hráefnið á markaði. 

[GÍSLI HOLGERSSON (IP-tala skráð) 4.10.2020 kl. 11:27]

Brynjar Nielsson skrifar skoðanir sínar um ÚTGERÐINA.

Það verður minna um góða drætti frá útgerðarfyrirtækjum, sem vonandi greiða vel til samfélagsins, ef við hættum ekki að hundelta þá um eitt og allt í starfssemi þeirra.

Mér finnst mikilvægt að smábátar og árabátar fái fullan rétt til veiða inni og út á fjörðum í heimabyggð. Hugsanlega geta þeir stóru hjálpað og greitt meira fyrir bætta vegi frá vinnslutöðum inni á fjörðum?

Afskipti presta af þjóðmálum ofl. 

[Sigurgeir Árnason (IP-tala skráð) 4.10.2020 kl. 12:30]

En með kvótakerfinu eins og það er uppsett er ekki jafnræðisregla, það virðist alveg horft framhjá henni.Þegnar landsins njóta ekki sama réttar eins og kerfið er í dag, það sjá allir réttsýnir menn.

[Vagn (IP-tala skráð) 4.10.2020 kl. 14:11]

Allir hafa skoðanir. Verst að flestar þeirra byggja á "hvernig græði ég mest" og "hvað veldur útgerðum mestum skaða". Það virðist fátt fara meira á taugarnar á fólki en útgerð sem ekki er rekin sem samfélagsþjónusta sjálfboðaliða með tapi.