Afburða grein

fyrir margra hluta sakir er í Morgunblaðinu í dag eftir Hauk Ágústsson. Hún fjallar um sögu Islams sem mörgum mun lítt kunnug eða forvitnileg. En um leið afhjúpar hún hversvegna slíkt Ginnungagap er á milli vestrænna gilda og hins múslímska heims að borin von er til að samlífi þessara heima geti átt sér stað.

Haukur segir:

"Eiginkona Múhameðs, Kadija, dó árið 619. Missir hennar var Múhameð mikið áfall, en hún hafði verið fyrst til þess að taka boðun hans og hafði stutt hann í hvívetna. Ekki bætti, að á þessum tíma jókst andúð Mekkubúa á Múhameð stöðugt. Hann tók því að leita að stað, þar sem hann gæti flutt boðun sína óáreittur.

Hefðin greinir frá því, að árið 620 hafi Múhameð farið í skyndiferð að næturlagi í boði erkiengilsins Gabríels til Jerúsalem og þaðan upp í gegnum himnana hvern af öðrum allt upp í sjöunda himin. Á leiðinni upp hitti hann ýmsa spámenn Gyðinga og í hinum efsta Abraham og sjálfan Allah. Við hann samdi Múhameð um það, að daglegar bænir múslima skyldu vera fimm. Þessa ferð kalla múslímar miraj (uppstigningu). Sögnin festi Jerúsalem í sessi sem þriðja helgasta staðinn í trúarhefð íslams, enda mælti Múhameð svo fyrir í fyrstu, að í átt til hennar skyldu múslímar snúa sér við bænir. Mekka öðlaðist ekki sérhelgi sína fyrr en síðar.

Múhameð fer frá Mekku

Í borginni Yathrib, sem er í loftlínu um 320 km norðan við Mekku, bjuggu ýmsir, sem töldu Múhameð spámann. Í borginni voru deilur manna á milli. Múhameð hafði orð á sér fyrir að vera mannasættir. Því báðu fylgismenn hans í borginni hann að koma og stilla til friðar innan hennar. Þetta þáði Múhameð árið 622 og fór ásamt flestum fylgjendum sínum norður eftir. Einnig bættust í hóp innflytjendanna ýmsir þeir, sem flúið höfðu til Abyssiníu undan ofsóknum Mekkubúa. Þessi flutningur Múhameðs er kallaður hijrah (brottför), en við hana er hið eiginlega upphaf íslams miðað og einnig tímatal múslima.

Múhameð í Medínu

Borgin Ythrib heitir nú Medína (Al-Madinah al-Munawwarah: borg spámannsins). Eitt hið fyrsta, sem Múhameð gerði eftir komuna til borgarinnar, var að byggja mosku, sem einnig varð embættisbústaður hans og um leið helsti samkomustaður fylgjenda hans. Fljótlega stillti Múhameð til friðar í Medínu. Hann setti borginni stjórnarskrá, sem kvað á um það, að allir aðilar að henni (múslímar og fólk bókarinnar (Gyðingar og kristnir) sem og heiðnir menn) hefðu trúfrelsi og að allir, sem mynduðu ummah (samfélagið), hefðu sömu réttindi og skyldur og nytu verndar gegn ofbeldi. Þó komu þegar í upphafi fram skil innan ummah. Þau voru á milli þeirra, sem komu frá Abyssiníu og með Múhameð frá Mekku (muhajiroun: innflytjendur), og þeirra í Medínu, sem voru múslímar eða gerðust það (ansari: aðstoðarmenn) eftir komu hans til borgarinnar. Er tímar liðu þróuðust af þessu þau skörpu skil á milli trúaðra, vantrúaðra og hræsnara, sem hafa ætíð einkennt íslam. Innflytjendurnir urðu brátt hin ráðandi stétt innan Medínu.

Ýmsir fyrri íbúar borgarinnar voru óhressir með þessa þróun auk þess, sem sumir þeirra voru ekki meira en svo heilir í fylgni sinni við boðun Múhameðs, heldur höfðu tekið henni af hræðslu eða hagkvæmnisástæðum. Þessir hálfvolgu múslimar voru kallaðir hræsnarar (munafiqin). Múhameð snerist gegn þeim af hörku, atyrti þá og rak þá út úr moskunni með barsmíðum. Til helgunar þessum aðgerðum fékk hann nokkrar opinberanir, sem urðu sífellt harðari, svo sem: (4:90) „Þeir óska þess að þér gerist vantrúa … Vingist því ekki við neinn þeirra … Hverfi þeir frá yður, þá grípið þá og drepið, hvar sem þér finnið þá.“ (Þýð. Helgi Hálfdanarson, HH.)

Þetta er rót þess, að það varð dauðasök innan íslams að falla frá trúnni, en það er staðfest á nokkrum stöðum í hadith (frásagnir a orðum og gerðum spámannsins), svo sem: „Hvern, sem hverfur frá trúnni, skal drepa.“

Gyðingar – og kristnir

Í Medínu voru nokkrir ættbálkar Gyðinga (og einnig kristnir menn). Múhameð taldi, að þeir myndu meðtaka hann sem hinn síðasta í spámannaröðinni, enda væri boðun hans beint framhald þess, sem spámenn Gyðinga höfðu boðað og þá líka Jesús. Fljótlega kom þó í ljós, að Gyðingar og kristnir litu á hann sem falsspámann og vildu margir ekki lúta honum. Einkum voru það Gyðingarnir, sem voru öndverðir. Því fór svo eftir að Múhameð hafði fest sig kirfilega í sessi, að umburðarlyndi hans brast þrátt fyrir ákvæði stjórnarskrárinnar um trúfrelsi. Hann taldi sig líka standa nær ættföðurnum, Abraham, en Gyðingarnir gerðu. Hann hafði jú hitt hann í næturferðinni.

Þar kom, að nokkrir ættbálkar Gyðinga voru hraktir úr borginni, en þó ekki allir. Eftir varð ættbálkurinn Banu Qurayzah og andæfði enn Múhameð. Dag einn birtist Gabríel erkiengill Múhameð og bauð honum að snúast gegn Banu Qurayzah. Hann fór gegn þeim með her og mælti til þeirra (samkv. hadith): „Yður apabræður hefur Guð lítillækkað og snýr hefnd sinni gegn yður.“ („Apar“, „svín“ og annað álíka eru tíð orð múslima um vantrúaða.) Eftir umsátur gáfust Gyðingarnir upp. Múhameð fól einum fylgismanna sinna að ákveða örlög þeirra. Hann dæmdi svo, að alla stríðsmenn skyldi drepa, en hneppa konur og börn í ánauð.

Dómnum var framfylgt og karlar (600-900 – frásögnum ber ekki saman) hálshöggnir ofan í gröf. Múhameð á, samkvæmt hefðinni (hadith), að hafa tekið virkan þátt í aftökunum. Þetta er rót andúðar múslima á Gyðingum (og kristnum).

Islam – Medínuárin

Eftir Hauk Ágústsson » „Næturferðin“ og viðskipti við vantrúaða. Haukur Ágústsson Höfundur er fv. kennari."

Að halda því fram að Islam eigi að njóta jafnréttis við kristni í íslensku samfélagi nútímans finnist mér álíka og að við gerðum  kröfu um að eftirleiðis skyldi Gamla Testamentið vera æðst allrar stjórnskipunar Íslands og prestar þjóðkirkjunnar skyldu framfylgja öllum lögum þess í daglegu lífi.

Þetta er óhugsandi í nútímanum og því er ekki hægt að sjá fyrir sér að söfnuður þúsunda múslima geti fallið inn í íslenskt samfélag eins og meirihluti Íslendinga sér fyrir sér að hér eigi að ríkja. Allt tal um fjölmenningu múslíma og kristinna á Íslandi er því út í hött og ber að fyrirbyggja með innflutningstakmörkunum á slíkum söfnuðum.

Því er þessi grein Hauks Ágústssonar þörf greining á þeim mikla mismun sem er á hugarheimum Íslamista og vestrænnar hugsunar.

Athugasemdir

[GÍSLI HOLGERSSON (IP-tala skráð) 11.12.2020 kl. 21:48]

Haukur Ágústsson Kennari skrifar góðar greinar fyrir ÍSLAND og þá 300þúsund ÍSLENDINGA, sem hér búa.  Við ættum að greiða unga fólkinu "háar" upphæðir fyrir nýfædd börnin sín, þannig að draga megi úr innflutningi ólíkra landa.

BIBLÍUSÖGUR voru kenndar í öllum barnaskólum í "gamla daga". Ég man eftir ÁSTRÁÐI presti, sem kenndi okkur börnunum, sem var góður grunnur fyrir okkur börnin. Í dag erum við feimin að viðurkenna skoðanir okkar í samræðum og afsökum gjarnan hversu slæm við erum varðandi önnur trúarbrögð, sem halda öllu sínu, meðan við gefum eftir.

Gerumst ÍSLENDINGAR að nýu, sem bókmenntaþjóð, víkingar og landkönnuðir og trúum því, að við séum komnir af ætt benjamína.  Forðumst Alheims vandann og sinnum eigin málum með virtu ALÞINGI.