Stjórnarskrárstaglið

í vinstrielítunni sem allt þykist vita bylur í eyrum flesta daga.

Fáir eru þeir sem virkilega trúa því að eitthvað myndi breytast í tilverunni ef þeir fengju nýja stjórnarskrá Þorvaldar Gylfasonar til að leika sér að.

Morgunblaðið tekur saman nokkrar staðreyndir um umræðuna í leiðara dagsins:

"..... Það var ekki látið nægja sem hefnd á þjóðinni að troða henni, þvert á margendurtekin og heilög loforð VG, um að berjast til síðasta rauðs pólitísks blóðdropa gegn því að henni yrði svindlað inn í ESB! Því loforði var haldið á lofti seinast í lokaþætti kvöldið fyrir kosningar, en strax daginn eftir varð ljóst að „fyrsta hreina vinstristjórnin“ stefndi hraðbyri inn í steintröllið í Brussel.

Látum vera þótt sú stjórn hefði á valdatíma sínum hækkað skatta á fólkið í landinu 102 sinnum. Að meðaltali voru skattar því hækkaðir á ný á tveggja vikna fresti allt kjörtímabilið! Ríkisstjórnin sem tók við vorið 2013 gerði margt þarflegt en fipaðist í að hafa það sem sérstakt markmið að hreinsa upp skattaóhroðið eftir stjórn þeirra skötuhjúa.

En eins og Örn Arnarson fer yfir í Viðskiptablaðinu var eitt hið furðulega tilburðir til að kenna stjórnarskrá landsins um alþjóðlegt bankahrun og framgöngu nokkurra viðskiptafýra sem nutu óeðlilegs stuðnings á æðstu stigum íslenska stjórnkerfisins: „Ákveðin stjórnmálaöfl hér á landi hafa fátt til málanna að leggja annað en það að klifa á tali um hina svokölluðu „nýju stjórnarskrá“,“ segir Örn og bætir við að fjölmiðlar hafi átt í brasi með að fjalla um þetta gælumál þar sem háværar raddir en fámennar töldu að „ný stjórnarskrá“ væri lausn á öllum pólitískum úrlausnarefnum.

Örn segir að spunaþráðurinn sé eftirfarandi:

„Grasrótin reis upp eftir fjármálakreppuna og efndi til þjóðfundar þar sem fram kom skýr vilji þjóðarinnar til að semja stjórnarskrá um „dúntekju, réttmætanleg gögn öll og gæði og góð bílastæði – betri tóngæði, meira næði og frítt fæði“ svo vitnað sé til ljóðs þjóðskáldsins Megasar. Í kjölfarið hafi verið kosið til hins vísa og óumdeilda stjórnlagaráðs sem síðan samdi nýja og faglega stjórnarskrá sem þjóðin síðan samþykkti einróma í þjóðaratkvæðagreiðslu. Og nú sé þess eins beðið að þingið fari að vilja og fyrirmælum þjóðar sinnar, en samt þverskallast það nú við, vafalaust að ráði vondra og meinfýsinna manna.“ En Örn bendir á að stóri vandinn sé sá að „þessi saga á sér enga stoð í veruleikanum“.

Örn telur að kaflaskil hafi nú orðið í umræðunni með grein Kristrúnar Heimisdóttur í Tímariti lögfræðinga og umræðu á Sprengisandi um hana og um örlög tilrauna til stjórnarskrárbreytinga eftir fjármálakreppuna. Kristrún gerði fræðilega úttekt á málinu eftir samtöl við ungt fólk sem hafði tekið málflutning stuðningsmanna stjórnlagaráðs um nýja stjórnarskrá trúanlegan. Örn segir „niðurstöðu Kristrúnar í stuttu máli þá að tilraunin hafi misheppnast og tilraunir til að þröngva tillögunum í gegn brjóti gegn stjórnskipun landsins og að núverandi stjórnarskrá hafi reynst lífsnauðsynleg brjóstvörn í þeirri örlagaríku baráttu sem átti sér stað í kjölfar bankakreppunnar 2008“.

Segir Örn að „málflutningur Kristrúnar gerir að verkum að fjölmiðlar geta ekki lengur boðið upp á klisjukennt stagl fylgismanna nýrrar stjórnarskrár og að loks sé kominn skynsamlegur grundvöllur til umræðna um þessi mál. Það er þó háð því að fjölmiðlafólk gefi sér tíma til þess að kynna sér grein Kristrúnar og lesa sér til gagns.“

Ef þú ert ekki sammála þessari sítuggu vinstraliðsins og Pírata þá ertu bjáni sem átt að þegja.

Þannig er tónninn í stjórnarskrárstaglinu.