Kosningarnar

framundan eru allspennandi í öllu þessu framboðsgeri sem nú er í boði.

Hafa ríkisstyrkir til stjórnmálaflokka sem búið er að  koma á  þessi miklu örvandi áhrif á framboð allskyns sérvitringahópa?

Milljónatugir og sporslur ef tekst að prakka inn þingsæti yfir fremur lágan  þröskuld. Einn þingmaður kjördæmakjörinn getur dregið fleiri á eftir sér eins og Logi Már gerði síðast.

En þannig eru reglurnar. Enginn samstaða er um hvernig hátta á þessum Alþingiskosningum eða hvort menn eiga að hafa  jafnan atkvæðisrétt eða ekki.

 

Hvernig hugsar kjósandinn framhaldið  þegar hann greiðir litlum flokki atkvæði sitt? Hvernig tekur hann að einn þingmaður eða tveir geti komið einhverjum málum fram án þess að vera í traustu bandalagi við marga aðra? 

Í Bandaríkjunum gera menn sér ljóst að að aðeins stór bandalög þingmanna eða flokkar ráða einhverju. Hérna virðast menn halda að stakar grenjuskjóður geti breytt einhverju í stjórnmálum?

Eins og Inga Sæland í sjónvarpi og Þorgerður Katrín á Landsfundi Sjálfstæðismanna sem leiddi svo aðeins til argra flokkssvika hennar. Tilfinningar dregnar fram og klæddar í hugsjónabúning væntumþykju vesaldóms? Eru stjórnmál ekki um raunveruleika en ekki draumóra? List hins mögulega en ekki drauma um sjangríla?

Það er eins og að Ísendingar geri sér ekki   ljóst að stjórnmál eru hópvinna og samvinna margra en ekki stjörnuleikur einleikara þó sumir séu vissulega snjallari en aðrir og mælist oft betur.

Ef við fáum nú forsætisráðherra úr flokki VG  en með stuðningi Pírata,  Samfylkingar, Viðreisnar og Sósíalista? Hvað skyldi sú stjórn setja á oddinn? Hver skyldi hagvöxtur  landsins verða næstu árin?

Getur einhver séð slíkt fyrir sér til enda? Ekki ég að minnsta kosti.

Ég held að ríkisstyrkir til stjórnmálaflokka séu ákaflega óæskilegir. Þeir framleiða ekki hugsjónir heldur fégræðgi. Félag merkir það að menn leggja fé sitt saman til átaka. Það á ekki að líðast að bófaflokkar geti rænt almenning í eigin þágu.Það eiga ekki að kallast stjórnmál.

Ég man þegar þetta var allt í minni skala en nú er. Þá fannst mér að hugsjónir hefðu mun meira vægi í stjórnmálastarfinu en nú er orðið.

Kosningarnar bera ákveðin þreytumerki. Sami grautur í sömu skál heyrir maður víða. Af hverju á ég að fara á kjörstað?

Kosningarnar fara einhvernvegin og byggjast bara á hrossakaupum og málalengingum sem engan vanda leysa.

En kosningar geta líka skapað meiri vanda en þann sem fyrir er. 

 

Athugasemdir

[Sigurður Kristján Hjaltested, 5.9.2021 kl. 13:36]

Mig kvíður fyrir úrslitum þessara kosninga.

Sé fyrir mér yfirtöku eins og gerðist i Reykjavík.

Flokkar sem töpuðu, rottuðu sig saman og rétt náðu

að mynda meirihluta um að halda völdum og eru svo gott

sem búnir að rústa Reykjavík.

Ansi hræddur um að sama muni ske nú.

Reykjavík blæðir og þjóðin á eftir að blæða í mörg ár ef 

þetta yrði að veruleika.

Sorglegt en satt.

[Hörður Þormar, 5.9.2021 kl. 15:22]

Ég var að sjá viðtal við Gorbasjev níræðan á sjónvarpsstöðinni, arte. Þar lýsir hann því hvernig hann var valinn af klíku gamalla manna til þess að verða leiðtogi Sovétríkjanna.  Þeir sáu fram á að það þyrfti að yngja upp í Flokksforystunni, leist þeim víst vel á þennan unga mann. Þessi ákvörðun hafði áhrif á heimssöguna.

Fyrir tæpum 90 árum hlaut einhver lýðskrumari flest atkvæði í lýðræðislegum kosningum til þýska þingsins. Réttkjörnir stjórnmálaleiðtogar gerðu hann að ríkiskanslara. Afleiðingarnar þekkja allir.

Síðastliðið haust mátti bandaríska þjóðin velja á milli tveggja manna sem forseta. Annar var með greinileg einkenni narkisisma, jafnvel siðblindu, hinn var með greinileg einkenni ellihrumleika. Sá síðarnefndi var kjörinn. Afleiðingarnar eru að koma í ljós.

Það var víst Churchill sem sagði að lýðræðið væri afleitt stjórnskipulag, en kannski þó það skásta?