Margföldunartaflan

var kennd í barnaskólanum mínum. Í tíuára bekk kunnu hana flestir. Í tólfára bekk var enginn sem ekki kunni hana.Í Gaggó kunnum við mismun tveggja kvaðrata utana að ug líka (a-b)í öðru veldi og að leysa annarar gráðu jöfnu.

Eftir tíma skólarannsókna sem sænskmenntaðir sálfræðingar og námsráðgjafar stunduðu um árabil, risu mengjasólir og innsæismýrarljós yfir skólakerfinu. Fækkað var í bekkjum grunnskólans um þriðjung og hætt var að raða í A,B og C bekki eftir námsgetu. Afleiðingin er sífellt vera pródúkt í skóla sem öllum leiðist í. Sem skilar sér svo beint uppí Háskólana, sem geta ekki talið stúdentspróf nægilega sönnun á erindi nemandans í Háskóla.

Gætu ekki þessir kennslufræðingar ekki gert könnun fyrir Háskólann á því hversu mörg prósent barna í 12 ára bekk kunna margföldunartöfluna afturá bak og áfram? Hreint akademískt því ekki förum við að ætlast til að angra börn með utanaðbókarlærdómi. Börn eru sjálfstæðir einstaklingar sem ekki má þvinga til eins eða neins. Annars fær skólastjórinn bara óþvegið framan í sig:"See you in court!"eða þaðan af verra. Kennslukonan færi á taugum við svoleiðis verkefni.

Bara einfalda könnun til að vita hversu margir 12 ára kunni margföldunartöfluna. Og bera svo saman meðaleinkun á stúdentsprófi núna og fyrir 50 árum í M.R..

Athugasemdir

[Jón Ríkharðsson, 14.9.2011 kl. 10:17]

Ég er sammála öllu því sem þú segir í pistlinum Halldór, við þurfum að endurskoða menntakerfið og gera það skilvirkara.

Einnig þarf fólk að treysta meira á sig sjálft og mennta sig, því öll menntun er til góðs, hvaðan sem hún er fengin. Með þessu er ég ekki að gera lítið úr skólamenntun, því við værum ekki það sem við erum í dag, án menntastofnanna.

Þegar ég las pistilinn þinn, þá datt mér amma sáluga í hug.

Hún var ekkert öðruvísi en konur af hennar kynslóð, flutti ung úr sveitinni til að freista gæfunnar í Reykjavík og giftist sjómanni vestan úr Breiðafirði sem hún kynntist í höfuðborginni.

Mér fannst hún alltaf svo klár í reikningi, meðan hún lifði þá gat hún lagt saman, margfaldað, dregið frá og deilt í huganum. Ef maður kom með tölur og óskaði eftir einhverri útkomu, þá kom svarið um hæl. Oft lék ég mér að því að vera með reiknivél og láta gömlu konuna keppa við hana, oftast var hún með útkomuna á svipuðum tíma og reiknivélin.

Hún hafði enga menntun aðra en farskólamenntun úr sveitinni, ég held að það hafi ekki verið í mörg ár, en hún lærði að reikna þegar hún fór að vinna við afgreiðslustörf. Þá skipti svo miklu máli að reikna rétt og vera fljótur, eftir því sem hún sagði.

Þegar umræður komu um lélega kennslu í skólum hnussaði í gömlu konunni, hún sagði að það þyrfti hver og einn að bera ábyrgð á sjálfum sér, afi sálugi las ensku reiprennandi og hann lærði það víst með því, að taka með sér enskar bækur á sjóinn.

Eins og ég tók fram í upphafi, þá er ekki ætlum mín að hreykjast af ömmu og afa, þau voru venjulegt alþýðufólk sem fæddist skömmu eftir aldamótin síðustu, afi á sjó alla tíð og amma sá um heimilið.

Með þessu er ég að segja, að sjálfsbjargarviðleitnin hefur farið hrakandi, við treystum alltaf á að aðrir geri hlutina fyrir okkur. Fólk sem ég kynntist af kynslóð ömmu og afa finnst mér hafa átt það sameiginlegt, að vera nægjusamt og hafa mikla sjálfsbjargarviðleitni.

Á sama tíma og við viljum bæta skólakerfið, því það er ekki vanþörf á, þá þurfum við líka að gera miklar kröfur til okkar sjálfra og ekki ætlast til þess að aðrir geri hlutina fyrir okkur.

[Halldór Jónsson, 14.9.2011 kl. 10:52]

Sæll Jón Ríkharðsson, þakka þér fyrir þitt vandaða tilskrif.

Ég er sammála þér um flest og þykir mikið til um frásagnir þínar af afa þínum og ömmu.

Fólk frá fyrri tíð sem ég þekkti var margt með þjálfun í hugarreikningi. Thor Jensen gat lagt saman´kladdana með því að renna augunum yfir þá.Þýsk vinnukona heima eftir stríðið gat margfaldað saman stórar tölur í huganum. Þetta hafði hún lært í sínum skóla.

Það er eins og fólk núna telji hugarleikfimi og utanaðbókarlærdóm vera eitthvað ófínt. Það má ekki kenna múslíma biflíusögur og prófa hann í þeim osfrv. Þær voru mitt uppsláttarfag þó eð ég gæfi lítið fyrir sannleiksgildið.

Það er of lítil áhersla lögð á það uppeldinu að heilinn er mikilvægasta líffærið. Hann ber að varðveit og þroska í stað þess að dýrka þá sem eru fljótastir að láta hann hristast í náunganum.Einn kunningi minn sagði við mig að í stað myndastytta af kóngum og landvinningamönnum á hestbaki með sverð í hönd ætti að vera bara mynda af mannsheila. Öll mannkynssagan væri bara afrakstur af heilastarfsemi en í minna mæli af vöðvanotkun. Af hverju eru sumir menn yfirburðamenn?Vísindamenn, aflaskipstjórar, smiðir?

[Haraldur Hansson, 14.9.2011 kl. 12:45]

Heitir það ekki annars stigs jafna?

Hvað um það. Í landsprófi hafði ég "gamaldags" íslenskukennara, sem stundum var með mánudagsveikina. Hann státaði samt af afburða árangri nemanda sinna, hvar sem hann kenndi; á Akranesi, Ísafirði, Dalvík og víðar.

Eftir að hann hætti kennslu, var rætt við hann um skólamál. Hann gaf nútíma kennslu ekki háa einkunn. Gagnrýndi kennara fyrir að treysta sér ekki til að halda athygli nemenda og aga í bekknum. Þegar þeir svo endanlega gæfust upp væri borðunum raðað saman, nemendur látnir sitja í hring og uppgjöfin kölluð "hópvinna"!

Þessi mæti maður er látinn fyrir nokkru, en ég kann ennþá rullurnar sem hann lét mann læra utanbókar í málfræði. Það þykir víst ekki fínt í dag, en ekki vildi ég vera án þeirra.

[Halldór Jónsson, 14.9.2011 kl. 15:31]

Ekki veit ég betur en að ég hafi alist upp við annarar gráðu jöfnur. En við erum að tala um sama hlutinn Haraldur. Hvað voru margir í þínum bekkjum?

[Alfreð K, 14.9.2011 kl. 22:13]

Það að margföldunartaflan skuli ekki lengur vera kennd í grunnskóla er „SKANDALL!‟

Við vorum látin læra margföldunartöfluna endanlega í 6. bekk (11 ára) og kunnáttan okkar var svo aftur staðfest með hraðaprófi í 7. bekk.  Enginn komst upp með að falla, menn voru bara látnir taka prófið aftur og aftur þar til að taflan var kominn inn í hausinn.  SVO EINFALT VAR ÞAÐ.

Hvað í ósköpunum eru kennslustjórar og aðrir ráðamenn í menntageiranum eiginlega að hugsa?  Bara skelfilegt! 

Og, já, sammála Halldóri, annars stigs jafna eða annarrar gráðu jafna, tvö góð og gild heiti á sama fyrirbærinu.

[Haraldur Hansson, 15.9.2011 kl. 01:11]

Sæll aftur.

Í barna- og gagnfræðaskóla, sem nú heitir grunnskóli, vorum við oftast um 30 í bekk. Eitthvað færri í landsprófi, ef ég man rétt.

Hef ekki heyrt það fyrr að hætt sé að kenna margföldunartöfluna! Getur verið að það sé rétt? Þetta hlýtur að vera misskilningur.

[Halldór Jónsson, 15.9.2011 kl. 22:03]

Haraldur,

 mig minnir að minn landsprófsbekkur hafi verið 33. Taflan er sögð kennd í grunnskólanum en það er ekki gengið eftir því að hún sé lærð. Fæstir 12 ára kunna hana held ég Alfreð K.