Er of hættulegt að blogga?

hvarflar að mér þegar ég les um mál Gunnlaugs Sigmundssonar gegn Teiti Atlasyni, sem ríkisbubbinn  ætlar að gera gjaldþrota fyrir að Teitur er ekki ánægður með hvernig Gunnlaugur komst yfir Kögun.

Ég er það ekki endilega heldur. En þori ég að blogga um það með reiði og peningavald Gunnlaugs yfir mér?

Og ég sem hélt að maður mætti skrifa um hugsanir sínar a blogginu.  Það má ekki samkvæmt þessu. Ég hef fundið fyrir ýmsum hugsunum til dæmis um Halldór Ásgrímsson og trilluútgerðina hans, kótamál Skinneyjar,  söluna á ÍAV, Finn Ingólfsson og Frumherja og fleiri slík mál tengd Framsóknarmönnum.   En er  óhætt að tjá hugsanir sínar á bloggi ?  Er blogg ekki lengur farvegur hugsana heldur grundvöllur meiðyrða eins og frásagnir af málum Teits, Hannesar Hólmsteins og Jóns Ólafssonar, sýna?

Má ég ekki hugsa illa um einhvern ákveðinn manna. Má ég ekki segja neinum þó ég hugsi illa um mann? Má ég ekki segja neinum frá því hvað ég er að hugsa?  Get ég þurft að sanna það að ég sé ekki að hugsa tóma steypu?  Og borga skaðabætur ef ég hugsa vitlaust? Og bera foreldrar mínir ábyrgðina fyrir að hafa fætt mig svo heimskan að ég hugsa skakkt um Gunnlaug Sigmundsson og fleiri?

Verðu maður að hætta þessu bloggi? Standa við hvert orð? 

 

Athugasemdir

[Ómar Bjarki Smárason, 30.11.2011 kl. 21:57]

Það er nú hvorutveggja jafn saklaust "að hugsa um steypu" eða "hugsa tóma steypu", en hið fyrrnefnda gæti kannski orðið saknæmt komi fram alkalívirkni í steypunni eða önnur óáran....

En þetta er orðið sjúkt samfélag, Halldór, ef menn geta hugsanlega í krafti illa fengins fés knélagt náungann fyrir einhver orð sem látin eru falla  í tveggja manna tali eða á spjallrásum. Þetta nýjasta mál er náttúrlega alveg stórundarlegt, en víst öruggara að tjá sig sem minnst um það.

Sjúkleikinn sem leggst á auðvisana gæti hugsanlega í tímans rás fengið fræðiheitið "auðvisna".... meðferðin við henni virðist helst vera á lögfræðilegum nótum, eða hvað...?

[Jón Baldur Lorange, 30.11.2011 kl. 23:16]

Þörf hugvekja í bloggheimi. Tjáningarfrelsið gæti reynst okkur bloggurum dýrkeypt. Á mannamáli heitir þetta ÞÖGGUN. Sennilega verða bloggar þeir einu sem verða dæmdir fyrir að iðka tjáningarfrelsið. Svo mikið er víst að útrásarvíkingar og stjórnmálamenn, sem urðu ríkir í gegnum stjórnmálastarf sitt á einhvern óskiljanlegan hátt, leika við hvurn sinn fingur, nú sem fyrr. 

[Jón Baldur Lorange, 30.11.2011 kl. 23:16]

... verða bloggarar þeir einu ... átti þetta víst að vera

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 30.11.2011 kl. 23:56]

Það verður alltaf viðkvæmt hvað maður segir og hvar.

Ef þú situr niðri í lúkar á bát þá máttu segja það sama og félagarnir og enginn mun berja þig!

En ef þú ferð út fyrir það sem félagarnir þola frá þér þá gætir þú lent í erfiðleikum.

Þetta er nú aðeins dæmi tekið af handahófi, en hefur þó einhvern sannleikskjarna.

Auðvitað er ekki hægt að segja hvað sem er á blogginu, það er augljóst.

Það þarf að tala af einhverri virðingu fyrir öðru fólki og sérstaklega þarf að vanda um, ef maður vill bera á borð alvarlegar ávirðingar. Þær þurfa þá að vera studdar með haldbærum rökum, annars eru þær rógur.

Svo haldbærum að rökin myndu halda í réttarsal.

Best er að vera vel vakandi og vel meinandi um að tala sannleikann, ekki getsakir.

Fyrirgefðu mér Halldór að koma með þetta innlegg. Ég veit að það verður ekki eins krassandi hjá þér bloggið, ef þú ferð að stilla þig sérstaklega af, svo þú sleppir við málshöfðun frá einhverjum sem móðgast vegna þinna frjóu skrifa.

[Jens Guð, 1.12.2011 kl. 00:35]

  Það er ansi merkilegt að Gunnlaugur þessi telji sig nauðbeygðan til að senda bloggaranum svívirðingar í smáskilaboðum (SMS) og þykjast vera Íslendingur í Svíþjóð.  Það litla sem birt hefur verið af smáskilaboðunum er verulega sjúkt og vekur upp margar spurningar. 

[Stefán Örn Valdimarsson, 1.12.2011 kl. 14:24]

Að sjálfsögðu er ekki er eðlilegt að tjá allar hugsanir á bloggi frekar en á öðrum opinberum vetvangi.  Það er t.d ekki eðlilegt að ég heldi því fram hér að þú ,Halldór, værir kynferðisafbrotamaður eða að Jens beitti maka sinn ofbeldi. Ábyrgð hlýtur  að eiga fylgja orðum og er þá sama hver á í hlut.

[Jón Ríkharðsson, 1.12.2011 kl. 15:01]

Þetta er þörf umræða hjá þér Halldór og nauðsynlegt fyrir okkur að hugsa vandlega um þessi mál.

Tjáningafrelsið má aldrei skerða, það getur haft ófyrirséðar afleiðingar.

Stundum hef ég boðist til þess, svona hálfpartinn í gríni, en öllu gríni fylgir einhver alvara, að taka við öllum skömmum sem menn hafa þörf fyrir að koma á framfæri.

Ég hef fengið að heyra ýmislegt um mig, því ég er harður sjálfstæðismaður, en slík afstaða er ekki vinsæl í þeim jarðvegi sem ég er sprottin úr.

Ég ólst upp við hatur á íhaldinu og allskyns trölasögur og samsæriskenningar. Oft hef ég verið á skipum og bátum þar sem ég hef verið einn um þessa afstöðu mína.

En enginn af þeim sem hafa sagt ansi ljóta hluti varðandi mitt hugarfar er illa við mig. Orð segja nefnilega ósköp lítið ef maður hugsar bara um merkingu þeirra, við erum nefnilega ekki mjög góð í að tjá okkur.

Þegar skipsfélagar mínir hafa sagt mig vera brúntungu (það þýðir á sjómannamáli að menn séu með tunguna á kafi í óæðri enda mektarmanna og gefur til kynna að viðkomandi sé ekki sjálfstæður í skoðunum), þá eru menn að tjá sína upplifun á Sjálfstæðisflokknum sem mótast hefur af þeirra umhverfi.Oftast svara ég með gríni og menn verða bestu vinir á eftir.

Reiðin og tortryggnin er allsráðandi um þessar mundir. Orð sem sögð eru beinast ekki endilega að persónunni, heldur er þetta tjáning tilfinninga. Þeir sem hafa tekið þátt í pólitík og viðskiptum eru berskjaldaðri en aðrir og þeir fá oftast á sig gusuna, stundum óverðskuldaða.

En þetta þýðir ekki að sumir geti ekki átt gusuna inni, þannig að við þurfum alltaf að notast við dómgreindina.

Við þurfum að læra að skilja hvert annað, öll viljum við það sama, réttlátt og friðsælt líf.

Við megum ekki banna öðrum að koma með meiðandi ummæli um nokkurn mann. Hinsvegar getum við staðið saman um að leiðrétta umælin, ef þau reynast ekki á rökum reist.

[Helga Kristjánsdóttir, 2.12.2011 kl. 01:04]

   Og bera foreldrar mínir ábyrgð á því að ég hugsa skakkt um Gunnlaug Sigmundsson. ofl.  Datt í hug hvort þorandi er að lýsa dálæti á syni hans, Sigmundi Davíð, sem stjórnmálamanni.  Ég þekkti ekkert til hans (nema ungan mann á Ruv,) ,eða föður hans,en les um það á blogginu.   Ég hef bæði fengið undirtektir og einnig skömm í hattinn,  Ég  fer ekki ofan af því og á mörg skoðanasystkin sem segja hann,Vigdísi og Guðmund M.,sérstaklega skelegg og ráðagóð. Ég hrekk nú ekki við þó ríkisstjórnin skelli skollaeyrum,við þeirra málflutningi,eina sem þau geta gegn þeim er að dikta upp mismæli Vigdísar,svo barnalegt sem það er,vorkunn!! þau eru nú bara hálfgerð leppstjór ESB. 

[Sigurður Alfreð Herlufsen, 8.12.2011 kl. 15:23]

Mig langar líka til að lýsa yfir ánægju með framgöngu Sigmundar Davíðs.

Í mínum huga er hann til fyrirmyndar í framkomu.

Greinilega vandur að virðingu sinni.

Hann fær engann mínus hjá mér vegna ávirðingar föður síns, þó nú ekki væri.