Machtpolitik

var eitthvað orð sem rifjaðist upp fyrir mér í gær þegar ég las leiðara Morgunblaðsins eftir þið vitið hvern.

Maður hét Adolf og var frammámaður í Þýzkalandi. Hann var þekktur fyrir að beita fyrir sig þessari gerð af stjórnlist. Hann hótaði öllu illu ef menn ekki gengu að kröfum hans. Leyfðu honum að leggja undir sig Austurríki og Tékkóslóvakíu. Svo kom röðin að Póllandi sem hann og Stalín sömdu um að skipta á milli sín. Þetta átti að fara fram án teljandi vesens og afskipta Breta og Frakka. Þetta var bara örlítil hagræðing. Að vísu mátti Stalín vita af lestri bókarinnar eftir téðan Adolf að hann væri næstur í röðinni.

Það hljóp snurða á þráðinn hjá Dolla því hinu megin Ermasund var "hálfamerísk fyllibytta", eins og hann skilgreindi það sjálfur bindindismaðurinn, að koma til valda. Víst líka af indíánaættum sem ekki bætti skaplyndið.

Allt þetta kom í hugann við lestur leiðarans þegar maður hugleiðir að hér talar maður sem nauðþekkir það sem hann er að skrifa um eftir áralöng kynni af Jóhönnu Sigurðardóttur og mikið í samstarfi.Sjálfsagt ekki auðvelt verk alltaf gætu þeir ímyndað sér sem muna myndina af munnsvip Jóhönnu þegar hún skildist við Jón Baldvin.

Grípum niður í skrifin:

"Eitt megineinkenni á stjórnmálaferli Jóhönnu Sigurðardóttur frá fyrstu tíð hafa verið hótanir hennar.Allur hennar langi ferill er löðraður í hótunum. Þá sögu þekkja nú orðið flestir og sumir mjög vel. Hún hótaði samstarfsmönnum sínum og flokkssystkinum sínum reglubundið. Fengi hún ekki þessa eða hina sérkröfu sína fram myndi hún fara. Henni kæmi ekkert við þótt aðrir hefðu náð samkomulagi um annað. Fengi hún ekki sitt fram, kröfu sem hún ein stóð að baki, færi hún úr ríkisstjórn, úr þingflokki eða úr flokki, eftir því sem við átti í hvert sinn.

Það var raunar með eindæmum hversu lengi var látið undan hótunum af þessu tagi. Margföld reynsla er fyrir því að slíkt sé skammgóður vermir.....
Hún þakkaði aldrei þótt komið væri til móts við óbilgjarnar kröfur hennar. Hún þakkaði sínum eigin hótunum þann árangur.

Sérhver eftirgjöf vegna hótana kallaði fljótlega á nýjar kröfur og nýjar hótanir. Að lokum fór það iðulega svo að mælirinn fylltist og Jóhanna fór úr ríkisstjórn, hún fór úr þingflokki, hún fór úr flokki og stofnaði nýjan flokk til að skaða sinn flokk sem mest. Og nýja flokknum stjórnaði hún með hótunum....."

" Hossaðu heimskum gikki, hann gengur lagið á..." er í einhverju vísukorni sem ég er búinn að gleyma. Þetta varð reynslan af Machtpolitik Hitlers. Menn sjá í gegnum hótanirnar og hætta að láta blöffa sig eins og fólkið í þorpinu hætti að trúa því þegar strákurinn æpti alltaf úlfur úlfur.

Nú á að koma í gegn breytingum í sjávarútvegi með því að setja fyrst fram hótanir og svo að slaka til svo allir sjái hversu góður maður er.Og fleira í þeim dúr þó að það kosti sumarþing.

Nú styttist í það að fólk hætti að taka hótanir Jóhönnu alvarlega. Þó er líklega ekki enn fullkomnuð sú bólusetning sem þjóðinni er nauðsynleg áður en lýkur. Því 20 ára ónæmi gegn vinstristjórn er það sem þjóðinni verður notadrýgst eftir þessa vegferð með Jóhönnu Sigurðardóttur og öllu því liði sem hefur haldið henni við völd í 3 ár.

Næsta ár er líklega að eilífu glatað þjóðinni í endurreisnarstarfinu sem framundan er. Við verðum að þreyja þorran og góuna meðan þetta lánlausa lið safnar í eeftirlaunasjóði sína. En Machtpolitík Jóhönnu Sigurðardóttur skilar minni árangri eftir því sem lengra líður.

Að lokum átti Adolf aðeins einn traustan bandamann eftir í heiminum en það var hann Mússólíni. Sagan endurtekur sig segja þeir þó Gunnarsstöðum verði seint jafnað til Genúa.