"Svá er sagt

þá er Sturla frétti lát Þorbjargar, konu Páls prests, at hann leggst í rekkju,-og þat var honum mjök títt þá er hann var hugsjúkur. Menn fréttu at, hví þat gegndi.

      Hann svarar:"Ek hef nú þau tíðendi fregit, er mér þykkja áhugaverð."

     Menn svöruðu: "  Ekki hugðum vér, at þú myndir stríð um þat bera, þótt Þorbjörg væri önduð."

Sturla svarar: "  Annat ber ok til þess, at mér  eru eigi allhæg at,  því at ek virði svá sem aldri væri saklaust við sonu Páls ok Þorbjargar, meðan hon lifði. En nú samir eigi vel at veita þeim ágang, er hon er önduð." 

Svo fór eiginlega þegar Davíð hvarf úr borgarpólitíkinni að Ingibjörg Sólrún virtist missa alla baráttugleði. Mér fannst hún aldri ná flugi eftir það. Áður gat hún gusað á löngu innsoginu; " Eeeeeeeeeeeeeen Sjálfstæðismenn ! " og komið með ræðu sem lýstu hennar eigin undirmálum, eins og " hallalaus borgarsjóður" og  svo "undirliggjandi halli "  þegar sannleikurinn kom í ljós.  En þegar Davíð var farinn þá var eins og henni samdi eigi eins vel að veita þeim ágang.

Mér varð hugsað til Hvamm-Sturlu þegar ég horfði á beygðan og bukkaðan Steingrím Jóhann  ganga frá fámennum blaðamannafundi sínum þar sem hann tilkynnt uppgjöf sína. ...At nú myndi mér eigi sama að veita þeim ágang mér til skemmtunar þá er höfuðfjándinn er af sviðinu.

Svá kann at verða sagt að eigi verði eins léttvígt og fyrr þá slíkt andlát er fregit.