Hvernig getur þjóðin

haldið við það að hún vilji þjóðaratkvæði um að halda áfram aðildarviðræðum sem hingað til hafa ekki snúist um grundvallaratriðin sjávarútveg og landbúnað? 

Kristinn Karl Brynjarsson skrifar góða greinu um þetta mál í dag í Mbl:

"Það ætti að vera öllum ljóst að í raun má segja að aðildarviðræðunum hafi lokið þegar í ljós kom að himinn og haf var á milli íslensku samningsviðmiðanna í sjávarútvegi og landbúnaði og rýniskýrslu ESB um sömu málaflokka.

 

Flestallar hugmyndir manna að sérlausnum í þessum köflum eru þess eðlis að hvergi er hægt að finna þess stað í regluverki ESB að þær gangi upp. En meginforsenda þess að kröfur umsókarríkis í aðildarferli gangi upp er að hægt sé að finna þess stað í regluverki ESB að hægt sé að verða við kröfunum.

 

Vilji menn halda áfram aðildarviðræðum verða menn að svara því, hvort þeir telji líkur á því að sá fordæmalausi viðburður eigi sér stað í sögu ESB að sambandið breyti regluverki sínu til að þóknast kröfum umsóknarríkis, ásamt því að koma með haldbær rök fyrir þeirri skoðun sinni. Eða þá bara segja það hreint út að þeir vilji breyta samningsviðmiðum Íslands, sem samþykkt voru á sínum tíma af Alþingi, á þann hátt að þau samrýmist regluverki ESB. Draumkenndar og jafnvel skáldlegar hugmyndir manna um eitthvað sem ekki er að finna í regluverki ESB eru vita gagnslausar í umræðunni. Enda snýst, eins og öllum ætti að vera ljóst, aðildarferli að ESB um það og ekkert annað en það að umsóknarríki gangist undir regluverk ESB og eiginlegar viðræður ganga út á það að ákveðið er hverju umsóknarríki þarf að breyta í sinni stjórnsýslu og landslögum og hvenær þær breytingar eigi sér stað.

 

Spurningin er aldrei hvort umsóknarríki aðlagist regluverki ESB eða ekki, ljúki aðildarviðræðum með samningi. Heldur er spurningin eingöngu hvenær það verður.

 

Það er alveg ljóst að íslenskur þjóðarvilji breytir ekki með nokkru móti stöðu mála varðandi sjávarútveg og landbúnað í aðildarferlinu. Til að staðan breytist þarf annaðhvort regluverk ESB að breytast eða samningsviðmið Íslands.

 

Það er líka alveg ljóst að það er tæknilega mögulegt að knýja fram með þjóðarvilja áframhaldandi aðildarviðræður við ESB. En þjóðarviljinn opnar ekki eða lokar samningsköflum í aðildarferlinu. Heldur opnast kaflar þegar umsóknarríkið hefur áætlun um það með hvaða hætti það ætlar að laga sitt samningsviðmið að regluverki ESB. Þegar hægt er að staðfesta að þeirri aðlögun sé lokið og/eða samið um hvenær slíkri aðlögun ljúki að fullu er kaflanum lokað.

 

Það er því alveg hægt að hefja viðræður aftur. En hníga að því einhver skynsemisrök að hefja viðræður þegar ljóst er að þeim muni í rauninni að öllu óbreyttu ljúka á sama stað og þeim lauk síðast?

Svari nú hver fyrir sig."

Hvernig í veröldinni á að halda áfram viðræðum um sjávarútveg sem ESB vildi ekki hefja árið 2011?

Eða er ástæðan fyrir þessu máli einfaldlega sú að þjóðinni þyki svona gaman af þjóðaratkvæðagreiðslum per se?

Það var vissulega gaman að atkvæðagreiðslunum um Icesave þar sem þjóðin beygði bjánana á Austurvelli.  Kannski er það stjórnarformið sem byggist á þjóðaratkvæðagreiðslum svipað og í Sviss sem heillar okkur?

Ef svo er þá er ég alveg til í að greiða þjóðaratkvæði um meðferð hælisleitenda, Schengen  og byggingu mosku á Íslandi.

Þá getur þjóðin kannski gert eitthvað af viti.