Manndrápin framundan

sem tilhugsun virðist vera að vekja stöku mann til þess að gera sér grein fyrir hvert stefnir í kjarabaráttunni. Maður heyrir æ fleiri af almenningi segja að það sem framundan sé ekki það sem þeir vilji í raun og veru. Hlýtur ekki að vera til lausn?

Orð Bjarna Benediktssonar um skyldu manna til að líta í eigin barm áður en búin er til einhliða kröfugerð á ríkið, vekja manni vonir um að einhversstaðar í myrkrinu  sé ljóstýru að finna. Þau orð undirstrika það líka, á hversu miklu frumstigi okkar lög um stéttarfélög og vinnudeilur eru í raun og sannleika. Eru þeir yfirleitt til sem vilja verja okkar núverandi kerfi í alvöru? Vilja bera það saman við það sem gerist í nágrannalöndum okkar?

Ég held að brýna nauðsyn beri til að líta til annarra landa hvað þessi mál um stéttarfélög og vinnudeilur varðar og hefjast handa ekki síðar en þessari orrustu lýkur sem nú er að hefjast.