Stjórnvitringur

af vinstri vængnum er Katrín Jakobsdóttir.

Hún hefur viðrað þá skoðun sína að þak á leigusamninga um íbúðarhúsnæði sé það sem vantar til að leysa vandann í húsnæðiseklunni.

Þetta er svo skemmtileg nálgun á vandamálið að það er ástæða til að staldra við.Sumir framtaksamir unglingar keyptu marga miða á nýja Roy-mynd í Ausurbæjarbíó í gamla daga. Þegar klukkan var svona hálf þrjú komu strákar kannski af Nesinu eða innan úr Heimum og gripu í tómt. Allt uppselt. Þá stóðu þeir framtaksömu og buðu miða til sölu. Miðaverðið var fljótt að taka breytingum eftir því hver aðsóknin var. Ef eitthvað bakslag kom lækkaði miðinn en gat hækkað fljótt í troðningi. 

Þetta var þvílíkur viðburður á sunnudegi þegar ný Roy-mynd kom að maður lét sig ekki vanta. Mættur í biðröð löngu fyrir opnun. Ég man ekki neina atburði úr æsku minni sem toppuðu Roy-mynd. Þetta var svo heillandi veröld með góðviðri og náttúrufegurð, skothríð og slagsmálum að söngurinn náði ekki að ganga fram af manni né blása manni þeirri hugmynd úr brjósti að það væri feimnisatriði að syngja upphátt. Enda þagði maður vandlega í söngtímum. Og mikið gat verið ömurlegt á Snorrabrautinni þegar maður gekk út frá þessari glöðu og glæstu veröld út í norðanþræsuna og moldrokið. Mikið gat maður þráð að eignast föt og byssu eins og hann Roy.

Skyldi Katrín aldrei hafa frétt af þessum samkundum? Hefur hún aldrei tekið þátt í samkeppni? Aldrei velt fyrir sér áhrifum af skorti á verðlag? Eða hvaða áhrif offramboð á fiski á markaði hefur á verðið?

Hvað myndi gerast ef þetta þak yrði sett? Yrði farið eftir því? Myndi það auka framboð á leiguhúsnæði? Myndi það minnka eftirspurn? Myndi það örva menn til byggingar á félagslegu leiguhúnsæði?

Grunnstefna Sjálfstæðisflokksin er séreignarstefnan í húsnæðismálum. Flokkurinn trúir því að með henni vegni fjölskyldunum best. Hún byggi upp samkennd fjölskyldunnar og hvetji fólk til ráðdeildar auk þess sem hún veitir gleðinni yfir því að vera að gera eitthvað varanlega gott fyrir sig og sína inn í daglega lífið.

Þeim mun hörmulegra er hversu miklir tréhestar hafa víða valist í forystu fyrir Sjálfstæðisflokkinn á umliðnum árum í sveitarstjórnir. Menn sem alls ekki skilja þessi grunnatriði heldur einblína á lóðasölu og yfirtökugjöld til verktaka sem byggja einungis lúxusvöru til að græða sem mest. Gersamlega ömdverð stefna við það að örva fólk til sjálfbjarga og eigin vinnu. Þetta er fólk sem væri víst með að taka undir með Katrínu Jakobsdóttur um nauðsyn þess að stýra leigumarkaðnum og efla húsnæðisbótakerfið.

Mikið eru menn annars fljótir að gleyma grunnatriðunum í stefnu flokks eins og Sjálfstæðisflokksins, "að vinna að víðsýnni og þjóðlegri umbótastefnu á grundvelli atvinnufrelsis og einstaklingskerfis með hagsmuni allra stétta fyrir augum." Menn geta velt því fyrir sér hvort áralöng fylgisspekt við óbreytt kvótakerfi, sem er andstæða alls þessa og blind þjónkun við spillingu lífeyrissjóðakerfisins og opinbera forsjá af flestu tagi hefur spillt hugarfari fólks svo mjög að það komi ekki lengur auga á sjálfstæðisstefnuna sjálfa. Fólk sem svo sér sjálft sig auðveldlega í að afhenda fullveldið til Brussel, fólk sem þorir ekki að mótmæla innflytjendastefnu vinstri aflanna og fólk sem er hætt að virða Ísland sem sérstaka arfleifð sinnar þjóðar en vill fleygja henni í fang hvers umrennings sem hingað rekur.  

Díokletían Rómakeisari fann upp þá hagfræði verðlagsstýringar sem Katrin Jakobsdóttir aðhyllist. Á hans dögum voru verðlagsstjórar á hverju götuhorni sem börðust gegn verlagshækkunum. Að lokum opnuðust augu keisarans. Hann sagði af sér og sagðist vera farinn austur til Litlu-Asíu að rækta kálhausa.

Stundum finnast manni sumar stjórnarathafnir frekar gerðar fyrir afurðir Diókletíans heldur en að þær séu runnar frá þeim stjórnvitringum sem við þráum.