Er afneitun forsvaranleg?

þegar forystumenn eiga í hlut?

Ragnar Þór sem er formaður í mínu félagi V.R. virðist halda að hægt sé að semja um fast verð á lífskjörum.

Hann segir:

"

Staðreyndin er sú að forsendur lífskjarasamningsins eru fallnar á vanefndum ríkisstjórnarinnar. Aðrir þættir í endurskoðun munu að öllum líkindum halda.

Þau atriði sem fella samninginn eru atriði sem einmitt hlúa að fjölskyldum og fyrirtækjum. Og kosta skattgreiðendur að öllum líkindum ekki krónu en gætu sparað mikla fjármuni og komið í veg fyrir félagsleg og lýðheilsuleg áföll sem fyrirsjáanleg eru sem afleiðingar efnahagsáfalla.

Ef við tökum hlutdeildarlánin, þá tókst fjármálaráðherra að snúa þeirri vinnu á hvolf. Eyðileggja málið með tekjutengingum og vaxtaákvæði. Honum tókst líka að þynna það út þannig að það gagnist sem allra fæstum og nota svo vaxtabótakerfið til að fjármagna hlutdeildarlánin. Þannig að 3,6 milljarðar verða teknir af húsnæðisstuðningi til að lána fólki til húsnæðiskaupa. Lána!! Þannig að ríkisstuðningurinn breytist í lán (sem er vaxta og afborgunarlaust) en er verðtryggt með „húsnæðisvísitölu“ (markaðsverði).

Húsnæðisverð á höfuðborgarsvæðinu hefur hækkað að meðaltali um 4,4% á ári umfram verðlag síðastliðin 25 ár.

Það er ekki til verðbréfasjóður eða lífeyrissjóður sem hefur náð viðlíka ávöxtun þannig að nánast engar líkur eru á því að ríkið tapi á hlutdeildarlánunum (sem er í rauninni óhagstæðasta lánaformið í úrræðinu) allar líkur eru hinsvegar á að ríkið komi út í bullandi plús eins og raunin varð í Skotlandi þar sem fyrirmyndin er tekin.

 

Er hægt að hugsa sér skítlegra eðli?

Þynnum út stuðning og græðum á neyð!!

Fjármálaráðherra er svo einbeittur í að þynna út úrræðið og eyðileggja þessa þörfu og góðu vinnu, sem hefði komið fjölskyldum og byggingafyrirtækjum svo vel, að hlutdeildarlánin eiga að bera vexti ef fólk hækkar í launum.

Hlutdeildarlánin munu þannig skipa sér sess með óhagstæðustu lánaformum Íslandssögunnar, fjármögnuð með niðurskurði á raunverulegum húsnæðisstuðningi.

Láglaunafólkið sem stendur nægilega illa til að komast inn í úrræðið verður svo refsað grimmilega með vaxtaákvæði sem útilokar þennan viðkvæma hóp frá lífsnauðsynlegum kjarabótum með þessum jaðarskatti.

Er hægt að hugsa sér skítlegra eðli?

Lífskjarasamningurinn féll hinsvegar síðustu áramót þar sem bann á 40 ára verðtryggðum jafngreiðslulánum átti að hafa tekið gildi.

Þetta var fyrir kórónuveiruáhrifin!

Mál sem kostar ríkið ekki krónu en mun „hlúa að fjölskyldum“ um ókomna tíð með því að banna þetta viðbjóðslega lánaform. Málið hefur legið í gíslingu í fjármálaráðuneytinu frá því að samningar voru undirritaðir, útþynnt og gagnslaust með endalausum undanþágum sem gera öllum kleift að taka lánin áfram.

 

Hvernig getum við treyst fólki sem ekki er orð að marka?

Bjarni segir að forsendur ríkisins sem voru fyrir gerð lífskjarasamningsins, fyrir Covid áhrifin, séu allt aðrar. Það er rétt hjá Bjarna en það er líka staðan hjá fólkinu. Félagsmönnum okkar, skattgreiðendum sem munu fá reikninginn fyrir milljarða hundruðum sem fjármálaráðherra er að skrifa út í áhættusömum aðgerðum til fyrirtækja á meðan aðgerðir er snúa að heimilum, örugg hlutdeildarlán, eru fjármagnaðar með niðurskurði á öðrum mikilvægum stuðningi eða með því að halda lífskjarasamningsfrumvörpum í gíslingu í fjármálaráðuneytinu.

Það hlýtur að vera sjálfstæðismönnum áhyggjuefni hvernig þeir ætla að sannfæra kjósendur um næsta loforðapakka þegar þeir geta ekki einu sinni staðið við hluti sem kosta ekki neitt né ættu að trufla þá við auðvaldsdekrið.

Hvernig getum við treyst fólki sem ekki er orð að marka? Fólki sem finnst ekkert mál að svíkja hluti sem skrifað var undir og lofað var í orði og á borði?

Ég veit ekki með ykkur kæru vinir en ég var alinn upp við að standa við það sem ég segi.

Í það minnsta leggja mig allan fram við að efna þau loforð sem ég gef og standa við þær skuldbindingar sem ég skrifa undir en ekki að vinna gegn þeim.

En hvað sem því líður þá skal ríkisstjórnin búa sig undir harðan verkalýðsvetur. Vetur þar sem verkalýðshreyfingin mun uppfæra kröfugerðina í samræmi við allt aðrar forsendur en voru fyrir gerð lífskjarasamningsins.

Harðan vetur í boði Sjálfstæðisflokksins og ríkisstjórnar hans.

Og ef að samstarfsflokkarnir halda í eina mínútu að þau komist í gegnum næstu kosningar með auglýsingaherferðum sem yfirgnæfa svikin, eins og venjulega, þá er það gríðarlegt vanmat á þeim breytingum sem orðið hafa innan raða verkalýðshreyfingarinnar."

Berum þetta orðfæri saman við það sem Halldór Benjamín skrifaði fyrir þremur árum:

" 1. júní 2017

Verjum kaupmáttaraukninguna

Kjarasamningar næstu missera munu ákvarða efnahagslegar aðstæður næstu ára. Það er ábyrgðarhlutur sem atvinnurekendur, hið opinbera og viðsemjendur þeirra standa frammi fyrir. Vegna hagstæðra viðskiptakjara og styrkingar krónunnar hafa 20% launahækkanir frá ársbyrjun 2015 ekki skilað sér í aukinni verðbólgu. Nú er von að menn spyrji hvort það sé viðvarandi ástand.

Stutta svarið er nei því miður.

Launahækkanir umfram þá verðmætasköpun sem á sér stað á sama tíma í hagkerfinu munu leiða til verðbólgu. Hagkerfið hefur að undanförnu verið í leit að nýju jafnvægi vegna undirliggjandi breytinga samfara viðvarandi gjaldeyrisinnflæði, m.a. vegna vaxandi ferðaþjónustu.

Frá undirritun kjarasamninga á almennum markaði fyrir tveimur árum síðan hefur kaupmáttur verið sögulega mikill. Við höfum tekið út kaupmáttaraukningu heils áratugar á tveimur árum.

Sú breyting er einskiptisaðgerð í eðli sínu og vann gegn verðbólguáhrifum síðustu kjarasamninga. Árangurinn hefur ekki látið á sér standa. Kaupmáttur launa hefur að meðaltali aukist um 15% á undanförnum tveimur árum. Færa má sterk rök fyrir því að nýju jafnvægi þjóðarbúsins megi viðhalda við lægri raunvexti en áður. Þjóðhagslegur sparnaður hefur aukist, verðbólga hefur verið undir verðbólgumarkmiði Seðlabanka Íslands í 40 mánuði, auk þess sem raunvextir í okkar heimshluta eru í sögulegu lágmarki.

Niðurstaða kjarasamninga næstu missera mun skipta sköpum um efnahagslega þróun á Íslandi næstu ár.

Til lengri tíma getur kaupmáttur ekki vaxið meira en framleiðni í efnahagslífinu. Launahækkanir umfram getu atvinnulífsins til að taka á sig aukinn kostnað valda verðbólgu. Hækkun raungengis vegna mikillar verðbólgu er ekki sjálfbær og stuðlar að viðskiptahalla og erlendri skuldasöfnun. Það gerðist síðast á uppgangsárunum 2001-2007 og hefur oft gerst áður. Ójafnvægi myndast sem að lokum leiðréttist með gengisfalli krónunnar. Sú nálgun er fullreynd og finna má mýmörg dæmi um hana í hagsögu Íslands.

Ekkert verður til úr engu. Undirstaðan er að tryggja samkeppnisstöðu útflutningsgreina og byggja upp kaupmátt launa við sjálfbært raungengi. Eina leiðin til að bæta lífskjör til langframa er að byggja á traustum stoðum sem samræmast ytri jöfnuði og forðast efnahagsskelli fortíðar.

Frá síðustu aldamótum hefur framleiðnivöxtur hagkerfisins einungis á þremur árum af sautján verið umfram launahækkanir. Þrálát verðbólga hefur verið fylgifiskur þessarar þróunar. Frá árinu 2014 hafa laun hækkað langt umfram framleiðnivöxt í hagkerfinu. Styrking krónunnar gagnvart erlendum gjaldmiðlum og sögulega hagstæð viðskiptakjör á sama tíma hafa hins vegar haldið verðbólgu niðri. Sú forsenda mun ekki halda til lengri tíma og það er óábyrgt að treysta á það.

Tækifærið framundan er risavaxið. Aðferðafræði fortíðar er fullreynd.

Frá árinu 1994 hafa árlegar launahækkanir á Íslandi að meðaltali verið 6,5% en á sama tíma hefur verðlag hækkað að meðaltali um 5% á ári. Kaupmáttaraukning hefur því að meðaltali verið 1,4% á ári.

Norðurlöndin hafa hækkað laun minna en vegna minni verðbólgu hefur kaupmáttaraukningin þar verið svipuð og á Íslandi. Aftur á móti hefur vaxtastigið á Íslandi verið mun hærra vegna mikillar verðbólgu.

Frá undirritun kjarasamninga á almennum markaði fyrir tveimur árum síðan hefur kaupmáttur verið sögulega mikill. Við höfum tekið út kaupmáttaraukningu heils áratugar á tveimur árum.Verkefni komandi kjarasamninga er að verja þessa kaupmáttaraukningu.

Halldór Benjamín Þorbergsson, framkvæmdastjóri SA."

Síðan þetta var ritað hefur kaupmáttur enn vaxið eftir lífskjarasamningana  umfram verðlag, vextir stórlækkað í skugga efnahagsáfalls af völdum veirunnar en dimmir skuggar kreppu og stvinnuleysis  færst yfir þjóðfélagið.

Ragnar Þór, Flugfreyjur  og Sólveig Anna virðast halda að hægt sé að festa lífskjör með pennastrikum sem engin ytri áföll  fái hróflað við.

Styður sagan  slíkar skoðanir?

Mun afneitun staðreynda og hótanir byltingarmanna mörgum  hjálpa til lengdar?