Halldór Jónsson

12.9.2020 | 15:31

Kveðjustund

kemur í lífi hvers manns. Margir tjá sínar tilfinningar á bókfelli við slík tímamót.Þó mönnum takist misjafnlega er hugurinn að baki ávallt það sem máli skiptir.

Eina slíka hugleiðingu las ég á dögunum sem kom við mig vegna einlægninnar og ástúðarinnar sem að baki orðunum býr.Og því sem máli skiptir mestu i þessu lífi, móðurástin, kærleikurinn og umhyggjan fyrir öðrum sem skín eins og sólin sjálf yfir fjallsbrún að dimmum dal. Ást sonar og þakklæti til móður sinnar að lífi hennar loknu.

Ég leyfi mér að tilfæra þessi orð hér mér til minnis fremur en annað. Hverjir eiga í hlut skiptir ekki máli og ég vona að mér fyrirgefist framhleypnin gagnvart mér bláókunngu fólki að taka þennan texta upp án leyfis. Því er ég mjög efins um hvort ég eigi að gera þetta og ef til vill á ég að eyða þesu þessu bloggi sem óþörfu. Því textinn stendur sjálfur fyrir sér og varðveittur annarsstaðar.

Það er fegurðin ein og ástúðin sem skiptir máli fyrir mig og knýr mig til ljóða sem áminningu til mín og okkar allra sem fjölskyldna, um nauðsyn þess að að vanda okkur í hinu hversdagslega lífi. Einn daginn er það of seint að ráðstafa nokkru betur.

"Elsku mamma. Hvernig kveður maður þig í hinsta sinn? Hvernig þakkar maður fyrir alla ástina og umhyggjuna sem þú hjúpaðir mig alla ævi? Hvernig get ég sýnt þér hversu mikið ég elskaði þig og hversu mikið ég reiddi mig á þig sem örugga höfn í lífsins brotsjó?

Ég sit hérna hjá þér á sjúkrahúsinu með hönd þína í minni og bið þess að þú vaknir hraustari eftir þessa löngu nótt. Ég þrái að fá að tala við þig um svo margt og óska svo heitt að þú verðir hjá okkur aðeins lengur. Þetta gerist allt svo hræðilega hratt. Svo vek ég þig við sólarupprás, horfi í augu þín og uppsker bros.

Þú segist enn vera þreytt og að þú viljir ekki vakna strax – jánkar því að vilja hvíla þig aðeins lengur og ég ákveð að bíða með spjallið.

Ég næ þó að skjóta inn með innlifun „...en þú veist að þú ert besta mamma í heimi!“ og uppsker þetta yndislega bros þitt sem einkennir þig svo ótrúlega. Hvernig þú brosir líka alltaf svo sterkt með þínum skörpu en blíðu augum.

Þetta eru síðustu samskipti okkar – stuttu seinna ertu horfin af þessari jörð.

En kannski eru þessi stuttu samskipti þau einu sem þurfti. Þau einu sem í raun skipta máli nú þegar við lokum hringnum frá fæðingu til dauða. Ég horfi út um gluggann yfir Eiríksgötuna á húsið þar sem þú fæddir mig fyrir hálfri öld og okkar sameiginlega ferðalag hófst á fæðingardeildinni. Einungis 150 metrar eru þarna á milli – frá upphafi til enda okkar samveru á þessari jörð. Lífið er skrýtið.

Þú varst besta mamma í heimi, það er eina sem ég get sagt um okkar samveru. Ég naut alltaf góðs af endalausri gæsku þinni og ró í öllu sem á dundi á ferðalagi mínu með þér sem barn, strákur, maður og svo loks fjölskyldufaðir. Alltaf mætti maður skilningi og ást hjá þér, þegar þú horfðir á mann með skilyrðislausri ást og hallaðir höfði til hliðar með blíðu andvarpi.

Takk fyrir allt elsku mamma. Ég mun sakna þín mikið, en mikið óendanlega er ég þakklátur fyrir allar stundirnar sem við áttum saman og allt sem þú gafst mér í veganesti í lífinu"

Mér finnst þarna sagt flest sem máli skiptir af syni við góða móður af nærfærni og sannleika.Slík orð geta vakið söknuð og eftirsjá fyrir eitthvað sem við sjálf hefðum viljað haga öðruvísi í okkar eigin lífi en létum ógert.

Þarna er sögð ævisaga í fáum orðum sem mega gjarnan geymast sem sjálfstæð fegurð um kveðjustund.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Breytt s.d. kl. 10:42 | Facebook