Hver orti?

"Hin gömlu kynni gleymast ei

 er glóir vín á skál.."

Var það Árni Pálsson eða Ágúst H. Bjarnason?

En textinn birtist víst fyrt í Iðunni sem Ágúst gaf út en það var eitthvað á reiki með höfundinn að þýðingunni á textanum hans  Roberts Burns.

Hver veit best hver orti þýðinguna? 

Athugasemdir

[Hallgrímur Hrafn Gíslason, 31.12.2020 kl. 00:00]

Árni Pálsson, snaraði a íslensku, er sagt ef þu spyrð google 

[Húsari. (IP-tala skráð) 31.12.2020 kl. 00:17]

Sæll Halldór!

Ég sé að hugurinn
ber þig hálfa leið að þessu sinni, -
og er það vel!

Vonandi tekur þú mark á Árnastofnun:

Hin gömlu kynni

Fyrsta ljóðlína:Hin gömlu kynni gleymast ei

Höfundur:Robert Burns

Þýðandi:Árni Pálsson, prófessor

Viðm.ártal:≈ 1925

1.

Hin gömlu kynni gleymast ei
enn glóir vín á skál.
Hin gömlu kynni gleymast ei
né gömul tryggðarmál.
Ó, góða, góða, gamla tíð
með gull í mund.
Nú fyllum báðir bikarinn
og blessum liðna stund.

2.

Við leiddumst fyrr um laut og hól,
er lóan söng í mó.
En draumar svifu, söngur hvarf
úr Silfrastaðar skóg.

3.

Við óðum saman straum og streng
og stóðumst bylgjufall.
En seinna hafrót mæðu og meins
á millum okkar svall.

4.

Þótt sortnað hafi sól og lund,
ég syng und laufgum hlyn
og rétti mund um hafið hálft
og heilsa gömlum vin.

Árið 1936 bætti hann einu  erindi  við kvæðið um sjálfan sig, einskonar svanasöng,löngu fyrir andlátið, en þó kannske hinu síðasta,sem hann orti:

Seiðir moldin svört og köld.
— Sigrinum allir hrósa.
— Bak við hennar hlífiskjöld.
hníga sá ég öld af öld. —
— Í moldinni glitrar gullið rauða og ljósa.

  Gleðilegt ár!

 

[Helga Kristjánsdóttir, 31.12.2020 kl. 01:58]

Allt í einu mundi ég eftir vasasöngbók sem ég á og er prentuð 1942 í Félagsprentsmiðjunni (gengt gamlabíói)texta höfundur er prentaður vinstra megin og þar gefur að líta Burns-Á.P. og hægra megin brezkt lag.-Utgefandi ritar formála og getur þess að mikil eftirspurn sé eftir henni og þessi se fjórða prentunin.En ég veit ekki hversu margar eru i hverri þeirra.

[Halldór Jónsson, 31.12.2020 kl. 04:32]

Árni Pálsson var mikill snillingur og þessi þýðing er algert  meistaraverk. Heill sé honum.

[Húsari. (IP-tala skráð) 31.12.2020 kl. 15:29]

Sæll Halldór.

Hafa skal það sem sannara reynist!

Prófessor Árni orti kvæðið Sigling.

Fer ekki á milli mála að þar á sú viðbót heima
sem ég áður færði upp á Hin gömlu kynni gleymast ei;
bragfræðin óbrigðul um það þó ekki væri annað nefnt
og ólýsanleg forheimskun er það mönnum að
lenda í slíkum hafvillum!!

Svo vill þó til að Sigling er ort 1906
að undanskildu því erindi sem lenti í
óvæntri skógarferð á degi þessum en
það er ort 1936.

Um þetta atriði er Steingrímur J. Þorsteinsson
einna ólygnastur!

          Sigling.

Sólin skein á seglin þönd.
– Sigrinum fáir hrósa. –
Dró ég knörr af dimmri strönd,
í draumi sá ég undralönd.
Í djúpinu glitrar gullið rauða og ljósa.

Suðar aldan sölt og köld.
– Sigrinum fáir hrósa. –
Sá ég bjartan sólarskjöld
síga bak við þokutjöld.
Í djúpinu glitrar gullið rauða og ljósa.

Sigli ég áfram, sigli ég enn.
– Sigrinum fáir hrósa. –
Til eru höppin tvenn og þrenn,
taka mun ég lending senn.
Í djúpinu glitrar gullið rauða og ljósa.

Seiðir moldin svört og köld.
– Sigrinum allir hrósa. –
Bak við hennar hlífiskjöld
hníga sá ég öld af öld.
Í moldinni glitrar gullið rauða og ljósa.

[Þorsteinn Siglaugsson, 1.1.2021 kl. 23:31]

Það var Árni Pálsson sem þýddi. Annars er skemmtileg saga af honum þegar hann sat á bekk í Köben og Svíi kom og settist hjá honum. Svíinnn spurði: "Er ni en svenskare?" og Árni svaraði að bragði: "Nej, jeg er et menneske".