Marta Bergmann

skrifar kjarnyrtan pistil í Morgunblaðið. Það er ástæða til vekja athygli á honum fyrir þá sem lesa bara Fréttablaðið:(bloggari feitletrar að vild sinni og geðþótta)

"Á Vesturlöndum ráðast réttindi manna af lögum. Í þriðja heiminum ráðast þau oftar en ekki af trúnni. Trúarbrögðin byggjast á frumstæðum gildum sem varpa ábyrgðinni á hegðun karla yfir á konur. Stúlkur, sem hefur verið nauðgað, eru teknar af lífi og hengdar upp í tré svo ekki leiki vafi á að skömmin sé þeirra. Við slík tilefni er bent á að »strákar verði alltaf strákar - strákar geri mistök«. Konur verði að gæta sín að vekja ekki girnd karla. En girnd og bældar hvatir leita útrásar og það fer eftir leikreglum samfélagsins hvernig úr spilast.

 

Hér á landi girnast menn það fylgi sem kona hlaut í borgarstjórnarkosningum og reyna þess vegna hver um annan þveran að taka hana pólitískt af lífi. Hinir sömu heimta að konan geri hreint fyrir sínum dyrum og sameinast um að gera allt sem í þeirra valdi stendur til að koma í veg fyrir að hún geti gegnt því starfi sem hún var kjörin til að gegna.

 

Rétt er að Sveinbjörg Birna Sveinbjörnsdóttir er ekki rétt borin til valda í Framsóknarflokknum, en þeir sem töldu sig eiga arfstilkall þar eru löngu stokknir frá borði og róa nú á öðrum miðum. Fólkið sem kaus Sveinbjörgu Birnu vill ekki sjá konur hengdar upp í tré, hvorki í eiginlegri né óeiginlegri merkingu. Þetta eru venjulegir Reykvíkingar sem kusu aðra stjórnmálaflokka í þarsíðustu kosningum, en ákváðu að greiða nýrri rödd atkvæði sitt.

 

Þegar hvorki dugar spaug né níð eru forfeðurnir ákallaðir. Svo langt er gengið að menn úr öðrum flokkum lýsa því yfir að þeir sakni stefnu Framsóknarflokksins á tímum Steingríms Hermannssonar. Slíkar yfirlýsingar eru sérkennilegar í ljósi þess að ágreiningsefni stjórnmála þess tíma voru eins og kunnugt er af allt öðrum toga. Það skyldi þó ekki vera að sumir söknuðu fyrirgreiðslu- og framapólitíkur líkt og þeirrar sem lýst er í þriggja binda ævisögu Steingríms eftir Dag B. Eggertsson! Ævisagan endurspeglar hugsunarhátt stjórnmála fyrri tíma þar sem ýmislegt, svo vægt sé til orða tekið, yrði litið öðrum augum í dag.

 

Enda þótt þjóðir séu almennt friðsamar er það ekki alltaf friðsama fólkið innan hverrar þjóðar sem ræður för. Það voru ekki friðsamir Þjóðverjar, Japanir eða arabar sem hófu að herja á aðra. Það er ekki friðsama fólkið sem nú boðar stríð gegn Vesturlöndum, hvort tveggja í trúarhúsum og á netinu, eða hvetur óþroskaða unglingspilta til að fórna lífi sínu fyrir málstaðinn. Hverjir eru það sem leggja undir sig trúarmiðstöðvar og skóla í nafni hinnar einu sönnu trúar?

 

Hvers vegna ætli danskir stjórnmálamenn hafi ekki mætt við opnun nýju moskunnar í Kaupmannahöfn sem er kostuð af furstadæminu Katar? Hvernig geta þeir sem halda að ekkert illt muni henda hér á landi skýrt að kynfæri 60 stúlkna í barnaskóla í Austur-Svíþjóð höfðu verið klippt? Hvers vegna ætli Englendingar hafi nýverið komist að raun um að í hverjum skólanum á fætur öðrum í Birmingham var farið að kenna í samræmi við trúarskoðanir múslima í stað almennrar kennslunámskrár? Hvers vegna eru búrkur nú bannaðar í Frakklandi með samþykki mannréttindadómstóls Evrópu?

 

Er það hatursáróður að minnast á hryllilega meðferð á stúlkum og lítilsvirðingu við konur almennt?

 

 

Víða í Evrópu vantaði ódýrt vinnuafl. Iðnrekendur leiddu hins vegar ekki hugann að aðlögun aðfluttra einstaklinga og fjölskyldna þeirra að samfélaginu. Þeir hirtu gróðann, greiddu lág laun og létu sér nægja að borga í sjóði flokkanna. Í hópi hinna aðfluttu og afkomenda þeirra eru hins vegar einstaklingar sem taka upp öfgaáróður eins og dæmin sanna og fjallað er um í evrópskum fjölmiðlum. 

 

Barátta trúarbragðOftar en ekki komast þeir til metorða í trúarhúsum þar sem þeir útvarpa áróðri gegn vestrænum gildum og siðum. Áróðurinn berst út fyrir trúarhúsin og nú eru dæmi um að ungmenni á Vesturlöndum telji sér skylt að berjast fyrir hina eina sönnu trú og meðal annars gegn eigin samfélagi.anna, sem að venju snýst í raun um fé, land, völd og siði, er nú háð um allan heim. Ofsatrúarmenn berjast af enn meiri grimmd en áður og hafa nú lýst yfir nýju kalífadæmi sem samkvæmt fimm ára áætlun þeirra á meðal annars að taka yfir Balkanskaga og Spán. Á sama tíma segir Baldur Kristjánsson prestur í pistli á Eyjunni: »Við þurfum að opna landið betur fyrir fólki sem kemur sunnar af hnettinum og auka þannig fjölbreytni manna hér. Til lengri tíma litið gengur ekki annað en að fólk hér á landi verði svipað og fólk í nágrannalöndum þó ekki sé til annars en að íslendingar (sic) verði ekki eins og álfar út úr hól er þeir koma til útlanda og telji allt vont í útlandinu sem svolítið er farin að verða raunin hér.« - Ég spyr nú bara hver er eins og álfur út úr hól?

 

Á Norðurlöndum hefur fram til þessa búið friðsamt fólk sem telur sig standa á tindi siðmenningarinnar með velferðar- og tryggingakerfi sínu. Þetta fólk kennir sig gjarnan við jafnaðarmennsku. Allir skulu vera jafnir en sumir bara jafnari en aðrir. Skilningur og umburðarlyndi eru einkunnarorðin sem skulu viðhöfð þegar innflytjendur eru annars vegar. Umburðarlyndið felst í því að hver og einn fái að iðka þá trú sem hann aðhyllist, hversu herská og andlýðræðisleg sem hún er. Aðlögun innflytjenda á að eiga sér stað síðar. Þegar það gengur ekki eftir er krafist breytinga á lögum og reglum samfélagsins til samræmis við trúarsiði innflytjenda. Gildir þá einu þótt réttur kvenna sé fótum troðinn.

 

Jafnaðarkonur Norðurlandanna, með örfáum undantekningum, víkja sér undan að taka afstöðu með kynsystrum sínum og setja hlutleysiskíki mannfræðinnar fyrir blinda augað. Flokkurinn hefur gefið línuna og þær þora ekki að sjá eða tjá sig um það sem blasir við öllum.

 

Þurfa þeir sem gáfu lóðina að gera hreint fyrir sínum dyrum?

 

Því spyr ég hvernig þeir sem gefa útsvarsfé mitt og þitt í formi lóðar undir mosku ætla að tryggja að það sem er boðað í moskum í nágrannalöndum okkar, svo sem misrétti kynjanna og þvingunarhjónabönd, svo fátt eitt sé nefnt, verði ekki líka kennt í nýju moskunni? Fyrirheit forsvarsmanna Félags múslima á Íslandi þar að lútandi lofa ekki góðu. Ber enginn ábyrgð á því? Fylgja engin skilyrði gjöfinni?

Þurfa þeir sem gáfu lóðina ekki að gera hreint fyrir sínum dyrum?"

Marta vekur hér athygli á því að umburðarlyndið eigi ávallt að vera allt á annan veginn. Það séum við sem fyrir eru sem eigum að sýna óþjóðum umburðarlyndi. Gefa upp landið okkar og siði?  Hvað er tærari kratismi en svona umburðarlynd alþjóðahyggja? 

Sé vandamálið af múslímunum orðið slæmt núna  í Evrópu þá á það bara eftir að versna,  þegar árekstrarnir við þetta frumstæða fólk með sína ósiði verða orðinn óþolandi í daglegu lífi. Hvernig hreinsuðu Ferdinand og Ísabella Spán af Márunum? Hefur verið rannsakað hvort múslímar hér á landi láti umskera stúlkubörn sín þegar 80 slík tilfelli slíks hryllings finnast í einum skóla í A- Svíþjóð?

 Er ekki verið að búa til vandamál með öllu þessu umburðarlyndi sem verður sífellt erfiðara að leysa sem lengra gengur? Af hverju vilja menn ekki  sleppa sænskum geddum í Þingvallavatn og sjá hvernig sambýlið við murtuna þróast? Af hverju flytja menn ekki inn  tíuþúsund Afríkumenn á Suðurlandsundirlendið eins og krataprófessorinn í Háskólanum lagði til?

Göngum úr Schengen sem allra fyrst og tökum upp breska skynsemi eyjarskeggja. Er það ekki ágætt fyrsta skref til að takmarka óvelkominn innflutning óvelkominna? 

 

Leysum vanda ríkissjóðs!

og lækkum skatta.

Stingum á fasteignabólunni sem gerir unga fólkið vonlaust með að geta nokkurn tímann keypt sér íbúð. Skar það engann í hjartað að hlusta á ungu konuna í sjónvarpinu sem fékk þann dóm í greiðslumati Ríkisins að hún skyldi gleyma því að hún myndi nokkru sinni geta keypt sér eigin íbúð.

Ég er alveg viss um að ef greiðslumat hefði verið búið að finnast upp í gamla daga, þá hefði ég ekki getað eignast eigin íbúð þegar ég baslaðist í það. Líklega hefðu fáir af jafnöldrunum getað það heldur.  Fólk bara byrjaði að byggja sjálft í þá daga, þrælaði og puðaði og flutti inn á steininn beran. Nú er þetta allt í höndum á einhverjum excel-krökkum sem auðvitað geta ekki fengið annað en mínus út. Byggingaverktakar eru með einokun á markaði og græða sem aldrei fyrr.

Það er enginn dálkur fyrir bjartsýni eða kjark í exceltöflunni. Þar er hinsvegar dálkur fyrir skatta og brennivín og bensín, sem Ríkið okrar samviskulaust á af því það vantar alltaf pening í ört vaxandi Ríkisbáknið. Ríkið og kratisminn er því undirstaða ógæfu fólks hvernig sem á það er litið. Eyðileggur líf unga fólksins sem er læst í fátæktargildrunni. Skattleggur og eyðir. Það er hinn íslenski veruleiki.

það er engin ráð hægt að gefa þessari ungu menntuðu konu önnur en að flytja til útlanda. Ég veit um að iðnaðarmenn hafa 338 Nokr/klukkustund. Þrefalt kaup miðað við íslenskt kaup. Borga 30 % í skatt en fá svo 10 % af því endurgreitt síðar. Þýðir eitthvað að segja við þetta fólk að það eigi að  vinna Íslandi allt, byggja upp landið og kjósa Sjálfstæðisflokkinn? Er þaðan  nokkuð annað þaðan að frétta en meira bákn og meiri skatta? Hvar eru hugsjónir Sjálfstæðisflokksins staddar í því allsherjar krateríi sem heltekið hefur þessa þjóð lífeyrissjóðasukks og millifærslna?

Ef Ríkið myndi sækja sér sína peninga í lífeyrissjóðina þá gera þau hundruð milljarða ríkissjóð skuldlausan og vaxtagreiðslulausan.

Segja við lífeyrissjóðafurstana: Nú getum við en ekki þið.

Hvar er Sjálfstæðisflokkurinn og sjálfstæðisstefnan?  Í leiguhúsnæði  hjá Framsókn?

Leysum vanda ríkissjóðs  sem er vandi þjóðarinnar! 

"Hin nýja stétt"

er viðfangsefni Styrmis Gunnarssonar í Morgunblaðinu í dag. Þar veltir ritstjórinn fyrir sér vaxandi völdum ókjörinna fjármálafursta yfir öllu lífi í landinu. Styrmir skrifar svo:(bloggari feitletrar að vild)

"Það hefur orðið umhugsunarverð breyting á þeim meginöflum sem takast á í íslenzku samfélagi á síðustu tæpum hundrað árum. Mikinn hluta 20. aldar voru það útgerðin, viðskiptalífið og verkalýðshreyfingin sem réðu ferðinni og hlutverk stjórnmálaflokkanna var ýmist að skapa jafnvægi á milli þessara afla eða gerast málsvarar þeirra. Viðskiptalífið skiptist í tvennt, einkarekstur og samvinnufélög. Sjálfstæðisflokkurinn var pólitískur málsvari hinna fyrrnefndu, Framsóknarflokkurinn hinna síðarnefndu. Alþýðuflokkur og Sósíalistaflokkur og síðar Alþýðubandalag voru málsvarar verkalýðshreyfingarinnar. Útgerðin naut stuðnings í öllum flokkum, jafnvel í Sósíalistaflokknum eða öllu heldur hjá Lúðvík Jósepssyni, einum forystumanna þess flokks.

 Undir lok 20. aldar fóru þessi hagsmunaöfl að riðlast. Samband ísl. samvinnufélaga féll og með því mikill hluti kaupfélaganna. Heiftarlegt stríð brautzt út í einkageiranum á milli þeirra ráðandi afla sem fyrir voru og »ungra Tyrkja« sem ruddust fram. Efnahagsveldi útgerðarinnar náði nýjum hæðum þegar framsalið var gefið frjálst en hvarf fljótt í skuggann á enn meira valdi sem var fjármálakerfið.

 Breyttir þjóðfélagshættir leiddu til þess að verkalýðshreyfingin missti það vogarafl sem hún hafði þar sem verkfallsvopnið var. Það var orðið jafnmikið hagsmunamál fyrir launþega eins og atvinnurekendur að ekki kæmi til verkfalla.

 Einkavæðing bankanna skipti sköpum. Með henni varð fjármálakerfið allsráðandi í landinu. Nú þurfti ekki lengur stjórnmálaflokka til að skapa jafnvægi á milli ólíkra þjóðfélagshópa. Ráðherrar voru aukaatriði. Fjármálamennirnir réðu. Ekki hinir kjörnu fulltrúar fólksins sem sátu á Alþingi og í ríkisstjórnum.

 Ætla hefði mátt að hrun bankanna hefði breytt þessari stöðu. Það hefur ekki orðið. Fjármálakerfið er enn það þjóðfélagsafl sem mestu ræður en það hefur orðið breyting innan þess. Í stað þess að það byggðist eftir einkavæðingu bankanna á hinum einkavæddu bönkum og viðskiptasamsteypum sem tengdust þeim byggist það nú á bönkunum þremur og lífeyrissjóðunum.

 Verkalýðshreyfingin hefur náð vopnum sínum í gegnum lífeyrissjóðina en jafnframt erfitt að sjá hvorum megin borðs hún situr.

 Hvernig náði bankakerfið sem hrundi að halda óbreyttri stöðu?

 Annars vegar vegna þess að stjórnmálamennirnir tóku ákvörðun sem byggðist á því að nýju bankarnir fengu eignir gömlu bankanna (þ.e. skuldir fólks og fyrirtækja) með miklum afslætti og jafnframt að sá afsláttur mundi ekki ganga til skuldaranna, þ.e. heimilanna og fyrirtækja, heldur til bankanna. Þetta var lykilatriði, sem hefur ekki fengið verðskuldaða athygli en skýrir gífurlegan hagnað bankanna á undanförnum árum, þótt viðskiptaumhverfi þeirra væri samfélag í sárum. Að auki bættu stjórnmálamennirnir um betur með því að afhenda kröfuhöfum tveggja gömlu bankanna tvo hina nýju.

 Hins vegar voru það lífeyrissjóðirnir einir sem eftir stóðu með einhverja fjárhagslega burði. Þeir tóku svo upp samstarf við nýju bankana um ávöxtun þessara fjármuna enda mjög að þeim þrengt um ávöxtunarmöguleika vegna gjaldeyrishaftanna.

 Með þessum hætti hefur fjármálakerfið sem slíkt haldið þeirri lykilstöðu sem það náði með einkavæðingu bankanna fyrir áratug. Það eru önnur andlit og önnur nöfn en kerfið er það sama.

 Þessari áhrifastöðu hins breytta en endurnýjaða fjármálakerfis fylgja margvísleg álitamál. Lífeyrissjóðirnir eru orðnir ráðandi eigendur stærstu fyrirtækja í landinu. Ráða þeir við þá ráðandi stöðu? Þeir hafa ekki markað sér stefnu um launakjör stjórnenda þessara fyrirtækja, eins og áður hefur verið vakin athygli á hér á þessum vettvangi. Eru þeir að verða einokunarafl? Er það ekki rétt skilið að lífeyrissjóðir eru stærstu eigendur í Högum, stærstu matvörukeðju landsins, en líka stærstu eigendur í Kaupási, helzta keppinaut Haga?

 Hvert er viðhorf Samkeppniseftirlitsins til þess að lífeyrissjóðir séu orðnir ráðandi á matvörumarkaðnum? Hvað verður gert til þess að koma í veg fyrir samráð þeirra í milli? Og meðal annarra orða: nýta þeir þessa stöðu í þágu eigenda sinna, fólksins í landinu? Kannski er verðlækkun í Bónus-verzlunum, sem sagt hefur verið frá, til marks um það?

 Hversu lengi á fámennisstjórn að ráða ferðinni í lífeyrissjóðunum? Kerfið er svona: Fyrst kjósa fámennir aðalfundir verkalýðsfélaga og samtaka í atvinnulífi enn fámennari stjórnir félaga og samtaka. Svo tilnefna þessar fámennu stjórnir fulltrúa í enn fámennari stjórnir lífeyrissjóðanna. Eigendur lífeyrissjóðanna koma hér hvergi við sögu.

 Einu sinni var uppi maður sem hét Milovan Djilas. Hann var varaforseti Júgóslavíu á tímum Títós. Hann skrifaði bók sem hét Hin nýja stétt. Þar lýsti hann því hvernig til hafði orðið í hinum sósíalísku ríkjum ný stétt stjórnmálamanna, embættismanna og starfsmanna kommúnistaflokkanna, sem bjuggu við margvísleg hlunnindi sem alþýðan í alþýðulýðveldunum þekkti bara af afspurn.

 Er hugsanlegt að hér sé að verða til »Hin nýja stétt« í ljúfu bandalagi þeirra sem stjórna lífeyrissjóðunum, bönkunum og tengdum fjármálafyrirtækjum og að hinir kjörnu fulltrúar fólksins sitji að venju aðgerðarlausir á hliðarlínum?

 Fyrir hrun var haft við orð að nauðsynlegt gæti orðið að brjóta stórar viðskiptasamsteypur upp með löggjöf?

 Er orðið nauðsynlegt að brjóta fjármálakerfið upp?"

 

Þetta er glögg greining hins reynda þjóðfélagsrýnis Styrmis Gunnarssonar sem einhverjir myndu hugsanlega nema staðar við.  Varla þó ríkisstjórn né Alþingi þar sem menn skjálfa yfirleitt meira af ótta við stundarvinsældir sínar en þeir titra af hugsjónaeldi eins og ungmennafélagsmennirnir gerðu í gamla daga. 

Hvað ef lífeyrisjóðunum væri gert að leggja fjármuni inn í Seðlabankann með 3.5 % lágmarksávöxtun? Er það ekki svipuð tala og vaxtakostnaður ríkisins? Fara þeir peningar þá ekki til innlendra aðila í stað útlendra? Þyrfti þá að hrópa bóla, bóla!

En hugleiðingarnar um hina "Nýju Stétt" eiga jafnvel við núna og fyrir hrun þegar hana skipuðu aðrir menn. "Hin nýja stétt" var engu að síður komin til sögunnar þá eins og nú. Þá voru bara önnur andlit sem enn eiga alla athygli fjölmiðla meðan hin nýju hafa ekki verið einu sinni verið kynnt fyrir almenningi. 

Og þegar maður hugsar til fjármögnunar Steingríms J. á endurreistu bönkunum, hvernig er hægt að segja að við gömlu hluthafar bankanna hafi ekkert átt í þeim gríðarlegu eignum sem teknar voru úr þrotabúunum og afhent nýju bönkunum sem glerharðar peningalegar eignir?  Af hverju áttum við bara skuldirnar og skömmina?  Bar ekki að útdeila úr búunum eignum og skuldum á löglegan hátt? Hefðum við hluthafar hugsanlega ekki getað átt eitthvað eftir lögformleg skipti? Svo sem einni dietkók?

Þess í stað þess tekur sýslumaðurinn  í gervi Steingríms J.  allt fémætt til sín við skiptin en segir öðrum sveitungum að éta það sem úti frýs.   Þeir gætu talað við einhverjar slitastjórnir  í nauðasamningum um afganginn?

Hefðu þetta ekki þótt einkennilegar aðfarir við skiptin á Stóra-Hofi í gamla daga? Finnst engum þetta ámælisverð meðferð á venjulegum þrotabúum? Er farið svona að við önnur gjaldþrotaskipti?

En "Hin nýja stétt" flokksforingja. fjárglæframanna og forsjáraðila lífeyrissjóðanna leyfir sér flest sem oss fávísum leyfist ekki. 

"Hin nýja stétt" á Íslandi setur sér nefnilega sjálf reglurnar sem hún fer eftir.  

Vaxtahækkun á almenning?

og atvinnuvegina er líklega það sem Seðlabankanum dettur í hug að koma með sem bólguminnkandi lyf þegar Hagstofan  hrópar bóla, bóla?

Hverjir eru með peningana? Eru einhverjir aðrir en lífeyrissjóðirnir sem hafa afl til að blása í blöðrur á hlutabréfamarkaði og annars staðar þar sem hægt er að dæla inn fé?.

Er ekki aðferð Seðlabankans  yfirleitt sú að hækka vexti á almenningi og atvinnuvegunum þegar svona stendur á?  Væri ekki önnur leið að Ríkið sækti sitt fé í lífeyrissjóðina og létti þannig þrýstingnum?

Ef  bönd þarf á bóluna þá er  vaxtahækkun á almenning og atvinnuvegi  ekki það sem þarf. 

Fríverzlun við Kína

er eitthvað sem endist Össuri garminum til að breiða úr sér í blöðunum og þakka sér þessi ógurlegu tímamót sem hann hafi komið til leiðar einn og sér.  Ekki skulum við vera að eyðileggja sjálfsánægjuna fyrir krataskömmunum. Aðalatriðið er ef eitthvað lagast hér á þessu ofstjórnarlandi.

En þetta leiðir hugann að okkur íhaldsmönnum. Við virðumst standa vörð um báknið eins og fyrri daginn. Við gerum ekkert í því að minnka umfang Tollstjóraembættisins.  Tollar hafa verið lækkaðair á flestum vörum og með fríverslunarsamningum  minnkar vægi þeirra enn.  Bjarn Ben ætlar svo að lækka þessi vörugjöld einhvern tímann , sem eru auðvitað ekkert annað en dulbúnir tollar. Þegar þau verða farin og flestir tollar hefur Tollstjóri fátt annað að gera en rukka skemmtanaskattt og virðisauka en Tollgæslan  að leita að brennivíni og tóbaki sem menn vilja auðvitað smygla áfram.  Þá ætti að gefast meiri tími til að leita í gámum þjófagengjanna sem eru að flytja þýfi sitt úr landi með skipunum.

Þetta ætti að geta greitt leiðina til þess að Ísland verði ein allsherjar fríhöfn og vonandi fjármagnshöfn líka. Hér séu helst engir tollar né vörugjöld nema á fíkniefnum. Auðvitað eiga engir tollar að vera á neinu því þeir eru í eðli sínu pólitísk neyslustýring og opinber afskipti af daglegu lífi fólks. Það er allt hægt að gera bara ef menn nenna að hugsa. En það er hægara sagt en gjört.

En það er eins og aldrei sé hægt að gera neitt af viti því það koma alltaf vinstristjórnir inná milli sem eyðileggja alla framþróun. Og svo er eins og næsta stjórn hafi helst aldrei næga orku til að draga neitt til baka af því sem fyrri stjórn gerði vitlaust.  Allt er á hraða sniglisnins í opinberri stjórnsýslu og það virðist aldrei  hægt að drífa í neinu ef ráðamenn heita ekki Davíð.

Fríverslun við Kína er sosum ágæt en hefði ekki komið til ef Össur hefði áður verið búinn að koma okkur í ESB.  

Endurnýjun í lífeyrissjóðunum

hlýtur að fara fram. Þar sitja sömu kallarnir ár efti ár og velta sér í lúxusnum.

Það eru fleiri en ég sem finnst þetta aðfinnsluvert. Páll Vilhjálmsson ofurbloggari segir:

"Lífeyrissjóðir voru leiksoppar auðmanna fyrir hrun. Sjóðirnir töpuðu milljörðum króna í glórulausar fjárfestingar. Framkvæmdastjórar og yfirmenn í sumum lífeyrissjóðum þáðu ýmis fríðindi frá auðmönnum s.s. ferðir á knattspyrnuleiki á Englandi.

Eftir hrun var engin hreinsun í lífeyrissjóðunum, skrifuð var skýrsla og eitthvað föndrað við reglur um að mútur væru ekki við hæfi. Að öðru leyti var haldið áfram eins og ekkert hefði í skorist.

Lífeyrissjóðirnir eru nánast með ótakmarkaða getu til að tapa fé. Innstreymið í sjóðina er gerist sjálfkrafa, launþegar eru skuldbundnir að setja hluta launa sinna í hítina. Sjóðirnir lagfæra bókhaldið sitt með því að lækka réttindi félagsmanna sinna og munu, ef í harðbakkann slær, hækka lífeyristökualdurinn.

Í ljósi reynslunnar af sukksemi lífeyrissjóðanna á tímum útrásar er full ástæða til að efast um skynsemi þess að lífeyrissjóðirnir verði ráðandi á hlutabréfamarkaði"

Hvaðan í veröldinni kemur þessu liði öll fjármálaviska veraldar til að fara með eftirlaunapeningana okkar?  Hversvegna fáum við ekki Warren Buffet til að ávaxta fyrir okkur. Ég hef meiri trú á honum heldur en einhverjum pólitískum dindlum.  Þeir eru bara að spila matador með þessa lífeyrispeninga. Kaupi Eimskip í dag og borga með Hverfisgötu. Fer í fangelsi(á fótbolta í Englandi).Kaupi Hótel...

Ég er alveg orðin sannfærður um það að þetta kerfi gengur ekki lengur. Ríkið á að byrja á því að sækja skattinneignirnar sínar í sjóðina og lát þær ekki safnast þar upp framar.Lífeyrisgreiðslur verði skattlausar.

Síðan á að breyta þessu kerfi og leggja framlög hvers og eins í skúffur í Seðlabanka=séreignarsparnaður. Þaðan kemur svo lífeyririnn. Ekkert vesen eða spilling eða skekking á hagkerfinu eins og núna er þegar lífeyrsjóðafurstar sem enginn kaus stjórna öllum stærstu fyrirtækjum Íslands.

Seðlabankinn á svo að vera undir þeirri ríkisstjórn sem situr. Hún ræður Seðlabankastjóra fyrir sína lífdaga aðeins. Sömu ævilengd og fjármálaráðherrann og heyrir beint undir hann.

Sjá menn ekki hversu galið þetta er þegar engum dettur neitt í hug nema að segja svo hversu þetta sé nú fín hugmynd sem verði þjóðinni til ómældrar blessunar "með aðkomu lífeyrissjóðanna.."Framtakssjóður kaupir hér, selur hér...Bla, bla. Og svo á að fara að setja 15 % af öllum launum í vasana hjá þessu liði. Þaðer helmings hækkun frá 10 % sem var þó ærið

Það er galið að halda svona áfram með lífeyrissjóðina. 

 

Stærðfræði er handverk

sem maður verður að læra sagði Dr. Unverhau við okkur tossana 5 sem söfnuðumst í kring um eldhúsborðið hjá honum í Stuttgart sumarið 1959.

Við áttum að sameiginlegt að ætla að taka fyrrihlutapróf í verkfræði inann fárra vikna. Við vissum að við kunnum ekki neitt af kennilegri æðri stærðfræði sem hafði verið kennd í fyrirlestrunum og værum því vonlausir að ná prófi.

Dr. Unverhau var á öðru máli. Hann tók fjóra kalkipappíra og fimm hvít blöð og lagði saman. Maður lærir hvernig á að reikna dæmi og hvernig maður á að skrifa þau sagði hann svo.

Svo byrjaði hann á sinx/x, ég man það enn.  Það gerum  við svona sagði hann og og svo reiknaði hann og skrifaði dæmið á blaðið. Nú gerið þið samskonar dæmi í öðrum búningi og geri eins og ég gerði. Þið þurfið ekkert að skilja neitt, bara gera eins og ég.

Svo komu Fourier-raðir, Integröl og allt hvað eina. Heimadæmi annan hvorn dag en eldhúsið hinn. Þið munuð skilja þetta seinna sagði hann dr. Unverhau. Og viti menn, skilningurinn kom smám saman.Við eldhússtrákarnir fórum allir í gegn meðan aðrir betri menn lágu.

Því dettur mér þetta í hug þegar ég sé að ástæðan fyrir lélegum árangri í stærðfræði er rakin til skorts á háskólamenntun stærðfræðikennara. Ég rifja upp árin mín Menntaskólanum. Ég var lélegur í ólesinni stærðfræði. Núna veit ég að það var af því að ég kunni hvorki að skrifa né reikna. Og svo var ég ekki æfður í að reikna dæmi. Það var allt kapp lagt á útleiðslur og kenningar en ég fékk enga þjálfun í að reikna og skrifa. Það fór því allt í krabb og vitleysu hjá mér. Þú ert klaufi Halldór sagði Björn Bjarnason við mig eftir eitt prófið. Betri greinng á mér hefur aldrei verið gerð.  Dr Unverhau breytti þessu  öllu tveimur árum síðar.

Ég fullyrði að lélegur árangur í stærðfræði hjá nemendum er ekki menntun kennaranna að kenna heldur því að það er byrjað á vitlausum enda. Menn verða fyrst að læra að lesa. Svo að læra að skrifa, svo að læra að reikna dæmi og skrifa þau, aftur og aftur þangað til maður kann það. Það eru ekki svo mörg afbrigði til af sama dæminu. Svo kemur skilningurinn smám saman. 

Hvernig væri að hugsa námið upp á nýtt?

Skólastærðfræði er nefnilega handverk en ekki vísindi.

Er Fiskistofa óþörf?

finnst mér að fyrsta spurningin hljóti að vera en ekki starfsöryggi þeirra sem þar vinna.

Á Útvarpi Sögu sagði einn maður að Þorsteinn Pálsson ráðherra hefði stofnað fyrirtækið utan um fallinn vin sinn Guðmund Karlsson. Nú er þetta 80 manna battarí. 

Ég var áður búinn að skrifa um skipuritið sem bendir til að ýmsu megi breyta. En það fæst ekki rætt. Það er bara rætt um félagslega hlið málsins.

Ríkisstjórnin hefur ákveðið að svona skuli þetta verða.  Fréttablaðið og RÚV hafa ákveðið að freista þess að beygja stjórnina eins og í aðildarumsóknarslitunum. Ekkert er gert með sjónarmið skynseminnar og rök ríkisstjórnarinnar. Nei bara um starfsmennina. 

Er eitthvað fyrir mig að gera nema bjóða upp á veðmál um hvor gefur sig fyrr? 

Skiptir engu máli  hvort Fiskistofa sé hugsanlega óþörf? 

Lífeyrisjóðakerfið úti í móa

og Hróa. Nú á að fara að taka 15% af allri launaveltu og fela það lífeyrissjóðafurstunum til forvaltningar. Þessum þvílíkum séníum sem enginn hefur kosið af þeim sem eiga þá og hafa sýnt sig algerkega hæfa til að tapa milljörðum án þess að depla auga og lækka lífeyrinn á móti.

Burtséð frá því,  þá finnst mér ósköp klén tilhugsun að minn lífeyrissjóður eigi mestan hluta getunnar til að borga mér lífeyri í 14.6% hlut í Icelandair, 14,6 % í Eimskip, 13,6 % í Reginn, 13,1 % í Vodafone, 10.% í N1 og 9,5 % í Nýherja.(Heimild Morgunblaðið)

Warren Buffet kaupir ALDREI í flugfélögum. Eimskip er á nánast á hausnum meðan  Samskip græðir. Hin fyrirtækin meira og minna á brauðfótum. Allur svona rekstur getur farið og hefur farið á hausinn. Eða mótmælir því einhver í ljósi 2008?

Ég mótmæli kerfinu sem þolandi þess. Ég vil leggja lífeyrissjóðakerfið niður í núverandi mynd og leggja það inn í Seðlabankann sem sjái um að borga fólki lífeyri. En fyrst vil ég að ríkið sæki inneignir sínar í þessum lífeyrissjóðum þar sem eru skattgreiðslurnar strax og borgi með því ríkisskuldirnar sem kosta hundrað milljarða í vexti á ári.

Niður með þetta kerfi valdabrasks og sérgæsku.

Lífeyrissjóðakerfi landsmanna er komið út í móa og Hróa fyrir löngu

Dómnefnd um Seðlabankastjóra

finnst mér skrítin ráðstöfun. Sigmundur Davíð og Bjarni Ben eru að ráða mann til sinnar amtstíðar sem þer geta treyst. Það er varla  verið að velja í embætti Forseta til lífstíðar eins og í N-Kóreu?

Finnst engum  lítt trúverðugt að lögreglustjórinn og Dómnefnd þurfi að velja manninn fyrir þá réttkjörnu?