Varhugur

er eitthvað sem leiðbeinir fólki þegar það veit af mögulegri hættu.

Páll Vilhjálmsson bloggkonungur skrifar svo:

" Hryðjuverkum Ríkis íslams fjölgaði á síðasta ári miðað við árið á undan, samkvæmt skýrslu rannsóknarstofnunar um hryðjuverk. Guardian segir frá niðurstöðum skýrslunnar.

Ríki íslams stóð fyrir um 1400 hryðjuverkaárásum sem kostuðu um 7000 mannslíf. Það er 20 prósent aukning frá árinu 2015.

Vitnað er í hvatningu eins talsmanns Ríkis íslams, Abu Muhammad al-Adnani: Ef þið finnið ekki sprengju eða byssukúlu notið stein til að drepa vantrúaða Ameríkana, Frakka og bandamenn þeirra eða hníf eða keyrið þá niður.

Áköll af þessu tagi vekja til dáða suma trúaða múslíma á vesturlöndum sem snúast gegn meðborgurum sínum og drepa saklaus börn, gamlamenni og ekki síst konur."

Er ekki ástæða til að taka á móti fólki til Íslands sem ber arabísk nöfn og eru múslímar með öðru hugarfari en hverjum öðrum ferðamönnum? Þurfa yfirvöld ekki að skoða þetta fólk nánar en annað fólk sem hingað kemur?

Þarf ekki hugsanlega að gjalda meiri varhug við sumum gestum en öðrum sem til landsins koma? 

 

Fullur Pólverji?

eða hælisleitandi? Kýlir löggu kalda, rænir bíl af konu  og  keyrir inn í Leifsstöð.Ekki gera Íslendingar svona?

Í Svíþjóð er þess vandlega gætt að ekki sé getið um þjóðerni glæpamanna sem við sögu koma.

Þessi fréttastefna virðist vera tekin upp hérlendis. Mogginn til dæmis nefnir ekki uppruna delinkventins í Leifsstöð þó að framganga hans sé á Hollywoodmælikvarða.

Við verðum því halda okkur við okkar við þær tilgátur sem okkur þjóðernissinnum finnast sennilegastar í hvert sinn sem eitthvað svona kemur uppá.  

Fullur Pólverji? Hælisleitandi? Sögðum við ekki?

Skilur þetta einhver?

Lesa má ræðu Katrínar Jakobsdóttur í heild hér að neðan:

Kæru félagar.

Börnin okkar taka stundum þroskastökk. Á einni örskotsstundu byrjar smábarnið að reima sjálft skóna sína og fara sjálft á klósettið. Þessi þroskastökk halda stundum áfram, atburðir, samtöl og lífsreynsla breyta viðhorfum okkar á skömmum tíma. Stundum ráða utanaðkomandi aðstæður för og gera það að verkum að okkur finnst eitthvað annað í dag en í gær.

Sama má segja um samfélög. Þau taka iðulega róttækum breytingum á skömmum tíma, jafnvel án þess að við sem einstaklingar áttum okkur á því, oft til góðs en þó ekki alltaf. Þannig tók íslenskt samfélag róttækum breytingum eftir síðari heimsstyrjöld sökum utanaðkomandi aðstæðna, iðnvæðingin tók risastökk og sama má segja um þéttbýlið sem tók vaxtarkipp. Afstaða Íslendinga hefur í mörgum tilfellum tekið þroskastökk á seinustu misserum og árum. Kárahnjúkavirkjun skapaði á sínum tíma hatramma umræðu um stóriðju og náttúruvernd og voru náttúruverndarsinnar á þeim tíma dregnir upp sem barnalegir, tortryggilegir, óraunsæir furðufuglar. Þessi afstaða er gerbreytt – ekki síst þar sem landsmenn finna fyrir ferðamannabyltingunni og skynja hin efnahagslegu verðmæti náttúrunnar en líka vegna þess að æ fleiri ferðast nú um landið og upplifa stórkostlega náttúru þess, litina, birtuna og fegurðina með eigin skilningarvitum.

Þegar ég var unglingur voru nánast allir fylgjandi hvalveiðum, svokallaðir Grænfriðungar voru óvinurinn og Guðrún Helgadóttir rétt slapp með andstöðu sína við hvalveiðar af því að þjóðin elskaði bækurnar hennar. Það var kumrað af hlátri þegar hún sagði í sjónvarpi að hvalaskoðun gæti reynst engu síðri atvinnuvegur en hvalveiðar. En hvalveiðiþjóðin er núna orðin hvalaskoðunarþjóð og þó að enn séu veiddir hvalir er það ekki lengur hluti af sjálfsmynd Íslendinga að við þurfum endilega að veiða sjávarspendýr og æ fleiri skilja raunar ekki efnahagslegan tilgang þess og telja bestu nýtinguna á hvölum að horfa á þessi stórkostlegu spendýr sjávarins.

Það er líka stórkostleg afstöðubreytingin sem orðið hefur til hinsegin fólks þar sem svo seint sem 1987 (þegar ég var ellefu ára og studdi hvalveiðar eindregið) er kvikmyndin Koss köngulóarkonunnar kynnt þannig í DV:

„Myndin fjallar um tvo fanga … Annar þeirra er kynvillingur, en hinn pólitískur fangi.“ Og nokkrum árum áður neituðu fjölmiðlar enn þá að nota orðin hommi og lesbía en notuðu hiklaust orðin kynvillingar.

Afstaðan til útlendinga hefur líka breyst, árið 2003 var Francis Bukasa frá lýðræðislega lýðveldinu Kongó eini maðurinn sem hafði fengið jáyrði á Íslandi við umsókn um að verða hér pólitískur flóttamaður en núna sér maður um öll víðerni netsins að Íslendingar eru farnir að láta sig varða um flóttafólk og tekur afstöðu með því fólki sem hingað leitar í neyð, býður fram hjálp sína, andmælir þeirri afstöðu að það eigi að senda sem flesta til baka sem fyrst heldur einmitt auðga samfélagið, taka við fleirum, gera meira.

Þroskastökkin skipta máli og þau verða ekki til úr engu, þau verða af því að baráttufólk tekur slaginn, er lamið niður en stendur alltaf upp aftur. Fólk eins og Chelsea Manning nýsloppin úr fangelsi sem tísti eftir fjöldagöngu hvítra kynþáttahatara og hægriöfgamanna í Charlottesville: „Við höfum meira vald en þeir hafa“ Og við þurfum að vera óhrædd við að virkja þetta vald.

Kæru félagar.

Það er þetta vald sem við þurfum að taka okkur, vald fjöldans til að ráða lífi sínu. Því það sem við höfum séð á undanförnum árum og áratugum er hins vegar að sérhagsmunaöfl hafa nýtt sér utanaðkomandi aðstæður til að gera gagngerar breytingar á samfélögum. Þetta er það sem Naomi Klein hefur kallað hamfarakenninguna, þar sem stjórnvöld nýta sér utanaðkomandi aðstæður eins og til dæmis náttúruhamfarir eða efnahagshamfarir, til að umbreyta samfélögum, einkavæða almannaeignir og skapa þannig hagnaðarmöguleika fyrir einkaaðila.

Þetta hefur ýmist verið gert eftir náttúruhamfarir á borð við fellibylinn Katrínu í New Orleans eða eftir hamfarir af mannavöldum á borð við valdaránið í Chile sem var beinlínis framkvæmt meðal annars til að innleiða harðlínu nýfrjálshyggju. Og sama höfum við séð síðar – eftir árásirnar 11. september réðust Bandaríkin í mikinn stríðsrekstur sem hefur um leið skapað grundvöll fyrir einkarekin hernaðar- og öryggisfyrirtæki sem eru með umfangsmikinn rekstur ennþá í Afganistan, Írak og víðar í Mið-Austurlöndum.

Þessi þróun hefur líklega náð nýjum hæðum með nýjum Bandaríkjaforseta sem hefur valið auðjöfra og fyrirtækjaaðalinn í helstu embætti. Og forsetinn sjálfur sér um að skapa stöðugt uppnám með 140 stafa yfirlýsingum sínum þar sem hann hendir sprengjum á hverjum degi og nýtir ringulreiðina til að tryggja enn betur stöðu ríkasta eina prósentsins.

Það má segja að ástandið í alþjóðamálum hafi smám saman orðið alvarlegra allt frá aldamótum. Ég þarf ekki að rekja þá þróun hér en við erum komin á þann stað að notkun kjarnorkuvopna er skyndilega aftur orðin raunverulegur möguleiki og á gengur með hótunum um slíkar árásir. Flóttamenn eru lokaðir inni við hörmulegar aðstæður, jafnvel í einmitt einkareknum búðum þar sem mannréttindi eru ekki virt. Eftir þá von sem vaknaði við undirritun Parísarsáttmálans hafa vonir manna dvínað um að það eigi að takast raunverulega á við loftslagsbreytingar í sameiningu með hagsmuni mannkynsins alls að leiðarljósi. Fremur lítur út fyrir að ætlunin sé að tryggja stöðu ríkasta eina prósentsins til að mæta þeim breytingum og skilja hina eftir, enda eru stjórnmálin í miðju breytingastökki þar sem æ fleiri stjórnmálaleiðtogar í hinum vestræna heimi tilheyra þessum forréttindahópi og vinna fyrst og fremst fyrir hann. Og þegar stjórnmálaumræða takmarkast við 140 stafabila tíst vinnur það beinlínis gegn raunverulegri hugsun og dýpt í slíkri umræðu.

Kæru félagar,

Alþjóðamálin munu setja svip sinn á okkar stöðu hér á litla Íslandi næstu misserin. Þar getum við að sjálfsögðu beitt okkur þótt við séum lítil þjóð. Það hefur verið dapurlegt að sjá Ísland greiða atkvæði gegn ályktunum um að banna kjarnorkuvopn á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, ályktunum sem hafa verið samþykktar með yfirgnæfandi meirihluta en mætt andstöðu hörðustu NATÓ-ríkja eins og Íslands. Maður spyr sig: hvað erum við Íslendingar að gera í þessu bandalagi um heimsforystu Donalds Trumps? Nú er einmitt tíminn til að taka hugrakka afstöðu, afstöðu gegn vígvæðingu sem þjónar fyrst og fremst hagsmunum þröngra hagsmunahópa, en venjulegt fólk vill í raun ekki sjá.

Á sama tíma má sjá uppgang þjóðernissinna og nýnasista, vestan hafs og austan, sem er þó ekki nýr af nálinni. Vestan hafs hefur svart fólk verið fangelsað hópum saman á undanförnum árum og áratugum – á meðan einkareknum fangelsum í hagnaðarskyni hefur fjölgað hratt. Baráttan gegn þessu – undir yfirskriftinni Svört líf skipta máli – hefur síðan magnað upp viðbrögð hvítra kynþáttahatara eins og sjá mátti í Charlottesville um síðustu helgi. Og Bandaríkjaforseti reyndist ófær um að gagnrýna þessa framgöngu sem engum þarf að koma á óvart: hann var jú kosinn meðal annars með því að virkja reiði einmitt þessa hóps. Það er sorglegt að kynþáttahyggjan sem mannkynið færði miklar fórnir til að berjast gegn á 20. öldinni hefur færst í vöxt. 
Við höfum horft á uppgang öfgahreyfinga sem ala á ótta við útlendinga og ólíka menningarheima á Vesturlöndum undanfarin ár. Stuðningur við stjórnmálahreyfingar sem ala á þessu hefur einnig vaxið. Þetta er þróun sem við verðum að horfast í augu við þetta og átta okkur á því hvað veldur. Ekki bara við sem hreyfing heldur allt samfélagið.

Á Íslandi má sjá sömu orðræðu þar sem reynt hefur verið að stilla upp fátæku fólki og hælisleitendum sem andstæðingum sem berjist um þær krónur sem eru til í kassanum. Þannig kjósa sumir stjórnmálamenn að gera mikið úr kostnaði við að taka á móti hælisleitendum og flóttamönnum í stað þess að ræða ójöfnuðinn í samfélaginu þar sem ríkustu tíu prósentin eiga þrjá fjórðu alls auðs og ríkasta eina prósentið á um fjórðung.

Vaxandi misskipting gæðanna sprettur beinlínis af því efnahagskerfi og þeim pólitísku stefnum sem hafa verið ráðandi undanfarna áratugi og nú er svo komið að sífellt fleira fólk er farið að finna fyrir því. Slíkt ástand skapar tortryggni og vantraust hjá almenningi gagnvart því skipulagi sem samfélög okkar byggja og skapar jarðveg fyrir öfgahreyfingar. Þessar öfgahreyfingar nýta sér þetta óöryggi og reyna að telja fólki trú um að þær geti séu betur til þess fallnar að bæta kjör almennings en stjórnmálahreyfingar sem leggja áherslu á opin og frjáls lýðræðissamfélög. Við Vinstri-græn tökum skýra afstöðu gegn slíkum málflutningi og með hinu frjálsa og opna lýðræðissamfélagi. Við Vinstri-græn tökum líka skýra afstöðu gegn misskiptingunni og tölum skýrt nú sem fyrr: 
Við vitum að það þarf að þora að forgangsraða í þágu almennings. Það höfum við gert með tillögum okkar um hóflegan auðlegðarskatt, þrepaskiptan fjárnagnstekjuskatt, auðlindagjöld og hátekjuskatt – tillögur sem fengu ekki hljómgrunn hjá stjórnarflokkunum en snúast um að gera skattbyrðina réttlátari og létta um leið sköttum af fátækasta fólkinu á Íslandi eins og hægt er. Allar skattbreytingar síðustu ríkisstjórnar miðuðu í öfuga átt, í þá átt að létta skattbyrðinni af ríkasta fólkinu og auka hana á tekjulægri hópa, t.d. með því að hækka virðisaukaskatt á matvæli.

Núverandi ríkisstjórn heldur uppteknum hætti, lækkar skatta í miðri þenslu og rekur sveltistefnu í almannaþjónustu. Af hverju? Jú, þegar opinber þjónusta á undir högg að sækja er auðveldara að tala fyrir einkarekstri, að færa almannagæðin í hendur hinna fáu sem geta hagnast. Framhaldsskólanám var stytt með einhliða ákvörðun fyrrverandi ráðherra úr fjórum árum í þrjú. Þá átti ekki að skerða fé til framhaldsskólastigsins heldur ætti að auka gæðin og efla starfið. Það var samþykkt í fimm ára fjármálaáætlun haustið 2016. Nýrri ríkisstjórn og nýjum fjármálaráðherra Viðreisnar fannst þetta greinilega ekki góð hugmynd þar sem hann leggur svo fram áætlun þar sem þessir fjármunir eru strax hirtir af framhaldsskólunum. Og í framhaldinu er farið að tala um sameiningu skóla, og aukinn einkarekstur í kerfinu. Háskólar eru sveltir, álag á starfsmenn þeirra mikið og reynt að halda uppi starfinu með illa launuðum stundakennurum. Flokkar sem fyrir kosningar töluðu um mikilvægi menntakerfisins snúa nú bakinu við mikilvægustu framtíðarfjárfestingu íslensks samfélags og svelta skólana. Og viðbrögðin við alvarlegum og fyrirséðum kennaraskorti í leik- og grunnskólum: Jú, formaður allsherjar- og menntamálanefndar biður um fleiri einkaskóla. Allt er þetta á sömu bókina lært; almannagæði eru töluð niður til að tryggja hagsmuni hinna fáu. Spaugilegast er kannski að slagorð Viðreisnar hafi verið almannahagsmunir í stað sérhagsmuna.

Ég geri skólakerfið hér að umtalsefni því ég tel að vandinn þar sé vanreifaður og hafi ekki fengið nægjanlega athygli í opinberri umræðu, hvorki fyrir kosningar né nú á þingi. Umræðan um menntun hefur snúist um lengd hennar og fullyrðingum um einkarekstur varpað fram með reglubundnum hætti án þess að þær séu studdar með gögnum og rökum – þegar við getum einmitt lært, til dæmis af frændum okkar Svíum, sem innleiddu töluverðan einkarekstur í sitt grunnskólakerfi upp úr aldamótum. Frá þeim tíma hefur ójöfnuður aukist í skólakerfinu og heildarárangur Svía í PISA-könnuninni hefur farið niður við. Öflugt menntakerfi er hins vegar lykilatriði fyrir samfélagið, á grunni þess byggjum við öflugt atvinnulíf, á grunni þess byggjum við nýja þekkingu, vísindi og rannsóknir og það er eitt mikilvægasta tækið sem við eigum, ásamt skattkerfinu, til að auka jöfnuð og tryggja að öll fáum við jöfn tækifæri. Þess vegna eigum við að fjölga nemendum, ekki fækka þeim eins og núverandi ríkisstjórn beinlínis stefnir að.

En skólamálin eru ekki það eina. Ríkisstjórnin lagði ekki fram mörg mál á síðasta þingi og enn færri komust í gegn en hennar stærsta mál var auðvitað fjármálaáætlunin sem sýnir forgangsröðun stjórnarinnar og þar er allt á sömu bókina lært. Þó að ríkisstjórnin hafi skipað starfshóp um aðgerðir í húsnæðismálum – sem eru bráðnauðsynlegar enda hefur þar skapast mikill ójöfnuður – þá gerir fjármálaáætlun ríkisstjórnarinnar ráð fyrir því að húsnæðisstuðningur minnki ár frá ári.

Sömuleiðis birtist dapurleg framtíðarsýn um kjör aldraðra og öryrkja í þessari sömu áætlun. Kjör þessara hópa voru mjög til umræðu fyrir kosningar en í fjármálaáætluninni birtist sýn ríkisstjórnarinnar: Miðað við fjármálaáætlun ríkisstjórnarinnar munu öryrkjar fá 288 þúsund króna mánaðarlaun árið 2022. Þetta er sýn ríkisstjórnarinnar á hvernig kjör þessa hóps eigi að vera.

Þetta er sýn sem byggist á því að viðhalda fátækt, auka misskiptingu og halda stórum hópum fólks í fátæktargildru. Og þannig hefur það auðvitað lengi verið, í bók Tryggva Emilssonar, Fátækt fólk, er bent á að réttlætið komi aldrei að ofan og sagan sýnir okkur að réttlætinu hefur sjaldan verið náð fyrr en eftir langa og stranga verkalýðsbaráttu.

Meira að segja í heilbrigðismálunum, sem ríkisstjórnin kynnti sem sérstakt forgangsmál, er fjarri því að staðið sé undir þeim væntingum sem gefnar voru fyrir síðustu kosningar um frekari lækkun á greiðsluþátttöku sjúklinga frá því sem samþykkt var á síðasta þingi þannig að við erum enn fjarri því markmiði að reka öflugt heilbrigðiskerfi þar sem sjúklingar þurfa ekki að bæta fjárhagsáhyggjum ofan á veikindi vegna of hárrar greiðsluþátttöku. Og að bíða með réttlætið jafngildir því að neita fólki um réttlætið – eins og Martin Luther King orðaði það í frægu bréfi.

Miklu fremur erum við í stjórnarandstöðunni að berjast við stöðugan þrýsting um aukinn þátt einkaaðila í rekstri heilbrigðiskerfisins alltaf með sömu tuggunum (um að við eigum ekki að vera hrædd við þessa umræðu) og svörum við mótbárum sem enginn hefur sett fram jafnvel þó að ítrekað hafi það komið fram í skoðanakönnunum að yfirgnæfandi meirihluti landsmanna vill félagslega rekið heilbrigðiskerfi sem sé nægjanlega fjármagnað þannig að það þjóni markmiðum sínum.

Og fyrirheit um samgöngubætur sem meðal annars voru samþykktar í síðustu samgönguáætlun eru skilin eftir, í staðinn er boðuð veggjöld á allar leiðir til og frá höfuðborginni. Notandinn á að borga, öll ókeypis þjónusta við almenning er andstæð þeim kreddum sem ríkisstjórnin aðhyllist.

Kæru félagar,

ekki er hægt að líta framhjá stöðunni í fjármálakerfinu þar sem eina útspil ríkisstjórnarinnar hefur verið að fagna í upphafi kaupum vogunarsjóða á hlut í íslenskum banka og gefa út eigendastefnu þar sem boðuð er umfangsmikil bankasala þó að engin framtíðarstefna hafi verið mótuð um fjármálakerfið Margoft höfum við bent á að við eigum að endurskipuleggja kerfið og til þess þarf að tryggja lagaumgjörð sem styður við heilbrigt fjármálakerfi áður en nokkrar ákvarðanir verða teknar um sölu á hlut ríkisins í bönkunum.

Og ég verð að viðurkenna að það eru vonbrigði að tillaga okkar Vinstri-grænna um kolefnishlutlaust Ísland hafi ekki hlotið brautargengi á síðasta þingi þar sem við lögðum til að umhverfis- og auðlindaráðherra yrði falið að láta vinnu um stefnumörkun um aðgerðir sem miði að því að Ísland verði kolefnishlutlaust í síðasta lagi árið 2040. Í loftslagsmálum hefur það helst gerst að sex ráðherrar héldu blaðamannafund um aðgerðaáætlun í loftslagsmálum. Sum okkar héldu að tilefni blaðamannafundar væri þá að kynna ætti aðgerðaáætlun eða í öllu falli einhver leiðarljós á þessu sviði. Svo var ekki, tíðindi fundarins reyndust vera að gera ætti áætlun. Hins vegar munum við Vinstri-græn styðja allar aðgerðir umhverfisráðherra sem miða í rétta átt í umhverfis- og náttúruverndarmálum og vinna að framgangi þeirra, hvort sem um er að ræða aðgerðir í loftslagsmálum, miðhálendisþjóðgarð eða stjórnsýslu náttúruverndarmála. En stóra málið er að athafnir fylgi orðum. 
Ekki síður er alvarlegt að horfa upp á það ófremdarástand sem hefur myndast í gjaldtöku við náttúruperlur um land allt þar sem einkaaðilar og sveitarfélög eru í óða önn að taka gjöld sem eru mjög mismunandi og byggja á mjög mismunandi forsendum. Þetta hefur verið látið átölulaust af hálfu stjórnvalda sem sjálf hafa hafið gjaldtöku í þjóðgörðum áður en lokið hefur verið við vinnu um lagaákvæði um almannarétt sem átti að ljúka samkvæmt bráðabirgðaákvæði náttúruverndarlaga

Og það voru mikil vonbrigði að sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra skyldi ekki nýta tækifærið, þegar hún endurskipaði endurskoðunarnefnd um búvörusamninga, til að setja þar inn fulltrúa frá umhverfis- og náttúruverndarsamtökum sem þó sóttust eftir því að fá sæti við það borð og tryggja þannig að umhverfissjónarmið yrðu í hávegum höfð í stefnumótun í landbúnaði. Nei, stefnumótun ríkisstjórnarinnar í þeim mikilvæga atvinnuvegi snýst nefnilega ekki um umhverfi heldur að fá Costco-áhrif í innlendan landbúnað. Hvað það merkir nákvæmlega veit ég ekki enda lýtur smásala á matvöru allt öðrum lögmálum en sjálfbær landbúnaður þar sem ekki aðeins þarf að tryggja neytendum gæðavöru heldur einnig líffræðilega fjölbreytni, loftslagsmarkmið og umhverfi.

Sáttanefnd svokölluð var skipuð um veiðigjöld í sjávarútvegi. Eftir nokkra fundi í nefndinni ákvað formaður nefndarinnar að skrifa blaðagrein um að auðvelt væri að ná sáttum í sjávarútvegi ef ekki væri fyrir tvo mjög leiðinlega flokka, nefnilega Framsóknarflokkinn og okkur Vinstri-græn. Ég er ekki viss um að hann fái vinnu sem ríkissáttasemjari.

Þinghaldi síðasta vetrar lauk svo á umdeildri skipan dómara í Landsrétt þar sem ráðherra málaflokksins vék verulega frá tillögu hæfisnefndar. Allt var málið unnið í miklu flaustri og sá rökstuðningur sem lagður var fram var ekki nægjanlega vandaður og málsmeðferð þingsins hefði þurft mun lengri tíma. Við lögðum til að málinu yrði gefinn sá tími og fengum stuðning við þau sjónarmið frá þeim sérfræðingum sem komu fyrir þingnefndina sem fjallaði um málið. En meirihlutinn kaus að hlusta ekki, þrátt fyrir að einhverjir flokkar þar á meðal hafi markaðssett sig sérstaklega sem flokka sem vinni gegn fúski. Þá var rökstuðningur fulltrúa meirihlutans ekki heildstæður og týnd til óskyld rök í málinu til að verja sína afstöðu. Allt þetta verklag bar vott um að Alþingi var stjórnað af aflsmunum í þessu máli en ekki vitsmunum.

Þetta mál reyndi hins vegar greinilega svo á ríkisstjórnina að hún hefur varla fundað síðan. Og í raun skilur enginn hvert er erindi þessarar ríkisstjórnar annað en að viðhalda hægrisinnaðri efnahagsstjórn, hægrisinnaðri skattastefnu og hægrisinnuðum viðhorfum í ríkisrekstri þar sem áhersla er lögð á sveltistefnu og einkarekstur. Það er límið sem heldur stjórninni saman. Um annað er hún ósammála og það er hlálegt að fylgjast með svokölluðum kerfisbreytingaflokkum skrifa greinar og gefa yfirlýsingar um alls konar, gjaldmiðilinn, landbúnað og sjávarútveg, án þess að því fylgi neinar aðgerðir og án þess að það virðist hafa áhrif á Sjálfstæðisflokkinn sem afgreiðir alla þessa gagnrýni sem skoðanir fólks úti í bæ. Kerfisbreytingarnar viku fyrir viljanum til valda. Gjaldið sem þjóðin greiðir er ríkisstjórn sem nennir ekki að vera til, nennir ekki að funda og nennir ekki að koma sér saman um neina framtíðarsýn. Á meðan ríkir biðstaða í ýmsum mikilvægum málaflokkum á tíma þar sem við ættum að vera að grípa til aðgerða í efnahagsmálum, tryggja undirstöður velferðarsamfélagsins og styrkja atvinnulífið til að byggja sig upp með sjálfbærum hætti.

Kæru félagar.

Þessi flokksráðsfundur markar upphaf vetrarstarfs Vinstri-grænna en okkar bíður mikið starf þennan veturinn. Okkar góði varaformaður sem bar fyrir kveðju inn á þennan fund hyggst ekki sækjast eftir því embætti áfram. Mig langar að nota þetta tækifæri til að þakka honum kærlega fyrir gott samstarf hingað til. Landsfundur er framundan í byrjun október en síðastliðið vor voru málefnahópar settir af stað sem munu skila vinnu sinni inn á landsfund og verður hún til umræðu hér á eftir. Þá er ekki nokkur vafi á því að þingveturinn verður viðburðaríkur en þingflokkur Vinstri-grænna er í baráttuhug núna fyrir veturinn. Síðast en ekki síst verða sveitarstjórnarkosningar í vor en þar verðum við öll að leggjast á eitt til að Vinstrihreyfingin – grænt framboð nái sem bestum árangri. Í sveitarstjórnum er iðulega tekist á um stórpólitísk mál á borð við menntastefnu, umhverfismál og skipulagsmál og þar skiptir öllu að sjónarmið okkar um aukinn jöfnuð, meira lýðræði og aukna sjálfbærni fái sem mestan hljómgrunn um land allt.

Hvort sem við ræðum málin hér á landsvísu eða í ólíkum sveitarfélögum þá eru sömu stóru spurningarnar uppi á borðum og þær snúast um það hvernig við rekum samfélag og hvernig við tryggjum almannagæðin í þágu okkar allra. Hvernig við ætlum að breyta samfélagi okkar þannig að við getum tekist á við loftslagsbreytingar og dregið úr losun og neyslu. Hvernig við ætlum að tryggja að allir fái jöfn tækifæri og njóti mannsæmandi kjara. Því samfélag er ekki aðeins bókhald sem þarf að stemma af.

Samfélag er sáttmáli sem á að grundvalla á réttlæti. Og ranglæti, hvar sem það finnst í samfélaginu, er ógn við réttlætið í samfélaginu og þess vegna megum við aldrei slaka á í baráttu okkar fyrir réttlátu samfélagi. Að bíða með réttlætið jafngildir því að neita fólki um réttlætið.. Það á við um fátækt fólk, öryrkja og aldraða, hælisleitendur og flóttafólk, alla sem eiga undir högg að sækja, meðal annars vegna ákvarðana stjórnvalda, eiga rétt á réttlæti. Eins og segir í góðu kvæði: Ef einstaklingurinn er virkur verður fjöldinn okkar styrkur – þá getum við breytt miklu, tekið okkur valdið sem þarf til að gera raunverulegar breytingar.“

Ég reyndi af öllum mætti að ná einhverjum pólitískum boðskap út úr þessari ræði Katrínar. Eitthvað sem hún hefði haft öðruvísi ef hún hefi gerst aðili að því að leysa stjórnarkreppuna sem myndaðist eftir síðurtu kosningar.

Ekki eitt einasta atriði gat ég fundið sem mér finnst vera annað en almenntar vangaveltur um prívat óskalista  sem getur spannað allt svið óraunveruleikans í heiminum hvort eð heldur er hérlendis eða erlendis. Blind trú að á loftslagsvísindin og kolefnisjöfnunina er lýsandi um barnaskap þess sem aðeins sér einn möguleika sem svar við margræðum spurningum. Barnalegar kvartanir yfir skorti í heiminum. Kröfur um viðtöku fleiri flóttamanna sem hafi ekki áhrif á stöðu íslenskra fátæklinga er  ekki einu sinni barnaskapur heldur vanhugsuð einfeldni.

Ég spyr enn: Til hvers er að kjósa óraunsæi í pólitík? Er ekki pólitík viðleitni til að i að finna lausnir á vandamálum?  Það er ekki lausn á vandamálum okkar þjóðfélags að að lýsa einhverri óskatilveru í Shangríla. þegar fólk  býr á Íslandi.og þarf að leysa vandamál þar. Það er óskiljanleg afstaða að vilja ekki koma með tillögur til lausna þegar stjórnmálaflokki gefst til þess tækifæri. Katrín Jakobsdóttir sýndi sig óhæfa til ákvarðanatöku þegar mest á reið. Í því ljósi skoða ég að minnsta kosti alla þessa ritgerð.

Ég skil hvorki upp né niður í þessari ræðu Katrínar Jakobsdóttur né hvaða pólitiskan tilgang eða þjóðamálaáhrif svona buna hefur í tíma eða eilífð.

United Silicon

á undir högg að sækja.

Flest hefur gengið á afturfótunum hjá fyrirtækinu og því hefur tekist að lenda upp á kant við allt og alla í kring um sig. Flestir djöflast á því og svo mjög er saumað að því að við liggur að það fari barasta beint á hausinn. Hver á þá að kosta niðurrifið og hreinsunina aðrir en  fýlupokarnir sjálfir í Bæjarstjórninni?

Innlendir aðilar hafa fjárfest gríðarlega í fyrirtækinu. En framtíðarhorfur þeirra lífeyrisþega sem eiga peningana virðast ekki góðar ef því verður ekki bjargað. Enginn þorir að taka af skarið og gera það sem til þarf eigi lífeyrir flugmanna ekki að lækka stórlega í framtíðinni. 

Það er eitthvað að þarna. Hugsanlega mannlegir samskiptaerfiðleikar sem leiða svo af sér aðra erfiðleika.  Fyrirtæki sem átti að færa þeim Útnesjamönnum björg í bú liggur undir stöðugum árásum yfirvalda sem heimta því lokað. Stjórnendur virðast ekki geta svarað fyrir sig á neinn sannfærandi hátt og fýlan vex.   

Hér dugar greinilega ekkert hálfkák lengur. Er nokkuð annað í stöðunni en að einhverjir, til dæmis ÍAV og Arion, sem eiga hagsmuna að gæta, taki þetta fyrirtæki yfir, skipti um framkvæmdastjórn og andlit fyrirtækisins og komi því í gang almennilega svo það uppfylli allar kröfur? 

Mér finnst það ekki mega gerast að svona þjóðþrifafyrirtæki leggi upp laupana í fýlu og fússi þegar svona mikið er komið upp af því sem til þarf að reka þarna fyrirmyndarverksmiðju. Verða Suðurnesjamenn ekki að breyta um afstöðu, tón og takt og reyna að bjarga fyrirtækinu í stað þessa bara að rakka það svona niður með öllum tiltækum ráðum?

Segja heldur: Upp með United ! 

Til hvers?

á fólk að kjósa V.G?

Þessi furðuflokkur hélt landsfund fyrir helgina.

Svo segir í fréttum:

" Katrín Jakobsdóttir formaður Vinstri grænna segir að flokkurinn ætli sér stærri hlut í sveitarstjórnarkosningunum í vor, enda hafi ekki gengið eins vel þar og á landsvísu. Katrín gagnrýndi samstarfsflokka Sjálfstæðisflokksins í ríkisstjórn í ræðu sinni á flokksráðsfundi Vinstri grænna í morgun.

 Á fundinum, sem haldinn er í Logalandi í Borgarfirði, er starf flokksins í vetur undirbúið og þá sérstaklega fyrir sveitarstjórnarkosningarnar í vor. En fundurinn hófst að vanda á ræðu formannsins, Katrínar Jakobsdóttur, og þar var ríkisstjórnin gagnrýnd harðlega á margan hátt. Hún, og síðasta ríkisstjórn, hafi dregið úr jöfnuði í samfélaginu, til að mynda með niðurskurði til framhaldsskóla og háskóla.

„Sama má segja um þær skattbreytingar sem hafa verið gerðar sem eru til þess fallnar að auka misskiptingu og ójöfnuð í samfélaginu. Þetta er nokkuð sem við teljum að leiði ekki til betra samfélags fyrir heildina og við viljum sjá gagngera stefnubreytingu á þessum sviðum,“ segir Katrín.

Þá geri ríkisfjármálaáætlun ekki ráð fyrir bættum kjörum aldraðra og öryrkja, sem þó sé brýn þörf á. Katrín gagnrýnir þar sérstaklega samstarfsflokka Sjálfstæðisflokksins - Viðreisn og Bjarta framtíð. „Við auðvitað horfum til þess að þeir flokkar sem töluðu fyrir kerfisbreytingum sitja nú í ríkisstjórn sem virðist snúast um að standa vörð um óbreytt kerfi hvort sem litið er til þessara málaflokka sem ég nefndi áðan eða annarra málaflokka, og þar hafa athafnir svo sannarlega ekki fylgt orðum.“

Katrín hefur einnig áhyggjur af vaxandi óróa í alþjóðasamfélaginu. Þar séu Íslendingar ekki undanskyldir og til að mynda sé verði að stilla fátæku fólki og hælisleitendum upp sem andstæðum, sem sé ekki í boði. En flokksráðsfundurinn snýst að stórum hluta um að undirbúa sveitarstjórnarkosningarnar í vor, þar sem flokkurinn hyggst styrkja stöðu sína. „Þar höfum við ekki náð jafn góðum árangri og á landsvísu en við lítum svo á að þar eigum við óplægðan akur og hyggjumst leggja mikið á okkur til að plægja þann akur.“

Hvað akur ætlar þessi flokkur að plægja? Sýndi hann sig ekki í því að þora ekki að mynda ríkisstjórn vegna persónulegrar ólystar formannsins á Sjálfstæðisflokknum? Ekki til þess að leysa verkefni fyrir landsmenn og kjósendur flokksins? Ekki til þess að hafa áhrif á þá málaflokka sem hún sendir núna vanefndaskeytin til ríkisstjórnarinnar?

Hvaða erindi á svona flokkur með svona formann yfirleitt í stjórnmál? Til hvers ættu menn að kjósa flokk sem þorir ekki í stjórn? 

Gaman & Alvara

fléttast saman á snilldarlegan hátt í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins. þar er farið á kostum gamansins um alvöru heimskunnar sem ræður för í íslensku þjóðlífi um þessar mundir.

Höfundur skrifar svo:

"Það gustar um hvíta riddarann í Hvíta húsinu þessa dagana, eins og alla hina dagana. Nú síðast skrifaði einn úr meirihlutanum í Reykjavík, Halldór Auð- ar Svansson, oddviti Pírata þar, „Ávarp til mannkynsins“, þar sem hann kveður upp úr um það að Donald Trump Bandaríkjaforseti sé óhæfur, skorti siðferðislegt hugrekki og allt raunveruleikaskyn og verði að víkja þegar í stað.

Hvað mun nú gerast?

Enginn getur efast um raunveruleikaskyn meirihlutans í Reykjavík, svo Donaldi Trump hlýtur að vera illa brugðið við þessa kveðju, sem svona víða fer. Vissulega hefur verið heldur betur sótt að forsetanum frá því að hann var svo ósvífinn að ná kjöri gegn hlutlausu og faglegu mati allra réttsýnna manna, en ekki þó með jafn skeleggum hætti og þarna var gert og úr þessari átt.

Það hlýtur hverjum manni að bregða illa við ef meirihlutamenn í Reykjavík hóta að finna hann í fjöru og þá ekki síst eins og hún er útleikin eftir þá núna.

Rétt er þó að taka fram að síðast þegar fréttist hafði mannkynið ekki enn svarað erindi Halldórs, en enginn gerir því þó skóna að svar þess muni dragast úr hömlu þegar svo mikið er í húfi og þegar slíkt ávarp berst svo óvænt úr þessari átt.

Enn og aftur

Hryðjuverk í Evrópu eru næstum að verða óþægilega kunnuglegar fréttir, álfunnar daglega brauð. Nú voru 14 myrtir í miðborg Barcelona og gerð tilraun til að myrða 130 manneskjur þar til viðbótar. Það vill stundum gleymast að hinir særðu ná sér vart nokkru sinni til fulls eftir það andlega og líkamlega áfall sem svo svívirðileg árás á saklausa borgara er. Sama gildir einnig um þá sem nærri standa, alla íbúa og velunnara þessarar fögru borgar.

Hann er mikill tollurinn sem hermdarverk af þessu tagi taka. Þau þrúga mannlíf í hinum „frjálsa heimi“ sífellt meir og það er því miður megintilgangurinn. Sú öryggistilfinning sem fylgt hefur því að búa í lýðræðisríki sem lýtur lögum og almennum mannréttindum, byggðum á kristnum gildum, er ekki söm og áður.

Breyttar aðferðir, bílar sem vopn

Á seinustu árum hefur óaldarmönnunum tekist að breyta tækjum sem eru eðlilegur þáttur hins daglega lífs í ógnvænleg morðtól heppileg til fjöldamorða. Það þarf ekki að fela þau, og það er nær ómögulegt að forðast þau. Komið er á daginn að það þarf ekki öfluga stórtrukka til. Smábílar duga til að drepa eða limlesta ekki aðeins tugi heldur hundruð manna.

Eftir árásir þar sem skotvopnum var beitt hafa kröfur heyrst um að takmarka aðgang fólks að þeim enn meir en áður. Almennir friðsamir borgarar fylgja reglusetningunum en hinir ekki. Það er skiljanlegt að yfirvöld leiti að gefnu tilefni leiða til að draga úr hættunum. En skotvopnareglurnar eru gagnslausar. En vandinn er að auki sá að þeir hryðjuverkamenn sem nú herja á Vesturlönd setja sér fáar eða engar skorður. Þekktir hermdarverkahópar í síðari tíma sögu sóttu einkum að fulltrúum eða táknmyndum þess kerfis og „þess óréttlætis“ sem þeir töldu sig þurfa að uppræta.

Þeim var jafnvel í mun að kalla ekki á almenna fordæmingu á baráttuaðferðum sínum. Lágmarks pólitískur stuðningur var þeim nauðsynlegur.

Hatur og hefnd

Þeir sem nú er við að eiga líta á vestræn þjóðfélög almennt og þau gildi sem þau byggja á sem andstæðinga sína.

Hver maður er í rauninni réttdræpur og því meiri ólga, skelfing og reiði sem ódæðið vekur, því betri árangur.

Þessi nýja tegund ofstækismanna hafði náð fótfestu í Írak, Sýrlandi og Líbíu og réði þar fyrir miklum landsvæðum samanlagt. Þeir uppfylltu að því leyti til að nokkru það skilyrði að geta með trúverðugri hætti en ella kallað sig „ríki“.

Þangað gátu þeir safnað liði. Þeir áttu einnig skjól í fleiri löndum og fengu fjárhagslegan stuðning frá æðstu yfirvöldum í enn öðrum ríkjum, sem þrengt hefur verið að upp á síðkastið. Fjölgun hryðjuverka í Evrópu er að nokkru rakin til þessarar breyttu stöðu.ISIS getur ekki lengur kallað lið til sín. Herkallið er því að „píslavottarnir“ haldi kjurru fyrir og veiti heimaríki sínu eins mikinn skaða og verða má og geri það í nafni málstaðarins.

Vafalítið er þó að þegar landfræðileg yfirráð ISIS á stórum svæðum í Írak og Sýrlandi verða endurheimt mun grunnur þessara samtaka veikjast mjög. Þegar til lengri tíma er horft mun það einnig draga úr getu þeirra til að skipuleggja hermdarverk annars staðar. En þetta gerist hægt og mun jafnvel aldrei nást með öllu.

Óleystur vandi

Því miður höguðu fyrirmenni ESB og einstakra ríkja þess sér glannalega og ábyrgðarlaust þegar ákvarðanir voru teknar um að hleypa aðkomufólki varanlega inn fyrir landamærin, að svo miklu leyti sem þau eru enn til staðar. Afleiðingar yfirþyrmandi stefnuleysis og þróttleysis þessara ríkja verða ekki lagfærðar í bráð.

Það var kallað á það að fólk í milljónatali stefndi sér í lífsháska til að ná fótfestu á álfunni opnu. Mjög stór hópur fólks er í miklum vandræðum á meginlandi Evrópu og er þar í sífellt meiri óþökk þeirra sem eru þar fyrir.

Miklu stærri hópur er geymdur innan gaddavírsgirðinga í Tyrklandi, Grikklandi og á Ítalíu og svo víðar í minni skömmtum. Þetta eru milljónir manna. ESB greiðir Tyrkjum milljarða evra á ári fyrir að halda fólki, sem taldi sig velkomið til Evrópu og hafði ástæðu til, við þessar aumu aðstæður, sem enginn endir er á. Lítið land eins og konungsríkið Jórdanía var eitt sárafárra Arabaríkja sem brugðust við af ábyrgð. En það er nú að kikna undan þeirri byrði sem nálega milljón flóttamenn eru fámennu ríki.

Þar og annars staðar innan flóttamannagirðinganna er fólk fullt vonbrigða yfir „svikum Evrópu“ sem af sögulegri fljótfærni hafði opinberlega boðið allt þetta fólk velkomið til sín, en reyndi svo að skella í lás við nefið á því. Vonbrigði, reiði og niðurlæging í bland við eilífðar ömurleika er kröftug uppeldisstöð þess sem Evrópuríkin þurfa síst á að halda.

Þessar hrjáðu milljónir innan girðinganna eru óneitanlega hluti af mannkyni veraldar. Það er þó ekki víst að þær liggi yfir ávarpi píratans Halldórs Auðar Svanssonar, oddvita í meirihluta borgarstjórnar Reykjavíkur. Og jafnvel þótt það gæfi sér tíma til, bíðandi í biðröðunum í 40 stiga hita eftir vatns- og matarskammtinum sínum, að glugga í ávarpið, þá er óvíst að það eigi eitthvað sökótt við Donald Trump. Hann stóð ekki fyrir „vorhreingerningunum“ sem settu allt í öngþveiti í Líbíu, Túnis, Egyptalandi og Sýrlandi. Fyrsta „hreina vinstristjórnin“ stóð að því innan NATO að knýja með valdi til stjórnarskipta og breytinga, og ýta undir ólgu í löndunum og borgarastyrjöld í Sýrlandi, sem er ein hin mannskæðasta á síðari tímum.

Litið sér nær

Á Íslandi eru innflytjendamálin vita stjórnlaus. Táknmynd þess er að milljarða vantar upp á að ný- samþykkt fjárlög um það efni standist. Hvernig í ósköpum má þetta vera? Og hvers vegna þessi ærandi þögn?

Á sama tíma er öllum fjölmiðlum send frétt frá fjármálaráðherra um að ríkisstjórnin hafi ákveðið að skylda ráðuneyti ríkisins til að greiða framvegis 10 milljóna króna áfengisgjald til ríkisins.

Bréfritari, sem ætíð vill leggja sitt af mörkum, ákvað í tilefni dagsins að flytja fimmhundruð króna seðil, sem hann var með í vasanum, yfir í rassvasann og mun næstu þrjá mánuði flytja seðilinn vikulega á milli vasanna í buxunum. Í lok tímabilsins mun hann fara yfir bókhaldið og kanna hver staðan sé og ákveða framhaldið með hliðsjón af því.

Samansúrrað stefnuleysi

En þótt sex mánaða gömul fjárlög séu með gat upp á marga milljarða vegna innflytjendamálanna einna hafa íslenskir „stjórnmálamenn“ aldrei rætt þennan málaflokk af alvöru. Í þessum efnum, eins og svo mörgum öðrum, eru allir íslenskir stjórnmálamenn í sama flokknum. Það væri ósanngjarnt að segja að þeir stæðu þar allir hreyfingarlausir. Öðru nær. Þeir eru allir á harðahlaupum. Allir stefna þeir blindandi að sama markinu, hengifluginu, sem þeir vita hvorki né vilja vita hvar er.

Vissulega mætti ætla að þeir sem hlaupa svona hratt og með bundið fyrir augu séu ólíklegir til að ljúka hlaupinu. En menn geta ekki treyst því. Þegar allir eru jafn einbeittir í að vita ekki hvað þeir eru að gera skiptir þá engu þótt þar bruni blindingjar. Vissulega detta þeir reglubundið hver um annan þveran. En það er hluti af lögmálinu um að sælt sé sameiginlegt skipbrot og breytir engu um aðferðafræðina.

Ónæmir fyrir dæmum

Nýlegir atburðir í Svíþjóð, Danmörku, Þýskalandi, Belgíu, Tyrklandi, Frakklandi, Bretlandi og nú á Spáni breyta heldur ekki neinu. Sá óþægilegi sannleikur, sem lengi var afneitað, um að lögregla, sjúkralið og slökkvilið neiti að fara inn í fjölmörg hverfi í þessum sómakæru lýðræðislöndum, nema með góðum fyrirvara og í fylgd með þungvopnuðum vígasveitum, breyta heldur engu. Blindingjaleikurinn sér til þess.

En það væri óneitanlega fróðlegt að fá svar við því hverjum datt það í hug að eina leiðin til þess að komast að sæmilegri niðurstöðu, bæði í umboði og í þágu almennings, væri að „valdamennirnir“ þreifuðu sig áfram í heimatilbúnu niðamyrkri og fylgdu eingöngu stígum sem sannreynt hefði verið annars staðar að leiddu alla í ógöngur.

Mörgu þótti hnigna á hinum „myrku miðöldum“, sem voru kannski ekki eins einsleitnar og yfirskriftin. En svarti dauði var ekki ónýtur lokadráttur slíkrar myndar.

Hin heimamyrkvaða „öld okkar“ er önnur tíð og stendur vonandi styttra við.

Ef einhver þeirra sem lofað hafa að gæta hagsmuna þjóðarinnar hefði uppurð til að opna augun, jafnvel bara að píra aðeins, gætum við hugsanlega enn náð að koma betur út úr sameiginlegum ógöngum en stefnir í. Einkum þó ef í framhaldinu myndu augu nægjanlegra margra opnast fyrir því að við eigum síst að öllu að hengja okkur aftan í þá sem lakast hafa haldið á sínum málum síðustu misseri og ár.

En meðal annarra orða.Hefur Benedikt Jóhannesson sagt umheiminum frá því snilldarbragði sínu og ríkisstjórnarinnar að láta stofnanir ríkisins framvegis færa 10 milljónir króna á milli vasa þess? Kannski ætti ríkisstjórnin að segja frá þessu í ávarpi til mannkynsins. Vera má að Svíar myndu þá láta Bensa fá nóbelinn í hagstjórn. Eða þá að kunngera að þeir myndu hér eftir kalla hann Bensa Vasa, sem í Svíþjóð er talinn enn meiri heiður.

Hver veit?

Kannski bílstjórinn."

Þeir vinstrisinnar sem aldrei lesa Mogga hafa gott af að renna yfir þessi skrif til þess að reyna að sjá þá alvarlegu hluti sem þjóðin stendur frammi fyrir vegna slappleika stjórnmálamanna sinna. Þeirra stefna er bara undanhald. Þeir eru hvergi að veita viðnám heldur láta berast með straumnum. Hengja Ísland aftan í ESb og refsiaðgerðir þess gegn Rússlandi sem stórskaða okkur en ekki Þjóðverja eða Frakka sem flytja ekki út fisk til Rússlands heldur vélar og tól sem við gerum ekki og eru ekki á bannlista Rússa um innflutning. Við aularnir sitjum uppi með tjónið vegna ræfildóms okkar ráðamanna. Sama er um innflytjendamálin og hælisleitendurnar. Þeir eru allir í sama uppgjafarflokknum sem kallaður er stundum góða fólkið sem neitar öllum vísbendingum um aðsteðjandi vá. Eru bara sammála um eitt og það er að gera helst ekki neitt.

Við búum við sívaxandi takmarkanir á skotvopnareglum þegar skotvopn koma við sögu í minnihluta mannskæðustu hryðjuverkanna. Í Orlando ber óþekktur fjöldi borgara á sér skotvopn innanklæða. Ekki til að fremja hryðjuverk heldur til að koma í vega fyrir slíkt og vegna eigin öryggis. Hér á landi hafa verið framin morð með skærum, skrúfjárnum og hnífum. Flugvélum hefur verið beitt erlendis. Engar takmarkanir eru á eign slíkra tóla hér á landi hvað þá bíla af öllum gerðum. Hvar eiga áherslur yfirvalda til almannaheilla að liggja? Við þráttum um hvort lögreglan eigi að fá gamlar norskar hríðskotabyssur að gjöf.En við heyrum í fréttum að það er aðeins góður gæi með byssu sem getur stöðvað vondan gæja sem er að drepa fólk.Hérlendis yrði góði gæinn líklega fljótt að vondum gæja við slíkar aðstæður.

Mig langar ekki til að búa í þjóðfélagi þar sem ég teldi mig þurfa að bera byssu á mér. En slíkar aðstæður geta skapast ef við látum allt reka á reiðanum. Leggjum öll nöfn að einu mati þegar múslími með arabiskt nafn vill fá aðgang að Íslandi. Þá eiga allir að vera jafn réttháir þó að hryðjuverkamenn með slík nöfn og uppruna séu flestir af því sauðahúsi. Ekkert má gera til að greina að kristna menn eða múslíma, skandínava, indogermani, blámenn eða araba. Um það eitt eru íslenskir ráðamenn sammála. Og hvorki í gamni né alvöru.

 

 

Að hugsa sér?

að maður sem svona skrifar sé þingmaður á Alþingi Íslendinga:

"

200 daga vinátta Guðlaugs Þórs og Trumps

Smári McCarthy skrifar 19.8.2017 07:00

Guðlaugur Þór Þórðarson utanríkisráðherra má eiga það, hann passar upp á vini sína. En hvort hann vandi valið á þeim, það er önnur spurning. Ég óttast að vanvilji Guðlaugs Þórs til að fordæma Donald Trump Bandaríkjaforseta á grundvelli þess sem hefur átt sér stað undanfarna 200 daga byggist á einhverskonar kjánalegri trú um að hægt sé að vera vinur svona manna. Hversu lengi þessi vinátta endist er önnur spurning. Þjóðernisofstæki mun seint vera launað yfir landamæri, og eftir því sem ofstækið eykst eru birtingarmyndir þess líklegari til að valda öllum skaða, hvort sem það er í formi gælna við nýnasista, niðurbrots dómskerfisins, misbeitingar á valdi, eða tortímingu á viðskiptasamböndum á grundvelli einangrunarhyggju.

Mikið hefur verið rætt um það undanfarna daga að Trump virðist furðu tregur til að lýsa andstyggð sinni á nýnasistum og öðrum sem bera hugmyndafræði sem gengur gegn góðu siðferði og nútíma mannréttindum.

Fantur og hrotti

Í Helgarútgáfunni á Rás 2 sl. sunnudag hélt Guðlaugur Þór því fram að ekki væri hægt, eftir aðeins 200 daga forsetatíð Donalds Trump í Bandaríkjunum, að meta það hverskonar forseti hann yrði.

Á sínum 200 dögum sem forseti hefur Donald Trump margsinnis reynt að svipta tugum milljóna manna heilbrigðistryggingu, ítrekað hótað kjarnorkustyrjöld á Kóreuskaga, sett diplómatísk- og viðskiptaleg sambönd Bandaríkjanna við fjölmargar aðrar þjóðir í uppnám, hvatt til ofbeldisglæpa að hálfu lögreglu og haldið skjólshendi yfir KKK, nýnasista og ýmsa aðra öfgahópa. Á meðan hefur starfsmannahald Hvíta Hússins verið í stöðugum sviptingum og sífellt fleiri vísbendingar koma í ljós um ólöglegt athæfi forsetans og nánustu fylgismanna hans í aðdraganda kosninganna.

Það er algjörlega augljóst hverskonar forseti Donald Trump er. Hann er fantur, hann er hrotti og hrokagikkur. Hann er allskostar vanhæfur í starfi, enda virðist hann hafa afar takmarkaðan skilning á því hvað starfið raunverulega er. Ekkert af þessu er einstakt: ýmsir sem hafa fengið stór embætti í gegnum tiðina hafa verið kjaftstórir vanvitar með lítt duldar fasískar hneigðir.

Vinur er sá er til vamms segir

En við þurfum samt sem áður að meta stöðuna út frá því að hér er um að ræða forseta vinaþjóðar okkar, sem er kjarnorkuveldi og efnahagslegt stórveldi; land sem hefur gríðarleg áhrif á heimsbyggðina. Það er ótrúlega mikilvægt fyrir Ísland að halda góðum samskiptum við Bandaríkin, en það gengur einnig beinlínis gegn hagsmunum Íslands að láta eins og hegðun Trumps sé í góðu lagi, og það er skammarlegt að hafa utanríkisráðherra sem skilur þetta ekki. Vinur er sá er til vamms segir.

Rétt er að athuga að ríkisstjórn Íslands hefur verið við völd skemur en Trump. Ef ekki er hægt að dæma Trump út frá þessum 200 dögum, eins og Guðlaugur Þór heldur fram, þá er sömuleiðis ekki hægt dæma ríkisstjórn Íslands. Út frá þessum rökum vænti ég að Guðlaugur Þór hyggist ekki hreykja sér af neinu sem ríkisstjórn Íslands gerir fyrr en hann hefur gefið til kynna hverskonar forseti hann telji Trump vera. En ríkisstjórn Íslands hefur nú svo lítið til að hreykja sér af hingað til, að þetta er kannski ágæt leið fyrir Guðlaug Þór að kaupa sér tíma.

Hann hefur nefnilega lítið gert. Í ræðu og riti hefur hann lýst meiri áhyggjum af hagsmunum Bretlands en Íslands í sambandi við Brexit og þannig grafið undan samningsstöðu okkar gagnvart Bretlandi. Það hlýtur að þykja skrýtið að á meðan öll Evrópa er að reyna að vinna saman úr þeim skaða sem Brexit mun valda sé utanríkisráðherra Íslands einn valsandi um algjörlega sannfærður um að þetta sé einhverskonar tækifæri. Þetta lýsir einhverskonar trygglyndi fyrrum varaformanns Evrópusamtaka íhaldsmanna og umbótasinna (ACRE) við Breska Íhaldsflokkinn, sem verður seint launað.

Niðurbrot mannréttinda

Það er hugsanlegt að Guðlaugur Þór þjáist sjálfur af ákveðinni tregðu til að lýsa andstyggð sinni á þeim hugmyndafræðilegum félögum sínum í ACRE hvers hugmyndir engu skárri en hugmyndir nýnasistanna sem Trump heldur verndarhendi yfir. Meðan Guðlaugur Þór vitnaði ítrekað í viðtalinu í Norður-Kóreiska flóttamanninn Park Yeon-mi til vitnisburðar um hrikalegar aðstæður í Norður Kóreu, þar sem fólk er fangelsað af handahófi fyrir minnstu mótlæti gegn ríkisvaldinu og fólk drepið fyrir minniháttar glæpi, þá hefur hann sem utanríkisráðherra ekkert sagt við því að Recep Tayyip Erdogan, leiðtogi AKP, systurflokks Sjálfstæðisflokksins í Tyrklandi, hafi staðið fyrir fjöldafangelsun tugþúsunda manna án dóms og laga, gríðarlegum mannhvörfum og almennu niðurbroti á mannréttindum innan Tyrklands undanfarin ár.

Hann hefur heldur ekkert sagt við niðurbroti mannréttinda innan Evrópu, þrátt fyrir að vera mikill andstæðingur Evrópusambandsins sem vissulega liggur vel við höggi um þessar mundir. Það kann að vera vegna þess að það eru einkum systurflokkar Sjálfstæðisflokksins í ACRE sem standa fyrir slíku niðurbroti. PIS í Póllandi hefur til að mynda gengið hart fram við að grafa undan trúverðugleika dómskerfisins í Póllandi undanfarna mánuði, með raunar nánast sömu aðferðum og Sjálfstæðismenn notuðu til að eignast Landsrétt í vor. Obbosí.

NIÐURBROT mannréttinda á heimsvísu er staðreynd í dag og við þurfum að taka afstöðu.. Ísland þarf utanríkisráðherra sem er tilbúinn til að standa gegn þessum hneigðum, frekar en að humma þær fram af sér meðan alþjóð horfir gapandi á.

Höfundur er þingmaður Pírata"

 

Það er ætlast til að aðrir þingmenn hlusti á það sem þessi maður er að segjast vita og jafnvel marki það eitthvað? Er ekki sagt að þessi maður segist vera stærðfræðingur frá Háskóla Íslands án þess að slíkt sé rekjanlegt? Hver er hann til að vita allt betur en bandarískir kjósendur? Hvaðan kemur honum öll þessi vizka?

 

Hvernig eigum við að hugsa okkur framtíð Íslands og traust á Alþingi eiginlega? 

 

Gleymum þessu fólki ekki!

er áminning til okkar frá Hannesi Hólmsteini Gizurarsyni þegar hann setur eftirfarandi á vef sinn:

" Þegar ríkisstjórn breska Verkamannaflokksins lokaði að nauðsynjalausu breskum bönkum í eigu Íslendinga haustið 2008, setti hryðjuverkalög á íslenskar stofnanir og fyrirtæki, greiddi tafarlaust út Icesave-innstæður í Landsbankanum (í stað þess að veita ársfrest til þess, eins og reglur leyfðu) og krafðist þess síðan, að íslenska ríkið endurgreiddi hinu breska alla upphæðina með vöxtum, vildi hópur menntamanna fara að kröfum þeirra. Þau Þorvaldur Gylfason, Stefán Ólafsson, Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir og Vilhjálmur Árnason töldu okkur Íslendinga samsek Landsbankanum og þess vegna öll samábyrg um skuldbindingar hans. Hefði verið farið að vilja þeirra, hefði vaxtakostnaðurinn einn numið um 200 milljörðum króna.

Þessi hugmynd um nauðsynlega yfirbót er ekki ný. Líklega hafa engir tveir viðburðir greypst eins í huga þjóðarinnar og Tyrkjaránið 1627 og bankahrunið 2008. Íslendingar vissu í bæði skiptin, að þeir voru hjálparvana, en héldu um leið, að þeir ættu ekki aðra óvini en eld og ís. Þess vegna voru þeir þrumu lostnir. Strax eftir Tyrkjaránið töldu skáld og aðrir menntamenn, að það „hefði ekki verið annað en refsing og reiðidómur guðs fyrir ljótan lifnað manna hér á landi“, eins og Jón Þorkelsson skrifaði í inngangi að safnriti sínu um ránið. Lærdómurinn, sem af þessu mætti draga, væri að iðka góða siði og sækja betur kirkjur, sagði Arngrímur lærði. Einnig þyrfti að refsa óbótamönnum harðar, kvað Guðmundur Erlendsson í Ræningjarímum.

Vilhjálmur Árnason og aðrir spekingar, sem skrifað hafa um bankahrunið, sleppa að vísu öllu guðsorði, en virðast telja hrunið hafa verið refsingu fyrir ágirnd og óhóf bankamanna, sem þjóðin öll hafi tekið þátt í og sé því samsek þeim um. 200 milljarðarnir, sem Icesave-samningarnir hefðu kostað þjóðina, væru nauðsynleg yfirbót. Með þeim fengi hún syndaaflausn. Lærdómurinn, sem af þessu megi draga, sé að iðka góða siði og sækja betur heimspekifyrirlestra Vilhjálms og félaga. Einnig þurfi að refsa óbótamönnum harðar, eins og Þorvaldur Gylfason skrifar vikulega í blað það, sem Jón Ásgeir Jóhannesson gefur enn út og dreifir ókeypis til landsmanna."

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 12. ágúst 2017.)

Þetta er þörf áminning í ljósi þess að að þessir menn sem upp eru taldir  telja sig enn þess umkomna að veita landsmönnum leiðsögn  í hverju máli sem upp kemur. Hefði þeirra ráðum verið fylgt í Icesave málinu væri hér margt öðruvísi umhorfs.

Sem betur fer báru hinir spakari landsmenn gæfu til þess að hlusta ekki á þokulúðra þessara gáfumanna á þeim örlagatímum. Það er full ástæða til að gleyma þeirri staðreynd ekki þegar þeir vilja enn hafa vit fyrir .þjóðinni.

Gleymum þessu fólki ekki og fyrri tillögum þess. 

Hvöt heimtar prófkjör

til framboðslista fyrir Borgarstjórnarkosningar í Reykjavík að vori.

Fréttablaðið birtir eftirfarandi tilkynningu frá Hvöt:

"Um öll Vesturlönd verður sú krafa sífellt háværari að auka beina aðkomu almennings að stjórnmálum. Þeir flokkar sem verða ekki við þeirri kröfu eru í mikilli hættu, þeir fjarlægjast fólkið, einangrast og missa af samtíma sínum.

Við Íslendingar höfum ekki farið varhluta af þessari þróun, stjórnmálin eru í mikilli deiglu þessa dagana, fylgið á hreyfingu, nýir flokkar hafa sprottið upp og krafa um breytt stjórnmál er hávær.

Við þessu þarf Sjálfstæðisflokkurinn að bregðast eins og aðrir hefðbundnir flokkar. Flokkar sem þróast ekki með samtíma sínum og tíðaranda eru í mikilli hættu, alveg óháð mikilvægi þeirrar stefnu og hugmyndafræði sem þeir standa fyrir. Það er ekki nóg að hafa góða stefnu ef enginn vill hlusta.

Við þessar aðstæður má það furðulegt heita að fámennur hópur í Valhöll ætlar nú að þrengja aðkomu almennra flokksmanna að vali á framboðslista Sjálfstæðisflokksins. Verði tillögur umrædds hóps samþykktar fá flokksmenn einungis að velja hver það verður sem leiðir lista flokksins, í önnur sæti ætlar fámennur hópur að velja vini sína á fundi í lokuðu herbergi.

Þessi tillaga færir Sjálfstæðisflokkinn áratugi aftur í tímann, frá fólkinu í átt að klíku- og fámennisstjórnmálum. Í stað þess að efla fólkið í Sjálfstæðisflokknum og treysta því til að velja frambjóðendur flokksins á að taka upp vinnubrögð löngu liðins tíma, vinnubrögð sem endurspegluðu allt annað þjóðfélag en það sem við búum við í dag.

Þessi tillögugerð er því fráleit í ljósi þeirrar þróunar sem nú stendur yfir í stjórnmálum og hún er til þess fallin að skaða Sjálfstæðisflokkinn í bráð og lengd. Aukin aðkoma almennings og aukið lýðræði eru lykilhugtök í stjórnmálum þessa dagana. Hin furðulega tillaga meirihluta stjórnar Varðar gengur þvert á slík sjónarmið og í raun vandræðalegt fyrir okkur Sjálfstæðismenn að fylgjast með fulltrúum þessa hóps reyna að rökstyðja hana á opinberum vettvangi.

Þar til viðhlítandi rök hafa verið færð fyrir nauðsyn þess að draga úr áhrifum almennra flokksmanna í Sjálfstæðisflokknum hljótum við að sameinast um að tryggja að þessi tillaga verði ekki samþykkt. Þvert á móti eigum við að kappkosta að Sjálfstæðisflokkurinn sýni í verki að hann treysti eigin flokksmönnum til að velja frambjóðendur sína.

Ef Sjálfstæðisflokkurinn treystir ekki eigin félagsmönnum, fólkinu sem myndar Sjálfstæðisflokkinn, hversu líklegt er þá að almenningur treysti Sjálfstæðisflokknum?"

Svo mörg voru þau orð.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur á undanförnum áratugum einn haft þann styrkleika meðal stjórnmálaflokka að bjóða almenningi að velja framboðslista flokksins. Ég hef alltaf orðið var við það hinsvegar að það eru alltaf valdamenn innan flokksins sem treysta ekki dómi fólksins. Treysta ekki flokksmönnum og telja sig vita betur.

Nýlegt dæmi er þegar formaður flokksins kom til fundar Kjördæmisráðs Suðvesturkjördæmis þegar hann átti að vera byrjaður og krafðist þess að fá að breyta listanum sem stjórni ætlaði að leggja fram og sem kom út úr prófkjörinu.Fundarmenn voru látnir bíða meðan hann frekjaðist í því að færa þingmenn niður og troða sínum gæðingi inn á milli. Þeir voru allir svo miklir ræflar að láta formanninn kúga sig til verksins og mættu svo eins og barðir hundar á fundinn klukkutíma síðar og kysstu allir á vöndinn. Ekki fannst mér þeir rísa  hátt við þetta tækifæri þó að vesalingur minn lyppaðist líka niður fyrir ofbeldinu.

Það vildi nú svo seinna til að sá sem greinilega átti mestar líkur á að missa þingsæti sitt hélt því samt þrátt fyrir þetta vegna óvæntrar fylgisaukningar flokksins sem auðvitað var ekki vitað fyrirfram. Auðvitað geta allir skýrt slíkt sér í hag og þakkað sér án þess að í móti verði mælt.

Nú bíða menn hvað þessi sami formaður gerir á Landsfundi Sjálfstæðisflokksins. Ætlar hann að treysta flokksmönnum til að velja í embætti eða ætlar hann að stjórna flestu sjálfur? Maður bara bíður eftir því hvað óróasveit unglinganna dettur í hug eins og síðast þegar Áslaug Arna velti Gulla og skrílslæti þeirra og Unnar Brár komu í veg fyrir vitrænar umræður um málefni flóttamanna og hælisleitenda í fundarlok.

Eftir svona flokkslegar uppákomur geta menn svo sem efast um það hvort eigi yfirleitt að halda þessi prófkjör af því að sé niðurstaða ekki einhverjum þóknanleg eða tæknilega bindandi, þá megi breyta henni?  Menn geta þá líka spurt sig til hvers einhver kjördæmisráð eða skipulagsreglur séu yfirleitt þegar hægt er að breyta öllu eftir smekk einstakra manna. 

Mín reynsla er sú að það hafur alltaf leitt til verri vegar í kosningum fyrir Sjálfstæðisflokkinn ef fitlað er við niðurstöður prófkjara, hversu óánægður maður er með niðurstöðuna. Og mín reynsla er orðin talsvert löng þó vitlaus sé.

En maður er yfirleitt alltaf óánægður í pólitík því auðvitað veit maður sjálfur alltaf best og betur en þessir kjósendaasnar. En svona er þetta bara. Það er nefnilega móðgun við þá flokksmenn og stuðningsmenn sem lögðu á sig að mæta og kjósa, að segja við þá þið eruð fífl sem ég ætla að hafa vit fyrir af því að ég er svo sniðugur. Auðvitað geta prófkjör mistekist en yfirleitt bara ekki ef kjörsóknin er í lagi. Yfirleitt vinnur nefnilega besta fólkið.

Þetta held ég að Hvatarkonur sjái talsvert skýrar en þessi stjórn Varðar sem viðrað hefur hugmyndir um handval frambjóðenda eins og var tíðkað hér áður fyrr.

 

Af hverju að fella niður gjaldið?

í Hvalfjarðargöngin?

Hvaða rétt á unglingur sem aldrei hefur borgað veggjald í þau tuttugu ár sem ég hef borgað á því að fá frítt í göngin núna og hugsanlega næstu tuttugu ár?  Ég á kannski eftir að keyra örfá ár í viðbót eða bara engin? Skiptir þetta sköpum fyrir mig?

Er þetta allt saman eitthvað réttlætismál?  Af hverju eru þarna göng sem ungir menn geta notað frítt í næstu tvo áratugi af því að ég er búinn að borga þau á síðustu tuttugu árum? Af hverju á unglingurinn ekki að borga neitt í næstu tuttugu ár? Er það vegna þess að ég þarf að fá frítt það sem eftir er?  Svo líka einhverjir bændahöfðingjar og samflokksmenn þessa eða hins ráðherrans? Ég sé bara ekki tenginguna.

Norðmenn leggja hiklaust á brúargjöld á gamlar brýr af því að þarf að byggja nýjar. Hversvegna má ekki innheimta gjald á listaverkinu Hvítárbrúnni í Borgarfirði? Er ekki tími til kominn að gera við hana á þeim bráðum hundrað árum sem liðin eru frá því að pabbi minn var með fleirum að smíða hana eftir teikningum Árna Pálssonar? Af hverju er ekki borgað í Héðinsfjarðargöngin?  Af hverju keyra þúsund bílar með jafnvel mest útlendinga frítt í gegn um þessi göng? Eða Vestfjarðagöngin? Vantar ekki peninga?

Ég veit að það er fullt af fólki sem segir það er búið að láta okkur borga nóg og stela því líka í annað en umferðina. Samt viðurkenna þeir sömu þegar þeir hugsa málið að það vanti strax hundrað milljarða í samgöngukerfið. Og líklega líka bara  á hverju ári ef út í það er farið.

Hver er hann þá þessi sem er búinn að borga nóg? Þeir sem bara hvorki hjóla í Borgarstjórn Reykjavíkur og búa í 101?  Hafa þeir borgað sinn skerf í samgöngurnar úti á landi? 

Eigum við ekki að hætta þessu pexi og taka upp afnotagjöld á sem flestum sviðum. Það á enginn neinn rétt á ókeypis þjónustu nema kannski opinbera björgun úr lífsháska. Máið er það að smávegis gjald sem fæstir taka eftir er það sem safnast saman í stórfé sem vantar núna.

Af hverju á að fella niður gjaldið í Hvalfjarðargöng hjá þeim framtíðarökumönnum sem aldrei hafa borgað neitt til þeirra?